Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Dzieci agresywne

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 1734 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

JAK ROZWIĄZAĆ PROBLEMY DZIECI AGRESYWNYCH


Wiele dzieci agresywnych widzi świat w kategoriach czarno – białych : wygrana – przegrana, bardzo bliskie związki z innymi – ich absolutny brak. Takie myślenie utrudnia rozwiązywanie problemów i zmniejsza zdolności negocjacyjne. Zamiast przemyśleć problemy, przed którymi stają, dzieci i młodzi ludzie stają reagują impulsywnie i agresywnie.
Dlatego ważnym elementem pracy terapeutycznej jest uczenie dzieci dogadywania się, negocjowania, rozwiązywania problemów i konfliktów bez użycia siły. Może to osłabić ich agresywne zachowania, nauczyć kontrolowania impulsów, rozwinąć inne umiejętności społeczne i – zwrotnie – zwiększyć poczucie własnej wartości.

Oto główne fazy procesu rozwiązywania problemu :

I. Zatrzymanie się, uspokojenie. Ważna na tym etapie jest świadomość własnych uczuć i rozpoznawanie fizycznych oznak niepokoju. Dzieci mogą się uspokajać licząc do dziesięciu, „ wypuszczając ” złość np. przez pięty, biorąc głęboki oddech czy wyobrażając sobie „ tarczę ”, która chroni przed zranieniem.
II. Określenie problemu. Pomocne mogą być konkretne pytania, dzięki którym dzieci uświadamiają sobie, na czym polega problem, co czują i czego chcą.
III. Tworzenie pomysłów na rozwiązanie problemu. Zadaje się takie np. pytania: kto może ci pomóc; jak możesz prosić o pomoc; czy w innym otoczeniu łatwiej byłoby ci uporać się z tym problemem ?
IV. Ocena i wybór. Na tym etapie myślimy o konsekwencjach różnych sposobów rozwiązania problemu. Oceniamy ich pozytywne i negatywne konsekwencje, po czym wybieramy najlepszą możliwość.
V. Przygotowanie planu działania. Zanim rozpoczniemy działanie należy opracować plan czyli serię wyraźnie określonych kroków. Ważne, żeby na zakończenie rozwiązywania problemu pogratulować dzieciom tego, co zrobiły.


Inny prosty schemat pomagający w rozwiązywaniu problemów polega na tym, że dzieci szukają odpowiedzi na następujące kolejne pytania:
1. Co jest moim problemem ?
2. W jaki sposób mogę go rozwiązać ?
3. Czy postępuje zgodnie z moim planem ?
4. Jak wykonałem swój plan ?

Dzieci agresywne, nadpobudliwe mają zwykle niekorzystny obraz samego siebie i niskie poczucie własnej wartości. Trudno im kontrolować własne impulsy, przeżywają silne poczucie winy, bywają często rozpięte. Dla wielu z nich jedynym sposobem rozładowania jest ciągłe „ acting out ” – wyrzucenie z siebie napięcia poprzez zachwiania gwałtowne i trudne do opanowania. Takie zachowania wywołują z kolei negatywne reakcje otoczenia, co zwrotnie pogarsza jeszcze samoocenę dziecka. Dzieci takie mają tendencję czarno – białego widzenia świata i siebie. To z kolei powoduje, że nie mają realistycznego i spójnego obrazu samego siebie.
Dzieci, które ciągle przeżywają lęk, mają poczucie własnej słabości braku kontroli nad swoim życiem. Doświadczają intensywnych zmian nastrojów – od panicznego strachu do wybuchów wściekłości. Jednym ze sposobów uniknięcia tych uczuć jest identyfikacja ze silniejszym od siebie. Dokonują one aktów przemocy wobec innych próbując w ten sposób ( nieświadomie ) wzmocnić poczucie własnej siły.
Pracując z dzieckiem nad poprawą jego samooceny warto zwrócić uwagę na:

- zmianę negatywnego obrazu samego siebie na pozytywny,
- uczucie przebaczenia sobie popełnionych błędów,
- dostosowanie czarno – białego myślenia do realiów,
- wzmocnienie samodzielności i indywidualności,
- adekwatną ocenę własnej siły i słabości.

Chłopcy często utożsamiają moc z siłą mięśni, czy innymi „ zewnętrznymi ” źródłami siły. Trzeba wykazać, udowodnić im, że posiadają też siłę wewnętrzną, cenne umiejętności, pozytywne cechy charakteru. Żeby u człowieka wytworzyć poczucie własnej wartości, musi on mieć świadomość, że kieruje własnym życiem, panuje nad swoimi emocjami, dobrze radzi sobie w sytuacjach społecznych i zadaniowych. Dzieci nadpobudliwe, nie odnoszące sukcesów, agresywne, często odczuwają z jednej strony potrzeby „totalnej” kontroli, a z drugiej czują, że nie mają wewnętrznej kontroli nad sobą samym. Jeżeli widzą obok siebie dzieci, które odnoszą same sukcesy czują się jeszcze gorsze.
Jedną z prostych technik terapeutycznych, a sprzyjających podnoszeniu własnej wartości, jest dostarczenie dzieciom okazji do odnoszenia sukcesów w prostych i nie trwających zbyt długo zadaniach. Bardzo pomocna w budowaniu pozytywnego obrazu samego siebie jest też sprawność fizyczna i ruchowa – choć nie ma na to miejsca na zajęciach, warto zachęcać dzieci do uprawiania jakiegoś sportu i ruchowych zabaw.
Umiejętność rozwiązywania problemów jest niezbędne do dalszego społecznego funkcjonowania. Dzieci agresywne nie posiadają często tych umiejętności i działają raczej w sposób nieprzemyślany, impulsywny. Uczenie się rozsądnego i odpowiedzialnego radzenia sobie w trudnych sytuacjach wymaga czasu i cierpliwości. Warto wielokrotnie powtarzać ćwiczenia – podane przykłady, póki proces rozwiązywania problemu nie stanie się niemal automatyczny. Trzeba pamiętać o tym, że dzieci agresywne mają zazwyczaj kłopoty z własną złością. Przemoc fizyczna wobec rówieśnika staje się formą odreagowania złości, gdyż naruszona potrzeba kontroli nad własnym życiem przeradza się często w chęć panowania nad młodszymi i słabszymi i bardziej bezradnymi.
Chodzi więc o to, by nauczyć te dzieci, jak najlepiej radzić sobie ze złością, jak rzadziej ją przeżywać, lepiej kontrolować i wyrażać w sposób możliwy do zaakceptowania przez otoczenie oraz nie przynoszący szkody osobie, która ją okazuje.
Kiedyś stosowano metodę doprowadzenia uczniów terapii do odreagowania złości, do terapeutycznego katharis, w trakcie którego dziecko mogło krzyczeć, walić pięściami w poduszki, poduszkami w materace, kopać... . Obecnie coraz częściej używa się takie gwałtowne odreagowanie wywołane w trakcie sesji jest tak naprawdę kolejnym powieleniem dysfunkcjonalnego schematu zachowania dziecka: nie kontrolowana złość – akty nie kontrolowanej przemocy.
Dzieci – ofiary i sprawcy przemocy powinny raczej zdobyć umiejętności i kontrolowania własnej złości i agresywnych zachowań.





O jakie zatem umiejętności chodzi ?
Dziecko jest w stanie rozpoznać różne swoje uczucia, w tym złość i wściekłość. Rozumie, że czasem złość jest tylko maską, pod którą człowiek kryje swój smutek lub lęk.
Dziecko umie rozpoznać zachowania agresywne – własne i cudze.
Umie rozpoznać przejawy zachowań autodestruktywnych – niszczących dla niego samego.
Potrafi rozpoznać myśli, które pojawiają się zwykle na chwilę przed agresywnymi zachowaniami i mogą być swego rodzaju sygnałami ostrzegawczymi. Na późniejszym etapie terapii dzieci uczą się przekształcać te myśli w inne.
Umie radzić sobie z własną złością i agresją bez znęcania się nad innymi, walki itp. Techniki pomocne w zdobyciu tej umiejętności to m.in. odgrywanie ról i modelowanie. Potrafi wyrazić złość bez utraty kontroli nad swoimi zachowaniami.


Napisał:
Wojciech Krawczyk

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie