Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Czy moje dziecko ma talent plastyczny?

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 6567 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 


Czy moje dziecko ma talent plastyczny?

Referat na spotkanie z rodzicami

     Dziecko chętnie maluje, rysuje, lepi... cieszymy się. Może będzie artystą? Nie wychodzą mu te rzeczy? Też dobrze. Jeśli ktoś ma antytalent, to trudno, Inne rzeczy są w życiu ważniejsze. Tymczasem jedno jest pewne: nie ma antytalentów. Zwykle mówiąc o braku talentu plastycznego, błędnie myślimy o trudnościach z naturalistycznym odwzorowaniem natury, o braku umiejętności tworzenia obrazów, o których moglibyśmy powiedzieć, że są,, jak żywe”. Oczywiście, umiejętność wnikliwego obserwowania natury i możliwość przekazywania tych spostrzeżeń innym ludziom na materiale plastycznym jest ważną, ale nie jedyną cechą dziecka uzdolnionego plastycznie.

      Talent plastyczny to oprócz tego bogata wyobraźnia, różnorodne procesy pamięciowe, umiejętność analizy, wybory, syntezy, gotowość i aktywność (postawa twórcza) oraz wiele innych cech. A więc wśród naszych dzieci nie ma antytalentów plastycznych, są tylko takie, które mają gorsze lub lepsze warunki, tworzą coś łatwo lub napotykają na trudności.

     To, że dziecko zdobywa nagrody w konkursach plastycznych nie znaczy, że będzie plastykiem, bo od dziecięcej spontanicznej twórczości do odpowiedzialnej zawodowej działalności dorosłego człowieka droga jest bardzo długa. Nie znaczy to, że twórczość plastyczna dziecka w młodszym wieku szkolnym jest czymś niegodnym uwagi dorosłych ludzi: rodziców i nauczycieli. Wręcz przeciwnie. JEST TO WAŻNE I NIEZBĘDNE OGNIWO KSZTAŁCENIA I WYCHOWANIA.

      Cele wychowania plastycznego dotyczą doskonalenia sprawności poznawania świata, kształcenia i pobudzania procesów wyobraźni, kształtowania pozytywnych motywacji tworzenia i odbioru dzieł plastyki, kształtowania pożądanych kryteriów ich oceny, kształcenia umiejętności wypowiadania środkami plastycznymi swoich myśli, doznań i przeżyć, interpretacji świata, tworzenia środowiska wizualnego przychylnego człowiekowi, kształcenia umiejętności organizacji pracy poprzez racjonalną organizację własnego warsztatu plastycznego, przygotowania do czynnego i biernego uczestnictwa w kulturze.

     Te wszystkie korzyści dziecko osiąga przez własną twórczość i kontakt z plastyką. Wielkim zadaniem dla rodziców jest stworzenie swojemu dziecku warunków do uprawiania plastyki poza szkołą. Ma to dodatkowe zalety: pozwala na indywidualny wybór tematu i formy wypowiedzi, rozwija indywidualne upodobania, jest formą relaksu. Ważne jest również umożliwienie dziecku kontaktu z dziełami różnych dziedzin sztuk plastycznych. Podstawową jednak formą pracy będzie różnorodna działalność plastyczna dziecka. Tworząc obraz przekazuje ono swoje przeżycia, myśli, sądy, ale i konkretne informacje. Zależy to od tematu pracy. Nie możemy wymagać, żeby dziecko wypowiadało się na te tematy, których nie akceptuje, nie rozumie, które wywołują przykre skojarzenia.

      Nauczyciel przekazuje dzieciom również wiadomości teoretyczne z zakresu sztuk plastycznych nabywane w wyniku bezpośredniej obserwacji dzieł (oryginałów lub reprodukcji). Kiedy dziecko może tworzyć? Plastyka wypowiada się za pomocą kształtu i koloru. Ważna jest, więc umiejętność spostrzegania, zapamiętywanie i wiedza o cechach wizualnych przedmiotów, zjawisk, osób, zwierząt, a więc o ich kształtach, barwach, fakturach, strukturach, wielkościach, proporcjach, układach przestrzennych itp.

      A więc, żeby dziecko stworzyło rzeźbę lub obraz nie wystarczy mu ciekawy temat, najlepsze kredki lub farby. Musi już mieć w swoim umyśle,, magazyn wyjściowy”, z którego będzie czerpać. Im więcej widziało, słyszało, przeżyło, tym bogatsza będzie jego wyobraźnia. Podsuwając dziecku temat, unikajmy tematów drastycznych, okrutnych. Ważne jest, by był interesujący, a samo jego sformułowanie było zachęcające i angażujące dziecko. Zamiast ogranego ,, Jesień w parku”, lepiej ,,Taniec drzew w jesiennym wietrze”, ,, Jak jesień pomalowała liście”, ,, Zbieramy kasztany i żołędzie na jesienne ludki”.

      W tematyce tkwią wielkie możliwości realizacji celów, jakie sobie zakładamy. Możemy tu postawić dziecku pytanie lub problem do rozwiązania:, jakim trzeba być, jak należy postępować.,, Jak opiekuję się młodszymi dziećmi”,,,Opiekujemy się zwierzętami”,,, Co robię, aby koledzy mnie lubili?”.

      Oprócz odwołania się do przeżyć, można wprowadzić wypowiadanie się na tematy zaczerpnięte z literatury. W formułowaniu tematu bierzemy pod uwagę wiek dziecka. Tematyka skupia się początkowo wokół dziecka, mniej skomplikowanych zjawisk, wydarzeń i pojedynczych osób np.,, Moja mama”. Stopniowo wprowadza się sceny coraz bardziej złożone, z większą liczbą osób często związanych wspólną akcją, konieczność uwzględniania ruchu ludzi i zwierząt oraz ich cech charakterystycznych, uwzględnianie nastroju i miejsca akcji np.,, Jak nasza klasa przygotowuje się do uroczystości Dnia Matki”.

      Konieczność wprowadzania dziecka w zagadnienia popularnie zwane estetyką dnia codziennego każe nam już od najmłodszych lat podejmować tematy z tym związane. Przyzwyczajenia, upodobania, kryteria estetyczne ukształtowane w tym okresie pozostają często do końca życia. Zatem zaczynamy kształcenie gustu. Dziecko projektuje i wykonuje drobne przedmioty: czapki na zabawę, kotyliony, dekoracje świąteczne, elementy strojów, drobne upominki. Zaznajamia się wtedy z zasadami projektowania użytkowego, stopniowo poznaje i rozwiązuje zagadnienia plastyczne, kształci swoją świadomość, wrażliwość i kryteria oceny artystycznej, wdraża się do samoobsługi, wiąże ze środowiskiem, rozwija postawy społecznie wartościowe i poczucie własnej przydatności.

      Kolejnym warunkiem wypowiadania się dziecka poprzez formy plastyczne jest umiejętność operowania środkami wyrazu plastycznego takimi jak: kształt, barwa, układ, przestrzeń, kreska, plama, walor( stopień jasności) itp. oraz technikami plastycznymi. Te same przecież problemy rozwiązuje w swoich pracach dziecko, co i zawodowy, dojrzały artysta. Inny jest jednak stopień świadomości i umiejętności.

      Ostatnim z warunków wypowiadania się dziecka w plastyce jest konieczność zapewnienia mu właściwych warunków materialnych: miejsca pracy, narzędzi, materiałów oraz zagwarantowanie właściwego czasu i spokoju dla wykonania pracy. Stolik należy zabezpieczyć przed zabrudzeniem i nie rozpraszać dziecka uwagami typu:,, nie śmieć, nie rozlewaj...” Po skończeniu dziecko powinno samodzielnie po sobie posprzątać. Potrzebne jest miejsce do przechowywania,, dzieł” – może to być teczka i półeczka do prac przestrzennych.

      Rodzice, którzy chcą wychować swoje dziecko na szczęśliwego, wartościowego człowieka, powinni dążyć do stworzenia przychylnej atmosfery wokół jego plastycznych poczynań. Interesować się, zapewniać odpowiednie i sprzyjające warunki nie tylko materialne, ale przede wszystkim psychiczne, nie lekceważyć pracy dziecka! Ale i nie budować zamków na lodzie. Nawet najbardziej zdolne dziecko nie musi w przyszłości zostać zawodowym plastykiem. Plastyka w szkole jest narzędziem wychowania człowieka, a nie nauką zawodu.

      Rodzice mogą przyczynić się do wzbogacenia wiedzy i przeżyć dziecka poprzez dostarczenie odpowiedniej literatury, filmów, organizowanie wycieczek, kontaktów z dziełami sztuki, poprzez dbałość o estetykę otoczenia, wyglądu własnego itp.

      Ważne jest również ćwiczenie spostrzegawczości poprzez stwarzanie sytuacji, w których dziecko ma możliwość obserwować i opisywać słowami, a także ruchem i gestem to, co widziało.

      Czego unikać? Nie narzucać własnych kryteriów oceny ani,, sposobów” na plastykę. Chwalić dziecko za rzetelność i wytrwałość w pokonywaniu trudności.

Opracowanie
mgr Magdalena Królewicz

Literatura:
  1. Z. Czerwosz, Dzieci lubią rysować”, Warszawa 1974, Nasza Księgarnia.
  2. J. Lewicka, S. Czajkowski, Zajęcia plastyczne z dziećmi klas początkowych”, Warszawa 1971, Nasza Księgarnia.
  3. A. Górecka- Płoska, red, Moje dziecko – dobry uczeń, Warszawa 1984, WSiP.

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie