Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Duch Święty twórcą inkulturacji w dziele ewangelizacji

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 3114 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 
      Na przestrzeni historii, działalność misyjna uczyniła z Kościoła znak zbawienia w Chrystusie. Do uczestnictwa w tym Bożym planie zbawienia, Kościół, zaprasza, wszystkich ludzi, aby każdy mógł usłyszeć Dobrą Nowinę i uwierzyć. W jej centrum zawsze jest Jezus Chrystus, jedyny Zbawiciel człowieka, którego zawsze celem jest przyprowadzenie ludzi do Boga. W Nim nastąpiło pojednanie między Bogiem a ludźmi, ludzi miedzy sobą z ich naturalnym środowiskiem. Jan Paweł II na początku encykliki "Redemptoris missio" pisze za świętym Pawłem: "Bożym planem jest wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie jako Głowie: to, co w niebiosach i to, co na ziemi " Podobne stwierdzenie znajdujemy w "Tertio Millenio Adveniente": "Jezus Chrystus jest odnowieniem wszystkiego."· Jezus Chrystus namaszczony Duchem Świętym jest pierwszym posłanym, wewnętrznie pojednanym w sobie, pierwszym Człowiekiem nie rozdartym wewnętrznie, wolnym od jakiegokolwiek grzechu (por. Hbr 4,15). Dlatego działalność misyjna jest nieustanną szkołą jednoczenia i odnowy wszystkiego w Chrystusie w kontekście wielości i różnorodności, nie wyłączając skali kosmicznej . Idąc do wszystkich narodów Kościół głosi Ewangelię Chrystusa świadomy tego, iż spotka się z ludźmi z takiej czy innej grupy etnicznej, o różnej mentalności, wnętrzu, świecie wartości, w końcu – całym jego środowisku, w którym żyje.
      Ojciec Święty z głęboką wiarą twierdzi, że Duch Święty, który poprzedza dzieło misyjne "zasiewa także , obecne w obrzędach i kulturach i otwiera je ku dojrzałości w Chrystusie". "Kościół – mówi na innym miejscu Papież – żyje tajemnicą Chrystusa, czerpie z niej bez wytchnienia i stale szuka dróg, ażeby tę tajemnicę swojego Pana i Mistrza przybliżyć ludzkości". Działalność misyjna to także sprawa głęboko ludzka, ponieważ człowiek jest "pierwszą i podstawową droga Kościoła" . Dla niego to Syn Boży stał się człowiekiem i przez swoje wcielenie "zjednoczył się jakoś z każdym człowiekiem", z całymi jego społecznymi i kulturowymi warunkami. Ojciec Święty stawia Kościołowi dwa wyzwania: z jednej strony "nowa ewangelizacja" wspólnot kościelnych, które uległy dechrystianizacji i "opieka duszpasterska" w Kościołach zakorzenionych w Chrystusie, z drugiej zaś strony "pierwsze przepowiadanie" Chrystusa wśród niewierzących – misja "ad gentes". Nasuwa się tutaj pytanie: Jak ewangelizować i katechizować, żeby ludzie różnych kultur przyjęły jedną Ewangelię? Jak głosić Ewangelię w dzisiejszej zjednoczonej Europie? Należałoby, więc poruszyć tu problem inkulturacji Ewangelii i roli jaką spełnia w niej Duch Święty. Obecna sytuacja wielu ludzi, a nawet całych społeczeństw od dawna chrześcijańskich np. w Europie (problem sekularyzacji, zeświedczenia, a nawet dechrystianizacji), pokazuje jak trudny jest dialog Ewangelii z kulturą, jak trudno człowiekowi wierzącemu wcielać wartości ewangeliczne w konkret życia. W poniższym opracowaniu proces inkulturacji ukazany będzie jako integralna część jednej działalności misyjnej Kościoła, zwłaszcza w odniesieniu do tzw. terenów misyjnych.
      Słowo "inkulturacja" w teologii używane jest od niedawna, chociaż jest to dziedzina, która od samego początku była istotną częścią działalności misyjnej Kościoła . Po raz pierwszy w misjologii neologizmu tego użył w 1953 r. P. Charles na określenie związków ewangelii z kulturą . J. Masson nadał temu określeniu głębszy sens ukazując w inkulturacji potrzebę otwarcia się Kościoła na wszelkie kultury. Z pojęciem "inkulturacja" spotykamy się na Synodzie Biskupów poświęconemu katechizacji, który stwierdził, że Kościół przyjmując do swej społeczności ludy z ich kulturami nie może ich niszczyć, ale powinien je oczyścić. Katechezę zaś uznał za narzędzie inkulturacji .
      W oficjalnym dokumencie Kościoła neologizm ten pojawia się w adhortacji apostolskiej Jana Pawła II "Catechesi tradendae" i oznacza, zarówno w odniesieniu do katechezy jak i ewangelizacji, "wszczepienie siły Ewangelii w sama istotę kultury", w której żyje człowiek. Do tego konieczne jest, jak zauważa K. Müller, poznanie tych kultur oraz dostrzeżenie istniejących w nich wartości i bogactw. Wcześniej słowo to zastępowały takie wyrażenia jak "adaptacja misyjna" czy "akomodacja", ale wyrażały one raczej zewnętrzną relację między życiem chrześcijańskim, orędziem Ewangelii, a daną kulturą.
      Jan Paweł II, który przez swoje pielgrzymowanie do różnych zakątków świata, jak mało, kto ma doskonały obraz stanu działalności misyjnej, wskazuje, że w obecnym czasie Kościół staje w obliczu żywej i palącej potrzeby inkulturacji. W "Redemptoris missio" papież dokładnie określa definicję inkulturacji ujmując ją jako "wewnętrzne przekształcenie autentycznych wartości kulturowych przez ich integrację w chrześcijaństwie i zakorzenienie chrześcijaństwa w różnych kulturach." Proces ten jest jak widać dwutorowy, gdzie z jednej strony mamy do czynienia z głoszeniem orędzia ewangelicznego przekazywanego przez Kościół i życiem chrześcijańskim, z drugiej zaś strony uwidacznia się wielość ludzkich, stale zmieniających się i rozwijających kultur.
      Prowadząc działalność ewangelizacyjną wśród narodów Kościół nie może zapomnieć prawdy o tym, że nie opiera się ona tylko na ludzkich zdolnościach, ale przede wszystkim jest dziełem Ducha Świętego, który jest protagonista misji. Dlatego też dzięki impulsom Ducha Świętego Kościół zostaje "wciągnięty w proces inkulturacji" .
      Duch Święty stojąc u początków Kościoła otwiera go zdecydowanie na narody, daje przy tym świadectwo o powszechności Chrystusowego odkupienia. Już w dniu Pięćdziesiątnicy orędzie skierowane do ludzi za sprawą Ducha Świętego w darze mówienia różnymi językami, było pierwszą formą inkulturacji, gdzie każdy z zebranych wokół grona Jedenasty "słyszał" swój ojczysty język (por. Dz 2, 1-41). Następuje tu spotkanie ludzi w jedności ponad podziałami językowymi i kulturowymi, które w przedziwny sposób sprawia Duch Prawdy. Innym przykładem może być wprowadzenie pierwszego poganina – Korneliusza do wspólnoty Pierwotnego Kościoła przez Piotra, który działając pod wpływem Parakleta, poprzez swoją decyzję wyprowadził Wspólnotę Zbawionych poza etniczno – religijne granice judaizmu, tak, aby wszyscy mogli korzystać z Chrystusowej Paschy.
      Powszechna misja Kościoła dokonuje się w czasie i rozwija równolegle z dziejami ludzkości. Ożywiony tchnieniem Ducha Świętego Kościół nieustannie idzie do ludów i narodów, napotykając na swej drodze owe "zarodki Słowa", podnosi je, oczyszcza i uświęca. Nie zaczyna zatem od zera, lecz zawsze zastaje "ziarna prawdy", i to, co napotyka czyni Chrystusowym. To Duch Święty tajemniczo obecny w ludzkich sercach rozsiewa te "semina Verbi" i prowadzi Kościół do spotkania z ludźmi różnych kultur. Można by tu postawić zasadniczą tezę: Kościół musi ewangelizować wraz z ludami różnych kultur, a nie wbrew nim. Ojciec Święty pisze: "Stosunek Kościoła do innych religii określony jest przez podwójny szacunek: "
      Ewangelizacja misyjna i katechizacja to działanie Kościoła na skrzyżowaniu kultur. Odsłania ona odnowę i przemianę wszystkiego w Chrystusie. Ta rekapitulacja jest "analogatum principale" procesu inkulturacji i dokonuje się przez odnowę i ." .
      Posyłając misjonarzy na tereny o różnych kulturach, Kościół musi zdać sobie sprawę jak ważną rzeczą jest zrozumienie tych, do których się zwraca. Potrzebuje także umiejętności słuchania ludzi różnych tradycji i epok, i ciągłego nasłuchiwania tego, "co mówi Duch do Kościołów" (Ap 2,11), by na nowo weryfikować swoje metody działania. Dopiero wtedy człowiek żyjący w Afryce może stać się prawdziwym chrześcijaninem, nie przestając być autentycznym Afrykańczykiem, mieszkaniec Azji – prawdziwym wyznawcą Chrystusa i Azjatą, itd. Głosząc Chrystusa na terenach misyjnych Kościół musi uwzględnić konkretnego słuchacza i zwracać się do niego bezpośrednio, gdyż tylko wtedy będzie skutecznym znakiem tego, co głosi i czyni. Wynika z tego jasny wniosek, że istnieje potrzeba szczególnej formacji tych, którzy udają się na tereny misyjne, by zakładać, miejscowe Kościoły. C. Goldwin nazywa misjonarza człowiekiem pogranicza, tym posłanym na tereny nieznanego sposobu myślenia, kultury, obrzędów, sztuki, muzyki, postaw, rozrywki i wszystkich innych egzystencjalnych elementów, z których składa się ludzkie życie. Potrzeba więc by misjonarze dostosowali przekaz i wszelkie metody ewangelizacji do mentalności tych, do których zostali posłani, tak by słowo Jezusa proklamowane narodom głęboko przeniknęło ich całe środowisko. Przykładem tego jest sam Chrystus, który głosząc Dobrą Nowinę przystosowywał jej treść do konkretnych słuchaczy, posługując się elementami kultury współczesnych sobie ludzi ( por. Mt 13). Podobnie Święty Paweł stając się "wszystkim dla wszystkich" ( 1Kor 9,22) zbliżał się do swoich słuchaczy, poznawał ich kulturę, problemy, konkretne potrzeby oraz mentalność po to, by odpowiednio i trafnie przekazywać treść zbawczego orędzia.
      Potwierdzeniem tego są słowa Jan Pawła II: "Misjonarze pochodzący z innych Kościołów i krajów winni włączyć się w świat społeczno – kulturowy tych, do których zostali posłani, przezwyciężając uwarunkowania środowiska swego pochodzenia. Tak więc winni się nauczyć języka regionu, w którym pracują, poznać najbardziej znamienne przejawy tamtejszej kultury, odkrywając jej wartość w bezpośrednim doświadczeniu,. Jedynie z taką wiedzą mogą oni nieść tym ludom w sposób wiarygodny i owocny poznanie ukrytej tajemnicy. W ich przypadku nie chodzi oczywiście o zaparcie się własnej tożsamości kulturowej, ale o zrozumienie, docenianie, popieranie i ewangelizowanie kultury środowiska, w którym działają, a zatem o to, by byli w stanie nawiązać z nim rzeczywisty kontakt, przyjmując styl życia, będący znakiem ewangelicznego świadectwa i solidarności z tamtymi ludźmi." . Misjonarz musi więc najpierw przyjąć postawę sługi i słuchacza, sam się nawracać, dać się porwać Chrystusowi i pozwolić, aby Duch Święty nieustannie przekształcał go w Chrystusa. Jest to postawa kenozy, ogołocenia się na wzór Chrystusa ( por. Flp 2,7-8). Dzieła "wcielania" w inną kulturę może dokonać tylko Duch Święty, za sprawą, którego dokonało się wcielenie Syna Bożego. Ta obecność Ducha Świętego w różnych przejawach ludzkiej kultury wymaga więc nowej postawy ze strony misjonarzy i "należy ją przyjąć z szacunkiem i wdzięcznością ,ale jej rozpoznawanie należy do Kościoła, któremu Chrystus dał swego Ducha." .
      W wyniku spotkania Kościoła z konkretnym ludem i kulturą człowiek ewangelizowany ma możliwość odpowiedzi na usłyszane orędzie i przyjąć Chrystusa, który objawia mu pełnię prawdy. Chrystus, odwieczne Słowo Ojca, poprzez głoszenie Ewangelii, nieustannie wciela się w różne kultury, uszlachetnia je i oczyszcza, dając człowiekowi przystęp do Ojca. Słowo Boże, które ma w sobie moc zbawczą wciela się w serca ludzkie wprowadzając w misterium Chrystusa. Dokonuje tego Duch Święty nierozłącznie działający wraz ze Słowem. Słowo wciela się, a Duch Święty dokonuje wcielania tegoż Słowa w serca słuchaczy . W ten sposób Duch Święty daje możliwość człowiekowi dojścia do przyjęcia paschalnej tajemnicy Chrystusa.
      Inkulturacja wymaga więc ciągłego wnikania w mentalność i sposoby życia poszczególnych narodów. Dzięki temu Ewangelii w swoich początkach mogła zakorzenić się w konkretnej kulturze, od której nie można jej obecnie wyizolować. Jan Paweł II przestrzega, że "w procesie inkulturacji nie może być tak zwyczajnie odłączone od kultury w której się od początku zakorzeniło (...), ani też bez poważnych strat nie może być oddzielone od tych form kultury, w których było przekazywane w ciągu wieków". Doskonałym przykładem zakorzeniania się Ewangelii w różne kultury i tradycje są narody europejskie przez kilkanaście stuleci, które dzięki otwarciu się na światło Ewangelii, nie tylko nic nie straciły ze swojej tożsamości, ale zyskały niezwykłe bogactwo, które trudno dziś przeliczyć. Jednocześnie w tejże Europie, uwidacznia się dziś problem wykorzeniania wielu form kultury opartej na tradycji i wierze chrześcijańskiej, co prowadzi do powstawania pewnego rodzaju "pustki", którą zastępują różne twory, często całkowicie nie mające żadnego odniesienia do istniejącej na danym terenie kulturze, a niejednokrotnie ją niszczące.
      Owocem inkulturacji jest powstanie Kościoła lokalnego, utworzonego na danym terenie, ale wcielonego jednak w rodzimą kulturę. Duch Święty, który w dniu Pięćdziesiątnicy zjednoczył wszystkie języki we wspólnym uwielbieniu Boga i przezwyciężył podziały, stale prowadzi Kościół do narodów, aby poprzez niego integrować je wraz z ich odrębnościami, tworząc jedność w wielości. Nie może to jednak w żaden sposób naruszyć jedności Kościoła powszechnego i integralności wiary chrześcijańskiej. Mówi o tym Ojciec Święty : "Właściwy proces inkulturacji winien kierować się podwójną zasadą: ". W realizacji tych wymagań Kościół wspomagany jest zawsze przez Ducha Świętego - Ducha Prawdy, który w sposób szczególny jest odpowiedzialny za to, aby czuwać nad realizacją dzieła misyjnego. On jest nadrzędnym podmiotem całej działalności misyjnej Kościoła. Duch Święty nieustannie darowany jest tym, którzy wierzą w Chrystusa, ale i tym, którzy żyjąc w różnych tradycjach i kulturach Go nie znają i sprawia, że ludzka kultura naznaczona przez swego twórcę grzechem doznaje "ulepszenia, wyniesienia na wyższy poziom i pełnego udoskonalenia". Ojciec Święty z naciskiem podkreśla, że inkulturacja to "proces głęboki i całościowy, który dotyczy zarówno orędzia chrześcijańskiego, jak też refleksji i konkretnej działalności Kościoła". Chodzi więc o to, aby młode Kościoły zgodnie ze swoimi tradycjami kulturowymi mogły stopniowo wyrażać własne doświadczenie chrześcijańskie oryginalnymi sposobami i formami. Ewangelizacja zatem dotyczy wszelkich kręgów życia człowieka, aby przenikać od wewnątrz i tworzyć nową ludzkość. Papież Paweł VI głosi, że Kościół mocą Dobrej Nowiny ma przemieniać ludzkie sumienia, wreszcie ich życie i całe środowisko w którym żyją. Jako droga do pełnej ewangelizacji inkulturacja ma sprawić, aby człowiek mógł przyjąć Jezusa Chrystusa całym swym życiem osobowym, kulturowym, ekonomicznym i politycznym, dążąc do pełnej wierności Bogu Ojcu i do świętości życia dzięki działaniu Ducha Świętego. To On – "Dar niestworzony", "początek wszelkiego obdarowania stworzeń", "Dawca życia" tworzy nową ludzkość, nowy ład, ład Chrystusowy i prowadzi Oblubienicę - Kościół do zaślubin. Swoją obecnością konsekruje świat, a poprzez proces inkulturacji odradza ludzkość z niewoli grzechu, dokonując owej rekapitulacji – pojednania w Chrystusie i z Chrystusem.
      Obraz Kościoła powszechnego – Kościoła dla wszystkich daje dopiero wspólnota wielokulturowa, wnosząca własną refleksję nad Słowem Bożym i własna służbę Ewangelii w różnych wspólnotach. Dopiero wówczas możliwe jest przekraczanie barier rasowych i kulturowych, barier dziedzictwa narodowego, ponieważ dzięki Duchowi Świętemu Kościół staje się znakiem Królestwa, które zawsze "ma na celu przekształcenie stosunków między ludźmi i urzeczywistnia się stopniowo, w miarę jak ludzie uczą się kochać, przebaczać i służyć sobie wzajemnie." .
      Inkulturacja prowadzi w końcu do nowej "communio", która przede wszystkim ma swe odzwierciedlenie w Kościele lokalnym, w jego komunii z kulturą swego ludu, a poprzez swą łączność z Kościołem powszechnym – z całą ludzkością, aby tworzyć "cywilizację miłości". Twórcą tej komunii pomiędzy Kościołem a ludzkością, światem jest Duch Święty, który wzbudzając w sercach ludzkich szlachetne ideały, kieruje rozwojem historii, czasu, ciągle odnawia oblicze ziemi i prowadzi na spotkanie z Jezusem Chrystusem. Duch Święty sprawia także w sercach ludzkich pragnienie tworzenia Kościoła jako jednej rodziny, w której nie będzie miejsca na etnocentryzm (np. europejski) i skrajne partykularyzmy, ale prowadzi do prawdziwego pojednania i komunii między różnymi społecznościami etnicznymi, ciągle budując w ten sposób katolicką jedność. Poprzez inkulturację i ożywcze działanie Ducha Świętego "... Kościół jest w Chrystusie niejako sakramentem, czyli znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego". Dla Ojca Świętego inkulturacja jest procesem trudnym i dokonującym się powoli. Dotyczy nie tylko tych, którzy działają bezpośrednio na polu misji "ad gentes", ale także całych wspólnot chrześcijańskich w miarę jak się rozwijają, i pasterzy, którzy są odpowiedzialni za rozeznanie i popieranie jej realizacji. Winna więc objąć cały Lud Boży , pobudzając także Kościół do stałej odnowy. Papież ukazuje kierunek ciągłej odnowy Kościoła poprzez weryfikacje wiary i to wiary integralnej, autentycznie przeżytej w danym środowisku . Jeżeli misje są sprawą wiary, a inkulturacja częścią działalności Kościoła, to słusznym wydaje się być stwierdzenie Jana Pawła II, że inkulturacja powinna stać się "wyrazem chrześcijańskiego doświadczenia wspólnoty".
      Dzięki działaniu Ducha Świętego w sercach ludzkich wszystkich narodów i czasów, Kościół odkrywa "nasiona Słowa" obecne w różnych kulturach i tradycjach. Paraklet podejmuje się zadania przygotowania ich na przyjęcie Chrystusa i wcielanie, zakorzenianie Ewangelii w kulturę ludzką. Kościół prowadzony przez Ducha Prawdy zostaje wprowadzony w proces inkulturacji asymilując te wartości i prawdy, które są szlachetne, nie niszcząc ich, ale przemieniając. To Duch Święty czuwa nad tym, aby dokonywało się prawdziwe spotkanie Kościoła z kulturami. Jest to spotkanie człowieka z człowiekiem, spotkanie ubogacające obie strony. Prowadząc działalność misyjną Kościół oświecony światłem Ducha Świętego ukazuje narodom różnych kultur Ewangelię, przez co staje się twórcą nowej kultury, opartej na cywilizacji miłości.
      Jest to proces budowania Królestwa Bożego, jednoczenia wszystkiego Chrystusie, proces mozolny, ale konieczny, aby Kościół mógł być prawdziwym narzędziem tegoż Królestwa. Dlatego ciągle musi być otwarty na słuchanie głosu Ducha, który tchnie tam gdzie chce ( J 3,8) i otwarty na Jego przemieniająca moc. Duch Święty jest odwiecznie obecny w każdej przestrzeni geograficzno – kulturowo- historycznej, dlatego żaden człowiek, żaden krąg kulturowy jego życia nie może być wyłączony spod wpływu Tego, który jest "Uświęcicielem ludzkości, Ożywicielem i Uświęcicielem kultury" .
      Proces inkulturacji jest procesem bardzo złożonym i długofalowym, dzięki któremu wciąż ta sama Ewangelia Chrystusa poprzez wieki, znajduje odpowiednie środki wyrazu w kulturze danego narodu. Dzięki światłu orędzia ewangelicznego elementy zła i błędu zawarte w owych kulturach zostają zdemaskowane i odrzucone, a dobro zostaje oczyszczone i skierowane ku pełni, aby człowiek bez odrywania się od swych korzeni mógł w całej swej egzystencji przeżywać autentyczność wiary chrześcijańskiej. Potrzeba tu otwarcia na to światło Ewangelii, co jest zawsze darem Ducha Świętego, który jednak zaprasza człowieka do współpracy. Autor ma nadzieję, że opracowanie to przyczyni się do głębszego zrozumienia procesu inkulturacji i pozwoli stosować ją w praktyce misyjnej, duszpasterskiej i katechetycznej.

BIBLIOGRAFIA
I. Nauczanie Jana Pawła II i dokumenty Kościoła
Jan Paweł II, Encyklika "Redemptoris missio", Watykan 1990.

  • Encyklika "Dominum et Vivificantem", Watykan 1986.
  • Wierzę w Ducha Świętego, III tom katechez środowych wygłoszonych w dniach 26 IV 89 – 3 VIII 91, Watykan 1991.
    Jan Paweł II, Encyklika "Redemptor hominis", Watykan 1979.
  • Adhortacja apostolska "Catechesi tradendae", Watykan 1979.
  • List apostolski "Tertio millenio adveniente", Watykan 1994.
  • Adhortacja apostolska "Ecclesia in Africa", Watykan 1995.
  • W imię przyszłości kultury. Przemówienie do UNESCO, Paryż, 2 czerwca 1980, w: Wiara i kultura. Dokumenty, przemówienia, homilie. Lublin 1988, s. 51-68.
  • Duch Boży, a "ziarna prawdy" obecne w religiach ····· niechrześcijańskich Audiencja Generalna 9 30 IX 1998, LOR 20 (1999) nr 1, s. 44-45.
  • Duch a "znaki czasu", Audiencja Generalna 23 IX 1998, LOR 20 ·· (1999) nr1, s. 46-47.
  • Duch a "ziarna prawdy" w myśli ludzkiej, Audiencja Generalna 16 ·· IX 1998, LOR 20 (1999) nr 1, s. 45-46.
Katechizm Kościoła Katolickiego, Poznań 1994.
Kongregacja Nauki Wiary, List do Biskupów Kościoła katolickiego o niektórych aspektach Kościoła pojętego jako komunia, LOR 13 (1992)nr 10, s. 37-41.
Paweł VI, Evangelii nuntiandi, w: Encykliki, Jan XXIII, Paweł VI, Jan Paweł II, Warszawa 1981, s. 359-435.
Pełna jest ziemia Twego Ducha, Panie, Oficjalny dokument Komisji Teologiczno-Historycznej Wielkiego Jubileuszu Roku 2000, Katowice 1997.
Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna o Kościele "Lumen gentium", w: Konstytucje. Dekrety. Deklaracje, s. 89-170.
Sobór Watykański II, Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym "Gaudium et spes", w: Konstytucje. Dekrety. Deklaracje, s. 537-620.

II. Literatura
    Crollius Roest A. A., Inkulturacja, w: Kościół misyjny. Podstawowe studium misjologii, red. S. Karotempler, Warszawa 1997.
    Czajkowski M., Misyjny wymiar pontyfikatu Jana Pawła II, SN (1997) nr 104, s. 9-30.
    Degrijse O., Od "Ad gentes" przez "Evangelli nuntiandi" do "Redemptoris missio". Czy inna definicja misji?, -405.Kolekcja Com 1993, t. nr 8, s. 108-132.
    Federici T., Lo Spirito Santo protagonista della missione (RMs 21-30), w: Cristo Chiesa
    Missione. Commento alla "Redemptoris Missio", Studia Urbaniana 38, Roma 1992, s. 107-151.
    Janeczek S., Inkulturacja, w: EK, t. VII, Lublin 1997, k. 234-237.
    Kluj W., Teologiczne podstawy dialogu międzyreligijnego CTh 68 (1998) nr 2, s. 75- -107.
    Kmiecik A., Teologia misji po Soborze Watykańskim II, ŚN (1990) nr 63, s. 4-10.
    Kmiecik A., Posyłam was. Misja Chrystusa Odkupiciela powierzona Kościołowi, Warszawa 1995.
    Krzyszowski Z., Kościół w funkcji kulturotwórczej, RT 45 (1998) z. 2, s. 45-67.
    Lewek A., Inkulturacja jako zasada ewangelizacji, ZMis (1986) t. VII, s. 74-89.
    Lopez-Gay J., Trynitarny, chrystologiczny i pneumatologiczny wymiar misji, w: Elementy teologii misyjnej (pr. zbior.), Pieniężno 1987.
    Mewuda-Wen-Ballang J. B., Być prawdziwym chrześcijaninem pozostając autentycznym Afrykańczykiem, Com 10 (1990) nr 4, s. 87-94.
    Müller K., Inkulturacja i akomodacja w dokumentach papieskich, ZMis (1986) t. VII, s. 14-28.
    Müller K., Teologia misji. Wprowadzenie, Warszawa 1989.
    Rusecki M., Istota i geneza religii, Warszawa 1989.
    Sakowicz E., Duch Święty jest obecny i działa w każdym czasie i miejscu. Czytając
    Redemptoris missio Jana Pawła II, CTh 65 (1995) nr 4, s. 152-155.
    Sakowicz E., Duch Święty tajemniczo obecny w religiach i kulturach niechrześcijańskich, w: Duch, który jednoczy. Zarys pneumatologii, 27.red. 2.M. Marczewski, 405.Lublin 1998, s. 253-258.
    Sakowicz E., Nie ma misji bez misjonarzy. Komentarz do encykliki "Redemptoris missio" Jana Pawła II, CTh 67 (1997) nr 3, s. 174-178.
    Sakowicz E., Pneumatologiczne podstawy dialogu Kościoła z religiami pozachrześcijańskimi w nauczaniu Jana Pawła II, Animator 3 (1994), s. 132-157.
    Schineller P., Inkulturacja, Znak 46 (1994) z. 9, s. 32-39.
    Wodecki B., Teologia inkulturacji misyjnej, ZMis (1986) t. VII, s. 29-49.
Opracował: Andrzej Bulicz

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie