Przedmiotem rozważań w niniejszej pracy jest realizacja wychowania komunikacyjnego w nauczaniu zintegrowanym w szkołach wiejskich. Do zajęcia się tym tematem skłoniła mnie społeczna waga zagadnienia, a także własne zainteresowania problemem.
Dzieci w wieku wczesnoszkolnym stanowią liczną grupę uczestników ruchu drogowego, wyróżniającą się swoistymi cechami psychofizycznymi. Predyspozycje, rozwój psychofizyczny oraz ubogie jeszcze doświadczenie w znacznym stopniu utrudniają im prawidłową interpretację warunków zaistniałych na drodze.
Rosnąca z roku na rok liczba wypadków drogowych, w tym również z udziałem jego najmłodszych uczestników zmusza do refleksji, kto i co jeszcze powinien zrobić aby ten stan rzeczy zmienić. Codzienna droga do szkoły, gry i zabawy w sąsiedztwie ulicy, jazda na rowerach często kończą się tragedią lub kalectwem. Do zmniejszenia liczby wypadków najbardziej mogą się przyczynić ostrożna jazda i dobra znajomość zasad ruchu drogowego zapewniająca bezpieczeństwo.
Analizy zdarzeń zaistniałych na polskich drogach bezsprzecznie dowodzą, że główna przyczyną wypadków było nieprawidłowe zachowanie się uczestników w ruchu. W przypadku najmłodszych często jest to wynikiem braku odpowiedniej wiedzy, nawyków, a także naśladownictwem dorosłych, którzy w obecności dzieci mniej lub bardziej świadomie łamią podstawowe zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Dotyczy to przede wszystkim przekraczania jezdni w miejscach niedozwolonych.
Częstym przypadkiem jest również brak reakcji ze strony dorosłych na wymienione wcześniej nieprawidłowości popełniane przez dzieci. Chcąc wyposażyć dzieci w zasób wiedzy dotyczącej zagrożeń wynikających z korzystania z dróg, niezbędnym staje się prowadzenie zajęć z zakresu wychowania komunikacyjnego.
Celem niniejszej pracy jest próba zdiagnozowania realizacji wychowania komunikacyjnego w nauczaniu zintegrowanym w szkołach wiejskich. Badania prowadzono w grupie 80 nauczycieli.
Niniejsze opracowanie ujęte zostało w sześciu rozdziałach. Rozdziały I, II i III stanowią teoretyczną część pracy. Omawiam w nich problem wychowania komunikacyjnego w literaturze psychologicznej i pedagogicznej. Rozdział IV stanowi metodologiczną część pracy. Przedstawia problematykę badawczą, metody i techniki badawcze oraz charakterystykę badanej grupy. Część empiryczna składa się z dwóch rozdziałów (V i VI). W pierwszym z nich zawieram diagnozę poziomu umiejętności i wiadomości uczniów oraz częstotliwość realizacji wychowania komunikacyjnego. Natomiast w drugiej części, w oparciu o zebrane dane przedstawiam wpływ metod, form, środków dydaktycznych i współpracy z rodzicami na realizację zagadnień z wychowania komunikacyjnego.
W zakończeniu pracy zawarłam jej podsumowanie oraz wnioski wynikające z badań nad omawianym problemem.
(...)
Henryka Tobółka | 
