Opis i analiza przypadku dziecka mającego problemy z nauką
|
Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 30096 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
|
|
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie
Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.
Wśród szerokiej populacji szkolnej dość często spotykamy uczniów, którzy napotykają trudności w uczeniu się. Przyczyny niepowodzeń szkolnych mają różny charakter. Według H. Spionek niepowodzenia szkolne to rozbieżność między wiadomościami, umiejętnościami i nawykami faktycznie opanowanymi przez uczniów materiałem jaki opanować powinni według założeń programowych w zakresie poszczególnych przedmiotów.
I. PRZYCZYNY NIEPOWODZEŃ SZKOLNYCH
Wśród szerokiej populacji szkolnej dość często spotykamy uczniów, którzy napotykają trudności w uczeniu się. Przyczyny niepowodzeń szkolnych mają różny charakter. Według H. Spionek niepowodzenia szkolne to rozbieżność między wiadomościami, umiejętnościami i nawykami faktycznie opanowanymi przez uczniów materiałem jaki opanować powinni według założeń programowych w zakresie poszczególnych przedmiotów. Pierwszą przyczyną zaburzeń zachowania uczniów oraz ich trudności i niepowodzeń nauce są uszkodzenia układu nerwowego, negatywne wpływy środowiskowo- wychowawcze i układy patogenne czynników biologiczno- społecznych. Innym powodem zaburzeń są sytuacje, w których dom rodzinny zaburza życie emocjonalno- uczuciowe oraz nie zapewnia właściwych warunków do nauki i odpoczynku. Może to zaburzyć nie tylko rozwój poznawczy i emocjonalny dziecka, lecz stworzyć mu liczne doraźne i bezpośrednie przeszkody w osiągnięciu dobrych wyników w nauce. Najczęściej dochodzi do zaburzeń zachowania oraz trudności i niepowodzeń szkolnych wówczas, gdy na dziecko działają jednocześnie czynniki patogenne natury biologicznej i społecznej.
II. DIAGNOZA INDYWIDUALNEGO PRZYPADKU – WPROWADZENIE
Początki metody indywidualnych przypadków sięgają lat dwudziestych zeszłego stulecia i związane są z nazwiskiem Mary Richmond, która wypracowała również na użytek diagnozy narzędzie badawcze tzw. wywiad środowiskowy, stosowany do chwili obecnej w naukach społecznych. W Polsce prekursorami tej metody była H. Radlińska – propagująca zastosowanie jej w pedagogice społecznej oraz M. Grzegorzewska w pedagogice specjalnej. Podstawowym celem metody indywidualnych przypadków jest „ możliwie pełne poznanie i ocena rozwoju jednostki, aktualnego poziomu tego rozwoju i podjęcie odpowiedniego działania wzmagającego, jeśli się nie stwierdza określonych zaburzeń albo postępowania korektywnego, naprawczego, naprawczego przypadku stwierdzenia dewiacji psychospołecznych.
III. OPIS I ANALIZA PROBLEMU EDUKACYJNEGO
1. Identyfikacja problemu
Dziewczynka przebywa w placówce od 28.04.2005 roku. Opiekę nad Agnieszką sprawuję od samego początku jej zamieszkania w naszym domu. Została tutaj przyjęta wraz z siedmiorgiem swojego rodzeństwa. Dzieci zostały umieszczone w naszej placówce na mocy postanowienia sądu rodzinnego. Przyczyną takiej decyzji był alkoholizm rodziców, co za tym idzie drastyczne zaniedbania opiekuńczo- wychowawcze, które spowodowały bardzo duże braki w nauce szkolnej u dziewczynki.
Obecnie Agnieszka uczęszcza do IV klasy szkoły podstawowej. Od początku edukacji zauważalne były trudności w czytaniu i pisaniu. Od początku pobytu u nas dziewczynka objęta była zajęciami wyrównawczymi prowadzonymi przez panią pedagog w naszej placówce.
2. Geneza i dynamika zjawiska
Agnieszka urodziła się 28.06.1994r. jako trzecie dziecko państwa K. Rodzice dziewczynki mają wykształcenie podstawowe. Matka nigdy nie pracowała. Ojciec dorywczo w tartaku. Do 11 roku życia Agnieszka mieszkała z rodzicami i siedmiorgiem rodzeństwem domu rodzinnym. Potem ze względu na alkoholizm rodziców i zaniedbywanie dzieci przez nich, została skierowana do Domu Dziecka Nr 2 w Rzeszowie decyzją Sądu Rodzinnego w Rzeszowie. Do momentu przybycia do naszego domu Agnieszka uczęszczała do szkoły Podstawowej w Trzebusce. I tam odroczona była w klasie III. Z wywiadu u pani dyrektor tamtejszej szkoły wiem, że Agnieszka w nauczaniu początkowym miała trudności z nauką czytania i pisania. Czytała głoskami, bardzo wolno, miała trudności w zrozumieniu tekstu. Pisała bardzo niestarannie, często opuszczając litery, wychodziła poza linie. Wypowiadała się niechętnie, pojedynczymi zdaniami. Na lekcjach była bierna, prezentowała bardzo wolne tempo pracy, szybko zniechęcała się nie chcąc podjąć ponownej próby. Miała problemy ze skupieniem uwagi. Lękiem reagowała na sytuacje nowe.
U dziewczynki stwierdzono lateralizację skrzyżowaną (leworęczność- prawowzroczność). Bardzo niepokojący jest stan emocjonalny dziecka. Obserwuje się znaczną nieśmiałość, napięcie, niepewność, zalęknienie. Cechy te nasilają się głównie w zadaniach słownych powodując odroczenie reakcji, a często całkowity ich brak. W związku z zaburzeniami emocjonalnymi, Agnieszka uczestniczy w terapii Weroniki Sherborne.
Trudności w nauce u dziewczynki wynikają między innymi z zaburzeń słuchu fonematycznego. Od samego początku przybycia do naszego domu uczęszcza na zajęcia dydaktyczno- wyrównawcze. Agnieszka została objęta programem pomocy dziecku z trudnościami czytaniu i pisaniu opracowanym przez panią pedagog placówki. Interesowałam się postępami dziewczynki, na bieżąco współpracowałam z panią pedagog, pracując indywidualnie z Agnieszką nad wyrównywaniem braków programowych.
3. Znaczenie problemu
Niepowodzenia w nauce czytania i pisania zniechęciły dziewczynkę do pracy. Ma ona niską samoocenę. Ma trudności w wypowiedziach ustnych. Charakteryzują się one ubogim słownictwem, niepoprawnym sposobem wysławiania się i nie prawidłowym formułowaniem zdań. Na lekcjach wypowiada się niechętnie. Najlepiej czuje się, gdy w ogóle nie musi odpowiadać. Z reguły sama się nie zgłasza. Zapytana odpowiada wyrazem, prostym zdaniem albo milczy. Popełnia wiele błędów ortograficznych w tekstach przepisywanych i pisanych ze słuchy. Wykazuje trudności z zrozumieniu czytanego tekstu. Trudności w czytaniu i pisaniu wpływają niekorzystnie na efekty uczenia się ze wszystkich przedmiotów. Pozostawienie dziecka bez pomocy w takiej sytuacji na pewno spowodowałoby zahamowanie w rozwoju i zamknięcie we własnym świecie. Poznanie problemów ucznia, uwarunkowań jego trudności w nauce i podjęcie działań terapeutycznych było istotnym czynnikiem kształcenia.
4. Prognoza
a) Negatywna
Na podstawie własnych doświadczeń i przeczytanej lektury uzmysłowiłam sobie, iż jako wychowawca sprawujący bezpośrednią opiekę nad dziewczynką, jestem szczególnie zobowiązana do tego, by wychowance pomóc mającemu trudności w pisaniu i czytaniu. Udzielić jak najdalej idącej pomocy. Wiedziałam, że gdy nie podejmie się dalszych działań terapeutycznych w zespole korekcyjno- kompensacyjnym w placówce i w szkole, nastąpi się pogłębienie trudności w pisaniu i czytaniu, braków w zdobywaniu wiedzy i umiejętności ze wszystkich przedmiotów. Uczeń może stracić wszelką motywację do nauki i pokonywania trudności oraz wiarę we własne możliwości. Będzie miała ogromne problemy z przedmiotów, które pojawią się po ukończeniu nauki w klasach nauczania początkowego.
b) Pozytywna
Po wdrożeniu działań terapeutycznych w palcówce, spodziewam się, że uczeń:
• Usprawni technikę czytania i pisania
• Zdobędzie nową wiedzę
• Pogłębi wiarę we własne możliwości i umiejętności
• Osiągnie pozytywne efekty nauczania.
5. Propozycję rozwiązań
a) Cele:
• Usprawnienie i stymulowanie funkcji motoryczno- percepcyjnej;
• Eliminowanie błędów i braków w czytaniu i pisaniu;
• Ćwiczenie umiejętności prawidłowego czytania i pisania;
• Likwidowanie luk w wiadomościach przewidzianych programem na szczeblu uczenia się dziecka.
Efektem końcowym terapii powinno być czytanie i pisanie zgodne m. in. z zasadami ortografii oraz stworzenie optymalnych warunków dobrego rozwoju psychicznego.
b) Zadania naprawcze:
• Objęcie dziewczynki opracowanym programem terapii rodzeństw metodą
W. Sherborne;
• Okazywanie dziecku dużo pomocy, serca i czułości. Często z nim rozmawiać.
• Utrzymywać ścisłą współpracę z panią pedagog i psycholog placówki. Ściśle trzymać się ich wskazówek do pracy z dzieckiem;
• Systematycznie sprawdzać prace dziewczynki;
• Często stosować pozytywne wzmocnienia, motywację uczenia się;
• Chwalić najdrobniejsze postępy w nauce;
• Utrzymywać stały kontakt z nauczycielami w szkole ( m.in. wywiadówki)
6. Wdrażanie oddziaływań:
Działania terapeutyczne rozpoczęłam we wrześniu 2005r. Ze względu na niepokojący stan emocjonalny objęłam dziewczynkę opracowanym przeze mnie programem terapii rodzeństw metodą W. Sherborne. Ponadto działania korekcyjno- kompensacyjne oparte były na pracy terapeutycznej z uczniem dyslektycznym. Stosowałam wiele ćwiczeń grafomotorycznych doskonalących technikę pisania. Unikałam w pisaniu, pisania ze słuchu na korzyść przepisywania i pisania z pamięci. Prowadziłam z Agnieszką słownik wyrazów trudnych. Zawsze korzystała ze słownika ortograficznego przy pisaniu wypracowań. Utrwalała teoretyczną znajomość poznanych reguł ortograficznych i wykorzystywała je w praktyce. Dziewczynka dużo czytała:: wyrazy, zdania i teksty sylabami. Ponadto doskonaliła technikę czytania ze zrozumieniem głośno i cicho. Podczas pracy z Agnieszką stosowałam wiele ćwiczeń usprawniających obniżone funkcje poznawcze i percepcyjno- motoryczne.
Przez cały czas wspierałam motywację dziecka do pracy przez stopniowanie trudności zadań, doceniałam jej wysiłki i nawet najdrobniejsze sukcesy. Byłam w stałym kontakcie z wychowawczynią Agnieszki.
7. Efekty oddziaływań
Dzięki udziałowi w zajęciach terapii rodzeństw metodą W. Sherborne Agnieszka wyciszyła się. Nawiązała bliższe, przyjacielskie stosunki z rodzeństwem. Dzięki temu poczuła się bardziej bezpieczna, uwierzyła we własne siły i możliwości. Zrozumiała, że może przezwyciężyć trudności w nauce. W wyniku ćwiczeń korekcyjno- kompensacyjnych nastąpiła znaczna poprawa i postępy w nauce. Okazało się, że najbardziej potrzebuje ona zainteresowania, motywowania do pracy. Dziewczynka poczyniła postępy w czytaniu, rozumie także czytany tekst. Znacznie poprawił się poziom graficzny pisma. W czasie ćwiczeń przekonała się, że nie musi popełniać rażących błędów ortograficznych, opuszczać i przestawiać liter bądź sylab w wyrazach. Otrzymywane przez nią lepsze oceny skutkowały zachętą do dalszej pracy. Zmieniło się nastawienie dziewczynki do szkoły.
Pracując z Agnieszką starałam się chwalić ją w obecności wszystkich i doceniać każdy drobny postęp w nauce. Często z dziewczynką wypożyczałam książki, lektury w bibliotece placówki lub sama przynosiłam, by wspólnie je przeczytać.
Agnieszka obecnie jest uczennicą kl. IV, nadal należy pracować z dziewczynką, szczególnie nad wypowiedzeniami ustnymi. Pytana ma problemy z formułowaniem odpowiedzi. Mam nadzieję, że nadal będę kontynuować pracę z podopieczną w nowym roku szkolnym.
Bibliografia:
1. Bogdanowicz M.; „ Specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu – dysleksja rozwojowa”, wydawnictwo Uniwersytetu Opolskiego, 1999
2. Czajkowska I, Herda K, „Zajęcia korekcyjno- kompensacyjne w szkole, wydawnictwo szkolne i pedagogiczne”,1989
3. Owińska- Miedzińska E, „Ortografia. Zadania wspomagające naukę zasad poprawnej pisowni”, Posiedli- Raniowski i Spółka
4. Spionek H, „Zaburzenia rozwoju ucznia a niepowodzenia szkolne”
Autor: mgr Agata Flak |
Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:
X
Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.
www.szkolnictwo.pl
e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie
Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").
|
|
|
