Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Przyczyny trudnosci w nauce ortografii

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 3551 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

PRZYCZYNY TRUDNOŚCI W NAUCE ORTOGRAFII.


Wady i błędy wymowy.

Poprawna wymowa nauczyciela i ucznia ma duże znaczenie dla procesu pisania. Dziecko przyswaja sobie język otoczenia, mówi tak, jak jego opiekunowie oraz rówieśnicy, z którymi przebywa. Kiedy znajdzie się w szkole, wzorem do naśladowania staje się dla niego przede wszystkim język nauczyciela. Poprawne wypowiadanie przez nauczyciela słów i głosek sprzyja powstawaniu w umyśle dziecka prawidłowych wyobrażeń słuchowych, istotnych zwłaszcza dla wyrazów, których pisownia oparta jest na zasadzie fonetycznej: „pisz , jak słyszysz”. Za poprawną należy uznać wymowę, która jest zgodna z przyjętą normą, rozumianą jako postać dźwiękowa wypowiedzi języka ogólnopolskiego, utrwalona i zaakceptowana społecznie. Odstępstwa od przyjętej normy traktowane są jako błędy wymowy.
Niepoprawna wymowa może być spowodowana:
-wadami w budowie narządów mowy i słuchu albo ich nieprawidłowym funkcjonowaniem,
-złymi wzorami wymowy otoczenia, w którym wychowuje się dziecko.
Niepoprawna wymowa dziecka jest często źródłem błędów w pisaniu i w znacznym stopniu utrudnia naukę ortografii. Jeżeli dziecko źle wymawia wyrazy, może również źle je zapisywać.
Najczęściej spotykaną wadą wymowy i mającą największy wpływ na pisanie jest seplenienie. Polega ono na nieprawidłowej wymowie spółgłosek: s, z, c, dz, i ś, ź, ć, dź. Jest ono spowodowane wadliwą budową narządów mowy albo złym ich ustawieniem w czasie wymawiania. Zdarzają się też dzieci, które nie wymawiają głoski r (reranie), źle wymawiają głoskę l (jako i niezgłoskotwórcze, np. lato- jato), ubezdźwięczniają głoski dźwięczne (np. zamiast b wymawiają p, zamiast d- t ). Rzadziej występujące wady to jąkanie i mowa nosowa, ale te nie wpływają w istotny sposób na postępy w opanowaniu ortografii.
W zależności od stopnia zaburzenia niektórym dzieciom może pomóc sam nauczyciel, ucząc poprawnej artykulacji, inne mogą ćwiczyć wymowę w specjalnych poradniach ortofonicznych.
Drugą przyczyną błędów w pisaniu stanowią złe wzory mowy otoczenia, w którym wychowuje się dziecko. Ta odmienność od mowy ogólnopolskiej może wynikać z posługiwania się dialektem, który nieraz ma odrębne słownictwo, nieco inną fleksję i składnię oraz różnice w zakresie fonetyki. Można mówić o dialekcie terytorialnym- gwarowym, obejmującym daną miejscowość lub sąsiadujące miejscowości a także o dialekcie środowiskowym, czyli społecznym.
Kłopoty w nauce pisania sprawiają dzieciom dialekty środowiskowe (tzw. żargony). Powodują one raczej błędy stylistyczne i gramatyczne, ale także wpływają na powstawanie błędów ortograficznych np. nogą – nogom, chodzą – chodzom.
Inne błędy polegają na zniekształceniu głosek miękkich np. rękami – rękamy, czy też zamianie miękkiego li na ly np. list – lyst. Zależność między wymową a błędami potwierdzają liczne badania.
Znajomość sprawności artykulacyjnej cech wymowy uczniów – to jeden z warunków prawidłowego kształcenia języka mówionego oraz pisanego. Drogą do eliminowania błędów, wynikających z wadliwego wypowiadania wyrazów, jest uczenie dzieci właściwej artykulacji i poprawnego posługiwania się językiem ogólnopolskim. Częste czytanie książek, słuchanie audycji radiowych, piękne opowiadanie nauczyciela, uczenie się na pamięć fragmentów prozy czy wierszy może dać dobre wyniki w szybszym opanowaniu języka literackiego.

INNE PRZYCZYNY TRUDNOŚCI W NAUCE ORTOGRAFII

Przyczynami trudności jak już pisałam są wady i błędy wymowy a także wady wzroku i słuchu, słaba zdolność koncentrowania uwagi i zapamiętywania, fragmentaryczne zaburzenia funkcji percepcyjno – motorycznych.
Inną grupę przyczyn stanowią przyczyny zewnętrzne, do których należą tzw. zaniedbania pedagogiczne, wynikające z niekorzystnych sytuacji szkolnych lub też złych warunków domowych. Jeżeli uczeń nie otrzyma dobrych wzorów liter, nie nauczy się poprawnego i płynnego ich pisania, będzie popełniał błędy graficzne. Mają one zły wpływ na utrwalenie się poprawnych zapisów. Niekorzystnie wpływa również pośpiech i brak systematyczności.
Specyficzną przyczyną trudności w nauce pisania są fragmentaryczne zaburzenia rozwoju psychoruchowego. Zaburzenia te mogą dotyczyć funkcji analizatora wzrokowego, słuchowego, kinestetyczno-ruchowego lub kilku tych analizatorów łącznie. Powodują one trudności w czytaniu i pisaniu. Te, które odnoszą się do czytania, noszą nazwę dysleksji, natomiast trudności w pisaniu zwane są dysgrafią i dysortografią.
Dysgrafia, która jest wynikiem zaburzeń motoryki dziecka, wiąże się z trudnościami w opanowaniu samej techniki pisania. Dzieci dysgraficzne piszą wolniej, kreślą litery niekształtne o różnej wielkości i pochyleniu. Często mają kłopoty ze znalezieniem właściwego miejsca na liniaturze. Zdarza się, że zaczynają pisaniw od końca kartki lub zeszytu. W czasie pisania pojawia się u dzieci znaczne napięcie mięśni i dość długo trwające współruchy.
Dysortografia jest to zaburzenie polegające na specyficznych trudnościach w opanowaniu umiejętności bezbłędnego zapisu również wyrazów o pisowni fonetycznej. Dzieci z trudnościami tego typu nie pamiętają obrazu pisanych słów, nie dostrzegają popełnianych błędów (chociaż dobrze widzą przedmioty ze swojego otoczenia). Dysortografia przejawia się w postaci różnych błędów, w zależności od zaburzonej funkcji percepcyjnej. I tak:
- przy wadliwej percepcji wzrokowej dziecko przestawia litery w wyrazie, opuszcza litery, sylaby czy też całe wyrazy;
- przy wadliwej percepcji słuchowej ma trudności w rozróżnianiu dźwięków podobnych w wyrazach, co powoduje błędny ich zapis.
Dysgrafia i dysortografia to tylko pozornie dwa różne zaburzenia. Dysgrafia ma ujemny wpływ na wyniki ortografii. Brzydkie, niekształtne i nieczytelne pismo utrudnia zapamiętywanie obrazu graficznego wyrazów. Zarówno dysgrafia i dysortografia są to zaburzenia często niezależne od poziomu inteligencji, zdarzą się nawet u uczniów mających większą inteligencję od przeciętnej. Przyczyny tych zaburzeń nie są jeszcze w pełni zbadane; określono jedynie ich istotę i objawy. Dostępna wiedza pozwala jednak na podejmowanie działań w celu przezwyciężenia tego typu trudności. Działania te muszą być uzależnione od charakteru oraz zakresu zaburzeń i wymagają zastosowania specjalnych zabiegów i środków dydaktycznych. Nie mogą więc być prowadzone w toku zwykłej nauki szkolnej, ale w czasie dodatkowych zajęć, opartych przede wszystkim na indywidualnej pracy z dzieckiem. Natomiast w czasie lekcji dzieci, które mają trudności w nauce pisania, powinny być otoczone specjalną troską. Częściej stosowana w ich przypadku zachęta niż nagana, pochwała nawet za niewielkie osiągnięcia- mogą stać się czynnikiem wyzwalającym chęci do pokonywania trudności w pisaniu.


Opracowała mgr Maria Kania (Mariek)

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie