Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
W jaki sposób zachęcać uczniów do aktywości twórczej?

 

Pobudzanie twórczej aktywności dziecka wspomaga jego harmonijny i pełny rozwój. Głównym miejscem rozwoju twórczości powinna być szkoła.
Przede wszystkim należy zrezygnować z dominujących obecnie metod podających, autokratycznego stylu oddziaływania na uczniów, a także autorytatywnej osobowości nauczyciela na rzecz twórczych metod i technik rozwiązywania problemów, szukania oryginalnych rozwiązań oraz wdrażanie innowacji inicjowanych nie tylko przez nauczyciela, ale i ucznia.

„Dziecko w sposób naturalny jest twórcą. Mogą
Temu zaprzeczyć jedynie ci, którzy nigdy nie
Obserwowali swobodnej zabawy małych dzieci,
Albo ci, którzy ją oglądali w postaci już wypaczonej
Przez przymusowe oddziaływanie otoczenia”.
R.Gloton, C.Clero
W jaki sposób zachęcać uczniów do aktywności twórczej?
Pobudzanie twórczej aktywności dziecka wspomaga jego harmonijny i pełny rozwój. Głównym miejscem rozwoju twórczości powinna być szkoła.
Przede wszystkim należy zrezygnować z dominujących obecnie metod podających, autokratycznego stylu oddziaływania na uczniów, a także autorytatywnej osobowości nauczyciela na rzecz twórczych metod i technik rozwiązywania problemów, szukania oryginalnych rozwiązań oraz wdrażanie innowacji inicjowanych nie tylko przez nauczyciela, ale i ucznia.
Jedną z form rozwijania twórczej aktywności ucznia jest zabawa, dzięki której uczniowie uczą się współdziałania w grupie, poszanowania norm i reguł oraz wspólnego planowania działań.
Następną formą może być korespondencja uczniów z rówieśnikami innych szkół. Dzięki temu uczą się dzieci nawiązywania kontaktów, zawierają przyjaźnie.
Inną formą może być kronika. Dobrze prowadzona pobudza twórczą aktywność dziecka, kształtuje jego umiejętności językowe i plastyczne. Uczy odpowiedzialności i systematyczności. Jest źródłem nagród, dzięki wpisom pochwał i wyróżnień, a także szczególnych osiągnięć.
Formą pracy, która kształtuje osobowość, rozwija procesy poznawcze, uwagę, spostrzegawczość, wyobraźnię, pamięć, mowę uczniów jest teatrzyk. Praca z tekstem literackim w teatrzyku oddziaływuje terapeutycznie zarówno na dzieci nadpobudliwe, jak i zahamowane. Dzieciom zahamowanym odwagi dodaje zasłaniająca je kurtyna. Występy uczą wychowanków wspólnego działania, zbiorowego wysiłku, sprawnej organizacji działania. Dzieci przyswajają sobie potrzebę dyscypliny, co sprzyja wyzwalaniu postaw społecznego zaangażowania, współpracy, poczucia odpowiedzialności.
Rozwijać twórczo może również inscenizacja, która umożliwia realizację wielu ćwiczeń w czytaniu i opracowywaniu tekstów, mówieniu, ćwiczeń słownikowo-frazeologicznych i syntetycznych. Jako źródło inscenizacji służą nam swobodne teksty dzieci pisanie na podstawie ich indywidualnych przeżyć, doświadczeń, obserwacji. Uczniowie sami obmyślają odpowiednią formę i słownictwo do wyrażania myśli. Forma inscenizacji polega na "wyborze". Każdy uczeń może inscenizować w dosłownym tego słowa znaczeniu lub oddać tylko sens utworu, posługując się własnymi słowami. Do dzieci należy też projektowanie i wykonanie rekwizytów. Jako technikę towarzyszącą można stosować doświadczenia poszukujące. Technika ta polega na uczeniu się poprzez samodzielne działanie, poszukiwanie, rozwiązywanie problemów. Dzieci pracując tą techniką czytają, przeprowadzają wywiady, wybierają i porządkują materiały źródłowe. Taka praca wdraża do samokształcenia, rozwija zainteresowania i aktywność twórczą.
W swojej pracy nauczyciel powinien stosować również metodę swobodnych tekstów. Rozwija ona wrażliwość na piękno słowa, wzbogaca słownik ucznia, wyrabia poczucie odpowiedzialności. Pewną odmianą metody swobodnych tekstów jest twórczość poetycka. Zabawa w "wierszowanie" jest bardzo lubianą przez uczniów formą pracy. Podstawą dla tej działalności jest prawdziwa poezja. Jej znajomość powoduje, że dziecko, nie uświadamia sobie tego, zaczyna posługiwać się metaforą czy porównaniem, szuka słów, które lepiej odzwierciedlają stan własnych uczuć czy emocji. Okazją zaś do prezentowania zrodzonych na lekcjach utworów są uroczystości klasowe: Dzień Matki, Dzień Babci, konkurs recytatorski, itp.
W próbach pobudzania do samodzielnej twórczości dzieci ważne jest też, aby proponowane im zadania były akceptowane czy też samodzielnie wybierane. Nie muszą one jednakowo angażować wszystkich dzieci. Każde działanie powinno być podejmowane w atmosferze swobody i bezpieczeństwa, a nie traktowane jako jeszcze jedna "praca domowa". Małe dzieci lubią czuć się twórcami. Musimy tylko pomóc szczególnie na początku edukacji, wejść na drogę twórczej działalności, na której osiągną najlepsze efekty.
Jedną z metod, która jest doskonałym sposobem na naukę i zabawę jest metoda zwana story–line. Została ona wypracowana w Szkocji ponad dwadzieścia lat temu. Jej osią jest fabuła (story), której akcja toczy się w klasie w ciągu kilku dni, a bohaterów grają sami uczniowie. Poprzez opowiadaną historię nauczyciel kreuje wraz z uczniami bogate środowisko edukacyjne, pozwalające im na podejmowanie różnorodnej działalności w naturalny sposób. Głównym założeniem tej metody jest bowiem samodzielna aktywność uczniów, wykorzystanie ich dotychczasowej wiedzy, pomysłowości, wyobraźni.
Scenariusz story-line składa się z kilku odrębnych rozdziałów(epizodów). Posługując się terminologią przyjętą w kształceniu zintegrowanym, można przyjąć, że cała story to blok tematyczny, a epizody – kolejne dni aktywności. Istotnym elementem, organizującym pracę, są pytania kluczowe. Nauczyciel przygotowuje je do każdego epizodu, aby skłonić uczniów do myślenia i działania. Aktywność dzieci powinna przyjąć kierunek zaplanowany wcześniej przez nauczyciela. Im bardziej jest różnorodna, im więcej typów edukacji obejmuje, tym większą wartość metody. (w załączeniu przykładowe scenariusze)
Na początkowym etapie wszystkich poczynań dziecka musi funkcjonować stałe współdziałanie ucznia i nauczyciela, przy czym ingerencja nauczyciela nie powinna być wszechobecna, lecz delikatna i subtelna.
mgr Agnieszka Samsel

Jeżeli zauważyłeś jakieś nadużycia w prezentacji napisz o tym poniżej i wyślij je do nas:
INFORMACJE O PREZENTACJI

Ostatnią zmianę prezentacji wykonał: Szkolnictwo.pl.
IP autora: 83.21.195.174
Data utworzenia: 2008-09-01 21:27:26
Edycja: Edytuj prezentację.

HISTORIA PREZENTACJI

Szkolnictwo.pl (83.21.195.174) - Prezentacja (2008-09-01 21:27:26) - Edytuj prezentację.





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie