Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Postawy rodzicielskie,a pozycja dziecka w rodzinie

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 7179 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 

Rodzina jest podstawową grupą, w której dziecko rozwija się fizycznie i psychicznie, a stosunki łączące je z rodzicami funkcjonują na wielu płaszczyznach. To właśnie rodzina najsilniej oddziałuje na kształtowanie osobowości człowieka, na jego rozwój fizyczny, umysłowy, emocjonalny, moralny i społeczny. Właściwe jej funkcjonowanie zapewnia dziecku poczucie bezpieczeństwa i poczucie więzi emocjonalnej oraz daje mu poczucie własnej wartości. Rodzina wprowadza dziecko w życie, zaspokaja jego potrzeby, kształtuje jego osobowość i przygotowuje do pełnienia rozmaitych ról społecznych. Właściwe stosunki między rodzicami i ich pozytywne postawy rozwijają u dziecka poczucie odpowiedzialności
i gotowość do podejmowania nowych, coraz poważniejszych zobowiązań, a kontakty
z rodzicami i osobami bliskimi są wzorem wykorzystywanym przez dziecko przy kontaktach z innymi ludźmi. Od postaw rodzicielskich zależy nie tylko pozycja dziecka
w rodzinie, ale także zaspokajanie jego potrzeb. Zaspokajanie prawidłowego rozwoju fizycznego i troska o zdrowie dziecka nie może przesłonić rodzicom psychicznych potrzeb dziecka, gdyż ich niezaspokojenie może spowodować zaburzenia w jego rozwoju psychicznym i fizycznym. Rodzina jest bardzo ważna dla życia społecznego. To ona wprowadza w społeczeństwo nowych członków, przekazuje im język, zwyczaje, wzory zachowań obowiązujących w danym społeczeństwie. To właśnie rodzina kształtuje osobowość swych członków w takim kierunku, aby każdy z nich mógł w przyszłości wypełniać własne funkcje zgodnie z wymaganiami swojej roli. Rodzina powinna dostarczać wzorów, winna dzielić się ze sobą trudami życia, wspólnie pokonywać trudności, cieszyć się osiągnięciami i pomyślnymi zrządzeniami losu. Życie rodziny wyznacza sposób, w jaki dziecko poznaje i odczuwa rzeczywistość, jak się ukształtuje przyjmowany przez niego system wartości. Nigdy nie twierdzono, że wypełnianie funkcji rodzicielskich jest łatwe,
że współżycie w tym układzie bliskości nie nastręcza trudności, ale przecież na życiu rodzinnym uformowane jest samo nasze wyobrażenie szczęścia

Na rozwój emocjonalny dziecka w bardzo istotny sposób wpływają postawy rodziców, czyli utrwalone ustosunkowania i sposoby zachowania się wobec dziecka. W przypadku rodziny niepełnej, ważną rolę odgrywa postawa tego z rodziców, z którym dziecko mieszka. Nie każda postawa rodziców jest równie wartościowa dla rozwoju dziecka. Wyróżnia się dwie zasadnicze postawy rodzicielskie: pozytywną i negatywną. W przypadku postawy pozytywnej mówimy o swobodnym kontakcie z dzieckiem i warunkującym go zrównoważeniu uczuciowym wobec niego. Do właściwych postaw rodzicielskich należą:
1. akceptacja dziecka,
2. współdziałanie z dzieckiem,
3. dawanie dziecku rozumnej, właściwej dla jego poziomu rozwoju swobody,
4. uznawanie praw dziecka.
Akceptacja dziecka, to przyjęcie go takim, jakim jest, z jego cechami fizycznymi, usposobieniem, możliwościami umysłowymi. Nie oznacza to jednak bezkrytycznego podejścia do niego. Postawa ta określana jest również jako postawa otwartego serca. Współdziałanie z dzieckiem świadczy o pozytywnym zaangażowaniu i zainteresowaniu rodziców zabawą i pracą dziecka oraz włączaniu go w sprawy rodziny i domu. Rodzice nie powinni natarczywie ingerować w świat dziecka, ale dawać mu do zrozumienia, że w każdej chwili może ono na nich liczyć. Postawa taka powoduje, że dziecko staje się ufne, zdolne do współdziałania i podejmowania zobowiązań, potrafi troszczyć się o własność swoją i innych. Dawanie rozumnej swobody właściwej dla poziomu rozwoju dziecka oznacza, że w miarę dorastania rodzice dają dziecku coraz szerszy zakres swobody. Stawiają oni również rozsądne wymagania, potrafią utrzymać autorytet, są obiektywni w ocenie perspektyw ryzyka. Dziecko obdarzone zaufaniem jest w miarę pewne siebie, gotowe do pokonywania trudności
i kończenia rozpoczętej czynności. Uznanie praw dziecka w rodzinie jako równych, bez przeceniania i niedoceniania jego roli występuje wtedy, gdy dziecko jest traktowane jako równoprawny członek rodziny. W miarę dorastania dopuszczane jest do coraz szerszego kręgu spraw, w których współuczestniczy i o których współdecyduje. Dziecko zaczyna rozpoznawać granice odpowiedzialności i oczekiwań rodziców oraz ponosić tego konsekwencje.
Postawy właściwe nie wykluczają się wzajemnie, ale zazwyczaj współistnieją. Rodzic respektujący takie postawy ma duże szanse na prawidłowy rozwój swojego dziecka.
Obok pozytywnych postaw rodzicielskich mogą występować również postawy negatywne, czyli nieprawidłowe, patogenne postępowanie rodziców wobec dziecka. W takim przypadku może dojść do osłabienia prawidłowego rozwoju osobowości dziecka, zaburzeń emocjonalnych, stanów nerwicowych, oraz do niedostatecznej dojrzałości szkolnej dziecka. Wśród postaw negatywnych wyróżnia się następujące typy matek:
1. matka agresywna,
2. matka nadmiernie skrupulatna i lękowa,
3. matka, dla której dziecko jest środkiem kompensacji niespełnionych pragnień i nadziei życiowych.
Matka agresywna nie akceptuje ojca dziecka. Pogardza nim i wychowuje dziecko
w poczuciu niechęci do ojca. U matki agresywnej może wystąpić dystans uczuciowy, dezaprobata i krytyka dziecka, podejście dyktatorskie, surowe kary, zastraszenie. Wyzwala
to u dziecka agresję i kłótliwość. Postawa taka może wywołać zahamowanie rozwoju uczuć wyższych i zachowania aspołecznego. Matka nadmiernie skrupulatna, to matka nastawiona lękowo. Chce ona uchronić dziecko przed wpływem zagrażającego w jej odczuciu środowiska. Sprawdza i kontroluje każdy jego krok, aby dokonać korekty i polepszyć efekt jego działania. Dziecko otoczone jest przesadną opieką, niedopuszczane do samodzielnego działania, izolowane od rówieśników. Postawa taka może spowodować u dziecka opóźnienie dojrzałości emocjonalnej, infantylizm, bierność, brak inicjatywy, zarozumialstwo. Matka szukająca w dziecku i poprzez nie satysfakcji życiowej, chce zaspokoić przede wszystkim własne marzenia i aspiracje. Nie licząc się z dzieckiem sama decyduje, co jest dla niego najlepsze. Dziecko staje się uległe, bo gdy wyraża sprzeciw, matka przestaje je akceptować i próbuje nagiąć je do wymarzonego wzoru. Często krytykuje dziecko, zbyt wiele od niego wymaga, kieruje się własnymi aspiracjami, nie dostrzegając potrzeb dziecka. Postawa taka prowadzi do zaburzeń w rozwoju osobowości dziecka.
Wśród typów ojców, którym przypisuje się najsilniej zaznaczoną rolę patogenną wymienia się najczęściej trzy typy:
1. ojca nieobecnego,
2. ojca surowego, rygorystycznego,
3. ojca groźnego.
Ojciec nieobecny, to ojciec nie wykazujący bliższego zainteresowania sprawami dziecka, który nie uczestniczy aktywnie w procesie wychowania. Cechuje go ubogi stosunek uczuciowy, beztroska w odniesieniu do potrzeb i dobra dziecka, unikanie go i ignorowanie. Ojciec surowy, rygorystyczny, to ojciec nadmiernie egzekwujący swoje wymagania. Pragnie on, aby dziecko jeszcze lepiej wykonywało swoje obowiązki. Ojcowie tacy mają często nadmierne aspiracje życiowe w stosunku do swoich dzieci (głównie synów), niezgodne
z rzeczywistymi możliwościami dziecka. Ciągła krytyka i wymaganie od dziecka coraz więcej sprzyja kształtowaniu się niepewności, braku wiary we własne siły, lękliwości, przewrażliwienia, uległości wobec silniejszych. U dziecka mogą wystąpić trudności
i niepowodzenia szkolne. Ojciec groźny, to postać częściej występująca w rodzinie niż groźna matka. U takiego ojca występuje tajona wrogość i nienawiść do własnych dzieci. Bywa
on postrachem rodziny. Nie lubi on dzieci i nie życzy ich sobie, a opiekę nad nimi uważa
za odrażającą. Często są to ojcowie alkoholicy.
Właściwe stosunki między rodzicami i ich pozytywne postawy rozwijają u dziecka poczucie odpowiedzialności i gotowość do podejmowania zobowiązań. Istnieje ścisły związek pomiędzy pozytywnymi i negatywnymi postawami rodziców, a osiągnięciami dziecka w nauce. Niektóre negatywne postawy rodziców wobec dzieci mogą prowadzić do wykształcenia w nich złych postaw wobec samych siebie, co z kolei może negatywnie oddziaływać na postępy szkolne dziecka, nawet przy jego normalnym poziomie sprawności umysłowej. We wczesnych latach szkolnych poziom umysłowy jest stymulowany przez postawę akceptacji ze strony rodziców, a hamowany przez postawę odrzucenia. Postawy rodzicielskie wpływają na pozycję dziecka w rodzinie.

Anna Suska - Sochaczewska

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie