Badanie histopatologiczne – badanie pod
mikroskopem
materiału pobranego od pacjenta w celu oceny charakteru procesu chorobowego.
Badanie
histopatologiczne
materiału tkankowego ma duże znaczenie w rozpoznawaniu chorób
nowotworowych
, wielu schorzeń
zapalnych
i zwyrodnieniowych, monitorowaniu postępu leczenia, a także przy stwierdzeniu przyczyny zgonu i istniejących zmian chorobowych u osób zmarłych, u których wykonano sekcję naukową-lekarską lub sądowo-lekarską. Przedmiotem badania histopatologicznego są usunięte
chirurgicznie
narządy lub części narządów oraz specjalnie pobrane wycinki tkankowe w trakcie zabiegów chirurgicznych nazywanych
biopsją
. Badanie histopatologiczne w odróżnieniu od badania
cytopatologicznego
umożliwia ocenę przestrzenną zmian chorobowych w tkance, stąd rozpoznania histopatologiczne są na ogół wiarygodniejsze i dokładniejsze niż cytologiczne.
Tkanki do badania histopatologicznego pobierane są śródoperacyjnie, na drodze
biopsji
albo podczas
badania pośmiertnego
. Fragment tkanki przeznaczony do zbadania jest umieszczany w utrwalaczu (najczęściej
formalinie
). Następnie tkanka poddawana jest obróbce histologicznej, umożliwiającej jej zbadanie pod mikroskopem. Polega ona na umieszczaniu tkanki w stężonym roztworze
etanolu
(by odwodnić próbkę), w
toluenie
albo
ksylenie
i ostatecznie w płynnej
parafinie
. Po kilkunastu godzinach utrwalania fragment przeznaczony do badania jest odwodniony i utwardzony. Po ukończeniu tego etapu przygotowań, tkanka jest umieszczana w odpowiedniej formie i zalewana parafiną tak, by otrzymać parafinowy bloczek, łatwy do pocięcia
mikrotomem
w bardzo cienkie, kilkumikrometrowej grubości skrawki.
Skrawki są umieszczane na kolejnych szkiełkach mikroskopowych i poddawane procesowi barwienia. Barwienie pozwala na zakontrastowanie przedziałów komórkowych i zewnątrzkomórkowych oraz wybarwienie poszczególnych organelli komórkowych. Od rodzaju tkanki i celu badania zależy wybór metody barwienia. Najczęściej stosuje się
barwienie hematoksyliną i eozyną
, w którym
hematoksylina
barwi
jądra komórkowe
na niebiesko, a
eozyna
cytoplazmę
i substancję pozakomórkową na różowo. Inne stosowane w setkach opracowanych metod barwienia związki to safranina, czerwień kongo, sole srebra. Metody histochemiczne opierają się na użyciu związków reagujących z komponentami badanej tkanki; przykładem może być barwienie
błękitem pruskim
wykazujące złogi żelaza w tkankach chorych z
hemochromatozą
.
Otrzymane preparaty oglądane są przez specjalistę
patologa
, który opisuje je i stawia rozpoznanie
histopatologiczne
.
Bibliografia
- Robbins & Cotran Pathologic Basis of Disease. Saunders 2004,