BEATA KRUPSKA, Bajka o rycerzu i o królu
Na potrzeby szkolnego koła teatralnego zaadaptowałam tę bajkę na sztukę sceniczną. Wystawiliśmy ją na imprezie środowiskowej z okazji dnia Babci i Dziadka oraz na spotkaniu z pensjonariuszami Domu Pomocy Społecznej w Baszkowie.
BEATA KRUPSKA, "Bajka o rycerzu i o królu''.
AKT I, SCENA 1
(Komnata zamkowa. Księżniczka siedzi przy stole, ogląda gazetę i piłuje paznokcie. Król spaceruje po komnacie i posępnymi oczkami obserwuje swoją córkę.)
KRÓL:
Powinnaś już wyjść za mąż i przeprowadzić się do swojego zamku. Miałbym wnuczęta i tak bardzo bym się nie nudził. Byłbym dziadkiem, a to jest z pewnością ważniejsze, niż być królem. (król wzdycha boleśnie)
KRÓLEWNA:
Niech ojciec da spokój, jestem jeszcze młoda mam czas.(wzdryga ramionami)
(Król wyciąga ze skrzyni lunetę, siada przy oknie i obserwuje co jego poddani jedzą na obiad)
SCENA 2
(Poddani widzą króla z lunetą i zaczynają rozmowę)
PODDANY 1: Patrzcie król znowu zagląda nam do garnków.
PODDANY 2: Aż tutaj słychać jak wzdycha do pierogów z mięsem, gołąbków, kapuśniaku i leniwych pierogów.
PODDANY 3: A tymczasem musi ze złotych półmisków pałaszować żabie udka, ślimaki i tym podobne paskudztwa.
(Poddani odchodzą żałując króla)
KRÓLEWNA: Co się ojciec wygłupia? Jeszcze poddani pomyślą, że ojciec głodny, albo co?
KRÓL: Bo ja jestem głodny!!!
SCENA 3
(Komnata pałacowa. Król chowa lunetę do skrzyni i siada do stołu, bo za chwilę podadzą obiad).
KRÓLEWNA: Słyszę jakąś krzątaninę w kuchni pewnie zaraz przyniosą obiad. Jestem już strasznie głodna.
(Wchodzi kucharz z patelnią żabich udek. Mówi z francuskim akcentem)
KUCHARZ: Bon jur mości królu, zechciej skosztować tych pyszności.
KRÓL: Co ? znowu żabie udka? Kiedy to ja jadłem grzybową po raz ostatni? albo barszcz z uszkami?
KUCHARZ: Mon diu! Czy to moja wina, że jestem francuskim kucharzem? (kucharz odchodzi z płaczem)
Mam już tego dość, idę na spacer! Może, któryś z poddanych zaprosi mnie na obiad. A ty jak chcesz to zjedz te swoje żabie udka.
(Król wylatuje z zamku powiewając aksamitnym płaszczem i poprawiając koronę, która zsuwa mu się na lewe ucho)
AKT II, SCENA 1
(Komnata zamkowa jak w poprzednim akcie. Król z lunetą przy oknie obserwuje podzamcze)
KRÓL: Królewno, biegnij założyć tę swoją nową sukienkę. Tę w kwiatki czy robaczki, czy w coś tam. Jakiś chudzielec podąża w stronę zamku. Pewnie będzie chciał się z tobą ożenić.
KRÓLEWNA: Skąd wiesz?
KRÓL: Hm... Wygląda na takiego, co to żony szuka. Rozgląda się dookoła błędnym okiem i coś mruczy do siebie.
KRÓLEWNA: Pewnie wiersze... Pobiegnę założyć tę nową sukienkę.
SCENA 2
(Król chowa lunetę, poprawia koronę i w tej chwili wchodzi rycerz)
RYCERZ: Cześć, Król! (siada na stołku u stóp tronu)
KRÓL: Dzień dobry, młody człowieku. Pewnie przyszedłeś ożenić się z moją córką, Królewną?
RYCERZ: No, niezupełnie. Ale skoro tu jestem, to pewnie, mógłbym.
KRÓL: Aha!!! Ale to nie takie proste. Czy myślisz, że dałbym swoją córkę za żonę byle chłystkowi?!
RYCERZ: Dałbyś (powiedział spokojnie rycerz)
KRÓL: No, chybabym dał. Ale nie mogę. Co by poddani powiedzieli? Widzisz, im się trochę nudzi. To taki spokojny kraj, nic się tutaj nie dzieje. Więc musisz pokonać smoka. Ludzie się zabawią, ty wykażesz swoją siłę i dzielność i urządzimy weselisko.
RYCERZ: Czy to konieczne?
KRÓL: Tak, tak, mój chłopcze. Poza tym wolę, żebyś ty się tłukł ze smokiem, niż żeby się poddani tłukli między sobą.
RYCERZ: No, dobrze. Gdzie jest ten smok?
(Król prowadzi rycerza na wieżę i pokazuje mu palcem)
KRÓL: O, widzisz tę jamę? Tam mieszka. Tylko proszę cię, nie zrób mu krzywdy. To jest nasz stary, przyzamkowy smok i bardzo go lubimy. Kiedy byłem małym chłopcem, grał ze mną w piłkę i zabierał mnie z sobą na ryby.
RYCERZ: Dobrze. Idę.
KRÓL: Ale, ale... A gdzie masz miecz?
RYCERZ: Nie mam miecza. Ale znam karate i judo. Jakoś sobie poradzę.
AKT III
(Królewna stoi na wieży powiewając chusteczką, poddani zebrali się na dużej łące w pobliżu jamy smoka i wszyscy oczekują niecierpliwie na to, co się stanie.)
(Rycerz podbiega do smoka, chwyta go za uszy i powala na ziemię. Smok przeciera oczy ze zdumienia a potem siada na stołku i zaczyna płakać.)
SMOK: Co mnie napadasz?! Czego mnie bijesz, ty potworze?!!! (kuli pod siebie ogon i kładzie się na plecach) Leżącego się nie bije.
RYCERZ: Wstawaj natychmiast. Poddani patrzą. Nie wstyd ci?
SMOK: Nie. (Podkłada łokcie pod głowę)
KRÓL: Wystarczy, wystarczy!!! (Król krzyczy z wieży) Rycerz zwyciężył! W nagrodę otrzyma moją córkę za żonę i jedną trzecią królestwa.
RYCERZ: Połowę królestwa albo ze ślubu nici.
KRÓL: Dobrze.
(Królewna płacze z radości i rzuca się na szyję rycerzowi)
(Poddani szemrają z niezadowoleniem)
PODDANY 1: Co takiego?
PODDANY 1: Do czego to doszło! (Ogólne szmery niezadowolenia)
SMOK: Niech poddani nie szemrają. Czy poddani już zapomnieli, że mogę ich zjeść? Poza tym, tu jest przyzwoita smocza jama, a nie cyrk.
(Smok wpełza do swojej jamy, znikając z oczu patrzących)
Pewnie ciekawi jesteście co było dalej? Król urządził weselisko, gdzie również smok był, miód i wino pił, a potem królewna i rycerz żyli długo i szczęśliwie. Rycerz oddawał Królewnie całą swoją pensję i mieli dużo dzieci, ku ogromnej radości Króla.
I tak kończy się bajka o tym, że nie każdy król jest dziadkiem, ale za to każdy dziadek jest królem.
Opracowała :
mgr Joanna Bratborska
|
