Eufonia ( gr . εὐφωνία euphonia - "piękne brzmienie") – jest to nazwa zbiorcza dla wszystkich typów organizacji naddanej tekstu w jego warstwie brzmieniowej, które w jakimś okresie uważane są za estetycznie dodatnie. Eufonia to przyjemny brzmieniowo ton wypowiedzi, harmonijny dobór dźwięków. Można osiągnąć ten efekt np. poprzez eliminowanie z wiersza głosek syczących lub szumiących, opieranie się na głoskach sonornych i samogłoskach , a także o unikanie hiatusu . Przeciwieństwem eufonii jest kakofonia .

Eufonią nazywa się też dział poetyki obejmujący wiedzę o harmonijnym doborze dźwięków mowy.

Celem eufonii jest sprawienie, by utwór pięknie brzmiał przez m.in.:

• celowe powtarzanie tych samych głosek w bliskim sąsiedztwie ( konsonanse - gdy powtarzane są spółgłoski i asonanse - gdy samogłoski ), np. w wierszu "Epitafium Rzymowi" Mikołaja Sępa Szarzyńskiego : "Ty, co Rzym wpośród Rzyma chcąc baczyć pielgrzymie,/ a wżdy baczyć nie możesz w samym Rzyma Rzymie,/ patrzaj na okrąg murów i w rum obrócone (...)"
• aliterację, czyli powtarzanie się tych samych głosek lub zespołów głoskowych na początku kolejnych wyrazów tworzących wers , np. "Wierzbowa wodo, wonna wikliną" ( J. Iwaszkiewicz , "Ikwa i ja") ".
• eliminowanie trudnych do wymówienia połączeń fonetycznych poprzez rozbijanie ich za pomocą innych głosek (zestarzeć się, we wnętrzu)