Husky syberyjski |
Husky syberyjski o umaszczeniu czarno-białym |
Inne nazwy | Arctic Husky, Syberian Husky |
Kraj patronacki |
USA
|
Wymiary |
Wysokość | 53 - 60
cm
(psy), 51 - 56
cm
(suki) |
Masa | 20 - 27
kg
(psy), 16 - 22
kg
(suki) |
Klasyfikacja |
FCI
| Grupa V, Sekcja 1, numer wzorca 270 |
Wzorce rasy |
FCI
• |
|
Husky syberyjski - jedna z
ras psów
, należąca do grupy -
szpiców
i psów w typie pierwotnym, zaklasyfikowana do sekcji północnych psów zaprzęgowych.
Rys historyczny
Rasa ta jest rasa pierwotną, pochodzącą z rejonu
Kołymy
w północnej
Syberii
. Hodowana tam przez pionierów w hodowli psów zaprzęgowych -
Czukczów
oraz
Kamczadalów
,
Koriaków
i
Jukagirów
. Około pół miliona lat temu wiele paleoazjatyckich, prymitywnych plemion zamieszkiwało te tereny, gdy były one cieplejszym i bardziej przyjaznym terenem łowieckim. Ludzie zdobywali tam pożywienie polując, w czym pomagały im
psy myśliwskie
. Każda grupa stworzyła własny typ psa w zależności od wymagań łowieckich, ukształtowania terenu, występujących temperatur czy grubości pokrywy śnieżnej.
Czukcze żyli na półwyspie rozciągającym się z Syberii w kierunku
Alaski
. Około 3000 lat temu klimat uległ znacznemu ochłodzeniu, toteż Czukcze zaczęli wykorzystywać psy do ciągnięcia sań. Lud ten żył w stałych osadach, w głębi lądu i aby polować musiał przemierzać duże odległości. Ideałem psa było niewielkie zwierzę, które potrzebowało mało pokarmu, ale było na tyle silne, aby ciągnąć upolowaną zdobycz z umiarkowaną prędkością na długich dystansach. Kiedy zaistniała potrzeba przewiezienia cięższego ładunku, pożyczano psy od sąsiadów i zamiast 6-8 zaprzęgano 16 lub 18. Wszystkie samce, oprócz najlepszych, prowadzących
zaprzęgi
,
kastrowano
. Zabieg ten miał na celu nie tylko ukrócenie zbędnych kojarzeń, ale pomagał psom w utrzymaniu tłuszczu na ciele. Czukockie zaprzęgi liczące 20 psów potrafiły podobno przebyć w ciągu 6 godzin odległość 120 km i ciągnąć ciężar około 600 kg. Były one często używane przez
Rosjan
do transportu pasażerów i poczty. Pokonywały wówczas 160 - 180 km dziennie w szybkim tempie. Słowo "husky" znaczy ochrypły i kiedyś określano w ten sposób wszystkie psy używane do ciągnienia sań, obecnie nazwa ta przysługuje jedynie rasie syberian husky[].
Husky zostały sprowadzone do
Kanady
w
1909
r. przez rosyjskiego handlarza futrami Williama Goosaka, ale nie jest wykluczone, że mogły się tam przedostać znacznie wcześniej. Goosak wystawił zaprzęg w wyścigu "All Alaska Sweepstake" na dystansie 650 km. W porównaniu z miejscowymi psami zaprzęgowymi wydawały się być tak niepozorne, iż początkowo zostały wyśmiane i ochrzczone mianem "syberyjski szczur". Zaprzęg owych "szczurów", prowadzony przez Thurnstrup'a, po pokonaniu morderczego dystansu zjawił się na mecie jako trzeci. I tak rozpoczął się ciąg zwycięstw psów tej rasy. W
1910
r. na trasie tego samego wyścigu John Johnson ze swym zaprzęgiem husky uzyskał rekordowy czas 74 h. 14 min. 39 sek., pobity dopiero niedawno, w
1983
r. W latach
1915
,
1916
i
1917
wygrywał słynny zaprzęg husky Leonarda Seppali.
Psy Seppali dały początek hodowli tej rasy na
kontynencie amerykańskim
gdzie jako szybkie i wytrzymałe prędko zyskały sławę i uznanie. Rozwój hodowli doprowadził do zarejestrowania rasy przez "
Amerykański Kennel Club
". Krzyżówki z miejscowymi psami doprowadziły do uzyskania typu uniwersalnego. Psów używano nie tylko w sporcie, ale również w pracy - do przewożenia niezbyt ciężkich ładunków i poczty.
Norweski
badacz
Roald Amundsen
(
1872
-
1928
), planując ekspedycję naukową z Alaski na
Biegun Północny
, wybrał do transportu sprzętu właśnie husky. Niestety wybuch
I wojny
pokrzyżował plany ekspedycji, a sprowadzone przez Amundsena psy rozpowszechniły się po Kanadzie i
USA
. Kiedy w latach
1950
-
1960
rozkwitła hodowla husky w Ameryce Północnej przywieziono pierwsze egzemplarze tych psów do
Europy
. Popularność oraz liczebność psów rasy siberian husky w Europie znacznie wzrosła wraz z rozwojem sportu zaprzęgowego.
Użytkowość
Współcześnie husky syberyjski jest wykorzystywany, tak jak i dawniej, jako
pies zaprzęgowy
, także jako pies rodzinny.
Wygląd
Siberian husky to pies silny umiarkowanie, zwarty, o sportowej sylwetce formatu skróconego prostokąta.
Budowa.
- Głowa: średniej wielkości, proporcjonalna do tułowia.
-
Kufa
jest średniej wielkości, zwęża się stopniowo w stronę wierzchołka nosa. Koniec kufy nie jest ani szpiczasty, ani kwadratowy. Wierzchołek nosa czarny u psów szarych, płowych i czarnych. Koloru wątrobianego u psów rudych (maści miedzianej). Brązowy lub cielisty u psów maści białej. Zgryz nożycowy. Dopuszczalny jest brak zębów P1.
- Uszy są średniej wielkości trójkątne, wysoko osadzone i zbliżone do siebie, są grube i obficie porośnięte włosiem. Koniec ucha lekko zaokrąglony, stoi prosto do góry.
U husky spotykana jest różnobarwność tęczówek (
heterochromia
iridis).
- Oczy są migdałowe lub jasnoniebieskie osadzone lekko skośnie. Ciekawą i często poszukiwaną cechą są niebieskie tęczówki, nierzadko tęczówki różnią się kolorem.
- Szyja: średniej długości, dumnie noszona, gdy pies stoi, w kłusie szyja opuszcza się tak, że głowa noszona jest lekko do przodu, obficie owłosiona.
- Tułów: silny zwarty, linia grzbietu prosta, kłąb wyraźny, lędźwie dobrze umięśnione, zad prosty, klatka piersiowa głęboka.
- Kończyny przednie: mocne i proste, równoległe względem siebie.
- Kończyny tylne: średnio kątowane, mocne, uda dobrze umięśnione.
- Ogon: w kształcie lisiej kity, dobrze owłosiony, osadzony powyżej linii grzbietu i noszony w kształcie sierpowatego łuku, gdy pies ma napiętą uwagę.
- Kościec: mocny, ale nie ciężki.
- Ruch: lekki, płynny, zwinny, swobodny, żywy i elegancki; ze względu na swój ciężar ciała i wielkość husky jest najszybszym z północnych ras psów zaprzęgowych.
- Wady: Brak prawidłowo wykształconych obu jąder w
mosznie
, oraz wszystko co odbiega od oficjalnego
wzorca
.
Szata i umaszczenie
| | Husky o umaszczeniu wilczastym | Husky - umaszczenie sobolowe |
Dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, od czysto białego do jednolicie czarnego, jednak najczęściej spotykane zestawienia barw to: czarny, szary, wilczasty, srebrzysty, rudy, czekoladowy i złocisty z bielą, także pinto (łaciate). Na głowie występuje duża różnorodność rysunku, tzw. maski - z reguły biała
kufa
i część twarzowa czaszki, reszta barwna. Włos jest dwojakiego rodzaju - tworzą go
podszerstek
i włos okrywowy średniej długości; bardzo gęsty, sprawia wrażenie obfitego, ale nigdy nie jest tak długi żeby przesłaniał wyraźny rysunek linii psa.
Linki zewnętrzne