Uczniowie PSP nr 1 w Warce pod moim kierunkiem bardzo często zdobywali mistrzostwo powiatu SZS w piątkach piłkarskich.
Jednak po awansie do rozgrywek międzypowiatowych nie mogliśmy osiągnąć pełni sukcesu często zajmując drugie miejsce, nie dające awansu do dalszych gier.W roku 2006 przygotowując zespół do rozgrywek SZS zastosowałem metodę pracy, w której główny akcent położyłem na kształtowanie:
- Koordynacji ruchowej (z piłką i bez piłki)
- Szybkości z piłką
- Techniki w formie gier pomocniczych i uzupełniających
Uważam, że nasze przygotowanie fizyczne i techniczno-taktyczne było na dobrym poziomie, ale kluczem do sukcesu było dobre przygotowanie psychiczne, wiara we własne siły i odpowiednie prowadzenie zespołu.
Tak się składało, że większość decydujących goli strzelaliśmy w ostatnich minutach a nawet sekundach meczów, co oznaczało dobrą odporność psychiczną i wiarę do końca we własne możliwości. Wcześniej popełniałem błąd nadmiernie angażując się w motywowanie zawodników i wpływanie na ich postawę na boisku.
Nauczyciel-trener nie powinien wywierać presji na zawodników w trakcie a zwłaszcza w ostatnich fragmentach spotkań, lecz cierpliwie czekać i przekazywać im wiarę w siebie. Mając ucznia-lidera w swoim zespole o charakterze nadpobudliwym, starałem się go uspokoić i często zdejmowałem z boiska z korzyścią dla drużyny, bo wracał on do gry lepiej skoncentrowany i strzelał ważne gole.
Przegraliśmy wysoko w eliminacjach jeden mecz, jednak nie miał on większego znaczenia, gdyż mieliśmy już zapewniony awans. Psychika zespołu mogła zostać zachwiana ale nic takiego się nie stało i po rozmowach chłopcy przystąpili do następnego meczu jeszcze bardziej żądni wygranej.
Luźne kierowanie zespołem z wykorzystaniem żartu do mobilizacji uczniów przynosiło często lepsze wyniki, niż wywieranie presji w celu osiągnięcia sukcesu, czy też zbyt profesjonalne podejście do swoich zadań.
Przekonałem się również, że właściwa motywacja zawodników powinna dotyczyć celu postawionego nie przez nauczyciela lecz przez sam zespół, który musi czuć tzw. „głód sukcesu” i wzajemnie dopingować się do lepszej gry. Wynik sportowy zależy od spełnienia wielu czynników, w tym także od szczęścia, które mieliśmy wygrywając półfinał po rzutach karnych.
W przeciwnym wypadku trudno o szczególne osiągnięcia w grach zespołowych. Zachęcam do spojrzenia z innej perspektywy na swój warsztat pracy, analizę metod i form w celu uzyskania lepszych rezultatów w pracy z dziećmi.
Nauczyciel wychowania fizycznego w PSP im. P. Wysockiego w Warce
Curyło Wacław
