Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Ekspresjonizm

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 10116 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Herman Bahr : Nigdy nie było takiego przerażenia, takiego śmiertelnego przerażenia. Nigdy tak świat nie był tak grobowo niemy. Nigdy człowiek nie był taki mały. Nigdy człowiek nie odczuwał takiego strachu. Nigdy radość nie była mu tak daleka, a wolność tak martwa. Jest to krzyk nędzy; człowiek woła o swojąduszę: nasze czasy są jednym wielkim krzykiem nędzy istnienia. Również sztuka krzyczy z głębokiej ciemności, woła o pomoc, woła o ducha i to jest ekspresjonizm.

EKSPRESJONIZM- prąd XX wieku, wyrosły przeciw impresjonizmowi, w imię skrajnego subiektywizmu w odczuciach i formie ich artystycznego przekazu, nie sformułował żadnego programu, sztukę tą cechują : - żywa subiektywna i nieraz abstrakcyjna barwa – widoczny, dosadnie wydobyty dramatyczny szkielet graficzny kompozycji, deformacja jej elementów składowych, płaskość obrazu uzyskana w drodze rezygnacji z iluzji trzeciego wymiaru, datą narodzin ekspresjonizmu jako kierunku w sztuce, przyjmuje się rok 1905, kiedy to powstaje grupa – Most = Die Brucke.

Za prekursorów uważa się : symbolistę Odlilona Redona (1840- 1916), V.van Gogha (1853- 1890) nazywanego ojcem ekspresjonizmu, Henri de Toulousa (1864- 1901), Jamesa Ensora, Edvarda Muncha, Georgesa Seurata (1859- 1891) i Paula Gauguina ( 1848- 1903). Liczne elementy ekspresjonizmu spotykamy w dziełach Stanisława Wyspiańskiego, Witolda Wojtkiewicza. Dzieła artystów od van Gogha po Ensora były reakcją na realizm i impresjonizm na wszystkie zjawiska w sztuce określające obiektywną rzeczywistość były zwrotem ku sobie, ku własnemu wnętrzu.
Słowem „ekspresyjny” określamy zjawiska o wyjątkowej sile działania, choć sam termin odnosi się do wszelkiego wyrażania myśli w formie zewnętrznej.
GOERGES SEURAT= kładł na płótnie kolor jeden obok drugiego, małymi punktami, co składało się na całość osoby oglądającej z odległości. Obraz nie był już kopią natury- przeciwnie- kreował się sam w sposób niezależny, jak żywy organizm złożony z linii, rytmów i kontrastów kolorystycznych. Na tym właśnie wyzwoleniu ekspresyjnej wartości koloru polegało jego znaczenie dla przyszłych ekspresjonistów.
PAUL GAUGUIN= impresjonizm wydawał mu się zbyt bliski naturze, dążył do przywrócenia malarstwu treści, które byłyby czytelne jako symbol ludzkiego losu. Żywo interesował się folklorem i sztuką prymitywną. Duże płaszczyzny barwne, dekoracyjny i rytmiczny rysunek, a także przekonanie Gauguina ,że odcienie kolorów w malarstwie są porównywalne do tonacji harmonicznych w muzyce.
VINCENT VAN GOGH= zetknął się z Seuratem I Gauguinem w prowadzonej przez swego brata- Theo –paryskiej galerii, zawdzięczał im wiedzę podstawową o ekspresyjnej wartości koloru i czystej linii. Malarstwo dla niego było sposobem wyrażenia pełnej uniesienia miłości do ludzi i rzeczy. Oddał mu się całkowicie, zagłębiał się intuicyjnie w istotę rzeczy. Chciał dać świadectwo o istnieniu innej rzeczywistości, tej ,którą przeżywał w stanie wysokiego pobudzenia. Oddawał to za pomocą płomiennych kolorów, dynamicznymi i powściąganymi tym samym ruchom pędzla, którego gwałtowne ślady na płótnie mówią o stanie duszy artysty. Droga, którą wybrał pojmując sztukę jako odpowiedź na egzystencjonalną rozpacz była przykładem tragicznego losu dla artystów, którzy w dalszym czasie poszukiwali syntezy sztuki i życia.

EKSPRESJONIZM W NIEMCZECH miał główne centra w Dreźnie, Berlinie i Monachium. Wyrażał się we wszystkich kierunkach, nie tylko plastycznie. Niektórzy przedstawiciele:
FERDINAND HODLER (1853- 1918) – przeszedł długa ewolucję twórczości zanim jako 40-latek znalazł swój styl: wyraził się w jasno zbudowanych płaszczyznach obrazu o wielkiej rytmice linii i powtarzalności równolegle rozmieszczonych figur. Reprezentuje poziom ekspresjonizmu bezosobisty, epicki, ogólnoludzki, filozoficzno- moralny.
EDVARD MUNCH (1869- 1944)- malarz i grafik, twórczość nie obojętna dla jego wzruszeń i życia psychicznego, początki jej sięgają secesji i noszą piętno tego stylu. W dalszym rozwoju, po zetknięciu się z francuskim ekspresjonizmem, a zwłaszcza z twórczością V.van Gogha- Munch wzbogacił swoją kolorystykę i wypracował własną, mocną formę. Środki techniczne jakich używa służyły mu do wyrażenia bogatej treści wewnętrznych przeżyć. Zerwał z akademizmem i naturalizmem, z realistycznym odtwarzaniem świata zewnętrznego, posługiwał się symbolem. Wypowiadał się najmocniej w grafice.
- Fryz życia
- Taniec życia
- Śmierć w pokoju chorego Krzyk - Pocałunek
- Dziewczęta na moście
- Madonna -- Chore dziecko
ERNST LUDWIG KRICHNER (1880- 1938)- był najwybitniejszym przedstawicielem „Mostu”. Wrażliwość artystyczna łączy się w jego sztuce z wielką dramatyczną ekspresją, gwałtownym kolorytem przypomina fowistów, lecz różni się od nich akcentowaniem wyrazu uczuciowego i zawartością symboliczną swych dzieł. Sztuka jego oburza nazistów, reżym hitlerowski konfiskuje mu obrazy. Artysta zgnębiony i chory odbiera sobie życie.
- Scena uliczna w Berlinie
- Pięć kobiet na ulicy
- Pasterz z kozami rankiem
EMIL NOLDE ( 1867- 1956) – wybitny malarz i grafik, przebywał w Monachium, Paryżu i Kopenhadze, został w Berlinie członkiem „Mostu”, był na dalekim Wschodzie i Pacyfiku. Obdarzony niezwykłym zmysłem koloru, za pomocą barw gwałtownych sięga do rdzenia zagadnień, które porusza. Osiąga wielką, niemal brutalną siłę. Hitlerowcy potępili jego sztukę określiwszy ją jako zdegradowaną i zabronili mu malować.
- Przed wschodem słońca
- Wiosna w pokoju
- Żniwa - Ostatnia wieczerza
- Zielone świątki
- Tancerki wśród świec
OSCAR KOKOSCHKA (1886- ?)- artysta trudny do określenia, poeta, pisarz, malarz, indywidualność: technika wzięta od impresjonistów, wielka uczuciowość , indywidualna ekspresja. Niespokojne, wężykowate linie przypominają van Gogha, portret i krajobraz to jego najczęstsze tematy.
- Huragan
- Emigranci - Przyjaciele
- Marsylia –port
- Jeruzalem

DIE BRUCKE (MOST) - grupa artystyczna założona w 1905 r w Dreźnie przez studentów architektury : Ernesta Ludwiga Kirchnera, Ericha Heckla, Karla Schmitt- Rottluffa i Fritza Bleyla. Jej celem było „przyciągnięcie wszystkich elementów rewolucyjnych i buntujących się „. Do grupy wkrótce dołączyli : Otto Muller, Max Pechstein oraz na krótko Emil Nolde. Wielu innych artystów niemieckich znalazło w orbicie oddziaływań tego stowarzyszenia. Malarstwo, a szczegółnie drzeworyt powstały w kręgu tej grupy stanowi kwintesencję niemieckiego ekspresjonizmu, który charakteryzowało przede wszystkim: - położenie nacisku na spontaniczny gest twórczy, wolny od ograniczeń i wszelkich konwencji.
Źródeł w twórczości członków grupy należy szukać Vincenta Van Gogha i Edvarda Muncha oraz rzeźbie kultur prehistorycznych. Głównymi tematami prac są : postać ludzka. Kirchner przedstawiał człowieka jako dekadenta zagubionego w wielkim mieście, Heckel malował prostych robotników, Muller był zafascynowany obcymi, pełnymi uroków Cyganami, Pechstein przedstawiał rybaków z pd. wód Oceanu Spokojnego i Bałtyku, Nolde i Schmitt- Rottluff poszukiwali wyrazu dla religijnych wzruszeń.
Różnorodne są także motywy krajobrazowe. Celem grupy było osiągnięcie maksymalnego wyrazu przy użyciu minimalnych środków. Artyści dążyli do „zobrazowania naturalnego życia jako takiego” (Heckel), „do wyrażenia z możliwie dużą prostotą odczuć dotyczących krajobrazów i człowieka” (Muller), do zawarcia w obrazie „pierwiastka unoszącej się w świecie duchowości” . każda z tych wypowiedzi wyraźnie podkreśla dążenie do ekspresji i unikanie patosu. W 1908 członkowie grupy przenieśli się do Berlina, gdzie nawiązali kontakt z czasopismem „Der Sturm”. W 1913 z powodu nieporozumień personalnych grupa uległa rozwiązaniu. Prace grupy i dokumentację ich stowarzyszenia można dziś zobaczyć w Muzeum „Die Brucke” w Berlinie.

DER BLAUE REITER (BŁĘKITNY JEŹDZIEC)- grupa powstała w 1911 roku w Monachium, spotykali się tam Francuzi, Rosjanie, Czesi, Polacy, min. : Alfred Kubin, Franz Marc, Arnold Schonberg, Paul Klee, Wasyl Kadinsky. Nie mieli żadnego programu. Grupa popierała działalność i rozwój wszystkich dyscyplin, na wystawach pokazywano prace ekspresjonistów, kubistów, abstrakcjonistów. Żadnego z członków nie można nazwać bez namysłu ekspresjonistom.

NIEMIECCY ARCHITEKCI EKSPRESJONISTYCZNI:
PETER BEHRENS (1868- 1940), HANS POELZIG (1869- 1936)- autor Hali Ludowej we Wrocławiu, gmach teatru w Berlinie, ERICH MENDELSOHN (1887- 1953) – autor obserwatorium astrologicznego w Poczdamie, seria domów towarowych dla różnych miast

Ekspresjonizm niemiecki miał wyjątkowo dużo przedstawicieli, którzy tworzyli sztukę przede wszystkim symboliczną, odzwierciedlającą stany duchowe: wewnętrzne opuszczenie, lęk przed śmiercią, tajemnicę cierpienia. Jest krzykiem buntu, negacji, rozpaczy, czasem przybiera formę groteski, ponurego żartu, kiedy indziej wyraża się melancholią, zwątpieniem. Zawsze mówi o tym co trudne i bolesne w życiu ludzkim. Przez organizowanie wystaw dzieł, tworzenie międzynarodowych ognisk twórczych, a więc przez sztukę, artyści niemieccy przyczynili się do budowania braterstwa między narodami.
Zazwyczaj osobno omawia się twórczość trzech artystów niemieckich: Otto Dixa, Georga Grosza i Maxa Beckmanna. Cechuje je forma właściwa ekspresjonizmowi, ale mówią oni o sprawach świata obiektywnie, a nie o dramacie dziejącym się w duszy artysty. W późniejszym okresie związali się z nurtem „Nowej Rzeczywistości” programowo przeciwstawiającej się fantastyce, mistyce i introspekcji ekspresjonistycznej. Reprezentowali również dadaizm, pierwsi spostrzegli zagrożenie świata ludzkiego przez maszynę. Stosowali nowe techniki: kolaż, montaż i fotomontaż.
RZEŹBA – rzeźbiarze ekspresjoniści byli nieliczni. W rzeźbie dokonywały się ogromne przemiany, przede wszystkim odrzucono naśladowanie natury, pojawili się wielcy artyści: Archipenko, Brancusi, Epstein, Nadelman, Duchamp-Villon, lecz żaden z nich nie może być zaliczany do kierunku ekspresjonistycznego. Jedynie kilka indywidualności tworzyło dzieła o tym stylu. Wśród nich: Barlach, Lehmbruck, Belgijczyk Oscar Jespers, Richier.

EKSPRESJONIŚCI MEKSYKAŃSCY:
Byli po stronie rewolucyjnych zmian i programowo tworzyli sztukę dla ludu, dla całego narodu. Zapoczątkowali sztukę monumentalną-, wyrosłą na podłożu rodzimych tradycji. Zaangażowani byli politycznie i społecznie, ich sztuka budziła świadomość narodową, walczyła o sprawiedliwość i wolność. Używali języka symboli nierozerwalnie związanego z całą kulturą i historią Meksyku.
DIEGO RIVERA (1886- 1957)- stworzył szkołę malarstwa opierając się na sztuce tradycyjnej Majów, Azteków, na sztuce hiszpańskiej i ludowej. Treścią jego malowideł są tajemnicze związki człowieka z żywiołami, z życiem, stawanie się, narodziny, śmierć; a także treści historyczne Azteków.
- Śpiąca ziemia, Zbiór owoców ( Chapingo –Szkoła Rolnicza, freski)
- Malowidła ścienne w Pałacu Narodowym w Meksyku
JOSE CLEMENTE OROZCO (1883- 1949)- malarz ludów ,dziejów narodu I przemian, sztuka żarliwa, mroczna, gwałtowna, heroiczne postacie, symbole buntu. Orozco był jednoręki, miał wadę wzroku.
- dekoracje w Sali Reform w Narodowym Muzeum Historii w Chapultepac
- dekoracje w Pałacu Sztuk Pięknych w Meksyku
DAVID ALFARO SIQUEIROS (1896- 1975)- był uczestnikiem rewolucji narodowej, od początku związał swe malarstwo z działalnością polityczną i społeczną, za co był więziony. Charakterystyczne są u niego efekty iluzjonistyczne, wykorzystywał prawa perspektywy, przede wszystkim skośnej- dzięki nim i monumentalnym rozmiarom, dynamicznemu ruchowi w kompozycji zatraca się materialność, płaskość ścian (eksperymentował w dziedzinie technik ściennych); potężne, dynamiczne, barokowe formy:
- Alegoria równości ras (na Kubie)
- Nowej demokracji
- Nasze czasy (Instytut Narodowy w Madrycie)
RUFINO TAMAYO (1899 - ?) – najbardziej świadomie czerpał ze sztuki ludowej, prekolumbijskiej, zajmował się malarstwem tj. wyżej wymienieni: ściennym i sztalugowym, forma ostra, niepokojąca, tajemniczość, często pracował w jednorodnej gamie barw, kształty geometryzował, sięgał do abstrakcji
- Zwierzęta
- Zakochani spoglądają na niebo
- Kosmiczny strach
- Poezja lotu
- Prometeusz ( w gmachu UNESCO w Paryżu)
- Meksyk dzisiejszy (w ASP w Meksyku)


EKSPRESJONIZM WE FRANCJI:
CHAIM SOUTINE (189- 1943)- autor martwych natur ze śledziami, rozkładającym się mięsem, liczne pejzaże, typowa nadwrażliwość tematów zw. Ze śmiercią, rozkładu, odrazy
- Wariatka
- seria Cukierników
- seria Komuniantek, Ministrantów
GEORGES ROUAULT ( 1871- 1958) – styl tego artysty jest łatwy do rozpoznania: powierzchnia płótna przypomina witraż- rozjarzone, pełne światła, mieniące się plamy barwne okolone czarnymi liśćmi
- Ulicznice
- Para
- Parada - Święte oblicze
- Stary król - Pogrzeb
- Robotnik terminator
- Akwaforty: Cyrk, Cyrk spadającej gwiazdy, Pasja

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie