Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaMapaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacjiUczniowie
Dydaktyka

,

www:   e-mail:  

Od odwiedzono tę wizytówkę 11095 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie

 

Dydaktyka stanowi jedną z podstawowych nauk pedagogicznych. Nazwa dydaktyka jest pochodzenia greckiego (didaktiko – pouczający) Z etymologii słowo dydaktyka wnioskować można iż swoim zasięgiem obejmowała ona tylko to , co dotyczy nauczania i uczenia się . W dziejach nauki nazwie „dydaktyka” nadawano różne znaczenie. W Niemczech na początku XVII w rozumiana jak sztuka nauczania ( umiejętność praktyczna ). Jan Fryderyk Herbart początek XIX w – teoria nauczania, która podstawowe znaczenie przypisywała czynnością nauczyciela. John Dewey– teoria nauczania się ( analiza czynności uczniów).

      Współcześnie jest to pewna część , odmiana pedagogiki. Pojmuje się ją jako naukę o nauczaniu i uczeniu się. Wykrywa i wyjaśnia określone zależności między pewnymi czynnościami, treściami i metodami

·         Funkcja poznawcza

·         Funkcja praktyczna

 

Dydaktyka ogólna.

Dydaktyka szczegółowa lub metodyka nauczania. Istnieją dydaktyki określonych szczebli kształcenia jak np. szkoły gimnazjalnej , szkoły wyższej oraz dydaktyki .

      Dydaktyki przedmiotowe dostarczają szczegółowej wiedzy o specyficznych prawidłowościach nauczania i uczenia się . Ułatwiają optymalne planowanie pracy dydaktycznej w obrębie jednego przedmiotu.

      Między dydaktyką ogólną a metodykami nauczania poszczególnych przedmiotów istnieje ścisła zależność . Dydaktyki szczegółowe dokonują konkretyzacji i uszczególnienia wskazań i dyrektyw dydaktyki ogólnej.

      Przedmiotem dydaktyki ogólnej jest wszelka zamieniona działalność dydaktyczna.

Przedmiot dydaktyki:

·         Cele nauczania i uczenia się

·         Treści

·         Proces i zasady

·         Metody procesów i zasad oraz środki dydaktyczne

·         Formy organizacyjne kształcenia.

 

Doniosłe znacznie dla dydaktyki ogólnej posiada psychologia. Filozofia pomocna jest w ustalaniu celów kształcenia, bada warunki prawidłowego poznania obiektywnej rzeczywistości.

      Współczesna dydaktyka jest rezultatem długiego rozwoju praktyki i teorii nauczania i uczenia się. W toku tego rozwoju powstała w okresie trzynastu lat wiele systemów dydaktycznych, które w dużym stopniu wpłynęły na ukształtowanie się współczesnego systemu dydaktycznego.

      Przez system dydaktyczny rozumiemy , całokształt zasad organizacyjnych oraz treści , metody i środki nauczania – uczenia się , tworzące spójną wewnętrzną strukturę i podporządkowanie realizacji połączenie akceptowanych celów kształcenia. 

Systemy dydaktyki tradycyjnej

J.F. Herbart opracował własny system pedagogiczny oparty na etyce i psychologii asocjacyjnej. Etyka stała się podstawą do sformułowania celów wychowania , natomiast psychologia wskazywała środki do ich realizacji .

Stopnie formalne. Wilhelm Rein

·         Przygotowanie

·         Podanie

·         Powiązanie

·         Zebranie

·         Zastosowanie

 

Teorie stopni formalnych cechował przesadny formalizm i rygoryzm , hamował inicjatywę nauczycieli. Nauczała ona bowiem nauczycielom różnych przedmiotów nauczania sztywny, zawsze jednakowych  tok nauczania . Schematyzm i rygoryzm w nauczaniu doprowadził do rutyny. 

System dydaktyki progresywistyczny  

Ruch nowatorski wyrażający się w teorii i praktyce wielu krajów inspirowany był zachodzącymi przemianami społecznymi i ekonomicznymi , jak też rozwojem psychologii . Zmieniano nie tylko do usunięcia braków szkoły tradycyjnej ale wręcz do stworzenia od podstaw „ nowej szkoły” ( szkoła życia , aktywna , pracy i czynu).

     Czołowym przedstawicielem nowego kierunku był John Dewey opracował on podstawowe założenia koncepcji dydaktycznej , dającej początek ruchowi reformistycznemu którą nazwano postępową. Koncepcja progresywistyczna kształtowała się z jednej strony w wyniku krytyki poglądów herbartystów.

Przyjmując, że myślenie ściśle powiązane z działaniem jest czynnikiem warunkującym rozwój procesu uczenia się.

Uczenie się powinno przebiegać w procesach myślenia i działania a myślenie to rozwiązanie problemów , których punktem wyjścia są  odczuwalne trudności. Uczenie się jest procesem badawczym, opartym na rozwiązywaniu problemów. 

Stopnie logiczne w „akcie myślenia”

·         Odczuwanie trudności

·         Wykrycie jej i określenie

·         Nasuwanie się możliwego pomysłu rozwiązania

·         Wprowadzenie przez rozumowanie wniosków z przypuszczalnego rozwiązania

·         Dalsze obserwacje i eksperymenty prowadzące do przyjęcia lub odrzucenia hipotez

 

Miejsce aktywnego nauczyciela przekazującego gotową wiedzę uczniom , zajął w „szkole działania” Deweya nauczyciel – doradca, instruktor , który nie narzucał uczniom ani treści nauczania ani metod uczenia się , lecz stwarzał warunki do zdobywania różnorodnych doświadczeń.

W szkole Deweya uczniowie nie mieli „słuchać” i „odpowiadać” lecz rozwiązywać problemy wynikające z ich potrzeb i zainteresowań.

- wychowanie jednostronne

- jednostronne faworyzowanie nieekonomicznego „ uczenia się przez zadanie”

- ujmowanie zdobywania wiedzy jako czynności incydentalnych w procesie rozwoju myślenia

- przesadne respektowanie przypadkowych zainteresowań dzieci i młodzieży przy doborze treści kształcenia 

Koncepcja dydaktyki Dewega posiada wiele wartościowych haseł i postulatów. Dzięki niemu zwrócono uwagę na :

- praktyczną działalności uczniów

-uczenie się poprzez działanie

-wiązanie nauczania z życiem

- rozwijanie ich samodzielności i zainteresowań 

Zestawienie cech dydaktyki 
 

Tradycyjnej:

Analiza czynności nauczyciela, podając            nauczania, według stopni formalnych

Narzucanie uczniom treści organizacji i metod pracy, centralna pozycja nauczyciela procesie dydaktycznym.

Progresywistycznej;

Organizacja samodzielnego uczenia się zgodnie ze stopniami formalnymi „ pełnego aktu myślenia”

Centralne miejsce ucznia, uwzględniające jego potrzeby i zainteresowania w doborze treści metod. 

Współczesny system dydaktyczny wskazując na jednolitość wzajemne związki nauczania i uczenia się uzasadnia, że obydwa te procesy przebiegają w swoistym współdziałaniu nauczycieli i uczniów, nadają nauczaniu rolę kierującą.

Współczesna dydaktyka przyjęła taki model procesu nauczania – uczenia się, który pozwalałby na łączenie wspólną całość, poznanie zmysłowe z umysłowym, praktykę z teorią. Postuluje się, aby na każdym etapie rozwoju uczniów, elementy działania były racjonalnie wiązane zarówno myśleniem konkretnym i abstrakcyjnym. 

Kierownicza rola nauczyciela uwarunkowana jest dwoma czynnikami;

Pierwszym z nich jest odpowiednie rzeczowe i metodyczne przygotowanie nauczyciela do pełnienia tej roli.

Drugim czynnikiem jest odpowiedzialność nauczyciela.

W toku realizacji kierowniczej roli nauczyciela w procesie kształcenia można wyróżnić następujące czynności;

- związane z przygotowaniem zajęć dydaktycznych

- organizujące proces kształcenia

- realizujące zajęcia dydaktyczne

- czynności korekcyjne 

Proces uczenia się jest zależny od nauczania, które organizuje go i kieruje nim, a nauczanie jest zależne od prawidłowości uczenia się, które determinuje jego efektywność  
 

Podstawowe pojęcia dydaktyczne;

- nauczanie

-uczenie się

-kształcenie

- samokształcenie 

Jednoznaczne i wyraźne określenie podstawowych pojęć dydaktycznych jest istotnym warunkiem jednolitego ujmowania rzeczywistości pedagogicznej oraz ważnym czynnikiem ułatwiającym zrozumienie omawianej dyscypliny naukowej. 

„uczenie się”- gdy znajomość przebiegu i prawidłowości uczenia się jest niezbędne do organizowania efektywnego nauczania. 

Uczenie się jest ukierunkowanym dążeniem osoby uczącej się do uzyskania zaplanowanego efektu.

Proces zamierzonego nabywania przez uczących się podmiot określonych wiadomości, umiejętności i nawyków, dokonujących się w toku bezpośredniego i  pośredniego poznawania rzeczywistości. 

Proces uczenia się.

Cechy planowości ( świadomość, celowość, systematyczność) wielostronna aktywność osoby uczącej się, złożoność, ukierunkowanie, nawyki, różnorodność sposobów i form uczenia się.

Czynniki: pozytywna motywacja, bodźce, środowisko, zdolności. 

Nauczanie

Nauczanie zachodzi w różnorodnych formach, zarówno w naturalnych warunkach życiowych np. w rodzinie jak i specjalnie do tego powołanych instytucjach. Nauczanie może występować w postaci czynności okazjonalnych, inicjujących jak i wówczas, gdy jest systematycznym, planowanym i bezpośrednim kierowanym procesem uczenia się.

Organizowanie i bezpośrednie kierowanie procesem uczenia się wskazuje na;

- kierowniczą rolę nauczyciela

- aktywność ucznia 

W. Okoń

„ jako planowaną i systematyczną pracę nauczyciela z uczniami polegającą na kształtowaniu i utrwalaniu zmian w ich wiedzy, dyspozycjach, postępowaniu i całej osobowości- pod wpływem uczenia się i opanowania wiedzy przeżywania wartości i własnej działalności praktycznej lub jako „ kierowanie procesem uczenia się a więc wywołania sytuacji, warunków i czynności umożliwiających uczenie się”

Proces kształcenia jest organizowany przez instytucje, głównie szkołę, zakład pracy, a zatem jest działaniem planowanym, wielostronnym, ukierunkowanym, na realizację celów i wymagającym systematycznego i długotrwałego wysiłku. 

Rezultat kształcenia- wykształcenie

Wychowanie jest świadomie organizowaną działalnością ludzką, której celem jest wywołanie trwałych pożądanych zmian w osobowości człowieka. Zmiany te obejmują zarówno stronę poznawczą- intelektualną, która wiąże się z poznawaniem rzeczywistości i jej poznawaniem.

Wychowanie realizuje się poprzez działalność umysłową, społeczną, artystyczną.

Procesy wychowanie, kształcenia i nauczania się nie powinny być od siebie wyraźnie oddzielone.

Wychowanie pełni funkcję zachowawczą i twórczą

Metody i techniki badań dydaktycznych

Przedmiotem badań dydaktycznych jest wszelka świadoma działalność, a więc procesy nauczania i ucznia się, ich cele, treść zasady, metody i formy organizacyjne kształcenia. 

Treść kształcenia

Rozpatrując zagadnienia treści kształcenia ogólnego, problem sprowadza się do poszukiwania takich uwarunkowań doboru i układu treści (system wzajemnie ze sobą powiązanych wiadomości, umiejętności, nawyków i doświadczeń), aby stanowiły one odpowiednią postawę do formowania wszechstronnie rozwiniętej osobowości dzieci i młodzieży. Treści rozstrzygają o strukturze, poziomie i stopniu nowoczesności kształcenia. Treści stanowią tworzywo mineralne które warunkuje realizację założonych celów. Kryteria doboru treści zależą od koncepcji teoretycznych systemu. kształcenia, od ustroju szkolonego i od warunków społecznych. Istnieją uniwersalne kryteria, które wymagają respektowania w każdym systemie dydaktycznym i w każdych warunkach społecznych. Dotyczą one konieczności uwzględnienia wymagań związanych:

- z rozwojem kultury, a głównie nauki

- z dostosowaniem treści do możliwości ucznia, a zarazem do jego potrzeb 

WYMAGANIA DOBORU TREŚCI 

Społeczne:

- przygotowanie do pełnienia ról społecznych

- przygotowanie specjalistyczne, rozwijanie postawy innowacyjnej

- wychowanie aktywnych odbiorców i twórców dóbr kulturalnych 

Dydaktyczne:

- dostosowanie treści do możliwości psychofizycznych uczniów

- respektowanie zasady systematyczności

- przestrzeganie podstawowych korelacji i integracji 

Naukowe:

- teorie, twierdzenia, udowodnione naukowo

- cykliczna weryfikacja programów nauczania, strukturalizacja treści

- umiejętność samodzielnego stosowania wiedzy, poznanie metod badawczych oraz drogi myślenia naukowego z danego przedmiotu  

Ważny postulat doboru i układu treści kształcenia dotyczy konieczności respektowania zasady systematyczności. Wiedza opanowana przez uczniów ma tworzyć zwarty i spójny układ, zgodny z logiką wew. konkretnej dyscypliny wiedzy. W obrębie danego przedmiotu zgodnie z postulatem systematyczności – układ treści programowych może być: liniowy koncentryczny i spiralny. 

Układy treści kształcenia

Układ liniowy polega na tym, że każda nowa partia materiału jest ciągiem poprzedniej, czyli kolejne partie materiału tworzą uporządkowany ściśle ze sobą powiązanych i warunkujących się wzajemnie informacji. Układ ten stosowany jest w naszych programach tylko w niektórych przedmiotach, a wśród nich w programie matematyki.  

U koncentrycznym te same treści przerabia się dwa lub trzykrotnie

Teoria doboru treści kształcenia

  1. materializm dydaktyczny
  2. formalizm dydaktyczny
  3. utylitaryzm dydaktyczny
  4. materializm funkcjonalny
  5. teoria problemowa – kompleksowa
  6. strukturalizm
  7. egzemplaryzm

 

Wnioski

Treści kształcenia powinna uwzględniać wymagania społeczne, zawodowe i kulturalne przy czym należy eksponować zagadnienia podstawowe, nowoczesne o dużych walorach poznawczych, kształcących i wychowawczych, rozwijających nie tylko umysł ale i osobowość uczniów  - treści zawarte w programach nauczania powinny być częściowo zróżnicowane, aby nauczyciele mogli indywidualizować proces kształcenia, stosowanie do uzdolnień i zainteresowań uczniów -  mając na uwadze uczniów należy dobierać takie treści, które są dostosowane do intelektualno – poznawczych, psychicznych, fizycznych i emocjonalnych możliwości uczniów. Kryteria doboru i układu treści powinny respektować generalną tendencję w procesie kształcenia jaką jest podmiotowe traktowanie ucznia tj. dostrzeganie jego możliwości, uzdolnień, zamiłowań itp. Zachowując zasadę systematyczności jako główną, wytyczną doboru i układu treści kształcenia, należy przy tym uwzględnić niektóre założenia strukturalizmu, egzemplaryzmu dla realizacji niektórych tematów aby nie dopuścić do przeładowania programów nauczania – podstawą doboru treści kształcenia winna być teoria materializmu funkcjonalnego, gdyż zapewnia jedność poznawania rzeczywistości z jej przekształceniem. 

Zasady doboru treści kształcenia a zasada strukturalności treści.

Strukturalizacja polega na kształtowaniu i hierarchizowaniu struktur treściowych. 

SKŁADNIKI STRUKTURALNE WIEDZY NAUKOWEJ

Wyodrębnienie czterech kategorii wiedzy stało się punktem wyjścia do wyróżnienia czterech dróg uczenia się: przez przyswajanie, odkrywanie, przeżywanie i działanie. Stosowanie w praktyce czterech dróg uczenia się rzutuje na dobór i układ treści kształcenia. Należy wyróżnić:…. 
 

Teoria i praktyka nauczania programowego wykazała, że uczenie się „krokami” jest znacznie skuteczniejsze od uczenia się całościowego. 

Zasada ta wymaga:

- podziału ustrukturowanego materiału na daną lekcje na kilka logicznych części (od trzech do pięciu, do kolejnego opracowania)

- nadania tytułów zaprogramowanym częścią

- kolejnych opracowań każdej części

- kontroli wyników (rozumienia i przyswajania) po opracowaniu każdej części z ewentualną korektą błędów 

Podział materiału nauczania przewidzianego do opracowania.

Plan i program nauczania

Plan obejmuje:

- wykaz przedmiotów nauczania

- liczbę godzin przeznaczonych dla każdego przedmiotu w określonych klasach

- rozkład przedmiotów na poszczególne lata nauki szkolnej  

Na ich podstawie opracowuje się programy nauczania i podręczniki szkolne, a w szkołach plany lekcji dla poszczególnych klas. 

Plan nauczania obejmuje takie przedmioty, które zapewniają realizację celów kształcenia, w planach nauczania wyodrębnia się kilka grup przedmiotów:

- grupa humanistyczno – społeczna (języki obce, historia)

- grupa matematyczno – przyrodnicza

- grupa artystyczno – techniczna 

Program nauczania – odpowiednio przez specjalistów uporządkowany zbiór tematów z wybranych dziedzin wiedzy i życia przydatny dla nauczania. 

Program nauczania poszczególnych przedmiotów mają zazwyczaj jednakowy układ i zawierają:

- uwagi wstępne (określające cele i zadania danego przedmiotu)

- materiał nauczania (obejmuje podstawowe wiadomości i umiejętności z zakresu dyscypliny naukowej odpowiadającej danemu przedmiotowi)

- uwagi o realizacji (wskazówki metodyczne) 

W wielu programach nauczania brak jest określenia wymagań które łączyłyby materiał z celami , podporządkowałby go celom. 

Proces kształcenia jako zjawisko nauczania i uczenia się. 

Nauczanie i uczenie się to czynności nauczania i uczniów stanowiąca dwie integralne powiązane ze sobą strony procesu kształcenia. Czynnikiem wiążącym jest przede wszystkim wspólny cel, do jakiego się dąży, jak treść, metody i formy nauczania uczenia się.  

Nauczanie – uczenie się może występować w postaci jednorazowych odrębnych i nie powiązanych ze sobą czynności (aktów), a może występować jako systematyczny i długotrwały zbiór ściśle ze sobą powiązanych czynności nauczyciela i bezpośrednio od nich zależnych czynności uczniów. Taki ciąg wspólnych działań nauczycieli i uczniów systematycznie powtarzający się planowany nazywamy procesem nauczania – uczenia się. 

Proces nauczania – uczenia się jest odpowiednim zabiegiem metodycznym nauczyciela – kierowaniem uczeniem się – to jest stwarzaniem takich warunków jakie służą ciągnięciu założonych celów kształcenia. Nieodzownym warunkiem sprzyjającym realizacji celów jest świadome i aktywne współdziałanie nauczycieli i uczniów. Tak rozumiany proces nauczania – uczenia się charakteryzuje się tym że:

- składa się z mniej lub bardziej obszernych zbiorów czynności nauczania – uczenia się

- uczenie się jest ściśle sprzężone z nauczaniem, co powoduje, że czynności uczenia się, inspirowane i oceniane przez nauczyciela, równocześnie same modyfikują jego postępowanie

- proces nauczania – uczenia się jest systematycznym, zamierzonym i długotrwałym

- zmierza do osiągnięcia wcześniej zaplanowanych rezultatów 

W procesie nauczania – uczenia się biorą udział następujące składniki:

nauczyciel w roli kierownika w procesie dydaktyczno - wychowawczym 

Instrumentem w ręku nauczyciela jest jego wiedza oraz stosowane metody formy i środki w prawidłowo zorganizowanym i racjonalnie prowadzonym procesie nauczania. Uczeń zaś podejmujący proces uczenia się – sterowany przez nauczyciela – winien przejawiać postawę aktywną, twórczą i operatywną.

W nowoczesnym procesie n-u nauczyciel nie może ograniczać się do przekazywania gotowej wiedzy ale musi tak organizować i kierować pracą uczniów, aby mogli poznawać rzeczywistość poprzez aktywne spostrzeganie, samodzielne myślenie i działanie. Wyniki procesu nauczania mierzy się nie ilością zapamiętanych wiadomości, lecz sumą zmian w osobowości ucznia.

Proces nauczania-uczenia się jest to uporządkowany w czasie ciąg zdarzeń obejmujący także czynności nauczycieli i uczniów, ukierunkowane przez odpowiedni dobór celów i treści oraz uwzględniający takie warunki i środki, jakie służą wywołaniu pożądanych zmian w uczniach.

Współczesna dydaktyka nie dąży do tworzenia niezmiennych schematów nauczania. Wskazuje ona jednak różne warianty świadomego i aktywnego zdobywania i stosowania wiedzy, łącznie z rozwijaniem zdolności poznawczych, przede wszystkim myślenia.

Czynności uczniów i nauczycieli w procesie n-u zintegrowanego, tworzą dialektyczną jakość przy przy równoczesnym zachowaniu kierowniczej roli nauczyciela i aktywnej postawie ucznia, podjęto próby zbudowania optymalnego modelu, przydatnego dla potrzeb współczesnego szkolnictwa. Koncepcję takiego modelu procesu n-u opracował Okoń. Koncepcja ta umożliwia realizację różnorodnych zadań dydaktycznych w szkołach różnego typu szczebli. 

Czynności nauczycieli i uczniów w procesie kształcenia. 

Czynności nauczyciela

  1. Uświadomienie uczniom celów i zadań kształcenia
  2. Zaznajomienie uczniów z nowym materiałem.
  3. Kierowanie procesu nabywania pojęć.
  4. Kierowanie procesem poznawania prawidłowości oraz usystematyzowania wiedzy.
  5. Kierowanie procesem przechodzenia od teorii do praktyki i kształtowanie umiejętności i nawyków.
  6. Organizowanie zajęć praktyczno-wytwórczych.
  7. Sprawdzenie i ocena osiągnięć uczniów.

 

Czynności uczniów.

  1. Działanie służące wytworzeniu pozytywnej motywacji do nauki.
  2. Poznawanie nowych faktów, rzeczy i zdarzeń.
  3. Procesy uogólniania służące wytworzeniu pojęć.
  4. Poznawanie prawidłowości i praw naukowych oraz systematyzowanie wiedzy.
  5. Nabywanie umiejętności i nawyków.
  6. Wykonywanie zadań praktyczno-wytwórczych.
  7. Samokontrola i samoocena osiągnięć uczenia się.

 

Procesu dydaktycznego nie można ograniczać wyłącznie do lekcji, a wręcz przeciwnie praca ucznia na lekcji sterowana przez nauczyciela, musi go inspirować do dalszej ukierunkowanej aktywności poznawczej poza lekcją. Kupsiewicz sformułował podstawowe cechy nowoczesnego modelu n-u. Taki model powinien w szczególności umożliwić wyposażenie uczniów w usystematyzowaną, trwałą i operatywną wiedzę, a prócz tego wdrażać ich do samodzielnego uczenia się. 

Cechy tego modelu:

  1. Jedność nauczania i uczenia się
  2. Jedność oddziaływań dydaktycznych i wychowawczych
  3. Wszechstronność. Możliwość realizacji szerokiego wachlarza zadań dydaktycznych
  4. Indywidualizowanie uczenia się stosowanie do poszczególnych uczniów, ich tempa pracy.
  5. Elastyczność metodyczna oraz organizacyjna.

 

Pełna prezentacja szkoły pojawi się po zatwierdzeniu oferty przedstawionej szkole.
Jeżeli szkoła nie otrzymała oferty, prosimy o kontakt:

zmiany@szkolnictwo.pl

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X

TO JEST ROBOCZA PREZENTACJA JEDNOSTKI!

Zapraszamy jednostkę edukacyjną do współpracy.

Wypełnij formularz >>>




Od 20tu lat najpopularniejszy
i największy
informator branży edukacyjnej

- przedszkola, szkoły, uczelnie
-kolonie, zielone szkoły
- inne jednostki

OKS www.szkolnictwo.pl
e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- ponad 1,5mln użytkowników/mies.


Zarejestruj się lub zaloguj, aby mieć pełny dostęp do informatora o szkołach.

Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie