Plemiona Słowiańskie w VIII-X w. w świetle informacji "Powieści dorocznej" (na podstawie opracowania prof. Wojciecha Szymańskiego )

Krywicze – plemię słowiańskie zamieszkujące w IX – XIII w. tereny nad górnym Dnieprem i Wołgą w początkowym biegu rzeki Moskwy oraz nad środkową Dźwiną .

Głównymi ich ośrodkami były: Połock , Smoleńsk , Witebsk , Izborsk i najprawdopodobniej także Psków . Wpływ na ich kulturę i rozwój mieli Bałtowie i Finowie (ugrofińskie pochodzenie nazw miejscowych). Nazwa "Krywicze" przetrwała w języku litewskim jako określenie wszystkich Słowian wschodnich - Kreevo^[1] (w języku łotewskim Rosja to do dziś Krievija, oficjalnie Krievijas Federācija/Federacja Rosyjska). W 2. poł. IX w. zostali przyłączeni przez księcia Olega do Rusi Kijowskiej . Ostatni raz wzmiankowani byli w 1162 r.

Posługiwali się językiem zaliczanym do grupy języków wschodniosłowiańskich .

Za spadkobierców Krywiczów uważają się dzisiejsi Białorusini ^[]. Plemię to w ich mitologii narodowej zajmuje podobne miejsce, jak plemię Polan u Polaków ^[].

W XIX wieku Jan Czeczot - polski zbieracz miejscowego folkloru na rodzinnej ziemi - nowogródczyznie , wydając swój zbiór tłumaczeń Pieśni wieśniaczych znad Niemna na miejscowy język "chłopskiej niszczyzny" , w podtytule zbioru na określenie ich języka użył sformułowania słowiano-krewicki. Czeczot nie uważał, żeby istniał taki język, który dałoby się nazwać białoruskim^[2], a ten, w którym opisywał ludowe piosenki nazywał właśnie mową sławiano-krewicką. Mowa ta była, mimo odrzucenia tego postulatu przez Czeczota, kształtującym się wówczas właściwym językiem białoruskim , który nie posiadał wówczas jeszcze nawet żadnej gramatyki czy słownika.

Zobacz też

• plemiona słowiańskie

Linki zewnętrzne

• Krzywiczanie w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich , Tom IV (Kęs – Kutno) z 1883 r.

Przypisy