Paweł Ksawery Zalewski (ur.
25 września
1964
w
Warszawie
) –
polski
polityk, historyk, przedsiębiorca, poseł na
Sejm
I
,
V
i
VI
kadencji, od 2009 poseł do
Parlamentu Europejskiego
.
Życiorys
W 1990 ukończył studia na Wydziale Historycznym
Uniwersytetu Warszawskiego
ze specjalnością edytorską.
W latach 80. prowadził opozycyjną działalność wydawniczą. Należał do
Niezależnego Zrzeszenia Studentów
. W 1989 uczestniczył w obradach
Okrągłego Stołu
w podzespole ds. szkolnictwa wyższego. W latach 1989–1991 był doradcą
ministra edukacji narodowej
. W 1991 został posłem z listy
Unii Demokratycznej
. Od 1992 należał do
Partii Konserwatywnej
, z której wystąpił w 1993, współtworząc
Koalicję Konserwatywną
(wspólnie z
Kazimierzem Ujazdowskim
). W 1999 został wiceszefem rady Politycznej
Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego
, z którego odszedł do
Przymierza Prawicy
. Od 2002 był członkiem zarządu głównego PiS. 11 maja 2007 rada polityczna wybrała go na wiceprezesa tej partii.
W latach 1991–1996 pracował na stanowisku starszego asystenta w
Szkole Głównej Handlowej
w Warszawie. W 1996 podjął pracę jako managing partner w międzynarodowej firmie doradztwa personalnego. Od 2002 do 2003 zasiadał w zarządzie
województwa mazowieckiego
. W
wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004
bez powodzenia kandydował z pierwszego miejsca listy PiS w
okręgu łódzkim
. W
wyborach parlamentarnych w 2005
został wybrany posłem z listy PiS w
okręgu sieradzkim
. W Sejmie V kadencji przewodniczył
Komisji Spraw Zagranicznych
.
W 2007 tygodnik
"Polityka"
uznał go za najlepszego posła sezonu parlamentarnego 2006/2007[1].
W lipcu tego samego roku prezes PiS
Jarosław Kaczyński
zawiesił Pawła Zalewskiego w prawach członka partii, motywując to nielojalnością wobec partii, rządu i prezydenta[2]. Zarzuty wobec niego związane były z krytycznymi uwagami, jakie padły w wywiadzie radiowym 3 lipca 2007 pod adresem
minister spraw zagranicznych
Anny Fotygi
, dotyczące posiedzenia sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych z 28 czerwca, na którym Anna Fotyga relacjonowała przebieg i ustalenia szczytu
UE
w Brukseli z 23 czerwca[3]. W październiku 2007 postępowanie dyscyplinarne zostało umorzone, a on sam powrócił na stanowisko wiceprezesa partii.
W
wyborach parlamentarnych w tym samym roku
po raz trzeci uzyskał mandat poselski, otrzymując 35 524 głosy. Wkrótce wraz z dwoma innymi wiceprezesami partii (
Ludwikiem Dornem
i
Kazimierzem Michałem Ujazdowskim
) ustąpił z zajmowanego stanowiska. 16 listopada 2007 wszyscy trzej, decyzją prezesa PiS Jarosława Kaczyńskiego, zostali zawieszeni w prawach członków partii. 12 grudnia tego samego roku wraz z Kazimierzem Ujazdowskim zrezygnował z członkostwa w PiS.
W 2009 został kandydatem
Platformy Obywatelskiej
w
wyborach do Parlamentu Europejskiego
w
okręgu warszawskim
. W maju tego samego roku przystąpił do klubu parlamentarnego PO[4], a następnie został członkiem partii. Uzyskując 51 529 głosów, zdobył mandat deputowanego do PE[5].
Odznaczenia
Przypisy
Źródła
Linki zewnętrzne