Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Zajęcia radzenia sobie ze stresem

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 10270 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Zajęcia przeznaczone są dla młodziezy gimnazjalnej. Sa to gotowe cykliczne konspekty przeznaczone do prowadzenia w czasie godzin wychowawczych. napisałam je na podstawie fachowej literatury pedagogicznej.
Cykliczne zajęcia radzenia sobie ze stresem dla młodzieży w gimnazjum

 
Cel:
  • Pomoc w zrozumieniu istoty i przyczyny stresu
  • Pomoc w poznawaniu czynników stresogennych i własnej odporności na stres
  • Zwiększenie samoświadomości na temat czynników wpływających na samopoczucie
  • Ćwiczenie relaksacji poprzez kontrolę oddychania
  • Uspokojenie, wyciszenie
  • Ćwiczenie umiejętności radzenia sobie z lekiem
  • Poszerzanie wiadomości na temat motywów własnych działań
  • Uświadomienie roli humoru w radzeniu sobie ze stresem
  • Rozwijanie umiejętności zmniejszania napięcia w sytuacjach wewnętrznej presji
  • Ćwiczenie pozytywnego myślenia
 
Środki dydaktyczne
Muzyka relaksacyjna, magnetofon, małe karteczki, długopisy, arkusze papieru, mazaki,

 
 
Przebieg zajęćCzęść pierwsza 
1. Rundka wstępna
Wszyscy siedzą w kręgu i rysują smutne bądź uśmiechnięte słoneczka – symbole, którymi wyrazić swój nastrój.

 
2. Odpoczywamy
Uczniowie siadają wygodnie na krzesłach w pozycji Dennisona, czyli nogi skrzyżowane na kostkach, ręce skrzyżowane na piersiach i dłonie wsunięte pod pachy w ten sposób, by wystawały tylko kciuki. Język – przy podniebieniu, delikatnie je masuje, oczy- zamknięte. Uczniowie oddychają miarowo, a nauczyciel spokojnym głosem, powoli, zachowując potrzebne przerwy, podaje instrukcje: Wyobraź sobie, że jesteś nad cichym, spokojnym jeziorem. Wokół widzisz las. Przez świeżą zieleń liści prześwituje słońce. Stoisz na czystej, pustej plaży i wpatrujesz się w toń jeziora. Jest błękitna jak  niebo, które w nim się odbija. Wyobraź sobie dokładnie kolory. Posłuchaj dźwięków. Poczuj zapach wody i lasu. Jest ciepło. Kładziesz się na piasku i patrzysz w niebo. Obłoki przesuwają się po niebie. Przyglądasz się kształtom, które przybierają. Jest ciepło, spokojnie. Ty jesteś wewnętrznie cichy i spokojny. Jeteś pełen harmonii. Kiedy otworzysz oczy, będzie w tobie spokój – tak długo, jak zechcesz. Będziesz pełen harmonii, bo dobrze odpocząłeś. Jeśli zechcesz – wrócisz tam. A teraz otwórz oczy. Uczniowie jeśli mają ochotę, mogą się podzielić swoimi wrażeniami.

 
3. Pozbywanie się lęku
Na oddzielnych kartkach każdy uczeń zapisuje swoje obawy, lęki, przygnębiające problemy. Następnie zastanawia się nad każdym zdaniem według instrukcji:

-         czy obawa ta jest realistyczna i konkretna, czy wypływa jedynie z twojej wyobraźni (np. boję się przyszłości) – jeśli to wytwór wyobraźni, napisz na takiej kartce : 10 kg;

-         jeśli obawa jest realna, ale do pokonania – napisz obok : 5 kg i wymień sposoby, dzięki którym możesz tę sytuację opanować;

-         jeśli lęk czy problem jest realny, a ty nie wiesz, co z tym zrobić, napisz na kartce : 1 kg .

Uczniowie zliczają sumę kilogramów ze wszystkich kartek. Wyobrażają sobie, jakby się czuli, nosząc taki ciężar na plecach, czy w ogóle byliby w stanie go podnieść. Lęki i obawy są dla psychiki właśnie takim ciężarem. Każdy bierze kartki 10 – kilogramowe, przegląda je krótko jeszcze raz i drze na drobne kawałki – bo to są lęki, których pozbycie się zależy tylko od niego, od zmiany jego myśli, nastawienia i uczuć. Następnie bierze kartki 5 – kilogramowe. Czyta wymienione propozycje działań. Zastanawia się i dopisuje, kiedy może je podjąć. Również te kartki drze na kawałki – bo już wie, jak rozwiązać problem, i od niego zależy, kiedy się do tego zabierze. Kiedy ma już tylko kartki 1 – kilogramowe. Odejmuje ich ciężar od poprzedniej sumy. Uczniowie czyta je teraz obawy i problemy z tych kartek i zastanawiają się, kto lub co może im pomóc w rozwiązaniu kłopotu (lekarz, psycholog, przyjaciel, ksiądz, rodzice, rodzeństwo, książka, itp.). mogą, jeśli chcą, poradzić się kogoś z klasy, jak zabrać się do tego problemu. Następnie piszą na kartkach, kiedy zrobią coś w kierunku załatwienia sprawy. Drą również te kartki. Jedna osoba chodzi po klasie z koszem na śmieci, do którego wszyscy wrzucają strzępy kartek. Uczniowie siadają wygodnie, zamykają oczy, a prowadzący spokojnym głosem, z przerwami, mówi: Wyobraź sobie, że niosłeś ogromny ciężar. Teraz pozbyłeś się go. Jesteś lekki. Przypomnij sobie, jak to jest, gdy po kilku godzinach wędrówki zdejmuje się ciężki plecak. Teraz też tak się czujesz. Tak lekko, że mógłbyś pofrunąć. Wyobraź sobie, jak fruwasz. Odetchnij głęboko i uśmiechnij się do siebie. A teraz otwórz oczy. Uczniowie dzielą się swoimi odczuciami i refleksjami – przede wszystkim, czy rzeczywiście udało im się przeżyć uczucie pozbywanie się ciężaru, czy nabrali chęci do „rozprawienia się” ze swoimi problemami. Należy przeznaczyć na ćwiczenie tyle czasu, aby zdążyć przeprowadzić je do końca. Nie wolno dopuścić do sytuacji, w której uczniowie wypiszą swoje lęki  i obawy, a nie zdążą pozbyć się ich w symboliczny sposób.

 
4. Zabawa „zwierzyniec”
Uczniowie siedzą w kręgu, nauczyciel podaje każdemu kartki z nazwą zwierzęcia (nazwy zwierząt muszą się powtarzać), następnie chodzą po sali i wydają takie odgłosy jakie jest charakterystyczne dla danego zwierzęcia, np. kura – ko,ko. Zadaniem uczniów jest dobranie się w grupy ze względu na wydawane odgłosy. Gdy są już grupy, każda z nich prezentuje razem swój odgłos i mówi jakie zwierzę jest ich patronem.

 
5. Ośmieszanie lęku
Uczniowie wymieniają różne sytuacje, w których oni8 sami lub inni ludzie czegoś się nadmiernie obawiają i dlatego powstrzymują się od działania (np. nauczyciel, który obawia się pojechać na wycieczkę; uczeń, który boi się wyrazić odmienne zdanie niż klasa). Następnie dzielą się w grupy według nazwy zwierząt z poprzedniej zabawy. Każdy pracuje nad którąś ze zgłoszonych sytuacji (najlepiej, jeśli są to sytuacje, których sami się obawiają). Najpierw wypisują wszystkie możliwe, konkretne odpowiedzi na pytanie: czego dokładnie się boisz w tej sytuacji? Np. wyrażanie odmiennego zdania: będą się ze mnie śmiać; będą mnie przezywać; urażę kogoś; przestaną ze mną rozmawiać; nie zaproszą mnie na imprezę; przestaną mnie lubić. Następnie idąc tym tropem, wyolbrzymiają różne przypuszczalne skutki, tworzą całe łańcuchy skojarzeń, doprowadzając do absurdu, np. przestaną mnie lubić; znienawidzą mnie, na każdym kroku będą mnie prześladować – podrzucać zdechłe szczury do torby, poszczują mnie psem, pies mnie pogryzie tak mocno, że znajdę się w szpitalu, tam dadzą mi zastrzyk brudną strzykawką, wda się  gangrena i umrę, oni lub ich rodzice będą mieć sprawę sądową, zapłacą odszkodowanie, będą wściekli, więc będą się mścić na mojej rodzinie... .grupy prezentują efekty swoich prac.

PYTANIA:

-         Co czuli, wypisują realne, możliwe skutki jakiejś sytuacji?

-         Co czuli, wyolbrzymiając je?

-         Jak takie myślenie może wpłynąć na odczuwanie lęku w określonej sytuacji?

 
6. Rundka końcowa
Każdy uczeń dokańcza zdanie: Na dzisiejszych zajęciach podobało mi się ... .
 
Część druga 
1. Absurdalne porównanie
Uczniowie chwilę zastanawiają się i nazywają swój obecny nastrój czy uczucie  (np. jestem zmęczony). Każdy wymyśla i zapisuje jak najwięcej porównań swojego stanu, doprowadzając je do absurdu (np. jestem zmęczony jak górnik po szychcie; jak dwóch górników; jak cała trzecia zmiana ...). Uczniowie odczytują kolejno swoje porównania.

 
2. Zabawa ruchowa
Uczniowie siedzą w kręgu. Nauczyciel odstawia krzesło i staje w środku koła. Kiedy mówi: Niech wstaną wszyscy Ci, którzy ... np. mają jasne oczy – wszystkie osoby, których dotyczy dane hasło, wstają i zmieniają się miejscami. Nauczyciel w tym czasie stara się znaleźć wolne krzesło dla siebie. Osoba, która nie zdążyła zająć żadnego miejsca kontynuuje zabawę: Niech wstaną wszyscy Ci, którzy... .

 
3. Nie muszę, lecz chcę
Praca indywidualna. Każdy uczeń na kartce kończy zdanie zaczynające się od słowa „muszę”, np. Muszę nauczyć się biologii; Muszę pójść do dentysty; Muszę posprzątać pokój. Następnie przepisuje to samo zdanie cztery razy, zmieniając „muszę na: Nie muszę... Powinienem... Chcę... Decyduję się... Następnie siadają w kręgu i liczą po kolei do 5 (cyfry musza się powtarzać). Uczniowie tworzą 4 – 5 osobowe grupy: jedynek, dwójek, trójek itd. Porównują swoje zapiski. Rozmawiają na temat zmian dokonujących się w ich interpretacjach i uczuciach w zależności od nastawiania do zadania.

PYTANIA:

-         Jak nastawienie psychiczne wpływa na interpretację sytuacji?

-         Jak oceniają przydatność tej procedury w różnych sytuacjach życiowych?

 
4. Zabawa „Sprawa zaufania”
Uczniowie dobierają się parami. Następnie ustawiają się w taki sposób, aby osoba niższa stanęła przed wyższą. Zadaniem osoby niższej jest odchylenie się do tyłu tak, aby upadając, była zdana na partnera zabawy, który powinien uchronić ją przed upadkiem.

PYTANIA:

-         Jak się czuliście w trakcie zabawy?

-         Czy mieliście zaufanie do swoich partnerów?

-         Co czuliście, gdy byliście odpowiedzialni za osobę upadającą?

-         Co czuliście, kiedy, upadając musieliście zaufać drugiej osobie?

 
5. Destrukcyjne zdania
Nauczyciel informuje uczniów, że destruktywną praktyką stosowaną w trudnych sytuacjach jest formułowanie myśli obniżających nastrój. Proponuje refleksję i pracę nad własnym monologiem wewnętrznym. Wyjaśnia, że zadanie to wymaga wychwytania negatywnych zdań pod swoim adresem i przekształcania ich na pozytywne. Np. zamiast zdania znowu zrobiłem z siebie głupka na zdanie: mam prawo popełnić błędy czy Byłem tak zaskoczony, że nie wiedziałem, jak się zachować. Uczniowie przypominają sobie kilka sytuacji, w których czuli się niezadowoleni z siebie i formułowali pod swoim adresem zdania negatywne. Zapisują te zdania i przekształcają tak, aby zneutralizować ich negatywny wydźwięk. W grupach odczytują zdania i w razie potrzeby poprawiają je.

PYTANIA:

-         Jaki wpływ myślenia o sobie na przeżywanie sytuacji trudnych?

-         Czy mieli trudności z wychwytaniem zdań obniżających samopoczucie i zmianą ich zdania neutralne lub pozytywne?

 
6. Rundka Końcowa
Każdy uczeń kończy zdanie: Dzisiaj dowiedziałem się, że ... .

 
Część trzecia 
1. Rundka wstępna
Wszyscy siedzą w kręgu. Każdy kończy zdanie: Dzisiaj jestem w nastroju ...(podaje nazwę koloru).

 
2. Od 100 do 1
Uczniowie siadają wygodnie i zamykają oczy. Nauczyciel podaje instrukcje: Licz powoli, starając się bezgłośnie wymawiać liczby od 100 do 1. pamiętaj o głębokich, spokojnych, miarowych oddechach. Gdy dojdziesz do 1 – powiedz do siebie w duchu: Kiedy policzę od 1 do 5, będę wypoczęty, spokojny, będę miał dobre samopoczucie. Policz od 1 do 5 i otwórz oczy.
Uczniowie mogą się podzielić swoimi wrażeniami.

 
3. Zabawa „Krąg”
Uczniowie, stojąc, tworzą krąg. Ochotnik wchodzi do środa kręgu i staje się zupełnie bezwładny. Zadaniem osób tworzących koło jest „podawanie” między sobą ciała uczestnika znajdującego się w środku koła w taki sposób, aby nie upadł i by czuł się bezpiecznie. Zabawę powtarzamy dopóty, dopóki są ochotnicy, którzy są gotowi zaufać grupie. Zabawę można wykonać w grupach.

PYTANIA:

-         Co podobało się Wam bardziej: stanie między osobami tworzącymi krąg i łapanie innej osoby czy też stanie w środku kręgu i upadanie?

-         Kiedy Wasze zaufanie do otoczenia rosło, a kiedy malało?

 
4. Słodkie cytryny
Uczniowie dzielą się na parzystą liczbę grup. Każda grupa wymyśla po dwie codzienne sytuacje wywołujące zdenerwowanie, które trudno przewidzieć bądź na które trudno mieć wpływ (np. przewróciłeś się; pada deszcz, a ty nie masz parasola; uciekł ci autobus). Wpisują je na arkusz i przekazują sąsiedniej grupie. Jej zadaniem jest znalezienie dobrych stron każdej sytuacji. Grypy prezentują wyniki swojej pracy. Uczniowie mogą się podzielić swoimi opiniami na temat wyszukiwania dobrych stron w zdarzeniach, na które nie ma się wpływu. „Słodkie cytryny” to nazwa jednego z mechanizmów obronnych. Jego świadome zastosowanie w niektórych sytuacjach życiowych (szczególnie w takich, na które nie mamy wpływu) rozładowuje negatywne emocje, pozwala zachować spokój, nie przejmować się drobiazgami.

 
5. Spotkanie sławnych osobistości

  Wchodzącym do pokoju prowadzący przypina na plecach kartki z imionami sławnych osób. Każdy chodzi po pokoju i próbuje zgadnąć kim jest, zadając pytania pozostałym osobom. Kiedy odgadnie kim jest, przypina sobie kartkę z przodu i chodzi dalej pomagając innym.
WARIANTY: można próbować zrobić to bez użycia słów.

6. Ja – człowiek sukcesu
Uczniowie zapisują na kartkach różne realne sytuacje, w których chcieliby odnieść sukces, powodzenie (np. zdanie do następnej klasy, uzyskanie większej średniej, umówienie się na randkę z atrakcyjną koleżanką). Wybierają jedną z takich sytuacji i wyobrażają sobie, że odnoszą sukces. Zamykają oczy i jak najdokładniej, ze szczegółami, krok po kroku, wyobrażają sobie: jak wyglądają, co robią, co mówią, jak zachowują się wobec nich inni, jak wygląda otoczenie, co czują w danym momencie, co myślą; w tle słychać muzykę relaksacyjną. Ma to być bardzo plastyczny obraz, jak kolorowy film. Jeśli chcą, mogą opowiedzieć o wyobrażonych sytuacjach koleżance z ławki lub całej klasie. Uczniowie mogą się podzielić się swoimi doświadczeniami czy poglądami na temat przydatności tej strategii w radzeniu sobie z trudnymi sytuacjami życiowymi. Technika dokładnego wyobrażenia sobie siebie w różnych przyszłych sytuacjach, w których odnosimy sukces, uruchamia mechanizm pozytywnego myślenia, wzmacnia wiarę we własne możliwości, sprzyja przeżywaniu pozytywnych uczuć w realnych sytuacjach. Ponadto ułatwia zwrócenie uwagi na różne elementy sytuacji (dlatego wyobraźnie musi być bardzo szczegółowe), co pozwala lepiej przygotować się do czekającego nas zadania.

7. Rundka końcowa
Każdy uczeń kończy zdanie: Dzisiaj na zajęciach ważne dla mnie było ... .
 
 
Sporządziła: mgr Magdalena Niedbała
Publiczne Gimnazjum nr 1
w Starogardzie Gdańskim

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie