Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Postępowanie wobec dziećmi z Syndromem Nieadekwatnych Osiągnięć szkolnych

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 8527 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Jednym ze sposobów „ leczenia ” dzieci z Syndromem jest zaufanie do ich możliwości . Rodzice nie powinni wykonywać za dzieci tych czynności , które potrafią bądź powinny wykonać samodzielnie np. spełnianie obowiązków domowych , odrabianie lekcji itp.
Modyfikowanie zachowań rodzicielskich wobec dzieci z Syndromem Nieadekwatnych Osiągnięć Szkolnych ( ulegli konformiści i nonkonformiści ) Jednym ze sposobów " leczenia ” dzieci z Syndromem jest zaufanie do ich możliwości . Rodzice nie powinni wykonywać za dzieci tych czynności , które potrafią bądź powinny wykonać samodzielnie np. spełnianie obowiązków domowych , odrabianie lekcji itp. Powinni natomiast uwagę kierować na to , czy ich polecenia zostały wykonane prawidłowo , tzn. nieobecni w sytuacjach mogących prowadzić do uzależnienia dzieci powinni zawsze pojawiać się , gdy zadanie zostanie wykonane . Rodzice powinni również określić i stosować negatywne konsekwencje jeżeli dziecko nie robi tego , co powinno . Konsekwencje negatywne należy stosować rzadko , ale bez taryfy ulgowej . Podkreślać także należy pozytywne efekty pracy dziecka oraz wyrażać zaufanie do jego możliwości . Ochranianie i obrona są potrzebne tylko dzieciom narażonym na znęcanie się nad nimi . Ale wielu rodziców ochrania swoje dzieci przed ostrzej wypowiadanymi pod ich adresem uwagami czy rozsądnym wymaganiem odpowiedzialności za to , co robią. Szczególnie matki mają tendencję do ochrony dzieci przed krzyczącym mężem twierdząc , że to niszczy ich psychikę . Matki , które zapewniają ochronę i stają w obronie dziecka karconego przez małżonka , tak naprawdę zachęcają je do nieposłuszeństwa i okazywania lekceważenia . Rodzice występują w ten sposób przeciwko sobie , ponieważ gdy jedno z rodziców robi awanturę dziecku wymagając od niego odpowiedzialności i wysiłku , drugie chroni go popierając zmniejszenie wysiłku i unikanie odpowiedzialności . Ochraniane dziecko uczy się , że jeśli cel jest trudny albo niewygodny , najlepiej zwrócić się do kogoś , kto je ochroni , usprawiedliwi , zamiast starać się poradzić sobie ze stresem spowodowanym trudnością zadania . Dlatego rodzice chcąc pomóc dziecku , powinni zawrzeć kompromis w sprawach wychowania i wymaganej dyscypliny oraz ustalić obopólnie respektowane zasady postępowania z dziećmi . Bardzo ważna dla chłopców - uległych konformistów i nonkonformistów - jest identyfikacja z ojcem lub mężczyzną z najbliższego otoczenia ( ojczym , wujek itp.) . Przeważnie chłopcy ściśle związani z matkami identyfikują się z nimi i mają problemy z nauką . Chłopcy wychowani tylko przez matki mają tendencje do sukcesów tylko w takich sytuacjach , gdy uzyskują więcej uwagi i pomocy otoczenia . Mają też trudności w funkcjonowaniu społecznym bo społeczeństwo niechętnie odnosi się do " zniewieściałych ” chłopców , których zachowanie nie jest zgodne ze stereotypem mężczyzny . Pozytywne , ciepłe stosunki chłopców z matkami są bardzo ważne , ale z czasem mogą one przerodzić się w uległość syna wobec matki . Dlatego tak ważne są bezpośrednie i wzajemne kontakty synów z ojcami lub ojczymami ( wzajemne wędkowanie , wiosłowanie , budowanie garażu ) . W sytuacji nieobecności ojca w domu lub gdy ojciec nie może być odpowiednim modelem , inne formy aktywności mogą to rekompensować . Obozy młodzieżowe , wyprawy , biwaki wymagające samodzielności , sytuacje , gdy chłopcy żyją i pracują razem , mogą stwarzać dobre okazje do znalezienia właściwych wzorców identyfikacyjnych . Korzystne jest , jeżeli dzieci potrafią wyrażać swoje uczucia , komunikować swój smutek , złość , frustrację . Jednak u dzieci uległych wyrażanie uczucia smutku i przygnębienia może być skutecznym sposobem sprawowania kontroli nad otoczeniem dorosłych . Domaganie się współczucia może stać się wzorem zachowania zastępującego bardziej produktywne sposoby rozwiązywania problemów . Nadmierne okazywanie uwagi przez rodziców może nauczyć dzieci różnych sposobów manipulacji , np. przesadnych reakcji na krytykę , czy dokuczanie im przez rówieśników . Bardzo trudno rozpoznać granicę pomiędzy uzasadnionym współczuciem a rytuałem manipulacyjnym " współczuj mi ” . Rodzice powinni brać pod uwagę częstotliwość zachowań dzieci , które to zmierzają do wywołania współczucia ( nieustający smutek i przygnębienie , przesada w okazywaniu lub przeżywaniu smutku ) . W przypadku takich zachowań należy skracać ich czas i starać się uaktywnić dzieci . Uwaga rodziców powinna być im okazywana tylko wtedy , gdy przejawiają zachowania bardziej aktywne i samodzielne . Jeżeli dzieci domagają się współczucia z powodu nieakceptowania ich w grupie rówieśniczej należy te informacje sprawdzić u nauczycieli . Dzieci mogą być całkiem lubiane w grupie , ale ich to nie zadowala , chciałyby mieć więcej wpływów . W tym przypadku można doradzić dzieciom , żeby nie oceniały własnej wartości według tego , czy inni ludzie je lubią czy nie . Niektóre dzieci chcąc zyskać zainteresowanie matki , zawsze kogoś obwiniają . Uczą się wtedy nawiązania kontaktów za pomocą " posiadania wspólnego wroga ” . Tym wspólnym wrogiem może być ojciec , rodzeństwo , nauczyciele . Dlatego rozmowy z tymi dziećmi powinny prowadzić do ich rozwoju , a nie do popierania w krytykowaniu innych , a tym samym unikaniu przez dzieci zmian i wymagań . Dzieci uległe nie lubią rywalizacji , nie lubią sportów , bo nie chcą narażać się na porażki . Dlatego rodzinne gry zespołowe ( np. zawody w bieganiu , skoku w dal itp. ) są dobrą okazją do uczenia się rywalizacji . Humor może również pomagać w poradzeniu sobie z porażką . Rodzice nie powinni zbyt wiele uwagi poświęcać przegrywającemu dziecku . Jeżeli dziecko będzie chciało odejść z gry to należy mu na to pozwolić . Nie należy przekonywać i namawiać dziecka do gry . Gdy zobaczy ono , że traci dobrą zabawę samo przyłączy się do bawiącej się rodziny . Konieczne też jest zachowanie równowagi pomiędzy wygrywaniem i przegrywaniem tzn. nie należy dziecka traktować ulgowo i pozwalać mu zawsze wygrywać , ponieważ w sytuacji porażki nie będzie wiedziało jak się zachować . Rywalizacja z samym sobą również uczy dziecko uległe czerpać przyjemności z pokonywania przeszkód . Liczenie prawidłowych odbić piłki , szybkości biegu uczy łączenia pozytywnych emocji ze współzawodnictwem . Ważne jest aby rodzice umieli stymulować wewnętrznie motywowaną aktywność dziecka uległego . Dzieci uległe obawiając się współzawodnictwa , często wybierają nierywalizacyjne formy aktywności - czytanie książek , granie na komputerze , oglądanie telewizji . Rodzice powinni ograniczać te formy aktywności , proponując im w zamian rozwijanie różnych hobby i zainteresowań , które wymagają aktywności i dają satysfakcję . Rozwijanie aktywności dziecka nie zawiera elementów rywalizacyjnych , ale może to okazać się pierwszym krokiem uniezależnienia się , budowania pozytywnego obrazu samego siebie . Dzieci uległe często boją się ujawniać twórcze pomysły , są krytyczne wobec siebie . Tak nisko oceniają swe zdolności , że prawie nie są w stanie myśleć o niczym innym . Dlatego rodzice powinni nauczyć dzieci odraczania oceny i wyrażania opinii na temat swoich pomysłów .Również rodzice powinni wiedzieć , jak rozwijać twórcze myślenie u swoich dzieci . Jedną z technik pobudzania twórczego myślenia jest technika , która została nazwana przez jej autora A. Osborna " burzą mózgów ”. Autor ustalił cztery proste zasady jej przeprowadzania : 1. Krytyka jest wykluczona . Jest to zasada odroczonego oceniania , która przychyla się do wytworzenia twórczej atmosfery . 2. Pożądana jest swobodna atmosfera , czyli nie przejmowanie się regułami i rezultatami . 3. Pożądane jest wytworzenie jak największej liczby pomysłów . 4. Wskazane jest łączenie pomysłów i ich rozwijanie . Metodę tę można modyfikować do indywidualnej pracy z dzieckiem , np. dać dziecku jakiś niezbyt trudny problem techniczny do rozwiązania . Ważne jest , aby rodzice nie ulegali presji i namowom dzieci i nie rozwiązywali za nich problemów , lecz zachęcali swoje " pociechy ” do samodzielnego wytwarzania pomysłów . Typowym zachowaniem dzieci uległych jest unikanie samodzielnego odrabiania prac domowych . Manipulują one rodzicami w ten sposób , że nakłaniają ich do siedzenia przy stole i odrabiania lekcji . Rodzice , którzy chcieliby zmienić ten wzorzec powinni starannie zaplanować swoje działanie np. kupienie dzieciom nowego biurka , odizolowanie go od rodzinnego gwaru , zakaz słuchania radia w trakcie odrabiania lekcji . Jeśli rodzice chcą wyrobić u dziecka samodzielność i niezależność muszą okazywać stanowczość i zdecydowanie . Można wyjaśnić dziecku , że traktuje się samodzielne odrabianie lekcji jak grę , w której można wygrać nagrodę . Dla młodszych dzieci nagrodą może być wspólna zabawa , wyjście na lody , a dla starszych pieniądze lub większe prezenty . Nagrody muszą być dostosowane do możliwości finansowych rodziny i stanu posiadania rzeczy materialnych przez dzieci . Nagrodą dla dzieci uległych jest też poświęcanie im uwagi np. wspólna gra w szachy , zainteresowanie gdy uda im się zrobić coś dobrze . Rodzice powinni również ustalać czas odrabiania lekcji np. wszystkie lekcje mają zostać odrobione przed kolacją . Aby zapewnić odpowiednią jakość pracy dziecka jedno z rodziców powinno sprawdzać prace domowe codziennie po ich zakończeniu . Jeżeli dziecko nie wykonuje zadań starannie należy odesłać je do pokoju i kazać poprawić . Dla chłopców osobą egzekwującą wymagania i pilnującą przestrzegania ustalonych reguł powinien być ojciec . W przypadku gdy dzieci nie rozumieją zadań domowych należy kazać im co najmniej trzykrotnie przeczytać zadany materiał . Jeśli nawet po tym nie potrafią zrobić zadań , to dany materiał należy wyjaśniać im powoli i pozwolić rozwiązać jeden lub dwa przykłady w obecności rodzica . Dzieci uległe bardzo często nie kończą prac w szkole ,ponieważ wiedzą , że prościej jest przynieść wszystko do domu , gdzie otrzymają pomoc od rodziców . Rodzice chcący zmienić zachowanie dzieci mogą stosować system punktowy ( przyznawanie wielu punktów za wykonanie prac zleconych w szkole ) lub codzienne nagradzanie . Rodzice powinni także raz w tygodniu kontaktować się z wychowawcą , który będzie informował o postępach szkolnych dziecka ( np. specjalny formularz o postępach dziecka w szkole ) . Przyczyną osiągania niskich wyników w nauce przez dzieci uległe jest często niedostateczny poziom opanowania podstawowych umiejętności - pisania i liczenia . Dzieci te mogą ćwiczyć się w przepisywaniu tekstu lub w działaniach matematycznych. Potrzebne są do tego : zegarek i tekst do przepisywania . Dzieci kopiują je i zaznaczają , w jakim czasie to wykonały . Następnego dnia przepisują ten sam materiał i znowu rejestrują czas . Za przepisanie tekstu w krótszym niż poprzednio czasie , dziecko otrzymuje punkty ( za zebranie określonej ilości punktów otrzymuje nagrodę ). Takie samo podejście można zastosować przy ćwiczeniu wykonywania działań matematycznych . Modyfikowanie zachowań nauczycieli Zmiany wprowadzane w szkole mogą być podobne do tych , jakie wprowadza się w domu , gdyż dziecko przeważnie stosuje te same wzory zachowań w obu środowiskach . Nauczyciele dzieci uległych powinni być silni i stanowczy . W stosunku do dzieci z Syndromem dobrym sposobem jest upewnienie ich ,że przy pewnym wysiłku potrafią osiągać dobre wyniki , że wytrwali uczniowie nie zniechęcają się tak szybko i po pewnym czasie ciężkiej pracy będą osiągać lepsze rezultaty . Jeżeli nauczyciel nie będzie zwracał uwagi na łzy w oczach dziecka , natomiast będzie chwalił jego wytrwałość , pilność , solidność , łzy szybko znikną , zastąpione przez pewność siebie i poczucie sukcesu . Większość dzieci uległych nie nadąża z pracą klasową i zadaniami klasowymi . Dlatego bardzo ważne są kontakty domu i szkoły , informowanie rodziców o postępach dziecka , proponowanie przez wychowawcę , pedagoga szkolnego , psychologa terapii domowej . W wielu przypadkach rodzice nie chcą współpracować ze szkołą . Nauczyciel w takim przypadku powinien ustanowić własny system codziennego lub cotygodniowego nagradzania dziecka . Największą nagrodą dla dziecka uległego , które robi postępy w szkole , jest poświęcenie mu czasu i uwagi . Nauczyciel musi jednak zmienić okoliczności poświęcania dziecku uwagi - od sytuacji , gdy nauczyciel skupia się na dziecięcej uległości i nie radzeniu sobie , do sytuacji , gdy koncentruje się na jego osiągnięciach i wysiłku . Osobiste zainteresowanie się dzieckiem , pozytywne uwagi na temat jego pracy , wysiłku , cierpliwości , mogą znakomicie wpłynąć na zmianę zachowania ucznia . Dzieci uległe lubią marzyć na jawie . Dlatego wydawać by się mogło , że są niezdolne do skoncentrowania na czymś uwagi . Lecz jeżeli są pochłonięte jakimś zadaniem , co zdarza się rzadko , potrafią je przez dłuższy czas wykonywać . Świadczy to o ich zdolności do koncentracji uwagi . Uczenie koncentracji uwagi odgrywa w ich przypadku ważną rolę . Nauczyciel może zaangażować ucznia w jaką formę aktywności przynoszącą mu wewnętrzne zadowolenie , sprzyja to koncentracji uwagi . Utrzymywanie kontaktu wzrokowego z nauczycielem sprzyja koncentracji dziecka na przekazywanych treściach . Nauczyciel może również podtrzymać uwagę dziecka poprzez pewne gesty np. dotykanie przez nauczyciela własnych oczu , okularów , lekkie stuknięcie linijką o biurko itp. Starsze dzieci mogą ćwiczyć koncentrację uwagi przez kontrolowanie się np. nastawiając minutnik na 15 minut , podczas których intensywnie koncentrują się na wykonywaniu zadania . Dzieci uległe nie stawiają sobie z dnia na dzień żadnych celów dotyczących ocen i szkoły . Natomiast cele przyszłościowe , nierealistyczne są wyidealizowane . Tacy uczniowie wymagają szczególnej pomocy nauczyciela w ustanawianiu dla siebie krótkoterminowych celów i utwierdzenia ich , że coś potrafią , że mogą osiągać lepsze oceny . Celem odpowiednim do zasugerowania dzieciom zdolnym może być np. zakwalifikowanie do kółka zainteresowań , poprawienie ocen na czwórki czy nawet trójki. Osiągnięcie wyznaczonego sobie celu dodaje uczniom pewności siebie , zmienia ich motywację do nauki . Zdobywają poczucie kontroli i wiarę we własne siły . Stawiane cele muszą leżeć w zasięgu możliwości uczniów . Wskazane jest stawianie celów umiarkowanych , ponieważ ich osiągnięcie wzmocni motywację i pozwoli odczuć pełną satysfakcję z odniesionego sukcesu . Dzieci uległe bywają czasami bardzo dobrze zorganizowane , a niekiedy całkowicie zdezorganizowane . Nauczyciel powinien więc uczyć dzieci zdezorganizowane strategii organizacyjnych poprzez pokazywanie wzorców dobrej organizacji czasu . Dziecko musi mieć czas na zorganizowanie sobie pracy , zgromadzenie potrzebnych rzeczy , zapisanie zadań domowych w specjalnym notatniku ( zeszyt dużego formatu ). Pokazywanie przykładów dobrej organizacji czasu i zachęcanie dzieci , aby dzieliły się swoimi doświadczeniami , bardzo pomaga w zorganizowaniu życia szkolnego . Dzieciom osiągającym słabe oceny " nie zależy ” na stopniach . Spostrzegają swoje wyniki jako przypadkowe zdarzenia , które nie podlegają ich kontroli i które nie są związane z ich wysiłkiem . Nauczyciel chcąc pomóc uczniom w uzyskaniu poczucia kontroli nad wynikami w nauce , powinien jasno wytłumaczyć stawiane przez siebie zasady oceniania . Przed sprawdzianem powinien wyjaśnić , jakie wymagania należy spełnić aby uzyskać dane stopnie . Jeżeli nauczyciel nie kieruje się opinią o danym uczniu , a jego standardy oceniania nie są ani za wysokie , ani za niskie , wtedy dzieci z SNO mają szanse na to , by uzyskać wpływ na swoje oceny . Akceptacja przez rówieśników jest bardzo ważna dla dzieci w okresie dorastania . Jeżeli nauczyciel chce pomóc dzieciom zmienić opinię o ich samych i sposoby odbierania ich w grupie rówieśniczej , musi im uświadomić , w wyniku jakich zachowań są eliminowane z grup przyjacielskich . Nauczyciel może wpłynąć na stosunki interpersonalne pomiędzy uczniami , dobierając grupy i powierzając im wykonanie określonych zadań . Łączenie dzieci uległych w pary z dziećmi akceptowanymi może wpłynąć na ich pozycję w klasie . Wspólnie wykonana praca zawsze powinna zawierać informacje , ile i co który z partnerów wykonał . Wzmacnia to poczucie odpowiedzialności u dziecka uległego . Rywalizacja całych klas czy szkół bywa również korzystnym doświadczeniem dla dzieci uległych , które mogą wtedy zobaczyć , że są efektywnym członkiem swojej grupy i przynoszą grupie korzyści . Natomiast jeżeli chodzi o karanie dzieci uległych , to nie jest to dobry sposób na poprawę ich wyników . Tylko okazywanie im indywidualnego zainteresowania , zachęty , pobudzanie twórczych uzdolnień i nagradzanie za krótkoterminowe zadania może przynieść efekty w nauce . W przypadku dzieci uległych twórcze rozwiązywanie problemów pełni szczególną rolę w zaspokajaniu ich potrzeb . Poprzez stosowanie przez nauczyciela zasady odroczonego oceniania i metody " burzy mózgów ” odkrywają , że ich pomysły są cenne i że potrafią wiele stworzyć . Techniki twórczego myślenia uczą dzieci odraczania oceniania i w ten sposób sprzyjają zdobywaniu pewności siebie w wytwarzaniu pomysłów . Dzieci uległe bardzo nie lubią rywalizacji . Mają tendencje do okazywania niechęci tym , którzy odnoszą sukcesy , ponieważ w porównaniu z nimi wypadają gorzej . W uczeniu dzieci zasad rywalizacji mogą pomóc nauczycielowi strategie twórczego myślenia . Również bardzo skutecznym treningiem we współzawodnictwie jest rywalizacja ze samym sobą . Metoda ta może być pomocna w wyrabianiu u dzieci uległych większej pewności siebie . Współzawodnictwo między małymi zespołami w klasie może także nauczyć dzieci uległe pewnych zachowań przydatnych w sytuacjach rywalizacyjnych .( Rimm , 1994 ) Modyfikacja zachowań rodzicielskich wobec dzieci z Syndromem Nieadekwatnych Osiągnięć szkolnych ( dominujący konformiści ) W osiągnięciach dziecka ważną rolę odgrywają entuzjazm i wsparcie ze strony rodziców , a także podobieństwo ich uzdolnień z uzdolnieniami rodziców. Jednakże zbyt duże podobieństwa mogą być przyczyną problemów . Rodzice często chcą , aby dziecko było ich kontynuacją . Każdy sukces lub porażkę dziecka przeżywają tak , jak gdyby dotyczyło to ich osobiście . Aby pomóc dziecku rodzice powinni unikać utożsamiania się z nimi , ponieważ ich intensywność przeżyć wytwarza w dziecku tak silne emocje , że sukcesom i porażkom przypisywana jest rola zdarzeń znacznie wykraczających poza ich rzeczywiste znaczenie . Ważne jest , aby rodzice przesadnie nie reagowali na wszystkie porażki ( krytyka ) i sukcesy ( pochwała ) dziecka , ponieważ wtedy sukces staje się czymś tak ważnym , że dziecko nie ośmiela się uczestniczyć w żadnych formach aktywności , gdy może zaistnieć ryzyko porażki . Dzieci dominujące zwykle wychowują się w rodzinach , gdzie wyrabia się nastawienie rywalizacyjne . Rodzice dominujących konformistów powinni starać się zmieniać przekazywane im komunikaty typu : " chcemy abyś odnosił sukcesy , był najmądrzejszy i najlepszy ” . Kiedy dzieciom wydaje się , że będą kochane , tylko wtedy gdy są najlepsze , wybierają takie formy aktywności , w których mają szanse na sukcesy . Rodzice powinni więc angażować swoje " pociechy ” w takie dziedziny , w których nie zawsze muszą zwyciężać . Dobrze byłoby również , gdyby przy dziecku wyrażali uznanie dla wiedzy i umiejętności ludzi , z którymi sami rywalizują , tak aby miało ono okazję słyszeć pochwały pod adresem innych . Dominujący konformiści , którzy dążą do sukcesów w wybranych formach aktywności , z trudem mogą sobie wyobrazić , że mogliby poświęcić czas czemuś co nie przynosi uznania z zewnątrz . Zadaniem rodziców jest więc rozbudzenie zainteresowań w kierunku form , które mogą przynosić wewnętrzną satysfakcję oraz angażowanie dziecka w działalność nie polegającą na współzawodnictwie np. obozy naukowe , językowe , komputerowe . Przekazywanie dziecku oczekiwań ze strony rodziców w formie ustnych zleceń i wskazówek jest niezwykle efektywne w odniesieniu do wychowywania dominujących konformistów . W sprawach związanych ze szkołą najważniejsze do przekazania dziecku , jest przekonanie go , że pierwszoplanowe miejsce zajmuje osiąganie wysokich wyników w nauce , a wszystkie inne sprawy szkolne ( chór , drużyna sportowa , kółko teatralne itp. ) mają mniejsze znaczenie . Rozwijanie zainteresowań jest bardzo ważne i dziecko powinno być do tego zachęcane , ale musi być jasno powiedziane , że nauka szkolna ma pierwszeństwo przed wszystkim innym . Dominujący konformiści przeważnie cieszą się popularnością wśród rówieśników . Wykazują dużą aktywność i zaangażowanie oraz chełpią się osiągnięciami i przejawiają dumę ze swych zwycięstw . Dlatego od najmłodszych lat rodzice powinni uwrażliwiać ich na odczucia osób wielokrotnie doświadczających klęsk i niepowodzeń. Ucząc ich empatii trzeba pamiętać , że dzieci te liczą na uznanie , wobec tego kierowanie uwagi na przegrywających musi być tak delikatne , aby nie odbierało dzieciom zadowolenia z sukcesu . W każdej sytuacji uwrażliwienia dziecka rodzice powinni najpierw komentować jego sukces , zanim zasugerują zastanowienie się nad odczuciami innych . Gdyby tego nie robili , mogłoby to doprowadzić do wytworzenia się u dzieci poczucia niedoceniania , rozczarowania i zawodu , że ich sukcesy zostają w ten sposób pomniejszane . Uczenie wyrażania uznania jest inną drogą uwrażliwiania dziecka . Nawet jeśli dziecko wyprzedza inne dzieci , powinno nauczyć się dostrzegać sukcesy innych , umieć to wyrazić , docenić oraz okazywać szacunek i podziw swoim przeciwnikom niż obniżać znaczenie ich zwycięstwa . I chociaż jest to trudne , pozwala na wyrobienie zdrowego stosunku do własnej osoby , zaakceptowanie faktu , że bywa się czasem " numerem drugim ” . Uczenie zwycięzców wrażliwości na odczucia innych , bez równoczesnego osłabiania ich entuzjazmu jest bardzo trudne . Zdecydowanie bardziej pewni siebie czują się oni wtedy , gdy są " numerem jeden ” , niż gdy mają okazać podziw dla innych czy zastanowić się nad tym , co czują ich przeciwnicy po klęsce . Dominujący konformiści lubią wszystko robić po swojemu . Natomiast nie lubią krytyki . Krytykowanie ich powoduje , że tracą poczucie panowania nad sytuacją i uruchamiają reakcje obronne . Jeżeli dzieci mają rozwinąć swoje zdolności , muszą nauczyć się przyjmować krytykę . Rodzice powinni nauczyć je analizować to , co robią , szczególnie w tych dziedzinach , w których są uzdolnione . Jeśli przywykną do chwalenia , jak i do negatywnego krytycyzmu , będą potrafiły prawidłowo funkcjonować w sytuacjach nieprzyjemnych . Rodzice powinni również oceniać wszystkie prace swoich dzieci w formie pisemnej , analizując ich silne i słabe strony . Przy czym należy pozwolić dzieciom decydować o tym , czy zechcą uwzględnić sugestie stawiane przez rodziców . W ten sposób przyzwyczajają się do oceniania i nie będą odczuwać tej sytuacji jako walki . Jeżeli dzieci już przejawiają nastawienia obronne , należy rozpocząć naukę nowych strategii postępowania od tych dziedzin , w których nie czują się ekspertami . Nie będą wtedy tak wrażliwe na krytykę . Dobrym sposobem jest wspólne analizowanie i omawianie cudzych prac . Pozwala to na dostrzeżenie pozytywnych stron konstruktywnej krytyki . Istnieją także sytuacje , kiedy trzeba odłożyć ocenianie . Należą do nich momenty bezpośrednie po sukcesie lub klęsce , kiedy to mogą wystąpić przesadne reakcje , szczególnie w przypadku niepowodzenia . Modyfikowanie zachowań nauczycieli Modyfikacje wprowadzone w szkole powinny wspomagać zmiany podejmowane w środowisku domowym . Jednakże niektórzy nauczyciele ( trenerzy , nauczyciele muzyki , plastyki , instruktorzy teatralni ) mogą wywierać szczególnie silny wpływ na dominujących konformistów , którzy uznają ich za modele warte naśladowania . Mogą oni czasem wywierać na dzieci nawet większy wpływ niż rodzice . Trenerzy sportowi , nauczyciele muzyki mogą być pełni entuzjazmu dla utalentowanych podopiecznych . Mogą utożsamiać się z nimi w podobnym stopniu co rodzice , dostrzegać u nich niespełnione talenty , ambicje , marzenia . Będąc pod wpływem niespełnionych oczekiwań , nieświadomie kierują oni młodych ludzi na drogę nadmiernej koncentracji na swej specjalności , wierząc , że odkryli nadzwyczajny talent . Opiekunowie czy trenerzy raczej nie są entuzjastycznie nastawieni do przedmiotów szkolnych , takich jak matematyka , j. polski , przyroda itp. Mimo to powinni dokładnie zapoznać się z sytuacją szkolną swych podopiecznych , aby uniknąć przesady w rozwijaniu ich talentów przy równoczesnym zaniedbywaniu innych przedmiotów szkolnych . Nauczyciele danych przedmiotów , jeśli zauważą brak zainteresowania lub obniżenie się wyników , powinni zwrócić się do trenerów czy opiekunów dziecka z propozycją kompromisowej współpracy , aby rozwijanie zainteresowań specjalnych nie przeszkadzało dziecku w nauce szkolnej . Nauczyciele , którzy w swoich klasach zauważą uczniów przewyższających rówieśników pod względem wyników w nauce , sporcie lub innych dziedzinach , powinni umożliwić im konfrontację z uczniami o podobnych uzdolnieniach . W grupie rówieśników o tym samym poziomie uzdolnień znajdują okazję do współzawodnictwa i stymulację , jakie rzadko mogą napotkać w swych klasach . Kierowanie tych uczniów do grup , w których będą dzielić z innymi zainteresowania , jednocześnie pozostając najlepszymi , stanowi dla nich dobry trening funkcjonowania bez zapobiegania o podziw otoczenia . Okazją do zetknięcia się dzieci utalentowanych z rówieśnikami o podobnych zainteresowaniach są kółka różnego typu , obozy naukowe , zespoły muzyczne , sportowe itp. Uczniowie osiągający zaniżone wyniki w nauce szkolnej chętniej przyjmują wyrazy krytyki od swoich ulubionych trenerów czy nauczycieli , u których mają wyniki bardzo dobre , niż od rodziców . Lecz ci nauczyciele powinni pamiętać o tym , aby nie krytykować dzieci w obecności kolegów . Gdyby się to zdarzyło , uznają , że przez nauczyciela " straciły twarz ” i raz na zawsze zaliczą go do swoich wrogów . Wszystkie uwagi krytyczne powinny być poprzedzone jakimś komplementem . Takie podejście może wydawać się trudne i zbyt okrężne , ale chodzi o to by umieć połączyć krytykę z docenianiem wysiłku ucznia . Najważniejsze jest , żeby dominujący konformiści widzieli w nauczycielu sprzymierzeńca , ponieważ mają oni tendencje do dzielenia ludzi ze swego otoczenia na dwie kategorie : przyjaciół i wrogów . Dobry nauczyciel powinien unikać konfrontacji z uczniem . Jeśli zostanie sprzymierzeńcem może nie tylko mu pomóc , ale nawet nauczyć przyjmowania krytyki , bez stawania się najgorszym wrogiem . Jeżeli natomiast nauczyciel będzie przejawiać zachowania świadczące o chęci ukarania dziecka , konflikt się rozwinie . Nauczyciela mało stanowczego i nieskutecznego uczeń może przeprosić , ale nie zaprzestanie go obgadywać i starać się wytrącić go z równowagi w klasie . Dzieci dominujące mają też tendencje do zachowań niegrzecznych i okazywania lekceważenia osób , które oceniają jako słabe i uważają za rywali . Aby poradzić sobie z tymi uczniami nauczyciele powinni utrzymywać szacunek dla siebie przez stanowcze postępowanie . Angażowanie się dominujących konformistów w jakąkolwiek działalność mało widoczną na zewnątrz wydaje się trudne i niewarte zachodu , ponieważ oni potrzebują nieustannego podziwu , dopingu i pochwał . Są to uczniowie nie angażujący się w te formy aktywności , które mogłyby przynieść tylko wewnętrzną satysfakcję , bo dla nich nie jest ważny proces działania , ale jego wynik . Nauczyciele mogą wykorzystać to uzależnienie od pochwał i nakłaniać ich do podejmowania działań , które nie przynoszą nagród zewnętrznych . Chodzi o rozbudzenie ich zainteresowań , które będą przyczyniać się do rozwoju osobowości i przynosić satysfakcję wewnętrzną . Do zadań pobudzających wewnętrzną motywację można zaliczyć : wykonywanie prac ocenianych tylko w formie zaliczeń , prace oceniane przez samych uczniów ( autoocena ), projekty podejmowane przez całą klasę ( malowidło ścienne , gry ) , projekty małych grup , wywiady z przedstawicielami lokalnej społeczności itp. ( Rimm , 1994 ) Modyfikowanie zachowań rodzicielskich wobec dzieci z Syndromem Nieadekwatnych Osiągnięć Szkolnych ( dominujący nonkonformiści ) Niektóre dzieci dążą do zdominowania otoczenia niemal od pierwszych lat życia , instynktownie czując bezradność rodziców . Dobrą metodą likwidującą wczesnodziecięcą dominację jest metoda czasowej izolacji . Jest to skuteczny sposób postępowania z dziećmi do lat ośmiu . Powyżej tego wieku działa w stosunku do niektórych dzieci . Natomiast nie znajduje zastosowania w okresie dojrzewania , ponieważ zamknięte w pokoju dziecko może uciec przez okno i uznać takie postępowanie z nim za bezsilność i słabość rodziców . Rodzice , którzy w dzieciństwie o wszystko musieli walczyć , często chcą obdarować swoje dzieci rzeczami materialnymi i zapewnić im to wszystko , czego brakowało im samym . Dzieci , których prośby i żądania są natychmiast zaspokajane , przyzwyczajają się do tego bardzo szybko i spodziewają się kontynuacji takiego postępowania . Rodzice dający zbyt wiele i zbyt łatwo , pozbawiają dzieci możliwości poznania zależności pomiędzy życzeniami i pragnieniami a staraniem się i czekaniem . Dlatego w szkole chcą również odnosić sukcesy przy minimalnym wysiłku , chcą być uważane za zdolne , twórcze , utalentowane nie wkładając w to żadnego wysiłku . Kochający rodzice powinni uczyć swoje dzieci pracować i oczekiwać na rezultaty , a także wyrabiać w nich cierpliwość i wytrwałość . Jest to możliwe przez planowanie działań , pracę i oszczędzanie na jakieś warte realizacji cele np. zakup roweru , lub podwyższenie ocen szkolnych . Dominujący nonkonformiści budują poczucie własnej wartości na tym , że potrafią odnosić sukcesy w walce o wpływy i podporządkowanie sobie otoczenia . Mają także zwyczaj prowokowania kłótni lub konfrontacji , kiedy wiedzą o tym , że mogą wygrać . Ten właśnie zwyczaj czyni życie domowe nieprzyjemnym . Rodzice tych dzieci powinni starać się unikać sytuacji mogących sprowokować kłótnie i zmuszać dzieci do tego , by używały racjonalnych argumentów , a nie prowokowały awantury jedynie po to , by wygrać . Powinni również unikać konfrontacji z dziećmi dotąd , aż będą przekonani , że mogą z nimi wygrać . Obowiązkiem rodziców jest mieć władzę nad swoimi dziećmi . Nie znaczy to , że mają być dyktatorami . W miarę jak dzieci są coraz starsze , dojrzewają emocjonalnie i intelektualnie , mogą mieć coraz większy wpływ na zakres swojej swobody i udział w podejmowaniu decyzji . Nadal jednak to rodzice powinni być ich przewodnikami i osobami za nie odpowiedzialnymi . Jeśli zbyt wcześnie oddają dzieciom władzę , spowodują , że będą one szukały kogoś , kto stanie się ich przewodnikiem . Jeśli znajdą kogoś takiego , rodzice stracą swój autorytet i swoją władzę nad dziećmi . Aby osiągnąć swoje cele w konfrontacji z dziećmi , należy mieć możliwość przekonania się , że prośby i polecenia są wykonywane prawidłowo . W przypadku niewypełniania poleceń należy tłumaczyć , perswadować , zachęcać , lecz nigdy nie podejmować kłótni z dzieckiem . Każdy głośniejszy krzyk dominujący nonkonformista uważa za bezsilność rodziców . Rodzice powinni często stosować ostrzeżenia . Spokojna , nie konfrontacyjna atmosfera w czasie ostrzegania dzieci stworzy im lepsze warunki rozwoju osobowości oraz zbuduje zaufanie do ostrzegającej matki lub ojca . Zwycięstwo we współzawodnictwie lub poczucie władzy nad innymi powoduje dobry nastrój a nawet euforię u dzieci dominujących . Natomiast porażka sprawia , że zaczynają przejawiać bierność lub popadają w depresję . Skrajne zmiany nastroju są bardzo częste i stanowią powód do zmartwień dla rodziców . Dzieci zaliczane do kategorii dominujących nonkonformistów bywają przygnębione wtedy , gdy dorośli odmawiają spełniania ich życzeń . Starają się wtedy manipulować rodzicami tak , aby zmienili decyzje . Do manipulacji można zaliczyć ograniczenie kontaktów z rodziną , nie wychodzenie na posiłki , ignorowanie pytań rodziców itp. Jeśli rodzice nie są stanowczy w postępowaniu i zmieniają swoje decyzje na korzyść dzieci , wtedy ich depresja zniknie i przerodzi się w euforię .
     Wskazówki zmierzające do rozwiązania tego problemu zależą od wieku dziecka . Jeśli dziecko jest małe i okazuje smutek , płacze , gdy nie są spełniane jego życzenia , rodzice powinni ignorować smutek i łzy albo reagować krótkimi uwagami . Pogłaskanie dziecka lub przytulenie będzie również dobrym pocieszeniem , lecz nie należy przesadzać z okazywaniem czułości i zwracaniem uwagi na smutki dziecka .
     Najważniejsze , czego rodzice powinni nauczyć swoje dzieci to zwyczaj akceptowania zakazów . Należy pozwolić dzieciom troszeczkę "pocierpieć" . Daje to im szansę uporania się z pierwszymi rozczarowaniami . Jeśli dziecko jest w wieku dorastania i demonstruje depresję , to rodzice powinni nie odmawiać mu zachcianek , dopóki nie są całkiem pewni , że potrafią swe decyzje podtrzymać . Innym sposobem powiedzenia dziecku " nie ” , jest opisana wcześniej zasada : " jeśli czegoś chcesz , postaraj się i poczekaj ” . To przenosi odpowiedzialność za zaspokajanie życzeń z rodziców na dzieci i skupia ich uwagę na własnym wysiłku , dzięki któremu mają szansę zaspokoić swe pragnienia . Straszenie popełnieniem samobójstwa jest najbardziej skrajnym sposobem manipulacji stosowanym przez dorastających dominujących nonkonformistów . Takie pogróżki powinny być zawsze traktowane poważnie . Młodzi ludzie mówiący o samobójstwie powinni otrzymać specjalistyczną pomoc , niezależnie od tego , czy uważają , że jest to im potrzebne , czy nie .
     Dzieci dominujące są zwykle bardzo aktywne i uspołecznione . Każdy wolny czas uważają za nudę , przeżywają wtedy uczucie przygnębienia i frustracji . Wszystkim dominującym nonkonformistom potrzebna jest delikatna inspiracja , zachęta do podjęcia zadań , po to , aby uniknąć wyładowania ich energii w działaniach destrukcyjnych . Zaangażowanie w pozytywne działania umocni poczucie własnej wartości .
     Niektórzy rodzice sądzą , że skoro ich dzieci tak łatwo popadają w skrajne nastroje , powinni osłabić ich odczucia związane z sukcesami . Lecz takie postępowanie może doprowadzić dzieci do przekonania , że rodzice zazdroszczą im sukcesu . Dzielenie radości , spontaniczne i bez popadania w przesadę będzie najbardziej odpowiednie i upewni ich o wsparciu rodziców .
     Dominujący nonkonformiści wykształcili w sobie zdolność manipulowania ludźmi . Wyzywające zachowanie wyzwala u rodziców chęć karania ich i ograniczenia swobody . Aby niekończąca się atmosfera karania nie miała miejsca należy z dziećmi negocjować . Pomocnym w negocjacjach będzie formularz podzielony na cztery części : mocne strony , słabe strony , zakres kontroli , nagrody . Pierwszy czynnik to talenty i dobre strony dziecka . Drugi - zawiera te wszystkie negatywne zachowania , jakie rodzice chcieliby wyeliminować . Trzeci - zakres kontroli - określa , w jakich dziedzinach władzę sprawują dorośli i które podlegają ich decyzjom . Ostatni - nagrody - są to wszystkie środki służące do motywowania dzieci .
     Ustalone w tym formularzu reguły powinny być utrzymywane tak długo , dopóki przyniosą pozytywne efekty . Jeśli przestaną być skuteczne , należy rozszerzyć zakres kontroli , albo zmienić system wynagradzania .
      Współdziałanie w wychowaniu dzieci - dominujących nonkonformistów wymaga bardzo wiele wysiłku ze strony rodziców , ponieważ mają one tendencje do nastawiania rodziców przeciwko sobie . Aby wychowanie było skuteczne należy przestrzegać kilku rad :
  1. W rozmowach sam na sam z dzieckiem nie należy wyrażać żadnych negatywnych opinii o swoim partnerze , nawet jeśli jego poglądy nie zgadzają się z naszymi .
  2. Kiedy dziecko fałszywie przedstawia stanowisko jednego z rodziców wobec drugiego lub innych osób , należy zastosować jedną z poniższych możliwości : należy uzgodnić swoje stanowisko z dzieckiem , spisać umowę oraz wspólnie ją podpisać, dyskutować z dzieckiem w obecności drugiego rodzica .
  3. W rozmowach z dzieckiem należy podkreślać zalety swojego partnera .
  4. Należy także często zapewniać dzieci o wsparciu dla nich , jednak nie należy pozwalać im na manipulowanie którymś z rodziców .
     Dzieci osiągające zaniżone wyniki w nauce przeważnie obwiniają za to nauczycieli lub rodziców . Ich zdaniem rodzice oczekują samych piątek i stawiają przed nimi cele niemożliwe do osiągnięcia . Dlatego oczekiwania wobec dzieci trzeba przekazać w odpowiedni sposób . Można oznajmić dzieciom , że oczekuje się od nich zwiększenia wysiłku , który będzie mierzony ilością czasu poświęconego na naukę . Można także ustalić rozsądne oczekiwania w zakresie stopni , uzdolnień dziecka z poszczególnych przedmiotów oraz nieco podwyższyć wymagania . Nie będzie to z pewnością wywieraniem zbyt dużej presji na dziecku .
     Wychowując dzieci osiągające zaniżone wyniki w nauce rodzice powinni zaplanować czas na rozmowę o sprawach szkolnych . W przypadku dzieci w klasach młodszych powinny to być spotkania codzienne , w klasach starszych cotygodniowe . Na tych spotkaniach należy omawiać postępy z każdego przedmiotu , dyskutować o trudnościach w nauce oraz nagradzać lub stosować kary zgodnie z ustalonymi wcześniej regułami . Rozmowy powinny być prowadzone w przyjazny sposób i w przyjemnej atmosferze , jeśli dziecko będzie chciało przekształcić je w awanturę , należy być stanowczym i nie pozwolić wciągnąć się w kłótnię .
     Częstą przyczyną negatywnego zachowania się dominujących nonkonformistów są różnice zdań pomiędzy nauczycielami a rodzicami . Jeśli rodzice stoją po stronie dziecka , przeciwko nauczycielowi , umacnia to negatywne zachowania i prowadzi do nieuznawania autorytetu nauczyciela . Każdy więc kontakt rodziców ze szkołą powinien być podejmowany z najbardziej pozytywnym nastawieniem i przy zachowaniu niezbędnego szacunku , aby unikać konfrontacji ze szkołą .
     Dla dominujących nonkonformistów każdy konflikt pomiędzy rodzicami a szkołą jest osobistym sukcesem , w sytuacji konfliktowej czują się najlepiej . Dlatego zamiast sporów , rodzice i nauczyciele powinni się wzajemnie wspierać i ze sobą współpracować .
     W wyższych klasach szkoły podstawowej grupa rówieśników zaczyna odgrywać niezwykle ważną rolę . Dzieci chcą być popularne i przewodzić rówieśnikom . Aby ten cel osiągnąć muszą dostosować się do norm panujących w grupie . Jedną z nich jest przeciwstawianie się dorosłym . Aby tego uniknąć rodzice dzieci w młodszym wieku szkolnym powinni sprawować kontrolę nad ich kontaktami społecznymi . Dzieci mają prawo dobierania sobie przyjaciół , ale nie będzie nic w tym złego , jeżeli określi się pewne wymagania w tym względzie . W tym wieku rodzice mają jeszcze wpływ na dobór towarzystwa przez swoje dzieci . Natomiast w odniesieniu do dzieci dorastających w wielu sytuacjach rodzice nie są w stanie kontrolować , w jakim towarzystwie przebywają ich dzieci . Jeżeli rodzice zdają sobie sprawę , że grupa rówieśnicza wywiera na ich " pociechy ” zły wpływ , mogą poczynić pewne kroki . Jednym z nich może być przeniesienia dziecka do innej szkoły ( z państwowej do publicznej lub odwrotnie ) . Dość dobrym rozwiązaniem wydają się letnie obozy , gdzie dziecko może zetknąć się z tymi , którzy dzieląc jego zainteresowania , jednocześnie wyznają normę " osiągaj dobre oceny ” . Innym wyjściem może być nawiązanie kontaktów z rodzicami kolegów dziecka . Oni prawdopodobnie mają z dziećmi takie same problemy . Wzajemne kontakty , spotkania i dyskusje mogą pomóc w ustaleniu pewnych zasad postępowania z dziećmi .

Modyfikowanie zachowań nauczycieli
     Podobnie jak dla rodziców , dominujący nonkonformiści stanowią najtrudniejsze przypadki także dla nauczycieli .
     Dzieci opozycyjnie nastawione do otoczenia będą przejawiać przyjazne uczucia tylko do tych osób , które spostrzegają jako mające władzę na tyle silną , że należy okazywać im szacunek . Także każdy , kto dostrzeże w nich coś dobrego , jakieś ukryte wartości i talenty , będzie przez nie wysoko ceniony . Dlatego nauczyciele powinni zgodnie z rzeczywistością oceniać ich mocne strony , będzie to pierwszy krok do zawarcia przymierz . Następny krok to próba władzy . Nauczycieli mających kontrolę nad nimi , będą szanować albo " grać im na nerwach ” , zależnie od tego czy kontrola ma charakter pozytywny , czy nie . Jeśli pozytywnie odbierają władzę nauczyciela nad nimi i w dodatku mają poczucie , że są przez niego lubiani , będą okazywać mu szacunek i będą starać się uczyć najlepiej jak potrafią . Szczególnie skutecznym sposobem w postępowaniu z tymi dziećmi są krótkie , i tylko im poświęcone spotkania , które przekonują ich , że nauczycielowi na nich zależy . Podczas takich spotkań można ustalić krótkoterminowe cele do osiągnięcia i jasno określać pozytywne i negatywne konsekwencje . Na takich spotkaniach zawsze należy sporządzić pisemny kontrakt , jasno określający warunki .
     Dominujący nonkonformiści chcą zwracać na siebie uwagę . Przekraczają wszelkie zakazy i nie uznają norm szkolnych . Są w stanie wyprowadzić z równowagi nawet najspokojniejszego nauczyciela , który wymyśla w stosunku do nich najróżniejsze kary . Bardzo szybko zyskują sobie opinię " rozrabiaczy ”. Zachowują się więc zgodnie z tą " etykietką ” , jak gdyby nie miały innego wyjścia . Aby pomóc tym dzieciom należy stosować pięć zasad postępowania z nimi . Nauczyciel powinien :
  1. Koncentrować się głównie na zachowaniach pozytywnych , natomiast na negatywne powinien starać się nie zwracać uwagi .
  2. Postępować stanowczo , konsekwentnie i nie reagować przesadnie .
  3. Zauważać wszystkie objawy pozytywnego zachowania , ale nie reagować na nie przesadnie .
  4. Wykorzystywać duży zasób energii dzieci przez angażowanie ich w różne formy aktywności .
  5. Uważać , aby pomiędzy zachowaniem dziecka a nagrodą lub karą nie upłynęło wiele czasu .
     Dominujący nonkonformiści lubią być w centrum zainteresowania , lubią wywierać wrażenie na innych , popisywać się przed innymi . Zadaniem dobrego nauczyciela jest skierowanie ich energii na takie formy aktywności , które dawałyby im wewnętrzne zadowolenie . Pożyteczną metodą jest wykorzystanie ich mocnych stron do rekompensowania pewnych słabości . Należy znaleźć taką sferę , w której dziecko bardzo dobrze sobie radzi , a jednocześnie może to zademonstrować publicznie i doznać zadowolenia z uznania . Te działania stanowią pomost do podejmowania aktywności także tam , gdzie nagrodą jest tylko wewnętrzne zadowolenie . Pozwala to na zdobycie satysfakcji z własnego działania i jego rezultatów . Pewność siebie i zadowolenie z osiągnięć w jakiejś dziedzinie przenosi się na inne formy działań i zachowań . Zanika uczucie stałego napięcia , a dzieci przekonują się , że coś naprawdę potrafią .
     Dzieci dominujące lubią mieć poczucie wpływu na swoją rodzinę i klasę szkolną . Aby zaspokoić potrzebę uznania można przenieść tych uczniów do grup o wyższym poziomie umiejętności w określonej dziedzinie . Należy jednak ostrzec ich , że będą mogli pozostać w lepszej grupie tylko wtedy , gdy udowodnią , że rzeczywiście potrafią pracować na tym poziomie .
     Przeniesienie do lepszej grupy jest widocznym dowodem na to , że uczniowie mogą osiągnąć sukces i pomaga w bardziej konstruktywnym wykorzystaniu ich potrzeby dominacji .
     Dla niektórych dzieci bardzo korzystna jest zmiana otoczenia i znalezienie się w nowym środowisku , gdzie czują się bezpiecznie , gdzie nie muszą udowadniać swojej wyższości i rywalizować z innymi . Takie miejsce może znajdować się w szkole lub poza nią , pełni ono rolę azylu .
     Schronienia potrzebują ci uczniowie , których chęć dominacji opiera się na zdolnościach intelektualnych , twórczych lub artystycznych . Jeśli znajdą się w grupie uważanej za specjalną ze względu na to , że trafiają do niej dzieci przejawiające określone uzdolnienia , redukuje to u nich chęć dominacji nad innymi. Czują się wyróżnieni przez sam fakt przynależności do tej grupy . Znajdują tam wsparcie kolegów dla swojego nonkonformizmu , ponieważ oni są tacy sami .
     Aby grupa stanowiąca azyl dla jednostek mogła skutecznie spełniać swoją rolę trzeba, żeby panowała w niej atmosfera współpracy i solidarności . Z jednej strony przynależność do niej powinna jednoczyć dzieci , z drugiej - grupa powinna wspierać rozwój każdego ze swych członków .
     Głównym niebezpieczeństwem mogącym wiązać się z przynależnością do specjalnej grupy , jest to , że umacnia ona poczucie pewnej elitarności . Jest więc niezmiernie ważne , aby liderzy tych grup kładli nacisk na działalność pozytywną . Chodzi o to , żeby dla uczniów udział w takiej grupie był korzystnym doświadczeniem , sprzyjającym zarówno postępom w nauce , jak i rozwojowi osobowości .
      W przypadku dorastających młodych ludzi szczególnie ważne jest , żeby ich buntownicze zachowania i zaniżone wyniki w nauce nie doprowadziły do utraty szans dalszej edukacji . Ich przyszłość należy widzieć w takich zawodach , które wymagają twórczych uzdolnień , zdolności przywódczych i wykształcenia wykraczającego poza poziom szkoły średniej . Przeciwstawianie się normom szkolnym oraz szkolne porażki w nauce mogą limitować możliwość wyboru kariery życiowej . Jeśli natomiast nauczyciele potrafią pomóc uczniom w pokonaniu przeszkód związanych z tym trudnym okresem , mogą naprawdę przyczynić się do tego , że ich życie w przyszłości będzie lepsze . ( Rimm , 1994 ) .

Opracowała mgr Maryla Sędłak

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie