"Z posługą katechety-wychowawcy chrześcijańskiego łączy się wielka godność, ale i odpowiedzialność, zadanie uświadomienia sobie zaszczytnego obowiązku otwierania ludzkich serc na tę niezwykłą rzeczywistość Boga, objawionego przez Jezusa Chrystusa. Objawiającego się Boga nie wystarczy czcić, trzeba o Nim mówić, przekonać o Jego miłości, dawać świadectwo o Chrystusie..."(1). Trzeba modlić się o łaskę zrozumienia i zagłębienia się w realne zakotwiczenie nauczyciela wiary, przez chrzest, bierzmowanie, Eucharystię w Boga Trójjedynego, który tak wielką nadaje człowiekowi godność, że powierza się jego posłudze.
Trzeba więc od małego uczyć dzieci, że rzetelność, uczciwość, prawdomówność, jak również kulturalne zachowanie są rzeczą dobrą, i należy tych rzeczy od nich bezapelacyjnie wymagać. Uczyć ich dotrzymywać słowa i wywiązywania się ze swoich obowiązków, a także szacunku do innych: nauczycieli, rodziców i kolegów. Trzeba też wymagać nabywania umiejętności, odmawiania sobie natychmiastowej przyjemności i wybierania często trudniejszej drogi po to, aby w jakiejś dalszej perspektywie osiągnąć rzeczy większe i ważniejsze. Należy od małego uczyć, że stosowanie się, podobnie jak i nie stosowanie do tych zasad, pociąga za sobą określone konsekwencje, że dobre uczynki są nagradzane, a złe karane. Nie można odchodzić od takich najbardziej fundamentalnych zasad wychowania. Trzeba godzić najnowszą wiedzę pedagogiczną z tradycyjnym zdroworozsądkowym podejściem do tych spraw. Dzieci, kształtujące dopiero własną tożsamość, przez długie lata potrzebują miłości, opieki i mądrego przewodnictwa dorosłych (autorytetów).
Postawa wychowawcza to rozumienie rzeczywistych, rozwojowych potrzeb wychowanka. Całość wychowania, w ścisłym tego słowa znaczeniu, to świadomie organizowana działalność, której celem jest wywołanie zamierzonych cech osobowości wychowanka; obejmuje sferę poznawczo -instrumentalną i emocjonalno -motywacyjną.
Wychowania w katechezie nie można widzieć tylko w kategoriach teologicznych i eklezjalnych; nie można ograniczać tylko do wymiaru religijnego, ale trzeba mieć przed oczyma całego człowieka jako istotę społeczną. Należy widzieć jego integralną formację chrześcijańską, kształtującą osobowość ucznia. Nie chodzi o sam przekaz systemu norm postępowania, ale o udzielenie pomocy w poszukiwaniu własnej tożsamości: siebie, własnej godności w związkach z Chrystusem oraz upodobnienie się do Niego przez służenie innym.
1 - Jan Paweł II, Wierzę w Kościół, Watykan 1996, s.115.
(...)
mgr Beata Chlewicka |
