Rynienka podnosowa młodej kobiety

Rynienka podnosowa ( łac. philtrum, z gr. φίλτρον) – krótkie i płytkie zagłębienie biegnące w linii środkowej twarzy, od przegrody nosa do wargi górnej, ograniczone od dołu guzkiem wargi górnej (tuberculum labii superioris).

Embriologia

Rynienka podnosowa powstaje w miejscu połączenia wyrostków szczękowego i nosowego środkowego.

Schemat ludzkiego zarodka około 30-31 dnia życia płodowego, zaznaczono między innymi wyrostek szczękowy ( ang. maxillary process) i wyrostek nosowy środkowy (medial nasal process), które łączą się w miejscu późniejszej rynienki podnosowej

Patologia

Nieprawidłowe połączenie struktur twarzoczaszki w embriogenezie, między innymi wspomnianych wyrostków szczękowego i nosowego środkowego, może doprowadzić do rozszczepu wargi górnej obejmującego też rynienkę podnosową. Długa rynienka podnosowa jest cechą dysmorficzną, występującą w części przypadków zespołu KBG , zespołu Cornelii de Lange i zespołu Williamsa-Beurena ; szeroka philtrum występuje w zespole Aarskoga , wygładzenie rynienki podnosowej może być cechą alkoholowego zespołu płodowego i zespołu Freemana-Sheldona , jej skrócenie występuje u niektórych pacjentów z zespołem cri du chat , zespołem Cohena , zespołem Smith-Magenis albo zespołem ustno-twarzowo-palcowym (OFDS).

Rola w kulturze

Starożytni Grecy uważali to miejsce za jedno najbardziej czułych miejsc ludzkiego ciała, stąd jego nazwa, pochodząca od czasownika φίλειν oznaczającego "całować, kochać"^[1]. Według Talmudu , Bóg zsyła do każdego dziecka w łonie matki anioła, który przekazuje mu słowa prawdy. Przed narodzeniem, dotyka miejsca nad wargą dziecka i wszystko co zostało mu powiedziane, jest zapominane.

Przypisy

Bibliografia

• Janina Sokołowska-Pituchowa (red.): Anatomia człowieka. Podręcznik dla studentów medycyny. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2005, s. 503. .