Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Postawy społeczne wobec osób niepełnosprawnych

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 6707 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Autor: Małgorzata Ludwiczak

POSTAWY SPOŁECZNE WOBEC OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH FUNKCJONUJĄCE OBECNIE I CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA ICH POWSTAWANIE

Pomyślnie zakończona rehabilitacja osoby niepełnosprawnej to nie tylko przystosowanie i włączenie jej w jak największym stopniu w normalne życie, ale także jak największe rozwinięcie jej możliwości fizycznych i umysłowych. Osiągnięcie tych celów zależy zarówno od samych jednostek z naruszoną pod jakimś względem sprawnością organizmu i wyglądem ciała odbiegającym od normy, jak i od środowiska społecznego, w którym żyją. Postawy środowiska i wynikające z nich zachowanie się wobec tych osób mają istotne znaczenie dla przebiegu i wyników rehabilitacji. Postawy otoczenia wobec osób niepełnosprawnych wpływają na ich rehabilitację bezpośrednio i pośrednio. Bardzo często utrudniają przystosowanie się do kalectwa, do życia, do pracy i włączenie się w społeczeństwo, czynią ich życie nieraz bardzo ciężkim. Mają również ogromny wpływ na postawy niepełnosprawnych w stosunku do społeczności, w której żyją i w dużej mierze kształtują osobowość ludzi niepełnosprawnych. Postawy społeczne są bardzo złożone. Mają one aspekt poznawczy, emocjonalny i motywacyjny.

Składnik intelektualny postawy polega na porównywaniu jednostki z przyjętymi standardami, wzorcami i dokonywaniu wartościującej oceny. Składnik emocjonalny ma znak dodatni lub ujemny, łączy się z przyjemnymi bądź przykrymi doznaniami. Składnik motywacyjny ukierunkowuje nasze zachowania „do" lub „od" przedmiotu postawy. Przyjmuje się, żę postawy mogą być pozytywne lub negatywne. Mogą tez występować postawy ambiwalentne, dwuwartościowe -pozytywne i negatywne łącznie. Postawy społeczne wobec osób niepełnosprawnych i w dzisiejszych czasach są silnie zróżnicowane. Są one zależne od rodzaju niepełnosprawności i przesądów panujących w zbiorowościach społecznych. Najwięcej przesądów powstało w odniesieniu do osób, których niepełnosprawność lub objawy są wyraźnie widoczne, mniej wobec jednostek niedostosowanych społecznie. Wobec osób niepełnosprawnych wymienia się najczęściej dwie skrajne postawy społeczne: pozytywną - akceptującą oraz negatywną -odtrącającą, odsuwania od siebie jednostki niepełnosprawnej bądź odsuwania się od niej. Zdecydowanie negatywne postawy wobec niepełnosprawnych osób prezentują osoby, które mają minimalną wiedzę o tych ludziach. W ich przekonaniu osoba niepełnosprawna ma liczne ograniczenia w sprawności fizycznej i umysłowej, jest niesamodzielna, nieproduktywna, nieprzydatna i stanowi ciężar dla innych. Duży wpływ na taką postawę ma dominujący w naszych czasach kult sprawności fizycznej, tężyzny i zdrowia, oraz apoteoza modelu człowieka sukcesu, zdobywającego kolejne szczeble kariery własnymi siłami w ostrej walce z konkurentami. Osoby prezentujące postawę negatywną unikają kontaktów z niepełnosprawnymi ludźmi i ich rodzinami. Zazwyczaj obawiają się, że w trakcie kontaktu mogą przeżyć przykre uczucia, że nie potrafią się odpowiednio zachować. Nie podejmują kontaktów z rodzinami wychowującymi niepełnosprawne dzieci, a mieszkającymi w sąsiedztwie. Wyrażają opinię, ze takie dziecko jest wielkim ciężarem dla rodziców, że nie ma szans na rozwój i normalne życie, że powinno być oddane do zakładu.

Zazwyczaj zabraniają swoim dzieciom bawić się z dziećmi niepełnosprawnymi. Niekiedy demonstracyjnie wyrażają litość i współczucie wobec kalekiego dziecka, co dla jego rodziców jest przykre i bolesne. Na ten typ postawy wpływ może mieć chęć unikania widoku uszkodzonego ciała oraz niechęć do osoby niepełnosprawnej, spowodowana rzeczywistymi bądź przypisywanymi jej cechami osobowości i zachowania się. Niechęć do osoby niepełnosprawnej nasila się szczególnie wtedy, gdy jest ona oceniana negatywnie i może sprawiać kłopoty otoczeniu, a z różnych względów musi się z nią utrzymywać kontakt. Zamiast unikania kontaktu z taką osobą mamy do czynienia z odsuwaniem, odtrącaniem jej. Postawa odtrącania może w takiej sytuacji polegać nie tylko na niechęci, lecz ujawniać się w działaniu przeciw niepełnosprawnej jednostce lub staraniom o pozostawienie w szpitalu, o umieszczenie w zakładzie pomocy społecznej i nie interesowaniu się w ogóle jej losem. Często zachowanie sprawiające osobie niepełnosprawnej przykrość nie jest celowo zamierzone, a wręcz nieświadome. Świadome działanie przeciw osobom z odchyleniami od normy uważane jest w naszej kulturze za pogwałcenie przyjętych norm współżycia społecznego i jest ogólnie potępiane. Postawy dzieci zdrowych wobec dzieci z naruszoną sprawnością różnią się min. w zależności od rodzaju i stopnia upośledzenia funkcji, i od wieku dzieci zdrowych i środowiska społecznego, z którego pochodzą.

Dzieci kalekie w szkole podstawowej nie są akceptowane na równi z innymi dziećmi. Są wyśmiewane i poniżane. Dotyczy to zwłaszcza klas młodszych, gdy dziecko upośledzone fizycznie jest jeszcze kimś obcym i dziwnym, gdy inne dzieci nie rozumieją jeszcze jego ograniczeń, potrzeb i możliwości, gdy nie zostało jeszcze zaakceptowane jako członek danej grupy społecznej. Zdarza się to szczególnie w takim środowisku szkolnym, w którym nabyte w domu uprzedzenia nie zostały zastąpione przez właściwe przekonania o wartości, potrzebach i możliwościach uczniów z naruszoną sprawnością. W kształtowaniu tych przekonań pierwszoplanową rolę odgrywają nauczyciele i wychowawcy. Przeciwstawna do wyżej opisanej jest tzw. postawa pozytywna. Reprezentują ją zazwyczaj ludzie mający osobiste kontakty z osobami niepełnosprawnymi. Spostrzegają oni niepełnosprawność jako pewien fakt społeczny i psychiczny, a nie tylko jako ograniczenie o charakterze fizycznym. W ich opinii osoba niepełnosprawna może być, w miarę swoich możliwości, pożyteczna dla rodziny i otoczenia, ma szansę na pomyślne ułożenie swego życia osobistego i zawodowego, i może uczestniczyć w życiu swego środowiska.

Taki obraz osób niepełnosprawnych współwystępuje z tendencją do kontaktowania się z nimi i ich partnerskiego traktowania. Kształtowanie pozytywnych postaw wobec osób niepełnosprawnych opartych na pozytywnych przekonaniach i nich, pozytywnej ocenie ich wartości, akceptacji rozszerzonych standardów wykraczających poza typowość (jeśli chodzi o wygląd i sprawność ciała ludzkiego), uniezależniających wartości człowieka od jego sprawności, a zarazem zmniejszającym, a nawet likwidującym dystans psychologiczny - wszystko to warunkuje dobre przystosowanie osób ze środowiskiem, w którym żyją osoby niepełnosprawne, do współżycia i współpracy z nimi. Wymaga to jednak od jednostek niepełnosprawnych, a także pedagogów, wychowawców, rodziców do przystosowania do życia z niepełnosprawnością w sposób umożliwiający prawidłowe funkcjonowanie psychologiczne i społeczne oraz rozwój. Powstanie postawy pozytywnej wobec osoby z wyraźnymi odchyleniami od normy zależy od tego, czy dotychczasowy lub przyszły kontakt z nią przedstawia dla osoby z jej otoczenia wartość pozytywną, zaspokaja jakąś potrzebę. Może to nawet równoważyć istniejące obciążenie psychiczne. Do najcenniejszych należą tu dodatnie cechy osobowości i zachowania się osób niepełnosprawnych. Trzecia grupa postaw, jaką reprezentuje nasze społeczeństwo w stosunku do osób niepełnosprawnych to postawy ambiwalentne. Nazwą tą określa się postawy dwuwartościowe - pozytywne i negatywne łącznie występujące. Tak różne postawy są wynikiem tego, że duża część naszego społeczeństwa nie utrzymuje żadnych kontaktów z osobami niepełnosprawnymi. Świadczy to z jednej strony o izolacji osób niepełnosprawnych i małym stopniu ich widoczności w społeczeństwie, a z drugiej strony niewielkich możliwościach dowiadywania się o ich problemach od nich samych.

Funkcjonujące w naszym społeczeństwie negatywne i ambiwalentne postawy wobec osób niepełnosprawnych opierają się na stereotypach, a nie ma konkretnej wiedzy i osobistych doświadczeniach.

Bibliografia:

1. Hulek A (red.), Pedagogika rewalidacyjna, PWN, Warszawa 1988

2. Obuchowska I. (red.), Dziecko niepełnosprawne w rodzinie, WSiP, Warszawa 1995

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie