Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Scenariusz spotkania z myśliwym

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 6841 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Jest to scenariusz zajęć poprzedzających spotkanie z myśliwymi oraz rozmowę z nimi. Przedstawienie dzieciom potrzeby odstrzału niektórych gatunków zwierząt jak również pracy myśliwego i poznanie zwyczajów myśliwskich.

Temat dnia : Spotkanie z myśliwym.
Poznanie kalendarza polowań oraz konieczności odstrzału niektórych gatunków ptaków.
Dodawanie i odejmowane w zakresie 100.
Wyklejanie sylwety ptaków czarno-białymi gazetami.
Śpiewanie piosenki „Pojedziemy na łów..” oraz słuchanie sygnałów myśliwskich.

ORGANIZACJA ZAJĘĆ

WSKAZÓWKI ORGANIZACYJNE

     Tematyka zajęć wynikała z programu klasy drugiej, jak również została urozmaicona i wzbogacona o nowe treści wynikające z udziału szkoły w konkursie Ptaki oraz kolejnego zadania dotyczącego spotkania z myśliwym i wyjaśnieniu potrzeby odstrzału niektórych gatunków ptactwa.

ZAŁOŻENIA
  1. Zapoznanie dzieci z łowiectwem oraz koniecznością odstrzału niektórych gatunków ptaków.
  2. Rozwijanie umiejętności obserwacyjnych oraz umiejętności uważnego słuchania innych.
  3. Rozpoznawanie niektórych gatunków ptaków.
  4. Wskazanie roli myśliwego nie tylko jako łowczego, ale również jako człowieka pomagającego zwierzętom.
  5. Wskazanie wykorzystania surowców wtórnych jako materiałów w działaniach plastycznych.
Metody pracy : rozmowa, pokaz, elementy dramy,

Formy: praca w grupach, zbiorowa, indywidualna jednolita i zróżnicowana.

Środki dydaktyczne : film, ilustracje, sylwety ptaków, zwierząt, rozsypani obrazkowo – wyrazowe, gazetki ścienne, trofea myśliwskie, trąbka, makulatura,

PRZYGOTOWANIA DO ZAJĘĆ

     W zorganizowaniu i przeprowadzeniu imprezy oraz zajęć pomogli rodzice ( zaproszeni myśliwi to wujkowie ucznia klasy drugiej naszej szkoły). Przed spotkaniem organizatorki ustaliły w punktach przebieg kolejnych etapów zajęć, zintegrowania treści przyrodniczych z treściami edukacji polonistycznej, matematycznej i plastycznej oraz muzycznej oraz przebiegu samego spotkania z gośćmi. Zajęcia prowadzone były równolegle w dwóch klasach ( II a i b), następnie klasy przeszły do przygotowanej sali, gdzie odbyła się projekcja filmu oraz spotkanie z zaproszonymi gośćmi.

Przebieg zajęć:
  1. Powitanie. Sprawdzenie obecności.
  2. Zabawa ruchowa.
    Zabawa utrwalająca nazwy ptaków zimujących w Polsce.
          Dzieci siedzą w kręgu. Jedno dziecko losuje ilustrację ptaka, opisuje jego wygląd i opowiada o jego przysmakach. Pozostałe próbują zgadnąć. Dziecko, które odgadnie jako następne losuje koleją ilustrację.
    Rozwiązanie krzyżówki obrazkowo- wyrazowej (załącznik nr 1) - praca w grupach.
  3. Rozwiązanie zagadki matematycznej będącej wprowadzeniem do tematu zajęć.
    Ułóż wyniki działań od najmniejszego do największego, a dowiesz się KTO BĘDZIE DZIŚ NASZYM GOŚCIEM?
    Matematyczne ptaki – rozwiązywanie działań z hasłem ( załącznik nr 2)

    M Y Ś L I W Y
    37 43 48 49 52 64 79
  4. Prezentacja na kasecie filmu nagranego w telewizji TVP 3 z cyklu KLUB GLOBTROTERA o tematyce polowania i łowów.
    Oglądanie filmu ukierunkowane pytaniami nauczyciela.
    Nauczyciel zwraca uwagę uczniom szczególnie na:
    1. Kto jest patronem myśliwych?
      Św. Hubert, poznanie legendy o św. Hubercie.
    2. Czy myśliwy strzelał do bażantów?
      ( wyjaśnienie pojęć „kura i kogut” u bazantów - Samca nazywamy bażantem lub kogutem, samicę – kurą)
      Nie strzelił do kury, ponieważ myśliwi nie strzelają do kur tylko do kogutów. Prawidłowa gospodarka łowiecka polega na tym żeby jeden kogut przypadał na 8 kur.
    3. Czy myśliwi dokarmiają bażanty?
      Tak. Każdy myśliwy jest zobowiązany żeby mieć minimum pięć podsypów i dwa paśniki, gdzie podkłada zwierzętom jedzenie. Bażantom podsypuje np. ziarna zbóż.
    4. Czy myśliwi strzelają do wszystkich zwierząt?
      Myśliwi mają kalendarz polowań i wiedzą kiedy mogą polować na różne gatunki zwierzyny, jak również nie mogą strzelać do zwierząt chronionych.
      Prawo chroni zwierzęta. Należy pamiętać żeby etycznie i prawnie je traktować.
  5. Przygotowanie do spotkania z myśliwym.
         Po zakończonej prezentacji filmu nauczyciel pyta dzieci co najbardziej zaciekawiło i czego więcej chcieli by dowiedzieć się na temat łowiectwa.
    W szczególności rozszerzenie wiedzy na temat konieczności odstrzału ptaków, jak również dowiedzenia się jak myśliwi troszczą się i pomagają ptakom przetrwać zimę.
  6. Zaproszenie gości.
    • Przygotowanie przez dzieci poczęstunku.
    • Opowiadania myśliwych z wykorzystaniem ilustracji i przyniesionych trofeów myśliwskich. Gośćmi są p. Zygmunt i p. Bogdan- łowczy Koła Łowieckiego
    • Polowanie.
      Pod pojęciem "polowanie" rozumie się w myśli prawa łowieckiego:
      1. tropienie, strzelanie z myśliwskiej broni palnej, łowienie sposobami dozwolonymi zwierzyny żywej.
      2. łowienie zwierzyny przy pomocy ptaków łowczych za zezwoleniem ministra ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa.
      Do celów hodowlanych, w tym eksportu, oraz celów naukowych dozwolone jest łowienie zwierzyny żywej wyłącznie w sieci i nie raniące pułapki, w tym nie chwytające za kończynę.
    • Polowanie na zwierzynę drobną i drapieżniki:
      Lis
      Borsuk
      Kuna leśna
      Kuna domowa
      Piżmak
      Zając szarak
      Królik dziki
      Bażant
      · Polowanie na ptaki.
      Kuropatwa
      Dzikie Gęsi
      Krzyżówka
      Cyraneczka
      Głowienka
      Czernica
      Gołąb grzywacz
      Słonka


      Jarząbek

           Jarząbek ma upierzenie niejednolite w barwie, rdzawopopielate w białe i czarne plamki. Podbrzusze prawie białe, skrzydła i grzbiet brunatnordzawe z białymi plamkami i czarnym falowaniem. Kogut ma czarne podgardle i czubek na głowie. Dziób krótki, czarny. Nad okiem niewielkie, czerwone korale.
           Jarząbek jest ptakiem leśnym. Zamieszkuje lasy równinne i zbocza górskie, lubi szczególnie lasy dzikie i spokojne. Spotkać go można wśród gęstych świerków i jodeł lub na mokradłach porośniętych brzozą i olszyną. Jarząbek lata niechętnie, lot ma szybki i zwinny, ale krótki.
           Jarząbek żywi się owadami, liszkami, nasionami, owocami, głównie brzozy i olchy, jagodami i pączkami drzew oraz młodymi roślinami. Polowanie

           Na jarząbki wolno polować od 1 września do 30 listopada. Polowanie, z uwagi na mały stan ilościowy tego ptaka, odbywa się tylko w przypadkowym spotkaniu lub przy okazji innego polowania. Stosowane jest polowanie na wab w okresie pozornych toków jesiennych. Dziczyzna jarząbka jest jadalna i bardzo smaczna.

      Bażant

           Wśród bażantów występuje około 40 odmian, z czego kilka - różnych okresach - zostało sprowadzonych do nas i tu, w drodze krzyżówki, dały one obecnego bażanta łownego. Podstawowymi odmianami, z których pochodzi bażant łowny, były bażanty kolchijskie: kaukaski, mongolski i obrożny.
           Bażant należy do ptaków, których byt w dużej mierze zależy od opieki hodowlanej (dokarmianie i tępienie szkodników), dlatego występuje przeważnie tylko tam, gdzie te konieczne warunki ma zapewnione. Inne warunki bytu to krzaki i woda.
           Bażanty obierają ostoję w lasach mieszanych, tak pod względem rodzaju drzew, jak i wieku, przeplatanych gęstwinami krzewów oraz obfitujących w wodę, otoczonych suchymi, a nawet piaszczystymi polami uprawnymi. Bażant utrzymuje się także na polach uprawnych, ale wtedy tylko, gdy znajduje osłonę w małych laskach lub nawet zaroślach i jeżeli w pobliżu jest woda.
           Bażant żywi się nasionami krzewów, jagodami leśnymi, mrówczymi jajami, wszelkimi owadami, nasionami zbóż i chwastów oraz trawą. Zjada także ślimaki, dżdżownice, larwy różnych owadów, a także stonkę. Bardzo lubi kukurydzę i pszenicę.
           Bażanty poza okresem lęgowym żyją w stadach. Chętnie przebywają w gęstwinach leśnych, krzakach i trzcinach w pobliżu wody. Bażant żeruje w ciągu dnia, noc spędza na drzewie lub w krzakach. Mimo swej wielkości jest mało wytrzymały na ciężkie warunki bytu, źle znosi zarówno głód, jak i niesprzyjające warunki atmosferyczne, a młody bażant szczególnie. Długotrwałe słoty lub wysokie śniegi dziesiątkują także dorosłe osobniki W okresie lęgów deszcze i słoty mogą zniszczyć całe gniazda młodych. Głos bażanta wystraszonego brzmi. khok, khok, khok - a nawoływanie się koo, ko.

      Polowanie

           Polowanie na bażanty-koguty dozwolone jest w okresie od 30 września. Kury objęte są całoroczną ochroną, ale nie odnosi się to do ośrodków hodowli zwierzyny. Na bażanty poluje się z psem, z nagonką lub na deptaka. Do polowania z psem używa się psa legawego lub płochacza. Ten rodzaj polowania stosuje się w polu (łubin, kukurydza, buraki, kartofliska), na porębach lub młodnikach. Polowanie z nagonką polega na użyciu naganki do pędzenia bażantów na linię myśliwych. Myśliwi powinni stać w odległości 40-60 kroków od siebie (odległość ta zależna jest od długości linii i liczby myśliwych). Na skrzydłach ustawia się myśliwych w większych odstępach. Nagonka idzie bez krzyku, uderzając kijami o pnie drzew. Bażant ma szybki lot, ale podrywa się ciężko, często dopiero przy brzegu pędzenia. Może się więc zdarzyć, że kiedy nagonka jest już blisko linii myśliwych na ścianie lasu, bażanty podrywają się całym bukietem albo przelatują ciągiem, tzn. jeden za drugim po jednej linii, dlatego właśnie nagonka powinna się zatrzymać przed linią myśliwych. Nie wolno strzelać do bażanta cieknącego lub siedzącego na gałęzi.

      Kuropatwa

           Kuropatwa ma na czole, wokół oczu i podgardlu upierzenie rdzawoczerwone. Grzbiet i skrzydła z wierzchu brązowo-szare z czarnymi, popielatymi i rdzawymi znakami. Podbrzusze i szyja popielata, marmurkowana. Na piersiach, na brudnobiałym tle, kasztanowo-brązowa plama, która u kogutów i bardzo starych kur ma kształt podkowy otwartej do dołu. Dziób krótki niebieskawo-szary.
           Kuropatwa bytuje najchętniej na suchych polach uprawnych przeplatanych krzakami, kamionkami lub małymi laskami, które dają schronienie przed drapieżnikami skrzydlatymi i w czasie zawiei śnieżnych. W terenie pagórkowatym przebywają zawsze na polach niżej położonych. Wczesną jesienią kuropatwy najczęściej przebywają w ziemniaczyskach lub buraczyskach, w październiku - w łubinach, seradeli, w niskich zagajnikach, krzakach i na łąkach.
           Kuropatwa żywi się głównie nasionami chwastów, traw i ziół, ziarnem zbóż, jagodami krzewów, a ponadto owadami, chrząszczami, gąsienicami i muchami. Kuropatwy jedzą również zieleninę, a więc pączki ziół i traw, małe listki, kapustę i koniczynę. Ziarno prosa, konopi, tatarki i pszenicy jest ich przysmakiem. Bardzo młode kuropatwy żywią się przede wszystkim owadami. W zimie kuropatwy żyją oziminami zbóż.
           Kuropatwy, z wyjątkiem okresu lęgów, żyją gromadnie. Stado tworzy zwykle para starek i młode, a więc jedna rodzina. Zwykle stado prowadzi stara kura, a nad bezpieczeństwem stada czuwa kogut. Jego to głowę widać, gdy stado żeruje albo przylega do ziemi w razie niebezpieczeństwa. Czasem późną jesienią 2 lub 3 gniazda łączą się w jedno stado. Są to ptaki osiadłe i bardzo przywiązane do obranego miejsca. Dlatego też w zasadzie od wiosny do jesieni, a nawet w zimie można je spotkać stale w tym samym miejscu.
           Kuropatwy żerują w dzień. Rano z brzaskiem dnia poćwierkują: kogut - czrirrap, a kura - czrirrit, potem kilkakrotnie przelatują z miejsca na miejsce, a następnie zapadają na żer i tam pozostają przez cały dzień, chyba że zostaną spłoszone przez psa lub człowieka. Nad wieczorem znowu odzywają się i potem przelatują na nocny zapad. Ranne przeloty mają dla myśliwego szczególne znaczenie, gdyż obserwując je można ustalić, gdzie w ciągu dnia odnaleźć kuropatwy. Zimą w czasie dużych śniegów kuropatwy zbliżają się do zabudowań gospodarczych lub w celu zdobycia żeru z końskich odchodów siedzą w pobliżu dróg, którymi. jeżdżą pojazdy konne. Kuropatwa cieknie bardzo szybko.

      Polowanie

            Polowanie na kuropatwy dozwolone jest na jesieni (wrzesień-październik). Na kuropatwa poluje się przeważnie indywidualnie z psem. Polowanie indywidualne odbywa się w ten sposób, że po rozpoznaniu terenu i ustaleniu, gadzie jest jakieś kartoflisko, buraczysko, nie podorane ściernisko lub pole pokryte jeszcze roślinnością, wchodzi się na tu pole pod wiatr kierując się w miarę możności w poprzek redlin, wtedy bowiem kuropatwy podrywają się, a nie ciekną wzdłuż redlin. Jeżeli idzie się wzdłuż redlin, kury wyciekają do przodu, dlatego też dochodząc do końca pola należy iść szczególnie wolno albo nawet przystanąć, ażeby kury podrywały się pojedynczo. Polując z psem legawym trzeba baczyć na jego zachowanie: jeżeli wystawia, wówczas należy wolno iść do przodu, co daje możność podejścia bliżej na strzał, a ponadto kuropatwy będą podnosić się pojedynczo. Po strzałach myśliwy powinien zapamiętać miejsce, gdzie spadła ubita lub zbarczona sztuka oraz gdzie zapadła reszta rozbitego stada. W poszukiwaniu tych ostatnich należy podchodzić ze strony przeciwnej do kierunku strzału, tzn. od tej, w którą kierowały swój lot. Obowiązkiem myśliwego jest odszukać wszystkie postrzałki.
           Kuropatwy ciągną przeważnie pod wiatr, w kierunku zagajników, krzaków, ogrodów lub kamionek. Ruszone z żerowiska po 2-3 poderwaniach często wracają na to samo miejsce.

      Czapla siwa

           Czapla siwa ma grzbiet i skrzydła popielate. Głowę białą, nad oczami czarny pasek, przechodzący w okresie godowym w czub, którego dwa najdłuższe pióra dochodzą do 15 cm długości. Pióra na szyi jasnopopielate, a w pobliżu piersi przez środek szyi od przodu czarne plamki. W dolnej części szyi zwisają długie pióra. Lotki są prawie czarne. Dziób żółto-czarny. Nogi żółte, u góry czarniawe.
           Czapla gniazduje parami, przeważnie w dużych koloniach (czaplińce). Gniazdo zakłada na wysokich drzewach (w grupie drzew lub w lesie) niekoniecznie blisko wody (do 3 km, a czasem i dalej). Czaple zaraz po przylocie, w drugiej połowie marca, przystępują do budowy gniazda.
           Czapla żeruje na brzegach jezior, rzek i na bagniskach. Żywi się głównie rybami i żabami, ale zjada także jaszczurki, myszy, młode ptaki, owady i wodne żyjątka. Żeruje cały dzień, głównie jednak nad wieczorem i rano i okresie karmienia młodych również w nocy. Pod koniec lata czaple widuje się czasami na polach, gdzie polują na myszy.
           Czapla jest bardzo żarłoczna. Złowione ryby i żaby, nawet do długości 20 cm (w tym okonie), połyka w całości. Atakuje również większe ryby, których nie może połknąć. Na terenie stawów rybnych jest bardzo szkodliwa, gdyż potrafi wybrać prawie cały narybek. W czasie łowów czapla godzinami stoi nieruchomo w wodzie w oczekiwaniu na zdobycz.
           Czapla siwa gniazduje w zasadzie w pobliżu wody, lecz często także i z dala od niej. Żeruje natomiast w różnych okolicach, nieraz daleko od miejsca gniazdowania.
           Czapla siwa jest ptakiem przelotnym, przybywa do nas w końcu marca, a odlatuje w końcu września. Miejsca, w których gniazduje kilka par czapli, nazywają się czaplińcami. Często w pobliżu czaplińców gniazdują również ptaki drapieżne, które z wyjątkiem kani nie czynią szkód swoim sąsiadom. Czaple po przylocie łączą się w pary i wspólnie potem wychowują młode. Czapla rodzina po wychowaniu młodych rozbija się i każda sztuka, zarówno starych, jak i młodych, żyje pojedynczo aż do czasu odlotu, kiedy znowu łączą się w stada. W czasie długich przelotów czaple lecą kluczem.

      Polowanie

           Na czaple wolno polować od 15 sierpnia do 21 grudnia. Na terenach stawów zagospodarowanych wolno polować na czaple cały rok. Polowanie na czaple jest możliwe tylko przy przypadkowym spotkaniu i dlatego trudno mówić o sposobach polowania, gdyż uzależnione są one od konkretnych okoliczności. Czapla jest ptakiem bardzo ostrożnym i czujnym, niełatwo daje się podejść na strzał. Jej dziczyzna jest jadalna.

      Dzika gęś

           Wśród dzikich gęsi spotykanych u nas gniazdującą jest tylko gęś gęgawa, inne gatunki, jak gęś polna, mała (białoczółka mniejsza), białoczelna i bernikla, są tylko zalatującymi w czasie wiosennych i jesiennych przelotów. Gęś g ę g a w a jest z budowy podobna do gęsi domowej. Upierzenie gęgawej jest ciemnopopielate z białymi paseczkami w poprzek pokryw skrzydeł, na grzbiecie nieco brązowawe. Pierś i podbrzusze jasnopopielate z ciemnymi plamami. Pióra przyogonowe z wierzchu i spodu białe, ogon biały z szarymi sterówkami w środku. Dziób cielisty lub żółto-pomarańczowy z białym paznokciem. Wiosła różowe. Gęś p o l n a ma upierzenie w całości popielate, na skrzydłach jaśniej prążkowane. Dziób ciemny, od połowy żółtawy z ciemnym paznokciem.
            Gęś m a ł a ma upierzenie brązowo-popielate. Nad dziobem na czole biała plama zachodząca aż nad oczy. Dziób różowy z białym paznokciem. Wiosła pomarańczowe.
            Gęś b i a ł o c z e l n a jest upierzona podobnie jak gęś mała, różni się od niej tylko mniejszą plamą na czole (nie sięga do oczu). Gęś b e r n i k l a o b r o ż n a jest upierzona zupełnie inaczej niż poprzednie gatunki. Głowa, szyja oraz pierś - czarne. Na szyi z obydwu boków białe plamy. Brzuch brązowawo-szary. Lotki czarno-brązowe. Kuper biały. Ogon czarny. Nogi brązowo-czarne.
             Gęś żywi się wyłącznie pokarmem roślinnym: wodorostami, trawą, ziarnem zbóż, grochem, tatarką i oziminą zbóż. Gęsi żerują zarówno na polach, jak i na pobrzeżach wody lub kępach. W czasie pływania gęś w zasadzie nie żeruje.
             Gęś g ę g a w a jest ptakiem przelotnym, u nas przebywa w marcu - kwietniu i w październiku - listopadzie, ale nad dużymi wodami niezamarzającymi jest ptakiem gniazdowym, przebywa cały rok (nad morzem). W czasie przelotów wiosennych i jesiennych można gęsi spotkać w całym kraju, gniazdują one jednak tylko w północnej i zachodniej części kraju oraz na Śląsku. Pozostałe gatunki gęsi nie gniazdują u nas, są one tylko przelotne. Występują w okresie wiosennych (marzec - kwiecień) i jesiennych (październik - listopad) przelotów.
           Gęsi przebywając na wodzie siedzą z daleka od brzegów, przeważnie na środku wody. Żyją rodzinami (stare i młode z ostatniego lęgu), w okresie lęgowym - parami, z tym jednak, że w wylęgu gąsior nie bierze udziału, ale towarzyszy samicy i pilnuje gniazda, po wylęgu zaś dołącza do rodziny i wspólnie z samicą wychowuje młode. W czasie odlotów gęsi gęgawe lecą rodzinami, nie łączą się ani w większe stada, ani z innymi gatunkami gęsi. Gęsi lecą przeważnie na wielkiej wysokości, jedynie w dni słotne i mgliste lecą niżej i wówczas myśliwy ma możność strzału do nich. W czerwcu gęś pierzy się (linieje). W tym okresie nie jest ona zdolna do lotu, dlatego przebywa najczęściej w szuwarach.
           Po okresie wylęgu i odchowaniu młodych gęsi zaczynają wędrówki za żerem. Wtedy to dwa razy dziennie, rano o świcie i wieczorem, godzinę przed zachodem słońca, całe stada zlatują na pola zbóż, grochu lub tatarki. Gęsi żerujące na polu są bardzo ostrożne i czujne. Podejście ich na tym żerowisku jest bardzo trudne. Nocują na wodzie.

      Polowanie
           Polowanie na dzikie gęsi dozwolone jest od września do końca grudnia. Na gęsi poluje się w czasie jesiennych przelotów wieczornych i porannych, robiąc zasiadkę na trasach przelotów. Gęsi przelatują stale tymi samymi szlakami i o jednej porze.
           W polowaniu na gęsi stosowana jest także zasiadka na żerowiskach wodnych i polnych oraz podchód zwykły lub z krową na żerowisku. Polowanie na podryw z łódki oraz z naganką organizuje się podobnie jak na kaczki.

      Dziki gołąb

           W Polsce występują cztery gatunki dzikich gołębi: grzywacze, turkawki, siniaki i sierpówki (synogarlica turecka). Grzywacze uznane są za ptaki łowne, natomiast turkawki, siniaki i sierpówki podlegają ochronie gatunkowej.
           Grzywacz ma upierzenie ciemnopopielate o niebieskim odcieniu. Głowa i górna część, szyi niebieskawo-szara, pierś jasnopopielata, przyprószona jasno-rdzawo. U starych sztuk i tych z wcześniejszego lęgu na szyi i po bokach w pobliżu głowy biały pasek. Ogon ód spodu jasnoszary, od góry ciemnoszary, na końcu czarny. Skrzydła ciemno-stalowe z białymi brzegami piór. Na skrzydłach przy zgięciu białe, długie plamy. Dziób czerwony. Samica ma barwy mniej wyraźne oraz słabszy połysk szyi i piersi. Grzywacz jest nieco większy od gołębia domowego; jego długość - około 45 cm, rozpiętość skrzydeł do 80 cm, masa około 0,5 kg.
           Grzywacz jest ptakiem przelotnym, przebywa u nas od końca marca do końca października. Żyje głównie w dużych lasach - najchętniej dębowych - w pobliżu pól i łąk, poza tym występuje także w parkach i ogrodach oraz na polach. Żywi się głównie nasionami zbóż, traw i krzewów, owadami, owocami drzew (buczyna i żołędzie), zjada także ślimaki i dżdżownice. Gniazdo buduje z kawałków gałązek i trawy na wysokich drzewach, w połowie ich wysokości. Grzywacze lęgną się 2-3 razy w roku.

      Polowanie

           Polowanie na grzywacze dozwolone jest w jesieni. Na gołębie poluje się z podchodu, ale możliwa jest też zasiadka na żniwnych palach w mendlu zboża bądź też w pobliżu pól grochu, wyki lub peluszki, gdzie przychodzą na żer. Gołębie lubią żerować także na polach świeżo obsianych, można więc także i tam urządzić zasiadkę.
    • Dlaczego myśliwi strzelają do ptaków?
      „Tak jest w życiu, pewne gatunki ptaków są pozyskiwane, aby była prawidłowa gospodarka.
      Jest to również w pewnym sensie selekcja. Przy bażantach są odstrzeliwane tylko koguty, na jednego koguta ma przypadać osiem kur.
      U gołębi nie można tego tak rozgraniczyć, ale ich odstrzał jest bardzo mały, w naszym okręgu - 10 sztuk w ciągu roku.
      Sroka jest szkodnikiem przede wszystkim dla innych ptaków. Wybiera jaja i młode pisklęta z gniazd.
      Nie wolno polować na pewne gatunki ptaków ze względu na ich ochronę, ptaki drapieżne np. myszołów.
      Wiele szkód wyrządzają w gospodarstwie np. kormorany rybakom i coraz częściej rybacy wychodzą o pozwolenie odstrzału tych ptaków. Jednak ekolodzy podkreślają, że odstrzał to mało skuteczny sposób na ochronę stawów hodowlanych” – wypowiedź p. Bogdana.
    • Oglądanie przyniesionych przez gości trofeów.
      (Chłopcy z dużym zainteresowaniem dopytywali się gości o broń, jaką strzelają do zwierząt. Panowie opowiadali o rykoszecie i konieczności bardzo ostrożnego obchodzenia się z bronią)
    • Słuchanie i próby grania na trąbce sygnałów myśliwskich.
    • Podziękowanie gościom za przyjście. Wręczenie dzieciom pamiątkowych kalendarzy.
      Dzieci z dużym zaangażowaniem wsłuchiwały się w opowieści myśliwych. Oglądały przyniesione zdjęcia i materiały. Myśliwi z trudem opuścili mury naszej szkoły, ale zapewniali, że jeszcze się spotkamy i zapraszali nas na wycieczkę do lasu.
  7. Podsumowanie zajęć.
    Czego dowiedzieliście się z dzisiejszego spotkania?
    Czy potrafisz dobrać podpisy do obrazków?
    GOŁĄB GRZYWACZ SŁONKA CYRANECZKA KUROPATWA KRZYŻÓWKA
  8. Kolorowanie kredkami sylwety ptaka lub wyklejanie sylwety ptaka z czarnych i białych gazet.
  9. Ewaluacja zajęć
    Naklej ilustrację ptaków na drzewku, jeśli zajęcia ci się podobały lub obok drzewka, jeśli nie podobały ci się.
    PODOBAŁO MI SIĘ! NIE PODOBAŁO MI SIĘ!
  10. Zakończenie zajęć. Zaplanowanie spotkania z leśniczym.
Opracowała:
Anita Miara

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie