„W życiu każdego człowieka ważne są trzy rzeczy.
Pierwsza z nich to być dobrym.
Druga - to być dobrym.
Trzecia – to być dobrym.”
Henry James
Z pytaniem o to, jak wychować dziecko, by wyrosło na dobrego człowieka, borykają się wszyscy rodzice.
Co powinniśmy zrobić, jako rodzice i nauczyciele, aby jak najlepiej przekazać pokoleniu naszych dzieci i uczniów przekonania, którym hołdujemy?
Niezwykle ważne jest, byśmy rozmawiali z naszymi dziećmi
o wyznawanych przez nas wartościach. Możemy w ten sposób sprawić,
że wyrosną z nich ludzie zdolni do większej cierpliwości, troskliwości, wrażliwości, sumienni i życzliwi.
Dzieci bywają bardziej zainteresowane tym, co właściwe, a co złe, co jest wadą,
a co zaletą niż to sobie uświadamiamy.
Istotną rolę w wychowaniu odgrywają wykłady i rozmowy poświecone kwestiom dobra
i zła, lektura i dyskusje na temat przeczytanych książek, karcenie złego zachowania.
Najistotniejsze jednak w kształtowaniu osobowości dziecka są zwykłe codzienne zdarzenia, których jest ono świadkiem.
Pamiętajmy, że dzieci uważnie obserwują nas dorosłych.
Później w swoim postępowaniu stosują się do wskazówek, których im, mniej lub bardziej świadomie udzieliliśmy, zachowując się tak, a nie inaczej.
Nasz charakter wyraża się w działaniu, w sposobie życia, nie da się go ukryć przed dziećmi. One śledzą nasze zachowanie, nasze kontakty z innymi,
chłonąc to co widzą. Zapamiętują te obserwacje i doświadczenia.
Krótkie opowiadanie Lwa Tołstoja pomoże nam zrozumieć jak przykład przemawia
do wyobraźni dziecka. Opowiadanie to nosi tytuł: „Stary dziadek
i wnuczek”.
"Dziadek postarzał się bardzo. Nogi odmawiały mu posłuszeństwa,
na oczy nie widział, na uszy nie słyszał, zębów nie miał.
I kiedy jadł, jedzenie wyciekało mu z ust.
Syn i synowa nie pozwolili mu siadać do stołu, musiał jadać za piecem.
Pewnego razu dali mu barszczu w misce. Chciał ją posunąć, ale upuścił i stłukł.
Synowa zaczęła *****ać na starego, że psuje im wszystko w domu i tłucze miski,
i oświadczyła, że odtąd będzie dostawał obiad w szafliku.
Stary westchnął tylko i nic nie powiedział.
Kiedyś mąż i żona siedzą sobie w domu i widzą, że się ich synek bawi na podłodze deszczułkami – coś majstruje.
Ojciec pyta:” Co ty robisz, Misza?”
A Misza na to: „Robię szaflik, tato. Jak oboje będziecie starzy, będę wam dawał jeść
w tym szafliku”.
Mąż i żona spojrzeli po sobie i rozpłakali się. Wstyd im się zrobiło, że tak krzywdzili staruszka; od tego czasu sadzali go przy stale i usługiwali mu."
Opracowała mgr Czesława Lachowicz - Dworak
LITERATURA:
1. Laurie Ashner, Mitch Meyerson „Kiedy rodzice kochają za bardzo”, Dom Wydawniczy REBIS, Poznań 2000r.
2. Dorothy Law Nolte i Rachel Harris “Dzieci patrzą na nas”, Instytut Wydawniczy Pax, Warszawa 2002r.
3. Robert Coles „Inteligencja moralna dzieci”, Dom Wydawniczy REBIS, Poznań 1999r.
|
