W ostatnich latach coraz częściej można spotkać dzieci, które mówią nam o pojawiających się u nich uczuciach smutku, poczuciu bezwartościowości, przygnębieniu, rozdrażnieniu, zniechęceniu, czy bezradności. Większość z nich szybko odzyskuje dobry nastrój i równowagę emocjonalną. U pozostałych jednak nastrój ten utrzymuje się przez dłuższy czas, wywierając znaczny wpływ na wszystkie aspekty funkcjonowania dziecka: relacje rodzinne, funkcjonowanie szkolne, relacje z rówieśnikami. Należy pamiętać, iż troska o sferę emocjonalną dziecka jest równocześnie troską o całą jego osobę, gdyż emocje są napędem działania, a jak trafnie określił F. Perls, w rzeczywistości stanowią prawdziwy język organizmu
TEMAT ZAJĘĆ: ROZPOZNAJĘ, NAZYWAM I WYRAŻAM SWOJE EMOCJE W SPOSÓB WERBALNY I NIEWERBALNY.
CELE OGÓLNE OŚRODKA:
- uczeń rozpoznaje, nazywa i wyraża emocje własne w sposób niewerbalny
- uczeń rozpoznaje, nazywa i wyraża emocje własne w sposób werbalny
- uczeń rozpoznaje i nazywa emocje innych wyrażone w sposób niewerbalny
- uczeń rozpoznaje i nazywa emocje innych wyrażone w sposób werbalny
- usprawnienie koordynacji wzrokowo - ruchowej
CELE TERAPEUTYCZNE I WYCHOWAWCZE:
- Stworzenie klimatu pozwalającemu uczniowi oderwać się od trudniej dla niego sytuacji
- Kształtowanie prawidłowego obrazu siebie samego
- Podwyższenie poczucia własnej wartości
- Usprawnianie aparatu oddechowego
- Usprawnianie motoryki małej
- Usprawnianie dużej motoryki
- Wdrażanie do poprawnego zachowywania się w czasie zajęć
CELE POZNAWCZE: Ogólne i operacyjne
1. Zapoznanie uczniów z pojęciem: emocja, mimika - uczeń potrafi wyjaśnić pojęcie emocji
- uczeń wie co to jest mimika, co wyrażamy mimiką
CELE KSZTAŁCĄCE: Ogólne i operacyjne
- Uczeń rozwija swoją ekspresję ruchową – plastykę i płynność
- potrafi „stworzyć” emocję przy pomocy kartki papieru
- Kształtowanie umiejętności prezentacji własnego punktu widzenia
- potrafi rozwiązać problem w twórczy sposób
METODY PRACY:
Waloryzacyjne:
metoda ekspresyjna: ruchowa ( zabawy ruchowe)
plastyczna ( tworzenie obrazu)
metoda impresyjna: muzyczna (relaksacja) Ćwiczebne: burza mózgów Podające: rozmowa kierowana
FORMY PRACY:
- indywidualna jednolita głośna i cicha
- indywidualna zróżnicowana głośna
- grupowa jednolita
- zbiorowa jednolita głośna
ŚRODKI DYDAKTYCZNE: arkusze szarego papieru, kolorowe kartki, mazak, wata, farby, kłębek, lusterka, instrumenty muzyczne, kostka uczuć, kaseta, magnetofon.
STRUKTURA ZAJĘĆ
FAZA WSTĘPNA
1. Zabawa integracyjna „Lubię”
Uczniowie prezentują siebie mówiąc swoje imię i zdanie „Lubię........”.
2. Zabawa integrująca – „Pajęczyna” (Pedagogika zabawy)
Dzieci siedzą w kręgu. Nauczyciel w prawej ręce trzyma kłębek włóczki, nawija nitkę na palec wskazujący lewej ręki i prawą rzuca do wybranego dziecka dodając jakąś pozytywną cechę, np.” rzucam do Marka, bo się ładnie
uśmiecha”, itd.
Następnie Marek nawija nitkę na swój palec wskazujący lewej ręki i prawą rzuca do innego dziecka mówiąc cechę pozytywną.
Po rzuceniu kłębka do wszystkich dzieci powstaje sieć. Aby się rozplątać dzieci odrzucają kłębek do koleżanek i kolegów od których wcześniej go otrzymały.
3. Ćwiczenia oddechowe:
Uczniowie wykonują ćwiczenia oddechowe: głęboki wdech – ręce w górę i głęboki wydech – ręce w dół ze skłonem; dmuchanie na kłębek waty według zasady czyja watka wzniesie się wyżej i będzie się najdłużej utrzymywać w powietrzu.
4. Elementy ćwiczeń W. Sherborne:
q Chodzenie na „sztywnych” nogach
q Chodzenie na miękkich „gumowych” nogach
q Paczka – dziecko zwija się w kłębek, a współćwiczący usiłuje „rozwiązać paczkę”, ciągnąć za nogi i ręce
FAZA ZASADNICZA
5. Kostka uczuć – niedokończone zdania
Dzieci rzucają papierową kostką na której narysowane są emocje. Zadaniem dzieci jest powiedzenie kiedy, w jakiej sytuacji czy chwili doświadczyli danej emocji, która została wyrzucona
6. Burza mózgów – wyjaśnienie pojęć: mimika, emocje.
Nauczyciel zawiesza duży arkusz papieru z napisem „emocje”. Prosi dzieci o zgłaszanie pomysłów, kojarzących się z tym pojęciem. Nauczyciel zapisuje na arkuszu papieru. Dzieci samodzielnie dochodzą do określenia pojęcia emocji. W razie potrzeby następuje weryfikacja prze prowadzącą.
7. Zabawa z lusterkiem
Dzieci wybierają dowolną emocję i próbują ją przedstawić przeglądając się w lusterku. Dokonują obserwacji jak zachowuje się ich twarz, co się z nią dzieje.
8. Pantomima
Nauczyciel poleca aby dziecko przedstawiło dowolną emocję za pomocą mimiki twarzy, gestów. Zadaniem pozostałych dzieci jest odgadnięcie przedstawianej emocji. Kolejno dzieci przedstawiają dowolną emocję, a pozostałe dzieci odgadują.
9. Konstrukcja „obrazu własnej emocji”
Uczniowie wybierają daną emocję, następnie dobierają kartkę w odpowiednim kolorze, który najlepiej obrazuje emocję. Konstruują z kartki daną emocję, np. wydzierają serce, gniotą itp.
10. Zabawa „Orkiestra emocji”
Rozdaje dzieciom różne instrumenty muzyczne. Prosi aby przy pomocy instrumentu wyraziły emocję pozytywną i negatywną.
11. Praca plastyczna – malowanie wybranej emocji
Nauczyciel rozdaje arkusze papieru i przybory do malowania wybranej przez ucznia emocji.
12. Prezentacja pracy
Każde dziecko prezentuje na środku swoją pracę. Pozostałe dzieci wyrażają swoje odczucia związane z prezentowaną pracą. Następnie autor rysunku mówi jaką wyraził emocję. Prace zawieszamy w klasie.
FAZA KOŃCOWA
13. Relaksacja – zmęczony miś (według A. Polender)
Nauczyciel włącza muzykę i spokojnym głosem czyta tekst o misiu. Dzieci leżą wygodnie na podłodze i wsłuchują się w dźwięki i głos prowadzącej oraz wykonują polecenia.
|