Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
O zajęciach dodatkowych z języka polskiego w szkole średniej

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 1572 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 

Pomysł powstania Pogotowia Polonistycznego pojawił się trzy lata temu. W klasach, które uczyłam była duża grupa uczniów mających problemy z ortografią. Część grupy stanowiły dzieci ze stwierdzoną dysleksją rozwojową. Pozostałe dzieci nigdy nie były badane w kierunku dysleksji. Dyktando diagnozujące, które piszą w naszej szkole w pierwszym semestrze nauki wszyscy uczniowie klas pierwszych, mogło świadczyć o istnieniu, w przypadku wymienionej wcześniej grupy dzieci, problemów o charakterze dysortograficznym. Mój niepokój wzbudzały także wypracowania, prace domowe, notatki (szczególnie te, które uczniowie przepisywali z tablicy). Niektórzy uczniowie, niechętnie brali udział w zajęciach lekcyjnych, największy problem stanowiło głośne czytanie. Dlatego naszym wspólnym pomysłem stało się podjęcie działań mających na celu stopniowe eliminowanie istniejących i pojawiających się problemów. Zaproponowałam uczniom udział w zajęciach dodatkowych. Wspólnie ustaliliśmy terminy spotkań Pogotowia Polonistycznego. Taką nazwę naszego koła zaproponowała młodzież. Zdaniem uczniów udział w zajęciach powinien pomóc im na bieżąco rozwiązywać polonistyczne problemy. Moim zadaniem było sprostanie ich wymaganiom i oczekiwaniom oraz uświadomienie dzieciom, które mają poważne problemy z ortografią, że efekty ich pracy nierozerwalnie wiążą się z systematycznością działań i ich zaangażowaniem. Zaskoczeniem dla mnie była frekwencja i reakcja uczniów. Okazało się, że oni także mogą pomagać swoim młodszym kolegom w rozwiązywaniu polonistycznych problemów. Samopomoc koleżeńska dotyczyła głównie uczniów klas młodszych i odbywała się pod kontrolą nauczyciela.

Pogotowie Polonistyczne rozpoczęło swoją działalność w październiku 2003 roku. Zajęcia odbywały się raz w tygodniu. Niekiedy na prośbę uczniów organizowaliśmy spotkania dodatkowe (przed pisemnym sprawdzianem, dyktandem klasowym). Uczniowie musieli mieć świadomość, że jeżeli zaistnieje konieczność podjęcia dodatkowych działań, zawsze będzie taka możliwość, nigdy nie zostaną sami ze swoimi problemami.

W toku opracowywania programu działań mojego koła korzystałam z doświadczeń i obserwacji oraz wiedzy zdobytej w toku własnej edukacji. Mogłam także liczyć na pomoc i wsparcie szkolnego pedagoga i terapeuty. Działania dostosowałam do potrzeb i możliwości uczniów. Ponieważ stosowanie różnorodnych metod zwiększa skuteczność dydaktyczną, poszerza możliwości działań i nie zniechęca uczniów do uczestnictwa w zajęciach, starałam się wybierać najciekawsze dla nich formy pracy (w przypadku osób ze stwierdzoną dysleksją rozwojową wzięłam pod uwagę informacje zawarte w opinii uczniów).

Podstawą naszych działań stało się przypomnienie i uporządkowanie najważniejszych zasad polskiej pisowni. Szczególną uwagę zwracaliśmy na te, które sprawiały uczniom największą trudność.

Naszym najważniejszym "podręcznikiem" stał się słownik ortograficzny, którego wykorzystanie umożliwia uczniowi kontakt wzrokowy z wyrazami trudnymi (zapisanymi prawidłowo). Po zakończeniu ćwiczeń utrwalających wskazana zasadę pisowni, uczniowie dokonywali samokontroli napisanych wyrazów, fragmentów tekstów. Swoje działania nazywali "zabawą w nauczyciela", sprawiało im to radość a jednocześnie zmuszało do korzystania ze słowników ortograficznych, odnalezienia i próby zapamiętania prawidłowego zapisu. Etapem końcowym było sprawdzenie prac przez nauczyciela i indywidualne omówienie popełnionych błędów.

W toku rozwiązywania problemów ortograficznych staram się współpracować z koleżankami i kolegami, którzy uczą innych przedmiotów. Sygnalizowanie uczniom błędów ortograficznych przez nauczycieli innych przedmiotów ma dwa ważne cele. Po pierwsze uświadamia uczniowi, że jego problem nie dotyczy tylko lekcji języka polskiego. Taka postawa może pomóc w zmobilizowaniu ucznia do rozwiązywania ortograficznych problemów. Drugi cel - równie ważny to uświadomienie nauczycielom, że problemy dziecka z trudnościami o charakterze dysortograficznym, dyslektycznym nie dotyczą tylko języka polskiego. Dlatego naszym drugim, "przyjacielem" stał się prywatny słowniczek ortogramów, stworzony przez uczniów. Zapisują w nim przede wszystkim błędy z zeszytów przedmiotowych, obok prawidłowej pisowni muszą umieścić regułę oraz przykład użycia wyrazów w różnych kontekstach. Pomysł stworzenia indywidualnej ewidencji ortogramów powstał po lekturze przewodnika metodycznego E.Polańskiego i K.Orłowej Kształcenie językowe w klasach 4-8.

Ze wspomnianego wcześniej przewodnika metodycznego wykorzystałam także metodę programowania. Zdaniem autorów wspomnianą metodą z powodzeniem można objąć ortografię, ponieważ jej treści dają się podzielić na "mikroinformacje" - reguły, które są warunkiem programowania liniowego. Wspomniana metoda jest szczególnie ważna w toku zajęć z uczniami, którzy mają problemy o charakterze, dysortograficznym, ponieważ uwzględnia zasadę profilaktyki. Dzięki niej uczeń ma możliwość zetknięcia się z poprawnym zapisem, dokładną informacją - najbardziej istotnymi czynnikami w dydaktyce ortografii. Właściwie podzielone dawki informacji obniżają ryzyko popełnienia błędów. Jeżeli nawet tak się zdarzy, uczeń może natychmiast poprawić niepoprawnie zapisany wyraz. Taką możliwość daje mu zapisana w ramkach informacja poprawna, która funkcjonuje jako wzór. Metoda ta, zdaniem pani Krystyny Orłowej, angażuje w sposób szczególny pamięć wzrokowa i motoryczną, które determinują ortograficzną sprawność. Na analizator wzrokowy, który odgrywa w nauczaniu ortografii pierwszoplanową rolę skutecznie działają ramki kontrolne umieszczone z prawej strony tekstu. Uczeń w toku swojej pracy musi się do nich nieustannie odwoływać.

W czasie zajęć wykorzystałam także Zeszyty ćwiczeń do nauki ortografii dla uczniów starszych klas szkoły podstawowej i szkół ponadpodstawowych opracowane przez panią Zdzisławę Saduś a także teksty i ćwiczenia dla uczniów z trudnościami w czytaniu w czytaniu Czytam, rozumiem, wiem przygotowane przez panią Danutę Gmosińską.

Myślę, że udało się zrealizować cel podjętych działań. Pogotowie Polonistyczne będzie funkcjonowało dotąd, dokąd nie zabraknie chętnych do udziału w zajęciach. Ortografia to tylko jedna z naszych "specjalizacji". Co można zaliczyć do naszych sukcesów? Na pewno pierwszym będzie poprawa pisowni. Oczywiście średnia ocen uczniów z dyktand nie waha się w garnicach 4,5, ale uległa widocznej poprawie w porównaniu z wynikami sprzed trzech lat. Niektórzy uczniowie stracili entuzjazm po kilku miesiącach i zrezygnowali z podjętych działań. Jednak zdecydowana większość okazała się osobami odpowiedzialnymi za podejmowane decyzje. Uczniowie, którzy posiadali opinie, zostali skierowani do poradni w celu uaktualnienia badań . Z pozostałej grupy uczniów dwie osoby zostały skierowane na badania do poradni psychologiczno-pedagogicznej. Otrzymały opinie stwierdzające dysleksję rozwojową, co potwierdziło moją wstępną diagnozę z klasy pierwszej. Najbardziej cenne dla mnie jest to, że uczniowie chętnie chodzą na zajęcia, potrafią mówić głośno o swoich problemach, nie wstydzą się ich. Mają świadomość tego, że przede wszystkim oni sami mają niebagatelny wpływ na ich rozwiązanie. Zmienił się także sposób funkcjonowania uczniów w grupie klasowej - zabierają głos na zajęciach lekcyjnych, nie boją się dyktand, pisemnych sprawdzianów. W czasie trzech lat działania staraliśmy się rozwiązać skutecznie wiele problemów polonistycznych. Nie zabrakło także zajęć poświęconych analizie i interpretacji utworów lirycznych, tworzeniu modeli rozwinięcia, romantycznym lekturom.

Zajęcia dodatkowe mają jeszcze jedną nieocenioną wartość, pomagają dziecku uwierzyć w siebie, pobudzają go do samorozwoju, uaktywniają jego twórcze siły i skutecznie niszczą mur, który niektórzy uczniowie budują pomiędzy sobą a nauczycielem w toku zajęć lekcyjnych.

Literatura:

  • M.Bogdanowicz, O dysleksji, czyli specyficznych trudnościach w czytaniu i pisaniu. Odpowiedzi na pytania rodziców i nauczycieli, Lublin 1995.
  • D.Gmosińska, Czytam, rozumiem, wiem, Łodź 2004.
  • E.Polański, K.Orłowa Kształcenie językowe w klasach 4-8 .Poradnik metodyczny, Warszawa 1993.
  • Z.Saduś, Zeszyty ćwiczeń do nauki ortografii dla uczniów starszych klas szkoły podstawowej i szkół ponadpodstawowych, Opole 1995.
  • Katarzyna Stanek
    Zespół Szkół Gastronomicznych im. M. Skłodowskiej-Curie
    w Częstochowie

    Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

    X


    Zarejestruj się lub zaloguj,
    aby mieć pełny dostęp
    do serwisu edukacyjnego.




    www.szkolnictwo.pl

    e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
    - największy w Polsce katalog szkół
    - ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




    Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

    Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




    Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie