Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Program terapii logopedycznej dziecka z rozszczepem podniebienia i niedosłuchem

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 54266 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Przedstawiam Państwu program  indywidualnej terapii logopedycznej dziecka z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim z rozszczepem podniebienia i niedosłuchem.

Opracowała: mgr Lidia Gaworczyk

Diagnoza
  • rozszczep podniebienia częściowy (zmiana struktury rezonatorów właściwych poszczególnym dźwiękom wskutek połączenia obu jam ustnej i nosowej), w wyniku czego występuje palatolalia (charakterystyczna mowa dla rozszczepu) – na skutek wady rozwojowej, polegającej na nieukończonym rozwoju jamy ustnej w okresie embrionalnym, tzn. niecałkowitym zrośnięciu się płytek tworzących podniebienie twarde i fałdów tworzących podniebienie miękkie,
  • oligofazja – zaburzenia językowe związane z upośledzeniem umysłowym (upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim),
  • wada zgryzu (zahamowany wzrost górnej szczęki, cecha charakterystyczna przy rozszczepie),
  • niedosłuch utrudniający prawidłowe wytwarzanie dźwięków,
  • zaburzenia percepcji, analizy i syntezy słuchowej,
  • zaburzenia percepcji, analizy i syntezy wzrokowo – ruchowej,
  • zaburzenia sprawności manualnej i grafomotoryki,
  • zaburzenia orientacji przestrzennej oraz w schemacie własnego ciała,
  • zaburzenia myślenia.
Cechy mowy
  • zabarwienie nosowe (nosowanie, poszum nosowy, rynolalia),
  • zaburzenia artykulacji (zmiana miejsca artykulacji do krtani i ścian gardła),
  • substytucje (spowodowane zwarciem gardłowym i krtaniowym).
Przyczyny trudności artykulacyjnych
  • niemożność oddzielenia jamy nosowej od ustnej i wytworzenia odpowiedniego ciśnienia wewnątrzustnego co konieczne jest do prawidłowej artykulacji i fonacji.
Spółgłoski najbardziej zaburzone
  • szczelinowe (f, f’, v, v’, s, z, š, ž, ś, ź, x, x’),
  • zwartoszczelinowe (c, ?, č, ?, ć, ?),
  • r,
  • zwarte (p, p’, b, b’, t, d, k, k’, g, g’),
  • zachowane jedynie samogłoski i są one najmniej zniekształcone.
Założenia programu
     Założeniem programu jest objęcie terapią logopedyczną uczennicy z rozszczepem podniebienia i niedosłuchem, celem usprawniania komunikacji językowej na wszystkich jego poziomach.

Cele programu

Cel główny:
  • uzyskanie takich warunków anatomiczno – czynnościowych, które umożliwiają dziecku prawidłowe oddychanie, ssanie, żucie, połykanie, funkcjonowanie narządu słuchu oraz opanowanie prawidłowej wymowy Cele szczegółowe:
  • zmniejszenie lub zlikwidowanie nosowania
  • nauka prawidłowej artykulacji
  • zwiększenie sprawności mięśnia zwierającego pierścień gardłowy
  • uzyskanie lepszej sprawności ruchowej mięśni artykulacyjnych jamy ustnej
  • uzyskanie synchronicznego współdziałania mięśni fonacyjnych, artykulacyjnych i oddechowych
  • usprawnianie funkcji pośrednio wpływających na rozwój mowy:
    • słuchowych
    • wzrokowych
    • ruchowych
    • orientacyjno - przestrzennych
    • myślowych
Opis i realizacja programu
      Za punkt wyjścia do budowania niniejszego programu przyjęłam realizację wszystkich postawionych na wstępie celów.
  1. Ćwiczenia oddechowe
    • zdmuchiwanie świeczki
    • dmuchanie na skrawki papieru
    • wydmuchiwanie baniek mydlanych przez słomkę
    • zdmuchiwanie płomienia świecy przy zwiększanej stopniowo odległości
    • dmuchanie na kłębuszki waty, papierowe kulki, piłeczkę styropianową
    • nadmuchiwanie baloników
    • gra na gwizdku, trąbce
  2. Ćwiczenia wyrabiające sprawność mięśnia zwierającego pierścień gardłowy
    • objaśnienie drogi jaką przebywa powietrze wydechowe, podczas oddychania przez nos i przez usta
    • praktyczne ćwiczenia oddechowe:
      • powolne, swobodne wdychanie i wydychanie powietrza przez nos, przy zamkniętych ustach
      • powtórzenie ćwiczenia z jedną dziurką nosa zaciśniętą, następnie zacisnąć drugą dziurkę
      • wykonanie głębokiego wdechu przez nos i wydech przez otwarte szeroko usta; przy wdechu zatyka się nos
      • wykonanie wdechu przez usta i wydech przez nos
      • wykonanie wdechu i wydechu szeroko otwartymi ustami z jednoczesną kontrolą wydechu za pomocą gumowej rurki. Jeden koniec rurki umieszcza się w nosie pamiętając, by nie ustawić go bocznie i nie zatkać otworu. Drugi koniec wkłada się do ucha. Za pomocą gumowej rurki, ćwiczący może sam kontrolować stopień przechodzenie powietrza przez nos przy poszczególnych dźwiękach. Może również porównać swój wydech z wydechem osoby prawidłowo mówiącej
      • dmuchanie przez usta. W przypadku trudności ćwiczący dmucha początkowo z zamkniętym nosem. W następnym etapie w czasie dmuchania z zaciśniętym nosem puszcza nos i stara się dmuchać tak samo, jak przy nosie zatkanym. Dmuchanie w określonym kierunku można ćwiczyć dmuchając na świeczkę, watkę lub papierek. Umiejętność regulowania kierunku i siły wydechu jest potrzebna przy wymowie głosek.
    • wciąganie powietrza tzw. ssanie w czasie układania i przenoszenia ziarenek grochu lub kuleczek styropianowych czy drobinek papieru za pomocą słomki
    • chrząkanie
            Polega ono na gwałtownym wyrzucaniu powietrza przez nos, z równoczesnym usiłowaniem zatrzymania go przez uniesienie podniebienia miękkiego (usta przy tym są zamknięte). Ćwiczenie należy stosować z umiarkowaniem, gdyż może spowodować podrażnienie gardła i chrypkę
    • ziewanie
           Poleca się wykonać wdech, naśladujący ziewanie, a więc z ustami szeroko otwartymi. Wdech powinien być połączony z wymawianiem samogłoski głośno lub szeptem
    • unoszenie i opuszczanie podniebienia miękkiego przy szeroko otwartych ustach i obserwowanie ruchów w lusterku
    • wymawianie krótkiej samogłoski przy szeroko otwartych ustach. W lusterku widoczne są wtedy ruchy podniebienia miękkiego i tylnej ściany gardła
    • gwizdanie
      Początkowo z zatkanym nosem, później stopniowo należy nauczyć się gwizdania bez zaciskania nosa
    • zatrzymywanie powietrza w jamie ustnej. Należy nadąć policzki i utrzymać je w tej pozycji. Początkowo należy nadymać policzki z zatkanym nosem, następnie podczas trzymania powietrza w jamie ustnej, puszczać nos. Część języka należy wsunąć między wargi, aby do zatkania jamy ustnej od tylu nie był wykorzystany grzbiet języka. Powietrze wypuszcza się następnie szybko przez nos. W ten sam sposób nadąć tylko jeden policzek. Ćwiczenie powtórzyć nadymając drugi policzek
    • wciągnąć policzki do wewnątrz jamy ustnej, a następnie rozluźnić je. Powtórzyć to parokrotnie
    • wypowiadanie sylaby apa z przedłużonym momentem zwarcia warg w czasie artykulacji p (spółgłoska p polega na gwałtownym rozwarciu warg przez powietrze, gromadzące się w jamie ustnej z pewnym ciśnieniem; do zgromadzenie powietrza w jamie ustnej konieczne jest zamknięcie jamy nosowej)
    • wypowiadanie sylaby ze spółgłoską p na końcu, przedłużając zwarcie wargowe, np.: ap, op, up, ep, yp, ip
    • wypowiadanie sylab ze spółgłoską p na początku: pa, po, pu, pe, py, pi. Moment zwarcia przy p należy przedłużać
    • masaż
            Może być wykonany szpatułką lub palcem. Masuje się podniebienie w linii środkowej, poczynając od podniebienia twardego, podniebienie miękkie wtłacza się lekko do góry. Ruch ten powtarza się 10 – 15 razy. Masaż wykonuje się zawsze przed jedzeniem, gdy żołądek jest pusty. Odruchy wykrztuśne są pożądane, ponieważ ćwiczą mięśnie zwierającego pierścienia gardłowego. Podczas masażu należy wymawiać samogłoskę a lub e, gdyż chodzi o wyćwiczenie działania pierścienia zwierającego w czasie mowy
  3. Ćwiczenia sprawnościowe aparatu artykulacyjnego
    ćwiczenia języka:
    • wysunięty język przesuwać poziomo z jednej strony w drugą
    • wysunąć język, skierowany możliwie jak najbardziej w prawą stronę, przesunąć go w linii poziomej w stronę przeciwną, starając się, aby – podczas zmiany pozycji – był jak najdalej wysunięty
    • przesuwać wysunięty język wokół szeroko otwartych ust, tzn. oblizywać dolną i górną wargę
    • oblizywać wargi podczas coraz szerszego ich otwierania
    • wysuwać język w linii prostej jak najdalej na zewnątrz, utrzymując go w płaszczyźnie poziomej
    • wysuwać język jak najdalej z ust i chować go jak najgłębiej do jamy ustnej
    • przesuwać język po zewnętrznych powierzchniach górnych i dolnych zębów
    • opuścić żuchwę i położyć swobodnie bezwładny język na dolnej wardze, ale spłaszczony i rozszerzony tak, że boki jego dotykają kącików warg
    • wysunąć język do przodu w płaszczyźnie poziomej i cofać go do poprzedniej pozycji bezwładnej
    • dotykać czubkiem języka na zmianę dolnych i górnych zębów przy silnie opuszczonej żuchwie
    • wysuwać język „szeroko” w kierunku brody i unosić go do nosa przy opuszczonej żuchwie
    • wysunąć język mimo zbliżonych szczęk: język siłą przeciska się między nimi, górne siekacze skrobią grzbiet języka
    • przesuwać grzbiet języka tak, aby ocierał się o górne zęby, podczas gdy czubek języka przyciśnięty jest do wewnętrznej strony dolnych siekaczy
    • przesuwać czubek języka do zębów po podniebieniu jak najdalej w głąb jamy ustnej
    • przycisnąć mocno język do zębów i cofać go do tyłu silnie trąc nim o dziąsła i podniebienia (aż do wytworzenia mlaskania)
    • wykonać kilkakrotnie mlaskanie czubkiem języka
    • zrobić rurkę z wysuniętego języka
    ćwiczenia warg:
    • ściągnąć usta, jak przy samogłosce u, a następnie spłaszczyć cofając kąciki ust do tyłu, jak przy artykulacji i
    • cofnąć kąciki ust do tyłu a następnie otwierać i zamykać usta
    • wciągać policzki przy zamkniętych ustach
    • cmokanie
    • parokrotne gwizdanie na jednym tonie
    • zamknąć usta i przesuwać je w lewą, a potem prawą stronę
    • utrzymać miedzy ustami ołówek
    • wprawianie ust w drgania (parskanie)
    • ssanie wargi dolnej, następnie górnej
    • dmuchanie na płomień świecy, watkę i drobinki papieru
    ćwiczenia żuchwy:
    • opuszczanie i unoszenie żuchwy ku górze
    • wykonywanie ruchów poziomych, raz z wargami rozchylonymi, raz z zamkniętymi
    • ruchy żuchwy raz do przodu raz do tyłu
    ćwiczenia podniebienia miękkiego:
    • ziewanie
    • kaszlenie z językiem wysuniętym na zewnątrz jamy ustnej
    • chrapanie na wdechu i wydechu
    • wymawianie sylab: ko, ka, ku, aka, oko, uku
    • oddychanie: wdech przez nos, wydech przez usta
    • zaciśnięty nos: wdech i wydech ustami
    • gęganie jak gąska przy szeroko otwartych ustach i leżącym przy dolnych siekaczach swobodnie języku
    • chuchanie
    • płukanie gardła
    • wciąganie przez rurkę drobinek papieru i przenoszenie ich w inne miejsce
  4. Ćwiczenia artykulacyjne
    ćwiczenia na samogłoskach:
    • ćwiczenia rozpoczyna się od samogłosek ponieważ można je najłatwiej uzyskać i są one najmniej unosowione
    • w mowie osób z rozszczepem podniebienia spośród samogłosek najlepsza jest a dlatego pracę rozpoczyna się od niej. Pozostałe samogłoski ćwiczy się w kolejności: o, e, y, u, i
    • każde ćwiczenie artykulacyjne powinno być wykonywane najpierw z zatkanym nosem i powtórzone bez zatkania nosa, by ćwiczący mógł uświadomić sobie różnicę i starał się uzyskać jednakowe brzmienie głoski w obydwu sytuacjach
    • samogłoskę a należy wykrzykiwać głośno, gwałtownie i krótko, co wywołuje silne ruchy podniebienia miękkiego i tylnej ściany gardła. Należy ćwiczyć początkowo przed lustrem, z ustami szeroko otwartymi, obserwując unoszenie się i opadanie małego języczka. To samo ćwiczenie powtarza się kilkakrotnie
    • należy zwrócić uwagę na położenie języka: w czasie wykrzykiwania samogłoski a język powinien leżeć płasko w jamie ustnej, osoby z rozszczepem często unoszą grzbiet języka do góry, zamykając w ten sposób jamę ustną i uniemożliwiając wychodzenie przez nią powietrza. To samo dotyczy innych samogłosek. Przy trudnościach w odpowiednim ułożeniu języka należy użyć szpatułki.
    • samogłoskę a początkowo wykrzykuje się na jednym tonie, potem na dwóch tonach – średnim i wyższym, a następnie jeszcze wyższym
    ćwiczenia na spółgłoskach:
    • ćwiczenia artykulacyjne na spółgłoskach można poprzedzić dmuchaniem w papierowe kulki, tak aby się przesuwały (jednak nie za dużo na raz). Dmuchanie powinno być następnie wykonane z uprzednim zwarciem warg; spowoduje to powstanie głoski p
    • ćwiczenia spółgłosek rozpoczyna się wcześnie i bez względu na to, czy wszystkie samogłoski brzmią czysto,
    • w połączeniach ze spółgłoskami zwartymi p, p’, b, b’, t, t’, d, d’, k, k’, g, g’ samogłoski brzmią lepiej niż w izolacji
    • ćwiczenia rozpoczyna się od spółgłosek najłatwiejszych, tzn. wargowych p, p’, b, b’ , które wymawiane są początkowo z zatkanym nosem
    • w czasie wypowiadanych poszczególnych głosek zwartych przed ustami można trzymać watkę lub kartkę papieru – jej ruchy będą informowały o sile strumienia powietrza wydychanego przez usta; jeśli watka nie będzie się odchylała, znaczy to, że cześć powietrza ucieka nosem
    • spółgłoski ćwiczy się początkowo z samogłoskami pa, pa, pe, pu, pi py, ba...
    • następnie z innymi spółgłoskami w sylabach: apa, opo, upu, epe, ypy, pta, pto, ptu, pty, aba..., druga samogłoska winna być silniejsza i wyższa od pierwszej
    • następnym etapem jest ćwiczenie wymowy wyrazów, w których dana głoska jest na początku, w środku i na końcu
    • utrwalenie uzyskanych dźwięków wymaga pewnego czasu, ponieważ osoba reedukowana nie od razu kojarzy brzmienie „nowej” głoski we własnej mowie z takim samym w mowie prawidłowej innych osób wywoływanie dźwięków
    • wyjaśnienie położenia narządów mowy – proste wskazówki o tym, jakie powinno być ułożenie języka czy warg w niektórych wypadkach ułatwiają artykulację głoski
    • kontrola wzrokowa – prowadzenie ćwiczeń przed lustrem umożliwia ćwiczącemu porównanie własnego układu narządów mowy z tym, jaki mu demonstruje logopeda i odtworzenie pod kontrolą wzrokową układu prawidłowego
    • kontrola dotyku i czucie skórnego – niektóre właściwości artykulacyjne głosek mogą być odbierane czuciem dotyku i czuciem skórnym dłoni i palców
    • wywoływanie głosek przy zastosowaniu metod: fonetycznej, mechanicznej i mieszanej według ustalonych sposobów.
  5. Zabawy – ćwiczenia słuchowe
         Są to zabawy, w których wykorzystujemy instrumenty, nagrania magnetofonowe, własny głos. Dziecko bierze do ręki wybrany obrazek i zgodnie z zaproponowaną regułą gry reaguje na usłyszany dźwięk ruchem:
    • jest dźwięk – dziecko skacze; skakać może też po stole pacynka trzymana w ręce
    • nie ma dźwięku – dziecko, pacynka stoi
    • słychać kilka dźwięków – dziecko, pacynka skacze tyle razy , ile dźwięków słyszy
    • słychać dźwięk wysoki – motyl, samolot leci wysoko
    • słychać dźwięk niski – motyl, samolot leci nisko
    • słychać dźwięk długi – auto, pociąg jedzie długo
    • słychać dźwięk krótki – auto, pociąg jedzie krótko, szybko
    • brak dźwięku – pojazdy stoją
    • słychać dźwięk głośny – chłopiec skacze wysoko i daleko
    • słychać dźwięk cichy – chłopiec skacze nisko i blisko
  6. Zabawy rysunkowe – grafomotoryczne
    • obrysowywanie konturów
    • kolorowanie tych rysunków, ćwiczenie może być połączone z rozumieniem wyrazów oznaczających kolory, mówimy np.: pokoloruj rybę na niebiesko itp.
    • uzupełnianie rysunku, dorysowywanie elementów i części
    • rysowanie obrazka według leżącego obok wzoru
  7. Ćwiczenia percepcji wzrokowej
    • dopasowywanie obrazka do przedmiotu lub łączenie dwóch obrazków przedstawiających to samo
    • odszukiwanie dwóch takich samych przedmiotów na dużym obrazku
    • dokładanie takich samych, bardzo podobnych lub nieco a nawet znacznie różniących się wyglądem obrazków przedstawiających tą samą rzecz
    • dobieranie przedmiotów do ich konturów na planszy, wkładanie ich do odpowiednich otworów w planszy
    • układanie obrazków według koloru
    • układanie obrazków według kształtu
    • składanie, łączenie w całość rozciętych obrazków
  8. Ćwiczenia koordynacji wzrokowo - ruchowej
    • układanie wieży z pudełek, klocków
    • umieszczanie przedmiotu w pustej puszce
    • umieszczanie po jednym koraliku w każdym wgłębieniu wytłoczki
    • samodzielne umieszczanie kółek na paliku
    • umieszczanie patyczków w przygotowanym pudełku z otworami
    • wkładanie ołówków w otwory stojaka
    • zamalowywanie płaszczyzny
    • nawlekanie koralików na patyk, drucik, sznurówkę
    • przymocowywanie spinaczy w zaznaczonych na pudełku miejscach
    • rysowanie palcem na rozsypanej mące czy piasku
    • wykonanie prostej konstrukcji z trzech elementów
    • modelowanie w plastelinie różnorodnych kształtów
    • łączenie dwóch części obrazka
    • przenoszenie pęsetą przedmiotów i umieszczanie w wytłoczce
    • łączenie punktów
    • cięcie nożyczkami po linii
    • przewlekanie sznurka przez otwory
    • rysowanie figur przez łączenie punktów
    • rysowanie figur przez obrysowanie szablonu
    • łączenie punktów w celu uzyskania prostych kształtów
  9. Ćwiczenia orientacji przestrzennej
    • określanie położenia poszczególnych przedmiotów w przestrzeni, na obrazku
    • rysowanie przedmiotów w odpowiednim położeniu:
      • dorysuj pod oknem ławkę
      • obok drzewa dorysuj kwiatek
      • dorysuj dym z komina
      • nad drzewami dorysuj chmurkę
      • włosy lalki z prawej strony pomaluj na żółto
      • pomiędzy lakami narysuj piłkę
    • udzielanie słownej odpowiedzi na pytania:
      • gdzie leżą klucze? (na stole)
      • co znajduje się pod krzesłem? (klocek)
      • obok czego stoi krzesło? (obok stołu)
    • kolorowanie obrazka według instrukcji, np.:
      • pola zaznaczone kółko zamaluj na czerwono
      • pola oznaczone kreską zamaluj na niebiesko
      • pola zaznaczone trójkątem zamaluj na czarno
    • utrwalanie rozróżniania stron ciała:
      • pokaż prawą rękę, lewą nogę, prawe oko
      • co masz w lewej ręce, narysuj kreskę z prawej strony kartki
    • śledzenie przedmiotu przesuwanego od lewej do prawej
    • śledzenie linii (odnajdywanie drogi do przedmiotu)
    • określanie kształtów graficznych w powietrzu:
      • figur geometrycznych
      • liter
      • dowolnych kształtów
    • rysowanie z zachowaniem kierunku od lewej do prawej, szlaczków o rozmaitym kształcie, kształtów literopodobnych
  10. Ćwiczenia percepcji dźwięków niewerbalnych
    • rozpoznawanie głosów zwierząt
    • różnicowanie dźwięków instrumentów
    • rozpoznawanie dźwięków wydawanych przez różne przedmioty
    • powtarzanie rytmu wystukiwanego ołówkiem na stoliku pod kontrolą wzroku, następnie bez kontroli wzroku
  11. Ćwiczenia słuchu fonematycznego, analizy i syntezy dźwiękowej
    • analiza zdania: liczymy, ile wyrazów jest w zdaniu
    • ćwiczenia na sylabach:
      • podział wyrazów na sylaby
      • łączenie sylab w wyraz – terapeuta wypowiada kolejne sylaby, zadaniem dziecka jest wypowiedzenie całego wyrazu
      • liczenie sylab w wyrazach
      • kończenie wyrazów – terapeuta wymawia pierwszą sylabę wyrazu, a dziecko dopowiada resztę
    • ćwiczenia na głoskach (należy pamiętać, że niektóre głoski w wielu wyrazach wymawia się inaczej niż się pisze):
      • podział wyrazów na głoski
      • wyodrębnianie pierwszej głoski w wyrazie
      • wysłuchiwanie ostatniej głoski w wyrazie
      • wyodrębnienie głoski środkowej w wyrazach trzygłoskowych
      • wyszukiwanie obrazków, których nazwy rozpoczynają się tą samą głoską
  12. Ćwiczenia pamięci i spostrzegawczości
    • układanie 2-5 obrazków i nazywanie ich, następnie dziecko zasłania oczy, chowa się jeden obrazek, a zadaniem dziecka jest nazwanie brakującego obrazka
    • układanie w pewnej kolejności 2-5 obrazków i nazywanie ich; następnie gdy dziecko nie widzi, zamieniamy obrazki miejscami, a dziecko ma je ułożyć tak, jak leżały na początku
    • układanie 2-5 obrazków, nazywamy je i zasłaniamy kartonikiem, dziecko ma odpowiedzieć tak jak umie, co jest pod poszczególnymi kartonikami, można też schować obrazki pod kolorowe pudełka lub pod ilustracje przedstawiające różne miejsca – wtedy dziecko ma powiedzieć (nazwać przedmiot) przykryty
    • wybieramy kilka obrazków, ale pokazujemy dziecku je kolejno i każdy natychmiast zasłaniamy, zadaniem dziecka jest zapamiętanie wszystkich obrazków – dziecko ma powiedzieć – pokazać na innym zestawie – co widziało po kolei
    • wybieramy 2-5 obrazków i układamy je razem z dzieckiem w różnych miejscach pokoju, dziecko zapamiętuje nazwy miejsca, a następnie jego zadaniem jest przyniesienie odpowiedniego obrazka na naszą prośbę
    • rozpoznawanie obrazka za pomocą dotyku – zabawę można przeprowadzić dopiero wtedy, gdy dziecko posługiwało się wielokrotnie konturowymi obrazkami
  13. Ćwiczenia kształtujące myślenie pojęciowe
    • do przedmiotów dokładamy takie same obrazki i podobne obrazki przedstawiające tą samą rzecz
    • dobieramy dwa obrazki z jakichś względów pasujące do siebie: auto + kierownica, jabłko + gruszka, księżyc + gwiazda, drzewo + choinka, choinka + bombka, drzewo + liść, grzyb + kosz, kaczka + kura, kaczka + ryba, kwiat + wazon, choinka + grzyb, kaczka + łabędź, dom + klucz, samolot + motyl, kapelusz + korona, łyżka + widelec, trąbka + gitara, butelka + smoczek, pan + parasol, pani + torebka, chłopiec + byt, chłopiec + dom itd., można tylko układać – dokładać do siebie odpowiednie ilustracje – przedmioty, można też tłumaczyć dziecku, dlaczego do siebie pasują; lub dziecko samo wyjaśnia dlaczego tak, a nie inaczej je ułożyły
    • grupujemy obrazki w większe zbiory: banan + cukierek + cytryna + gruszka + jabłko + jajko (jedzenie), jeż + łabędź + motyl + mysz + pies + ryba + ślimak + wąż (zwierzęta), auto + ciężarówka + samolot (pojazdy), chłopiec + pan + pani (ludzie), dzwon + gitara + trąbka (instrumenty), choinka + drzewo + grzyb + kwiatek + liść (rośliny) itp., można je tylko układać obok siebie, a możemy nazywać zbiory lub tez tłumaczyć, dlaczego do siebie pasują, można też dorysowywać lub dopowiadać, co jeszcze pasuje do danego zbioru
    • ustalamy, co nie pasuje do grupy obrazków lub rzeczywistych przedmiotów: układamy kilka pasujących do siebie obrazków i jeden, który nie pasuje do zbioru, a dziecko powinno go wskazać (np.: jabłko + gruszka + auto + cytryna), potem tłumaczymy, dlaczego ta rzecz nie pasuje do reszty
  14. Ćwiczenia wspomagające naukę rozumienia wypowiedzi
    1. w czasie ćwiczenia prosimy o podanie obrazka lub zilustrowanie obrazkami czynności, gdy ćwiczymy rozumienie:
      • onomatopei
      • rzeczowników – daj gruszkę, gdzie jest ryba?
      • czasowników – pokaż co pływa, daj mi to co jedzie
      • liczebników – daj dwie zabawki, proszę cztery rzeczy
      • przysłówków – auto jedzie szybko, ślimak idzie powoli
      • wyrażeń przyimkowych – połóż jako na stole, but jest pod szafą
      • prostych zdań – auto jedzie, chłopiec je jabłko, pan ma parasol, pies goni węża, pani maluje pędzlem
      • trudniejszych zdań – pani wącha dwa kwiaty, chłopiec jedzie dużym autem do domu
    2. zadajemy zagadki, a dziecko stara się je zrozumieć i wskazać odpowiedź, np.: co ma 4 koła i jedzie po ulicy? Jakie zwierze mieszka w budzie? itp.,
    3. prawda czy fałsz – dziecko ma za zadanie zrozumieć naszą wypowiedź i ocenić czy jest prawdziwa, czy nie: jabłko jest czerwone – TAK, pies ma dwie nogi – NIE itd.,
    4. bawimy się w sklep gdzie jesteśmy klientami i chcemy kupić różne rzeczy, a dziecko – sprzedawca ma za zadanie zrozumieć, o co prosimy, np.: dzień dobry, proszę żółtą cytrynę, chciałbym kupić coś co jest potrzebne kiedy pada deszcz itd.; można do zabawy wprowadzić „pieniądze” – karteczki z cyframi i przy okazji – uczymy się liczyć poznajemy cyfry,
    5. tworzymy obrazy – na białej kartce układamy obrazki według instrukcji słownej: tu jest mama, tata i pies, na środku stoi dom, z prawej strony rośnie drzewo, pod nim leży łopata, na zakończenie dziecko może opisać swój obrazek, w innej wersji można obrysować kontury lub narysować obrazek według poleceń,
    6. opowiadamy i odgrywamy bajki – dziecko przedstawia za pomocą obrazków o czym mówimy w jedno lub kilku zdaniowych historyjkach, np.: chłopiec i pies idą do domu, pan po drabinie wchodzi na drzewo, potem je jabłko i podaje chłopcu gruszkę,
    7. odpowiadamy na pytania szczegółowe, ćwiczenie może dotyczyć: pojedynczego obrazka i tego, co na nim widać (ile nóg ma pies? jaki ma kolor?), wiadomości dziecka na temat opowiadanej rzeczy (z czego zrobiona jest żarówka, do czego jest podobna?), opisu dużej ilustracji stworzonej z kilku obrazków (ile drzew rośnie za domem, kto stoi przed domem, jakie ma ubranie, po co trzyma koszyk, co do niego włoży?),
    8. zgaduj – zgadula – zadajemy wiele szczegółowych pytań dotyczących obrazka, który dziecko ma w rękach, a dziecko ma tylko powiedzieć lub kiwnąć głową, czy odpowiedź brzmi TAK lub NIE. Np.: gdy dziecko ma obrazek psa: czy to jest do jedzenia? – NIE, czy ma 4 łapy – TAK, czy mieszka w budzie – TAK, czy to jest pies – TAK.
Procedury osiągania celów
     Realizacja powyżej zaprezentowanego programu wymaga konieczności zastosowania różnorodnych propozycji ćwiczeń usprawniających zawartych w literaturze fachowej oraz opracowanych we własnym zakresie, a także szeregu pomocy dydaktycznych i terapeutycznych.

Przewidywane efekty
      Proponowany program terapeutyczny ma w efekcie systematycznego wdrażania doprowadzić przede wszystkim do:
  • uzyskania warunków anatomiczno – czynnościowych, umożliwiających dziecku prawidłowe oddychanie, funkcjonowanie narządu słuchu oraz opanowanie prawidłowej wymowy
  • zmniejszenia nosowania
  • zwiększenia sprawności mięśnia zwierającego pierścień gardłowy
  • uzyskania koordynacji mięśni oddechowych, fonacyjnych i artykulacyjnych
  • usprawniania funkcji organizmu pośrednio wpływających na rozwój mowy
Ewaluacja programu
     Ewaluacja programu dokonywana będzie systematycznie na podstawie obserwacji dziecka, jego aktywności w trakcie prowadzenia terapii i okresowej oceny odnotowywanej w karcie osiągnięć.

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie