Autorzy artykułu prezentują założenia metody Paula Dennisona, zwanej kinezjologią edukacyjną. Ta nowa, ostatnio modna metoda oddziaływań pedagogicznych uaktywnia pracę mózgu i poprawia dysfunkcje rozwojowe uczniów, czego wynikiem jest lepsze, efektywniejsze ich uczenie się.
Podstawą teoretyczną dla tej swoistej „gimnastyki umysłu” jest teoria dotycząca odmiennego funkcjonowania półkul mózgowych człowieka jako odrębnych organów przeznaczonych do różnych funkcji oraz założenie, ze istnieje energia życiowa przepływająca przez ludzkie ciało za pomocą meridian.
Autorzy artykułu polemizują z tymi założeniami, zarzucając im brak podstaw badawczych i uproszczenie oraz podejście typowo filozoficzne. Brak podstaw naukowych i rozbieżności medyczne, dotyczące choćby tego, iż mózg nie jest w całości podzielony na dwie części, lecz istnieje dolna jego część, jednolita w swojej strukturze. Uszkodzenie ciała modzelowatego, w świetle badań, nie wywołuje u człowieka zaburzeń zdolności intelektualnych.
Autorzy odrzucają pochopne przyjęcie tej metody jako techniki diagnostycznej i terapeutycznej. Przywołują odrzuconą przez Towarzystwo Pediatryczne koncepcję Glenna Domana i Delacato, na której opiera się P. Dennison.
Wątpliwymi określają autorzy artykułu założenia Dennisona dotyczące uniwersalnej energii życiowej, która może być zakłócona przez stres lub lęk, a odpowiedni masaż może usunąć te blokady.
Ujawniają brak naukowych dowodów odnoszących się do istnienia meridian, tzw. kanałów energetycznych, należących do podstaw medycyny chińskiej. Krytykują fakt, że w literaturze przedmiotu są cztery koncepcje i opisy przebiegu meridian. Nie uważają parapsychologii za pewnik naukowy ( i słusznie! ).
Autorzy artykułu analizują wybrane ćwiczenia metody Dennisona, między innymi rysowanie oburącz – zarzut aktywizowania „trzeciego oka” – może nastąpić fiksacja wzroku na jednym punkcie, między brwiami, co jest mistyczną praktyką dalekowschodnich religii.
Analiza „leniwej ósemki”, która leży u podstaw wykonywania ćwiczeń kinezjologii, prowadzi autorów do świata magii i ezoteryki. Znak nieskończoności, inaczej zwany „lemniskatą”, jest symbolem występującym w świętej księdze hinduizmu, znajduje się przy opisie rytuałów magicznych, jak również odnaleźć ją można w kartach tarota ( karta „Magik” i „Męstwo”).
Wreszcie idee kinezjologii edukacyjnej są przez autorów artykułu odniesione do ruchu New Age ( Nowej Ery ), a w tym ruchu odnajdują następujące podobieństwa:
• odrzucenie racjonalnych założeń naukowych i sformułowanie nowych, będących bazą poznania,
• wiara, że nadchodząca Era Wodnika jest czasem mistyki i spirytualności oraz harmonii pomiędzy ludźmi i wszechświatem,
• w pedagogice New Age zalecane są techniki rozszerzające świadomość oraz synchronizujące pracę obu półkul mózgowych.
Zgodzić się można z faktem sugerowanym przez autorów artykułu, że w pogoni za ulepszaniem warsztatu pracy nauczyciele i terapeuci coraz częściej bezkrytycznie stosują wszystkie techniki, czy to relaksacyjne, czy mentalne, czy też dotyczące wizualizacji i koncentracji. Może to doprowadzić uczniów do szeregu zaburzeń i chorób oraz rozwinąć szkodliwe w aspekcie pedagogicznym zdolności paranormalne.
Ze względu na okultystyczny charakter tych ćwiczeń oraz zagrożenia płynące z ich stosowania należałoby zastanowić się nad ich wyeliminowaniem z praktyki edukacyjnej, tak jak to zrobiły niektóre landy niemieckie i Francuska Komisja Rządowa.
Krystyna Szwajca, pedagog szkolny Gimnazjum
|
