Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Typy kultur na podstawie książki - Kultura i tożsamość

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 27790 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Kultura jako zjawisko społeczne jest wspólna grupom i zbiorowościom ludzkim. Stanowi względnie zintegrowaną całość w obrębi każdego społeczeństwa, ale dziedziny jej występowania noszą charakter uniwersalny, ogólnoludzki. Jest przekazywana każdemu pokoleniu przez tradycję, ale rozwija się nieustannie dzięki zbiorowej i indywidualnej działalności twórczej. Wobec szerokiego zakresu kultury globalnej dzieli się ją często na kulturę materialną, duchową i społeczną (socjalną).
Typy kultur na podstawie książki Margaret Mead pt: "KULTURA I TOŻSAMOŚĆ" studium dystansu międzypokoleniowego

     KULTURA to ogół zasad, reguł i sposób ludzkiego działania, wytworów ludzkiej pracy oraz twórczości stanowiącej zbiorowy dorobek społeczeństw ludzkich,powstający na gruncie swoistych biologicznych i społecznych cech człowieka i warunków jego bytu, a rozwijający się i przekształcający w procesie historycznym. Również określony etap historyczny procesu rozwoju społeczeństw, wyrażający się stopniem opanowania sił przyrody, osiągniętym stanem wiedzy i twórczości artystycznej oraz formami współżycia społeczeństwa (np. Kultura Odrodzenia, kultura Oświecenia). Termin kultura pochodzi od łacińskiego wyrazu cultura ,oznaczającego pierwotnie uprawę roli. W ciągu dziejów przybierał on różną treść. W XVIII w. Pojęcie kultura odnoszono do moralnego i umysłowego doskonalenia człowieka (J. Adelung) oraz do rozwoju sztuki i wiedzy ( Słownik Akademii Francuskiej).
     Już jednak wcześniej (S. Pufendorf, następnie I.G. Herder) istniały próby rozciągnięcia pojęcia kultura na całość rozwoju materialnego wyposażenia, umiejętności praktycznych, obyczajów i instytucji społecznych. W XIX w. Zwłaszcza historiografia i etnografia operowały z reguły zamiennie terminami kultura i cywilizacja. W XX w. Podejmowane były próby rozróżniania obu tych pojęć i ich treści, m. in. W taki sposób, by kulturę rozumieć jako układ wartości, norm i ideałów, a cywilizację jako zespół materialno-technicznych procesów i osiągnięć. W świetle współczesnych badań rozróżnianie, a nawet przeciwstawianie, kultury i cywilizacji nie może być utrzymane. W skład współczesnego pojęcia szeroko rozumianej kultury- kultury globalnej, wypracowanego przez historyków, etnografów i socjologów (E. Tylor, F. Boas, A. L. Kroeberg, R. Linton, C. Levi-Strauss, T. Parsons), wchodzą różne formy (wzory) działania i technik, różne rodzaje narzędzi i wytworów ( konsumpcyjnych i trwałych), systemy wierzeń i ideałów, zespoły norm i wartości oraz wzorów zachowania i postaw psychicznych ( kultura zinternalizowana).
     Przez cywilizację (w szerszym znaczeniu) natomiast współcześnie rozumie się zazwyczaj określony etap rozwoju kultury ( cywilizacja przemysłowo-miejska, cywilizacja naukowo-techniczna).Pojęcie kultura bywa wciąż jednak w nauce rozmaicie definiowane. W Polsce globalnym pojęciem kultury posługiwał się J. Lelewel już 1822 roku, zaś w popularnych encyklopediach termin "kultura" występuje dopiero w końcu XIX w. Najbardziej popularną koncepcję kultury w literaturze polskiej opracował S. Czarnowski, kładąc nacisk na rolę pracy ludzkiej, jako jej podstawowego elementu.
     Kultura jako zjawisko społeczne jest wspólna grupom i zbiorowościom ludzkim. Stanowi względnie zintegrowaną całość w obrębi każdego społeczeństwa, ale dziedziny jej występowania noszą charakter uniwersalny, ogólnoludzki. Jest przekazywana każdemu pokoleniu przez tradycję, ale rozwija się nieustannie dzięki zbiorowej i indywidualnej działalności twórczej. Wobec szerokiego zakresu kultury globalnej dzieli się ją często na kulturę materialną, duchową i społeczną (socjalną).

KULTURA MATERIALNA
     Nazywana niekiedy także cywilizacją w węższym rozumieniu. Obejmuje technikę i wytwory działania służące bezpośrednio zaspokojeniu potrzeb naturalnych.

KULTURA DUCHOWA
     Czasami określana jako kultura znaczeń, czyli semiotyczna, obejmuje wartości, znaczenia i symbole. Odpowiada ona pojęciu świadomości społecznej. W teorii Marksa i, zgodnie z jego koncepcją, obejmuje język, sztukę, wiedzę, moralność, ideologię, religię. Niektóre filozoficzne koncepcje uznawały kulturę duchową za najwyższą dziedzinę realizacji ludzkiego ducha oraz jedyną sferę realizacji ludzkiego powołania (G.W. Hegel, A. Weber). Stanowisko takie pozbawione jest naukowego uzasadnienia. Cała kultura stanowi realizację swoiście ludzkich zdolności i nie należy kultury semiotycznej zbyt ostro odgraniczać od jej innych sfer. Kultura semiotyczna zapewnia integrację społeczeństwa, jest narzędziem komunikowania się ludzi, pełni ważne funkcje instrumentalne wobec podstawowych potrzeb biologicznych, choć ich bezpośrednio nie zaspakaja .W swych funkcjach samodzielnych (autotelicznych)odpowiada potrzebom poznawczym, estetyce, potrzebie rozrywki.

KULTURA SPOŁECZNA
     Wg przyjętego , zwłaszcza przez etnografów, rozumienia obejmuje organizację społeczną i związane z nią wzory i normy społeczne, działania i stosunków społ. Zintegrowane systemy kultury wiążą się z dużymi zbiorowościami społ. Odmiany tych systemów występują jednak także w obrębie klas i warstw społ., regionów kraju, kategorii społecznych. Można zatem mówić o subkulturowych właściwościach tych zbiorowości (np. O kulturze robotniczej, kulturze młodzieży).
     Etnologowie i socjologowie obejmują zwykle pojęciem kultury zarówno zjawiska pozytywne , jak i negatywne (np. Kanibalizm niektórych plemion pierwotnych), ale w obrębie kultury ogólnoludzkiej i kultury poszczególnych społeczeństw wskazują zasady wartościowana zjawisk, wynikłe z procesów rozwojowych i oparte na społecznych kryteriach ocen moralnych, intelektualnych, estetycznych.
     Margaret Mead urodzona 1901 roku jest amerykańskim etnologiem i socjologiem .Jest przedstawicielką szkoły etnologiczno-psychologicznej, a od roku 1945 profesorem Columbia University. Przedmiotem zainteresowań naukowych Mead są kultury ludów pierwotnych, metodologia antropologii społecznej oraz procesy formowania się osobowości pod wpływem charakterystycznych dla danej kultury instytucji wychowawczych. Jest autorką m.in. Growing up in New Gwinea (1930), And Keep Your Powder Dry (1942), Male and Female (1949).
     Meargaret Mead w swojej pracy pt."Kultura i tożsamość" zajmuje się kulturami o różnym stopniu złożoności, z których każda pozostała żywa. Akcent jednak kładzie na różnice, a nie podobieństwa. Pomija to ,co świadczy o ciągłości pomiędzy kulturą pierwotną, kulturą historyczną i kulturą współczesną. Nie zajmuje się formami zachowania prehistorycznego człowieka, lecz opiera się wyłącznie na wzorach zachowania, faktycznie zaobserwowanych i zarejestrowanych u współcześnie żyjących ludów pierwotnych. Korzysta wyłącznie z badań nad współczesnymi, żyjącymi kulturami, a w wypadkach, gdy ma się odwoływać do przeszłości, jej uwagi mają charakter domniemania i stanowią drugorzędne elementy wywodu.

Mead dokonuje podziału kultur na trzy następujące grupy:
  • POSTFIGURATYWNE
    W których dzieci uczą się głównie od swych rodziców
    PRZESZŁOŚĆ
  • KOFIGURATYWNE
    W których zarówno dzieci, jak i dorośli uczą się od swych rówieśników
    TERAŹNIEJSZOŚĆ
  • PREFIGURATYWNE
    W których dorośli uczą się również od swych
    PRZYSZŁOŚĆ
    PRZESZŁOŚĆ
     W kulturze posfiguratywnej zmiany zachodzą wolno i są tak trudne do zauważenia,że dziadkowie nie marzą , by życie ich wnuków było inne niż ich własne. Przeszłość dorosłych jest przyszłością młodych. Życie minionych generacji wykreśla plan kolejnych pokoleń. Przyszłość dzieci jest tak kształtowana, że mogą się one spodziewać dokładnie tego samego, co w odpowiednim momencie życia spotkało ich ojców i dziadków. Kultury postfiguratywne , w których starsi nie chcą dopuścić żadnych zmian i swym następcom przekazują poczucie niezmiennej ciągłości, w świetle istniejących materiałów wydają się typowe dla wszystkich społeczeństw w ciągu tysiącleci ich istnienia, od zarania cywilizacji.
     Jest prawdą, że ciągłość wszystkich kultur opiera się na żywej współobecności co najmniej trzech pokoleń. Istotną cech kultur postfiguratywnych jest przekonanie wyrażane przez członków starszego pokolenia w każdym ich zachowaniu, że ich sposób życia nie ulega zmianom, że jest odwiecznie ten sam- bez względu na to, czy w rzeczywistości jest to prawda czy nie.
     W takich kulturach każdy przedmiot swoją formą, tym jak się z nim obchodzą, czy został przyjęty, odrzucony, źle użyty, czy przez pomyłkę obrany za przedmiot adoracji, wzmacnia sposób, w jaki wszystkie przedmioty są wytwarzane i używane. Każdy gest wzmacnia, przypomina, odbija lub naśladuje inne gesty, działa jak echo, odbijając wcześniejsze zachowania w doskonałej lub nieścisłej formie. Każda wypowiedź składa się z form znanych już z wcześniejszych wypowiedzi. Przy bliższym zbadaniu każdy fragment zachowania kulturowego wykazuje ten sam ukryty wzór i tę samą rację bytu, co inne wzory kultury. Bardzo proste kultury ludów, które żyły w izolacji od innych społeczności, są najwyraźniejszą ilustracją tego opisu. Jednakże nawet bardzo złożone kultury mogą mieć charakter postfiguratywny, a tym samym mogą zawierać wszystkie charakterystyczne cech innych kultur postfiguratywnych; brak zmian i skuteczne wdrażanie każdego dziecka do bezwzględnego uznania form kulturowych.
     Choć kultury postfiguratywne są w charakterystyczny sposób blisko związane z pewnym miejscem zamieszkania, nie znaczy to, że musi to być ten sam teren, na którym przodkowie od dwudziestu pokoleń uprawiali ziemię. Kultury tego typu istnieją również wśród ludów koczowniczych, które wędrują dwa razy do roku i , wśród grup które żyją w niewielkich społecznościach rozsianych po różnych wsiach. Można je znaleźć wśród licznych grup arystokracji lub wśród społeczności wysłanych na wygnanie. Również ludzie, którzy niegdyś żyli w złożonych społeczeństwach, mogą, znalazłszy się na obcej ziemi, stracić zdolność do dynamicznego reagowania na zmiany, wskutek których stali się emigrantami, i w swej nowej ojczyźnie mogą lgnąć do siebie, by tym silniej stwierdzić wspólną tożsamość ze swymi przodkami.
     Kultury postfiguratywne wymagają jednoczesnej obecności trzech generacji. Tym samym te kultury są w szczególny sposób związane ze społeczną rolą pokoleń i opierają się na realizacji oczekiwań starszego pokolenia, na niemal bezwzględnie egzekwowanym spełnieniu jego wymagań. Opierają się na pokoleniu ludzi dojrzałych, mających cały czas przed oczami swoich rodziców, którzy dali im wychowanie. Średnie pokolenie wychowuje więc dzieci w ten sam sposób w jaki samo było wychowane. W taki społeczeństwie jest wprost niemożliwe odwołać się do postaci mitycznego rodzica, który w naszym zmieniającym się świecie tak często pojawia się , by poprzeć i uzasadnić wymagania średniego pokolenia. Cały system widać jak na dłoni. Żadna jego część nie jest podtrzymywana przez zdarzenia przeszłe, które nie stanowiłyby wspólnej wiedzy całej społeczności. Każdy od urodzenia słyszał tę samą wersję przeszłości. Istnieją więc gotowe odpowiedzi na pytania: kim jestem? na czym polega moje życie jako jednostki w mojej kulturze? jak mam mówić i chodzić, jeść i spać, kochać i zarabiać na życie, zostać rodzicem i przyjąć śmierć? Jednak kontakty między pokoleniami w społeczeństwie postfiguratywnym nie zawsze są łatwe. W niektórych społeczeństwach pojawia się oczekiwanie, że każda nowa generacja podniesie bunt i przeciwstawi się wyraźnym oczekiwaniom starszego pokolenia, by wkrótce potem odebrać mu władzę.

TERAŹNIEJSZOŚĆ
     W kulturze kofiguratywnej dominującym wzorem dla członków społeczeństwa jest zachowanie rówieśników. Jednak we wszystkich kulturach kofiguratywnych starsi nadal odgrywają rolę podstawową w tym sensie, że określają granice i formy, w których konfiguracja może wystąpić w zachowaniu młodych. Konfiguracja bierze początek z rozpadu systemu posfiguratywnego. Do rozbicia może dojść w rozmaity sposób. Może je spowodować kataklizm, w którym zostanie zdziesiątkowana cała ludność, a przede wszystkim starsi, którzy odgrywali role przywódców. Może je spowodować pojawienie się nowych technologii, których starsi nie potrafią sobie łatwo przyswoić. Może je wywołać osiedlenie w nowym kraju, gdzie starsi są i będą traktowani jak emigranci i obcy. Może być wynikiem podboju, który zmusza całą ludność do nauczenia się języka i zwyczajów zdobywców. Może być wynikiem przewrotu religijnego, poi którym starsi zmuszeni są wpajać dzieciom nowe ideały, z którymi sami w dzieciństwie nigdy si e nie zetknęli. Rozpad systemu posfiguratywnego mogą wywołać wreszcie wszelkie przemiany rewolucyjne, których dokonano po to, by wprowadzić nowe wzory stylów życia- przykład starszych przestaje wówczas odgrywać jakąkolwiek rolę.
     Kultury kofuguratywne opierają się na takim doświadczeniu młodych pokoleń, które nie ma odpowiednika w doświadczeniu rodziców, dziadków i innych starszych osób z bezpośredniego otoczenia. Bez względu na to , czy młody człowiek należy do pierwszego pokolenia, które w nowym kraju urodziło się jako pełnoprawny obywatel, czy jest członkiem pierwszego pokolenia w nowej wspólnocie religijnej i cieszy się pełnią jej praw, czy też należy do pierwszego pokolenia wzrastającego w społeczności rządzonej przez zwycięskich rewolucjonistów, przodkowie nie dostarczają mu żadnego praktycznego wzoru zachowania odpowiedniego dla jego wieku. Młodzi ludzie sami muszą wynaleźć nowe style zachowania, oparte na ich osobistym doświadczeniu, i przekazać je jako wzór innym rówieśnikom.
     W najprostszym przypadku społeczeństwo kofiguratywne charakteryzuje się tym, że brak w nim dziadków. Młodzi po dojściu do pełnoletności mogą się przenieść z jednej części kraju do innej lub wyjeżdżają za granicę nie zabierając ze sobą rodziców. Dziadków także nie ma w nowoczesnych , mobilnych społeczeństwach, takich jak obecne społeczeństwo Stanów Zjednoczonych , w którym zarówno starzy, jak i młodzi przenoszą się często z miejsca na miejsce, lub w uprzemysłowionych, zorganizowanych społeczeństwach, w których zarówno bogaci, jak i biedni porzucają rodziców, zostawiając ich w specjalnych pensjonatach lub uzdrowiskach.
     Gdziekolwiek zachodzi kofiguracja, to znaczy młodzi ludzie są nakłaniani do imitowania swych rówieśników ( na przykład wtedy, gdy uczniowie objęci są nowym programem nauczania lub uczeni w sposób zgodny ze wzorem przyjętym w jakimś odległym, zupełnie obcym społeczeństwie), wiek i stanowisko wprowadzających zmianę, a także miejsce ich grupy w danej kulturze postfiguratywnej stają się sprawą zasadniczą. Gdy grupa przyswoiła już sobie oczekiwane zmiany poprzez odpowiednie wychowanie dzieci, pomimo nadzwyczajnych zewnętrznych przeobrażeń sama może pozostać niemal w niezmienionym stanie lub, jak wskazuje przykład europejskich Żydów w Stanach Zjednoczonych, cała grupa może przyjąć kompletnie odwrotny wzór zachowania niż stosowany w przeszłości. W Europie ojcowie córek szukali obiecujących zięciów. W Ameryce obiecujący młodzi mężczyźni rozglądają się za córkami bogatych ojców. Im silniejsze oczekiwane zmiany, tym mniej zaburzeń wprowadzających do kultury elementy kofiguracyjne.
     W krajach o znacznym odsetku emigrantów o różnym pochodzeniu etnicznym efekt kofiguracyjny objawia się ze zdwojoną siłą i rodzice odsunięci w zamierzchłą przeszłość lub odepchnięci na drugi plan muszą borykać się z podwójnymi trudnościami, chcąc utrzymać kontrolę nad dziećmi lub nawet tylko żywić przekonanie, że kontrola jest możliwa i pożądana. W Stanach Zjednoczonych kulturowe skutki konfiguracji zaczęto odczuwać na początku XX w. Pojawiła się rodzina podstawowa, osłabły więzi pomiędzy dziadkami i wnukami, pokolenie rodziców, tracąc swą dominującą, pozostawiło dzieciom ustalenie standardów własnego zachowania. W latach dwudziestych środki masowego przekazu zaczęły w imieniu kolejnych grup dorastającej młodzieży lansować nowe style. Dyscyplina rodzicielska umacniała się w coraz bardziej niesympatycznych i wojowniczo nastawionych kręgach ludności. Jednym ze skutków tej zmiany, było przerodzenie się pewnej części pokolenia młodych ludzi z klasy średniej w grupy wzorowane na gangach etnicznych, które we wcześniejszych latach prowadziły między sobą wojny w wielu dużych miastach zakończone interwencją policji. Kofiguracja stała się dominującym, głównym stylem. Niewielu starszych chciało się przyznawać do związku z kulturą współczesną. Choć niechętnie, rodzice uczyli się spełniać natarczywe żądania swych dzieci, inspirowane nie przez szkołę ani nawet przez bardziej związanych kulturą rówieśników dzieci, lecz przez środki masowego przekazu.
     W przeszłości pojawienie się pokoleń kofiguratywnych i powszechne uznanie możliwości szybkich zmian nie przeszkadzało zachowaniu rozbieżności między ludźmi różnych klas, regionów i grup zawodowych zarówno w obrębie jednego kraju, jak i w różnych częściach świata. Zmiany były stosunkowo powolne i nie wszędzie młodzi ludzie żyjący w pewnych krajach i należący do pewnych jego uprzywilejowanych klas mieli większą wiedzę i doświadczenie niż ludzie dorośli żyjący w innych krajach i innych warstwach. Zawsze byli jednak dorośli , których wiedza i doświadczenie były większe niż wiedza i doświadczenie młodych. Dziś natomiast, ponieważ wszyscy ludzie na ziemi stali się częścią zazębiającego się systemu przepływu informacji, opartego na wynalazkach elektronicznych, młodzi ludzie w każdej części świata stają przed sytuacją, z którą nikt ze starszych nie spotkał się dotąd. I odwrotnie, starsze pokolenie nie może już liczyć na to, że w życiu ich dzieci powtórzy się ich własne, nie znane nikomu przez nimi doświadczenie stopniowo ujawniającej się zmiany. Ten rozłam między pokoleniami jest zupełnie nowy, obejmuje całą naszą planetę i wszystkie jej społeczeństwa.

PRZYSZŁOŚĆ

Kultury prefiguratywne
     Autorka opisując cechy postfiguratywnego modelu kultury i pewne formy modelu kofiguratywnego przedstawiła je , by móc podjąć antropologiczną analizę zjawisk wykraczających poza te dwie formy kultury. Myślę , że opisanie tych modeli jako badań nad dawnymi kulturami, pomaga wyjaśniać to co dzieje się w świecie współczesnym. Pilną sprawą jest określenie charakteru zmian w świecie współczesnym ze względu na ich szybkość i zasięg. Tylko tym sposobem lepiej zrozumie się , jakie rozróżnienia należy wprowadzić między zmianami jakie zachodziły w przeszłości, a tymi , jakie obserwujemy dzisiaj.
     Głównym dowodem , że obecna sytuacja jest czymś wyjątkowym, nie mającym odpowiednika w przeszłości, jest fakt, że rozłam międzypokoleniowy ogarnął cały świt. Konkretne zdarzenia, zachodzące w jakimkolwiek kraju, nie wystarczą do wyjaśnienia niepokoju, jaki owładnął młodym pokoleniem na całym świecie. Współczesne zmiany technologiczne, utrudnienia w ich zastosowaniu, rewolucje i tłumienie działalności rewolucyjnej, utrata zaufania do dawnych systemów wiary i powodzenie nowych przekonań, mogą jedynie służyć jako częściowe wyjaśnienie konkretnych form, jakie przybrała rewolucja młodzieżowa w różnych krajach.
     Zasadniczy problem sprowadza się do pytania: Jakie to nowe okoliczności wyzwoliły bunt młodzieży na całym świecie?
  • Pierwszym powodem jest pojawienie się społeczności obejmującej cały świat. Po raz pierwszy w historii człowiek zdobył informacje o tym, co dzieje się z innymi ludźmi na świecie i uzyskał możliwość zareagowania na to , co się z nimi dzieje. Staliśmy się społecznością połączoną wspólną wiedzą i wspólnym zagrożeniem. Tak zintegrowana społeczność nie istniała w okresie obiętm badaniami archeologicznymi.
  • Rewolucja naukowa umożliwiła wielokrotny wzrost produkcji rolnej, osiągając go jednak w sposób tak drastycznie niebezpieczny, że zagraża to środowisku biologicznemu całej planety. Nauka umożliwia dzięki użyciu komputerów podejmowanie badań za pomocą , których będzie można przekroczyć wszelkie wcześniejsze intelektualne osiągnięcia ludzi.
  • Rewolucja medyczna spowodowała tak znaczny przyrost ludności, że konieczne jest stworzenie nowych, wydajniejszych metod produkcji żywności, by przeciwdziałać klęsce głodu.
     Powyższe zmiany nastąpiły niemal jednocześnie- w ciągu jednego pokolenia- i świadomość zajść tych zmian jest odczuwana na całym świecie. Ludzie będący nośnikami kompletnie różnych tradycji kulturowych spotykają się w TERAŹNIEJSZOŚCI, która stanowi dla nich ten sam punkt w czasie.
     Starsze pokolenie utrzymuje w swych rękach władzę i decyduje o użyciu zasobów i środków koniecznych do utrzymania porządku i organizacji. Kontroluje systemy oświaty, przygotowania zawodowego i rozwój kariery wszystkich młodych ludzi. Starsi też w krajach rozwiniętych kontrolują środki, których dla przyspieszenia swego rozwoju potrzebują młodzi i mnie.Jednak muszą żyć w świecie, którego sami nie znają, i muszą umieć sobie w nim radzić korzystając z dotychczasowej wiedzy.
     Młode pokolenie- wszyscy młodzi buntownicy na całym świecie, którzy postanowili zerwać krępujące ich więzy- zachowuje się jak pierwsze pokolenie ludzi , którzy urodzili się w nowym kraju. W czasie teraźniejszym czują się, jak u siebie w domu. Widok nieba ,po którym przebiegają satelity, jest dla nich czymś naturalnym. Młodzi nie mają żadnego wyobrażenia o tym, jak rodzice żyli za morzami, o tym, że drzewo może ustępować przed narzędziem e bardzo różny sposób, a ziemia może wymagać różnego wysiłku od rolnika, który ją uprawia motyką. Spostrzegają natomiast, że starsi używają dziś środków, za pomocą których niewiele da się zrobić, że postęp ich pracy jest nikły, a wynik niepewny. Młodzi nie wiedzą, co trzeba zrobić, wyraźnie jednak czują , że musi istnieć lepszy sposób poradzenia sobie z obecną sytuacją.
     Nie ma dziś na świecie takiego pokolenia starszych, które wie to, co wiedzą ich dzieci. Młodzi ludzie nie łudzą się, że istnieją jeszcze gdzieś na świecie dorośli, od których mogliby się dowiedzieć, co powinni dalej robić w życiu. Tak właśnie w przybliżeniu wyglądają warunki dzisiejszego życia. Żyjemy w dwóch pokoleniach pionierów , którzy znaleźli się w nowej epoce i ich dzieci, które dopiero będą musiały znaleźć sobie sposób mówienia o świecie, w którym żyją razem z rodzicami, bo dotąd zupełnie nie potrafią dzielić z nimi swych spostrzeżeń. I nikt nie wie, co młodzi powinni dalej robić. Znaleźliśmy się w momencie, od którego zacznie się rozwijać nowy rodzaj kultury, który będzie zasadniczo odmienny od stylu kultur kofiguratywnych, tak jak instytucjonalizacja kofiguracji, w formie uporządkowanej lub nieuporządkowanej zmiany, stanowiła odejście od stylu postfiguratywnego. Ten nowy styl określa się jako prefiguratywny, ponieważ w nowej kulturze dzieci, a nie ich rodzice czy dziadkowie będą reprezentować to, co nastąpi.
     Dziś należy zmienić wychowanie dorosłych, tak aby móc zapomnieć o postfiguratywnym wychowaniu z zawartymi w nim kofiguratywnymi komponentami i odkryć prefiguratywne sposoby uczenia się i przekazywania wiedzy. Trzeba stworzyć nowe wzorce dla dorosłych, którzy powinni nauczyć dzieci nie tego, czego powinni się uczyć, lecz tego, jak powinni się uczyć i nie tego, z czym się powinny identyfikować, tylko tego jaką wartość ma identyfikacja. Młodzi to przyszłość więc należy otoczyć ich troską i opieką. Jeśli dziś się o nich nie zatroszczymy ,to chwila teraźniejsza stanie się przeszłością i nie zdążymy na czas , a przecież "Przyszłość jest już teraz".

Napisała: Katarzyna ADAMEK mianowana nauczycielka sztuki w mysłowickim GIMNAZJUM NR1

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie