Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Znaczenie terapii pedagogicznej w procesie dydaktycznym

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 5612 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Jednym z ważnych problemów współczesnej szkoły jest zagadnienie niepowodzeń szkolnych, które rozpatruje się wielowarstwowo,zarówno od strony przyczyn, objawów, jak i możliwości ich przezwyciężenia. W zależności od źródeł niepowodzeń szkolnych, a więc uwarunkowań środowiskowych, wychowawczych czy też tkwiących samych uczniach, podejmuje się różne sposoby pracy w celu ich likwidacji. Szczególne znaczenie przywiązuje się do działalności korekcyjno-kompensacyjnej, nazywanej także terapią pedagogiczną.
 Terapia pedagogiczna to oddziaływanie za pomocą środków pedagogicznych (wychowawczych i pedagogicznych) na przyczyny i przejawy trudności dzieci w uczeniu się, mające na celu eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich ujemnych konsekwencji.
Terapia pedagogiczna stanowi istotną interwencję wychowawczą, zmierzającą do spowodowania określonych, pozytywnych zmian w zakresie sfery poznawczej i emocjonalno-motywacyjnej oraz w strukturze wiedzy i umiejętności szkolnych dziecka.
 Celem nadrzędnym terapii pedagogicznej jest stworzenie możliwości wszechstronnego rozwoju umysłowego, psychicznego, społecznego dzieciom na miarę ich możliwości. Cele operacyjne i etapowe to stymulowanie i usprawnianie rozwoju funkcji psychomotorycznych, wyrównywanie braków w wiadomościach i umiejętnościach uczniów, eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich emocjonalnych i społecznych konsekwencji.

ZASADY TERAPII PEDAGOGICZNEJ

1.Zasada indywidualizacji środków i metod oddziaływania korekcyjnego
 
Musi ona być bezwzględnie respektowana w pracy z dziećmi o zaburzony rozwoju. Dzieci z fragmentarycznymi zaburzeniami rozwoju wymagają dodatkowej pomocy w postaci indywidualnego oddziaływania pedagogicznego, ponieważ ich umiejętności percepcyjne uniemożliwiają efektywne uczenie się w nauczaniu masowym. Każde dziecko jest inne, lecz u dzieci dyslektycznych ta odmienność wykracza poza granice różnic indywidualnych i ma szczególne znaczenie istnieje, bowiem ogromne zróżnicowanie rodzaju, zakresu i głębokości ujemnych odchyleń w rozwoju oraz trudności w uczeniu się. Stwarza to konieczność indywidualnego programowania zajęć korekcyjnych, dostosowania środków, metod dydaktycznych i wychowawczych do indywidualnych możliwości konkretnego dziecka. Indywidualizacja musi być także stosowana w toku zajęć zespołowych; polega ona na kontrolowaniu przebiegu i wyników pracy dziecka, pomaganiu mu w przezwyciężaniu trudności oraz stosowaniu odpowiednich zabiegów wychowawczych i psychoterapeutycznych. Jest to niezbędny warunek, aby osiągnąć zamierzone rezultaty i zrealizować indywidualne cele terapeutyczne.

2. Zasada powolnego stopniowania trudności w nauce czytania i pisania, uwzględniającego złożoność tych czynności i możliwości percepcyjne dziecka

Zasada ta uwzględnia stopniowanie trudności, które dotyczą zarówno objętości opracowywanego materiału, jak i jego przystępności dla dziecka: przechodzenie od ćwiczeń prostych, obejmujących niewielki zakres materiału do bardziej złożonych i wymagających opanowania coraz większych partii materiału dydaktycznego. Warunkiem przechodzenia do zadań o większym stopniu trudności jest tylko i wyłącznie sprawne wykonywanie ćwiczeń na niższym poziomie. Nie mogą tu obowiązywać jakieś rygory czasowe, ponieważ przezwyciężenie trudności jest uwarunkowane indywidualnymi możliwościami danego dziecka i trudne do określenia w czasie.
 
3.Zasada korekcji zaburzeń i ćwiczenie przede wszystkim funkcji najgłębiej zaburzonych i najsłabiej opanowanych umiejętności.
 
Zrozumiałe to jest u dzieci dyslektycznych, zwłaszcza w przypadku zaburzeń sprzężonych. Nauczyciel-terapeuta musi mieć na uwadze przede wszystkim funkcje najsłabiej rozwinięte i te umiejętności, w których ujawniają się najpoważniejsze trudności. Podczas zajęć najwięcej czasu trzeba przewidzieć na ćwiczenie tych funkcji w różnych czynnościach, przestrzegając oczywiście zasady stopniowania trudności i indywidualizacji. Należy pamiętać o tym, że im głębiej zaburzona jest dana funkcja, tym większa jest podatność dziecka na zmęczenie wykonywaną czynnością. Niemożliwe jest, więc a nawet szkodliwe, planowanie zajęć uwzględniając ćwiczenia tylko jednej funkcji. Dlatego też jest tu wskazane przeplatanie ćwiczeń funkcji bardziej i mniej sprawnych, a w ćwiczeniach w pisaniu i czytaniu – łączenie ich w jednym zadaniu.

4.Zasada kompensacji zaburzeń

Dzieci napotykają trudności w opanowaniu umiejętności czytania i pisania; szukają sposobów na ich przezwyciężenie, aby uniknąć złych ocen. Znajdują niekiedy takie sposoby, jak np. czytanie na pamięć – przy zaburzonej analizie i syntezie słuchowej, a dobrej pamięci wzrokowej. Uczą się na pamięć całych czytanek. Pytane „na wyrywki” potrafią wskazać określony wyraz, nie czytając go, tylko rozpoznając go po przypadkowych cechach. Jest to typowy mechanizm kompensacyjny, polegający na zastąpieniu czynności jednej funkcji (słuchowej)- drugą (wzrokową). Czynności analizy i syntezy słuchowej są omijane i funkcja ta nie jest usprawniana skutkiem, czego deficyt ten nie maleje, lecz pogłębia się z czasem. W późniejszym okresie nauki, gdy czytanki stają się coraz dłuższe oraz występuje w nich wiele nowych, trudnych, dotychczas niespotykanych wyrazów, trudności dziecka ujawniają się i to od razu w dużym nasileniu. Naszym zadaniem jest wytworzenie u dziecka takich mechanizmów psychologicznych, psychologicznych, których sprawniejsze funkcje pełnią rolę kompensacyjną, wspierając czynności funkcji zaburzonych. Takie ćwiczenia korekcyjno-kompensacyjne wyrównują skutki defektów, usprawniają procesy integracji psychomotorycznej oraz ułatwiają opanowanie trudnych dla dziecka umiejętności, zwłaszcza czytania i pisania. Zapobiegają także występowaniu trudności w innych przedmiotach nauczania.
 
5.Zasada systematyczności

Zasada ta dotyczy systematyczności i częstotliwości ćwiczeń korekcyjno-kompensacyjnych, jak również rozłożenia ich w czasie. W miarę możliwości zajęcia powinny odbywać się jak najczęściej, najlepiej codziennie. W praktyce na ogół nie jest to możliwe, lecz jeśli mamy do dyspozycji np. 3 godziny zajęć w tygodniu lepiej rozłożyć je na trzy spotkania niż dwa. Częstotliwość i systematyczność prowadzonych zajęć wpływa pozytywnie na opanowanie i utrwalenie nabytych umiejętności, długotrwałe przerwy powodują natomiast częściowy lub całkowity regres, szczególnie u dzieci o rozwoju niższym niż przeciętnym. Można to zjawisko zaobserwować w przypadku czasowej absencji dziecka, spowodowanej chorobą lub feriami. Kwestia dozowania ćwiczeń w czasie dotyczy długości ich trwania oraz przerw odpoczynkowych. Ćwiczenia jednej czynności nie powinny trwać zbyt długo. Długość czasu ich trwania uzależniona jest od głębokości zaburzenia, a także od motywacji i indywidualnych możliwości dziecka.
 
6.Zasada ciągłości oddziaływania psychoterapeutycznego
 
Działania psychoterapeutyczne muszą pełnić funkcje profilaktyczne, chroniąc przed dalszymi negatywnymi następstwami niepowodzeń szkolnych. Związki przyczynowo-skutkowe pomiędzy trudnościami w nauce a zaburzeniami emocjonalno-motywacyjnymi są często błędnie interpretowane przez otoczenie, co powoduje kary i represje, których rezultatem jest dalsze pogłębianie się tych niepowodzeń. Potocznie uważa się, że dzieci źle się uczącą, ponieważ nie chcą się uczyć i brak im dobrej woli. Szczegółowa analiza takich przypadków pozwala stwierdzić, że zależność ta jest odwrotna. Dzieci nie chcą się uczyć ponieważ źle się uczą z powodu różnych, niezależnych od nich przyczyn, jak deficyty w sferze poznawczej i motorycznej. Efektem tych trudności jest zanikanie motywacji do nauki. Zadaniem nauczyciela-terapeuty jest spowodować, aby dzieci mogły się uczyć i chciały się uczyć. Dlatego też działania psychoterapeutyczne powinny być nastawione na eliminowanie i zapobieganie sytuacjom stresującym: stworzenie klimatu życzliwości, zaufania, w którym dziecko czułoby się dobrze, wyzwalanie aktywności i potrzeby współdziałania w usuwaniu własnych kłopotów. Dziecko musi być przekonane, że nauczyciel pomoże mu rozwiązać problemy. Bardzo ważne jest zaspokojenie potrzeby sukcesu poprzez stwarzanie sytuacji dających okazję do zadowolenia, radości; to mobilizuje dziecko do dalszych działań. Zainteresowanie ucznia zajęciami oraz utrzymanie jego aktywności można osiągnąć poprzez urozmaicone formy ćwiczeń, stosowanie gier i zabaw oraz różnorodnych ćwiczeń relaksacyjnych uwzględniających upodobania ucznia.

Opracowała: Małgorzata Kocyła
Literatura:
Czajkowska I., Herda K. 1998, Zajęcia korekcyjno-kompensacyjne w szkole. W-wa
Danielewicz T.,Koźmińska A., Mangulska J. 1973, Terapia uspokajająca dla dzieci nerwicowych i dyslektycznych. W-wa
 Spionek H., 1973, Zaburzenia rozwoju uczniów uczniów niepowodzenia szkolne. W-wa

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie