Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Praca z wychowankiem metodą projektu

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 4079 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Artykuł powstał w oparciu o analizę literatury oraz własne doświadczenia z zakresu pracy metodą projektu. Starałam się pokazać, zwłaszcza tym wszystkim, którzy pracują w placówkach opiekuńczo – wychowawczych, że warto tę metodę stosować w pracy z wychowankiem, ponieważ  uczy  samodzielności, odpowiedzialności, planowania, skutecznego działania, konstruktywnego oceniania, wnioskowania. Może stanowić  użyteczne narzędzie w procesie usamodzielniania wychowanka.  


Opracowanie artykułu: Joanna Tłustochowicz, wychowawca POW w Dąbrowie Górniczej

1.   Rys historyczny
Początki metody projektów mają sięgać końca XVI stulecia kiedy to włoscy studenci akademii sztuk pięknych Accademia di San Luca uczestniczyli  w konkursach progetti, czyli projektów przedsięwzięć architektonicznych.
Za konstruktywne cechy  renesansowego pojęcia projektu, użyteczne po dziś dzień uznaje się: orientowanie na osobę ucząca się, orientowanie na rzeczywistość, orientowanie na produkt.
Pod koniec XVIII wieku projekty wykonywano już na wyższych szkołach technicznych i przemysłowych Francji i krajów niemieckojęzycznych.        
Pojęcie projektu wprowadzone zostało do pedagogiki około 1900 roku przez Charlesa Richardsa w Stanach Zjednoczonych, który używał go w stosunku do kształcenia nauczycieli nauczania technicznego (odkrył, że projekt może być instrumentem wychowania do demokracji).
Dopiero pragmatyści zajęli się opracowaniem metody projektów, jej walorami kształcącymi.  John Dewey widział jej przydatność w stymulowaniu harmonijnego i wszechstronnego rozwoju dziecka oraz konieczność przystosowania jej do psychologii dziecka.
Ze sporadycznego eksperymentowania z metodą projektów zrodził się potężny ruch oświatowy, dostrzeżono potrzebę zdefiniowania metody.  Zadania podjął się uczeń Deweya William Kilpatrick. Jego zdaniem „metoda projektów to planowanie i planowe działanie w środowisku społecznym oraz przyjmowanie odpowiedzialności za skutki wynikające z realizacji własnych planów”.  Należy podziwiać człowieka, który jest mistrzem swego losu, który planuje i plany swe realizuje w środowisku społecznym, ponosząc równocześnie odpowiedzialność za skutki wynikające z realizacji planów. Planowanie jest istotą życia w demokratycznym społeczeństwie i powinno być typowe dla postępowania pedagogicznego. Według niego projekty uwzględniają wszystkie formy ludzkiego uczenia się i można podzielić je na : projekty produkcyjne ( wytworzenie czegoś), konsumpcyjne (doznania estetyczne), problemowe (pokonanie trudności intelektualnych), sprawnościowe (osiągniecie sprawności w jakimś działaniu).  W projekcie wyróżnił fazy: zamierzenie, zaplanowanie, przeprowadzenie, ocenianie. Ta definicja i podział funkcjonuje do dzisiaj.
W polskiej pedagogice eksponowana jest również postać Johna Stevensona, współpracownika Kilpaticka, znany jest przekład Metody projektów w nauczaniu. W okresie międzywojennym w Polsce znane były koncepcje metody projektów, podejmowano próby wcielania jej w życie.  Po II wojnie światowej , w latach sześćdziesiątych wrócono do praktycznego stosowania tej metody, co zostało zaniechane w latach  siedemdziesiątych i osiemdziesiątych.
2.      Metoda projekt
W literaturze przedmiotu istnieje pojęcie projektu edukacyjnego:
1.      PROJEKT BADAWCZY – jest to działanie zmierzające do zebrania, opracowania, usystematyzowania informacji o jakimś zagadnieniu i  zaprezentowania wyników pracy
2.      PROJEKT DZIAŁANIA LOKALNEGO – polega na podjęciu jakiejś akcji, działania w środowisku lokalnym, w szkole, klasie itd.
Metodę projektu można wykorzystać w kształceniu dzieci i młodzieży w różnym wieku – w przedszkolu, szkole, domu dziecka, POW, w domu poprawczym, na koloniach, obozach wakacyjnych.
Jest metodą  kształcenia sprowadzająca się do tego, że zespół osób uczących się (wychowanków)– samodzielnie inicjuje, planuje i wykonuje pewne przedsięwzięcie oraz ocenia jego wykonanie. Grupę realizująca projekt stanowić może zarówno kilka osób jak i wszyscy wychowankowie. Najlepiej jeśli źródłem projektu jest świat życia codziennego, a nie abstrakcyjna nauka. Punktem wyjścia jest jakaś sytuacja problemowa, jakieś zamierzenie, podjęcie jakiejś inicjatywy, wytyczenie jakiegoś celu, punktem dojścia zaś – szeroko rozumiany produkt.
Wyróżnia się:
-          projekty małe – trwające kilka godzin
-          projekty średnie-  trwają kilka dni
-          projekty duże- które realizuje się dłużej niż tydzień
Z metodą projektów łączy się duże nadzieje społeczno – polityczne na przyszłość nie tylko ze względów edukacyjnych, lecz także egzystencjalnych, jako, że dzięki  niej można się nauczyć jak samodzielnie planować i spędzać czas, jak przezwyciężać destrukcyjną, demoralizująca apatię.
Metodę projektu od innych pokrewnych jej metod takich jak: metoda problemowa, praca swobodna, nauczanie otwarte i praktyczne, metoda przypadków, inscenizacyjna – odróżniają :
1.      Progresywistyczna rola nauczyciela, wychowawcy
Działalność wychowawcy w tradycyjnej roli odznacza się zwykle tym, że organizuje on proces kształcenia, wychowania, starannie kieruje jego przebiegiem, często według przygotowanego konspektu, scenariusza.
Metoda projektu wymaga od wychowawcy umiejętności sterowania procesami grupowymi. Wychowawca nadal kieruje procesem kształcenia, wychowania udzielając wychowankom pomocy, interweniując gdy zachodzi taka potrzeba.  W miarę wzrostu samodzielności wychowanków  i postępu prac nad projektem powinien stopniowo usuwać się w cień, pozostawiając wychowankom coraz szersze pole działania, zachowując jednakże dyskretną kontrolę nad wszystkim co dzieje się w grupie. Może oczywiście pracować nad projektem, jako jeden z członków grupy.
2.      Podmiotowość wychowanka
Metoda projektu stwarza optymalne warunki rozwoju psychicznego dzieci i młodzieży. Stymuluje zgodnie z klasyczną triadą Pestalozziego – głowę, serce, rękę,  czy też nowoczesnymi założeniami celów kształcenia Beniamina Blooma: cele kognitywne, afektywne, psychomotoryczne – rozwój poznawczy, emocjonalny, motoryczny. Chodzi o to aby wychowankowie w trakcie powstawania nowatorskiego, znaczącego społecznie, czy kulturowo produktu przyswoili sobie nowe wiadomości i umiejętności, wdrażali się do samodzielności i odpowiedzialności, przedsiębiorczości i wspólnego działania, czyli przygotowali się do życia w warunkach demokracji. Projekt jest wartościowy ze względu na  rozwój osobowościowy wychowanka, z uwagi na jego znaczenie dla rozwoju wykonujących go osób.
3.      „Całościowość”
Metodzie projektu wyznacza się funkcje zacierania sztucznej granicy miedzy życiem szkolnym i poza szkolnym – dzieci, młodzież, dorośli mają przeżywać świat jako całość , bo przecież życie jest jednością. Metoda projektów ma charakter interdyscyplinarny, integruje wiedzę z różnych dziedzin, scala zorganizowany, planowy, systematyczny proces uczenia się z naturalnym, życiowym, okazjonalnym uczeniem się. W projekcie chodzi o wykorzystanie możliwie wszystkich zmysłów. Chodzi o zjednoczenie pracy umysłowej z pracą fizyczną, co możliwe jest poprzez grę, zabawę, udział w jakiejś imprezie itd.
W idealnym przypadku chodzi o całościowe przeżywanie.
4.      Ocenianie
Za i przeciw ocenianiu projektu  przemawia wiele argumentów. Generalnie w literaturze przedmiotu argumentuje się raczej przeciw ocenianiu. Zaleca się ocenianie jakości działania w trakcie wspólnego wytwarzania produktu, według ustalonych wcześniej kryteriów. Zasadniczo nie powinno oceniać się produktu końcowego zrealizowanego projektu. 
3. Fazy realizacji metody projektów
Według najbardziej wpływowego dzisiaj teoretyka metody projektów Karla Freya – realizacja projektu powinna przebiegać w pięciu fazach:
1.      Zainicjowanie projektu
Charakterystyczną cechą tej fazy jest stworzenie sytuacji otwartej na wiele różnych możliwości, zakreśla się większe lub mniejsze pole wyboru.  Przy inicjowaniu projektu pomocna jest metoda brainstormingu, czyli burzy mózgów (odroczone wartościowanie, fabryka pomysłów).  Według Alexa Osbornea, twórcy burzy mózgów stosując te metodę należy przestrzegać reguł
-          ewaluacja, czyli wartościowanie podawanych hasłowo, w sposób zwięzły pomysłów powinna być odroczona
-          im więcej pada pomysłów tym lepiej
-          nie należy ograniczać się do własnych pomysłów, lecz rozwijać, modyfikować i łączyć pomysły rzucane przez innych
-          burza mózgów ma odbywać się w zabawowej atmosferze, bez rywalizacji i oceniania, bez nacisku na osiągnięcia
Wychowanek, wychowawca lub jakakolwiek inna osoba może wysunąć propozycję zrealizowania jakiegoś zamiaru, bliższego zapoznania się z czymś, rozwiązania określonego problemu, wykonania jakiejś  pracy, skonstruowania, zbudowania czegoś, wcielenie w życie pewnej idei.
2.      Rozważenie inicjatyw (lub inicjatywy) projektu z uwzględnieniem  możliwości ich realizacji, wybór jednej
     z nich
Faza ta przebiega w dwóch etapach:
-          przygotowanie do dyskusji poprzez ustalenie reguł gry, przypomnienie zasad pracy w grupie (uzgadnianie spraw formalnych może być wartościowym sposobem nabywania umiejętności społecznych)
-          dyskusja nad propozycjami projektów-
dyskusja spełnia trzy funkcje: komunikacyjną, przedmiotowa i motywacyjną; kończy się bądź odrzuceniem inicjatyw, bądź wybraniem jednej z nich i przygotowaniem na piśmie ogólnego szkicu projektu, który będzie punktem wyjścia do dalszej pracy
Metoda projektów ma się przyczyniać min. do  zmiany rzeczywistości społecznej dlatego zaleca się realizację „poważnych” projektów, wcielanie w życie hasła: „myśl globalnie – działaj lokalnie”
3.      Opracowanie szczegółowego planu działania
-          ustalenie spraw organizacyjnych (co jest do zrobienia, środki finansowe, materiały, narzędzia, czas przeznaczony na realizację, jak ma wyglądać produkt końcowy, kto i za co jest odpowiedzialny, na czyją pomoc można liczyć, itd.)
-          ustalenie spraw dotyczących wspólnego działania i komunikowania się – jak będą rozwiązywane ewentualne konflikty, jakie nadzieje i oczekiwania są łączone z projektem, jakie przeszkody mogą się pojawić itp.
Zaleca się w tej fazie zapoznanie wychowanków z czynnikami utrudniającymi pracę grupową:
- nastawienie na rywalizację – zawsze chcę być lepszy od innych, zrobić na          wszystkich dobre wrażenie, jeżeli „coś” wiem zachowuję to do momentu aż będę mógł liczyć na korzyści
- narcyzm – w każdej sytuacji dążę do tego aby mnie podziwiano, a przynajmniej zauważono
- konformizm- dostosowuję się do większości, nie ponoszę odpowiedzialności
- zależność od autorytetu – schlebiam wychowawcy, szefowi grupy roboczej
- selektywne spostrzeganie- odbieram głównie te informacje, które są zgodne z moimi poglądami (informacje niezgodne z moimi poglądami pomijam bo wywołują dysonans poznawczy, budzą lek)
- lęk przed zmianami- bezpiecznie czuję się wtedy gdy mam do czynienia z tym, co znane, sprawdzone
- wyparcie- kiedy poruszane są tematy dla mnie nieprzyjemne, drażliwe zbywam to żartem, zmieniam temat
- projekcja – swoje stany psychiczne rzutuję na innych
- racjonalizacja – faktycznie robię coś ze strachu, zawiści, nie dopuszczam jednak tego do siebie, wynajdując akceptowalne społecznie motywy działania
 - perfekcjonizm- chcę uchodzić w oczach innych za osobę doskonałą
- fasadowość- próbuję ukrywać swoje prawdziwe uczucia, uważam, że moje emocje nikogo nie obchodzą
W tej fazie obowiązują także ustalone reguły gry.
4.      Wykonywanie projektu
Ta faza trwa najdłużej, polega na praktycznej realizacji planu projektu. Realizacja może przebiegać poprzez pracę zbiorową, dotyczyć może także indywidualnej pracy wychowanków. Tu jest miejsce na ocenę, która może być źródłem motywacji do działania.
5.      Ukończenie projekt
Jeśli nie zaistnieją sytuacje nieprzewidziane projekt może mieć zakończenie:
-          Powstanie zamierzonego produktu np. przygotowaną sztukę teatralną, zorganizowano wystawę, urządzono plac zabaw itp.,  uczestnicy przyswoili sobie nowe wiadomości i umiejętności; podczas prezentacji produktu projektu dokonuje się integracja społeczna.
-          Mimo formalnego zakończenia stosowania metody projektów grupa kontynuuje działalność np. opiekuje się zwierzętami w schronisku, prowadzą dalsze badania nad problemem- jest to tzw. otarte zakończenie projektu.
-          Mimo, że projekt nie został zrealizowany, osiągnięte wyniki porównuje się z zamierzeniami, ze szkicem projektu, z planem; w tym wypadku aby ułatwić dyskusję nad projektem warto przeprowadzić wśród uczestników ankietę dotycząca przebiegu prac nad projektem
Brak ukończonego projektu nie musi oznaczać niepowodzenia, bo bardziej korzystne może  okazać się nabycie umiejętności społecznych w toku realizacji projektu niż samo ukończenie projektu.
We wszystkich fazach w zależności  od potrzeb można stosować krótkie przerwy w pracy:
-          Czas dla drużyny
 Wykorzystuje się go zwykle w celach organizacyjnych, poświęca się go kwestiom powstającego produktu, nie mówi się na temat współpracy
-          „Metainterakcje” 
Mają związek z orientowaniem się na proces społecznego uczenia się, chodzi tu o analizę procesu współpracy, reakcji wewnątrz grupowych, refleksji nad zachowaniem; można tu stosować: dyskusję, gry inscenizacyjne, czasową zamianę ról społecznych, dramę, trening wrażliwości w zakresie stosunków miedzyludzkich, ćwiczenia zachowań asertywnych, radzenia sobie ze stresem – chodzi o wszelkie ćwiczenia grupowe które są użyteczne w procesie kształcenia i życiu codziennym
 
Metoda projektu posiada mocne strony:
służy integracji grupy,  ma interdyscyplinarny charakter, łączy teorię z praktyką, uczy planowania i organizacji pracy, poszukiwania, selekcjonowania i przetwarzania informacji, wykorzystania różnych źródeł wiedzy i narzędzi, uczy samodzielności, twórczego działania, wspólnego podejmowania decyzji, rozwiązywania problemów, poszukiwania kompromisów, prawidłowego komunikowania się, umiejętności działania w terenie, przygotowuje do występów publicznych, dokonywania samooceny i obiektywizmu oceniania
Metoda projektu posiada słabe strony:
różne tempo pracy w grupie, w zespołach, długi czas realizacji, dodatkowa praca dla wychowawcy, czasochłonność zbierania informacji, trudności w pozyskiwaniu chętnych do współpracy, nadmierna swoboda dana wychowankom, nieprzewidywalność wyników
Dzisiejsi zwolennicy metody projektów nie wykluczają uzupełniania jej tradycyjnymi metodami, podają za  Kilpatrickiem, że jest filozofią wychowania do demokracji.
4. Doświadczenia własne z realizacji projektu w Placówce Opiekuńczo – Wychowawczej w Dąbrowie Górniczej
               W 2004 roku wychowankowie i wychowawcy placówki wysunęli pomysł zorganizowania imprezy, podczas której wychowankowie będą mogli zaprezentować swe umiejętności muzyczno – taneczne. W toku burzy mózgów na ten temat  zrodził się projekt zorganizowania Festiwalu Karaoke dla dzieci
i młodzieży z placówek opiekuńczo – wychowawczych i oświatowych. Powołane zostały zespoły robocze:
- zespół koordynujący
- zespół zajmujący się ustalaniem regulaminu festiwalu
- zespół zajmujący się kontaktami z placówkami
- zespół zajmujący się promocją festiwalu w środowisku (min. patronat      honorowy, pozyskiwanie sponsorów, kontakty z prasą, zaproszonymi gośćmi)
- zespół zajmujący się organizacją zaplecza kuchennego
-zespół zajmujący się scenografią imprezy
- zespół zajmujący się sprawami porządkowymi
W zespołach pracowali wychowawcy i wychowankowie, według ustalonego planu działania. Ta faza projektu trwała najdłużej i była  najtrudniejsza do realizacji. Pojawiały się liczne nieprzewidziane trudności np. scena otrzymana przez placówkę od sponsora okazała się za duża, zbyt niebezpieczna.  Dawały o sobie znać zmęczenie nawałem pracy i reakcje ludzkie z tym związane. Wśród wychowanków pojawiły się reakcje rywalizujące. Ale praca w zespole pozwoliła na przezwyciężenie wszystkich trudności. Finał I Festiwalu pokazał, że projekt był inicjatywą która trafiła w zapotrzebowanie środowiska, społeczności lokalnej. Osiągnięte rezultaty projektu pokazały, że warto w pracy z wychowankami placówek stosować tę metodę . W tym roku organizowany jest już III Festiwal, a jego regulamin jest następujący:
REGULAMIN
        FESTIWALU KARAOKE
Placówek Opiekuńczo-Wychowawczych i Oświatowych
          "Śpiewać każdy może..."
                                                 
  1. Festiwal skierowany jest do dzieci i młodzieży z placówek opiekuńczo - wychowawczych i placówek oświatowych.
  1. Organizatorem festiwalu jest Placówka Opiekuńczo – Wychowawcza w Dąbrowie Górniczej ul. Jasna 29, tel. 032 261 12 76; Europejska Organizacja na Rzecz Grup Społecznych Wymagających Wsparcia „Integracyjne Spotkania Przyjaciół – Polska”
  1. Festiwal organizowany będzie corocznie w terminie najbliższym „Międzynarodowemu Dniu Dziecka”
Cele festiwalu:
a.   Propagowanie aktywnego, kulturalnego spędzania czasu wolnego jako alternatywy dla zagrożeń nałogami alkoholizmu i narkomanii poprzez rozwijanie zainteresowań muzyczno - tanecznych;
b.   Rozwijanie umiejętności prezentowania siebie, pokonywania barier i własnych ograniczeń wśród dzieci i młodzieży zagrożonych marginalizacją i wykluczeniem społecznym;
c. Integracja wychowanków i kadry pedagogicznej z różnych placówek;
d. Zapoznanie uczestników z działalnością i osiągnięciami -    
 poszczególnych placówek;
Elementy festiwalu
1.   Konkurs karaoke
   każda placówka wystawia do konkursu jednego kandydata z danej grupy  wiekowej:
-     od 7 do 12 lat (grupa młodsza)
-    od 13 do 18 lat (grupa starsza)
·         uczestnik przygotowuje utwór do wykonania z udostępnionej przez organizatora listy
Jeśli placówka zrzesza różne typy działalności - z każdego typu może wystawić do konkursu po jednym kandydacie z danej grupy wiekowej
  1. Pozakonkursowa  część artystyczna
 - prezentacja placówek (część artystyczna według własnych pomysłów na   około 5 minut)
 - atrakcje artystyczne przygotowane przez organizatorów
3. Prezentacja placówek – wystawa  prac dzieci, kronik – materiałów przywiezionych ze sobą przez uczestników
Organizacja dnia festiwalowego
  1. Rozdanie identyfikatorów; omówienie spraw organizacyjnych
  2. Powitanie uczestników i zaproszonych gości
  3. Prezentacja jury przeglądu
4.      Konkurs karaoke
5.      W przerwach konkursu poczęstunek i atrakcje artystyczne
6.      Ogłoszenie wyników konkursu, wręczenie nagród laureatom
  1. Podsumowanie przeglądu, rozdanie dyplomów, pożegnanie uczestników
Ewentualne zmiany zostaną zawarte w informacjach szczegółowych.
Jury festiwalu
1.      Jury festiwalu składa się z członków wyłonionych spośród sponsorów
     i  przedstawicieli organizacji współpracujących z POW
2.      Ocenie jury podlega konkurs karaoke – sposób prezentacji uczestnika i interpretacji  przygotowanego utworu
3.      Jury przyznaje nagrody w efekcie wspólnych obrad
4.      Każdorazowo sposób oceniania uczestników zostanie określony
     w informacjach szczegółowych
Organizator zastrzega sobie możliwość zmian w Regulaminie 
INFORMACJE SZCZEGÓŁOWE
Dotyczące udziału w
III   FESTIWALU KARAOKE
Placówek Opiekuńczo-Wychowawczych i Oświatowych
                                    „Śpiewać każdy może…”
1.   Patronat honorowy:
2.   Termin festiwalu:  20.05.2006 rok
3.   Miejsce festiwalu: Hostel POW, Dąbrowa Górnicza, ul. Jasna 29
4.   Czas trwania:
-     rozpoczęcie o godz.  11.00
-     zakończenie około godz.18.00
5.   Ilość uczestników z placówki: maksymalnie 10 wychowanków / uczniów i opiekun grupy
6.   Termin zgłoszenia udziału (na załączonym formularzu): 28.IV.2006
7.   Po otrzymaniu zgłoszenia organizator udostępni listę utworów konkursowych
   
     ORGANIZATOR ZAPEWNIA
1.   Udostępnienie listy utworów konkursowych
2.   Dyplomy i identyfikatory
3.   Nagrody dla laureatów przeglądu
4.   Gorący, zimny posiłek, napoje
5.   Możliwość zorganizowania noclegu
INFORMACJE DODATKOWE
1.   Zgłaszająca udział w festiwalu placówka bierze pełną odpowiedzialność za swoich wychowanków i przestrzeganie przez nich zasad bezpieczeństwa
2.   Uczestnicy przyjeżdżają i wracają na swój koszt
3.   W przypadku deszczowej pogody impreza odbędzie się w budynku w związku z czym obowiązuje obuwie zmienne
4.   Jury festiwalu ustali własne kryteria oceniania uczestników konkursu i przedstawi je  w dniu festiwalu
5.   O wszelkich istotnych zmianach organizator poinformuje zainteresowanych bezzwłocznie
6.   Dodatkowe informacje można uzyskać pod numerami:
-     697 ......... – pani Asia
      -     604 ............. – pani Ula

Artykuł powstał w oparciu o:
1.      M. Szymański- „O metodzie projektów” Wyd. „Żak” 2000
2.      E. Wójcicka – foliogramy dotyczące metody projektów
3.      „Uczenie metodą projektów” pod red. B. R. Gołębniak WS i P 2002
4.      A. Wołoszyn – Korczyk  - „Metoda projektów” w „Nowa Szkoła” 2000 nr 6
5.  J. Tłustochowicz – referat szkoleniowy dla pracowników merytorycznych POW p.t. „Praca z wychowankiem metodą projektu”, regulamin Festiwalu Karaoke

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie