|
zespół nadpobudliwości psychoruchowej
I. Identyfikacja problemu.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej.
II. Wstępna charakterystyka zjawiska.
l. Rodzaj zjawiska.
Przy nadpobudliwości psychoruchowej występuje duża impulsywność, czyli działanie pod wpływem chwilowego pragnienia bez zwracania uwagi na konsekwencje, nadmierna aktywność ruchowa, czyli ekspansja ruchowa, będąca wyrazem wzmożonej potrzeby ruchu oraz zaburzenie uwagi.
2. Informacja kogo dotyczy problem.
Chłopca 7-letniego, ucznia klasy pierwszej.
3. Powód zwrócenia uwagi na dziecko.
Uczeń na lekcji często:
§ wierci się na krześle,
§ sprawia wrażenie, że nie słucha,
§ nie potrafi skoncentrować się na szczegółach,
§ prosi o powtórzenie, często zapomina co ma zrobić,
§ nie lubi angażować się w naukę,
§ jest niezgrabny, wszystko strąca z ławki ,
§ podczas pracy łatwo się rozprasza,
§ przeszkadza innym w nauce,
§ mówi nieproszony ,
§ jest ruchliwy w zabawach, zaczepia kolegów,
§ charakteryzuje go niepokój ruchowy: bawienie się przyborami na ławce
machanie nogami, pocieranie nosa pomimo braku kataru.
4. Motywacja wyboru przypadku.
Zajęłam się tym problemem, dlatego, że chłopiec wymaga specjalnego podejścia i
indywidualnego traktowania.
Jako, że w październiku 2004 roku ukończyłam kurs na temat :"Dziecko z dysfunkcjami w szkole masowej", postanowiłam wykorzystać nowo nabytą wiedzę w pracy z uczniem aby zminimalizować zaburzenie.
Pracuję w szkole wiele łat i zawsze w grupie moich podopiecznych jest ktoś, kto
potrzebuje dodatkowej pomocy.
IV. Prognoza.
Odpowiednio dobrane środki zaradcze mogą wpłynąć na złagodzenie problemu. Spowoduje to lepsze funkcjonowanie chłopca w grupie szkolnej ,bez odwoływania się do porad specjalistycznych. Bardzo ważna jest w tym przypadku współpraca nauczyciela z rodzicami w celu ustalenia jednolitego oddziaływania aby uzyskać jak najlepsze efekty.
V. Propozycje rozwiązań:
· dokonać indywidualnej analizy objawów i przyczyn zaburzenia celem ustalenia
indywidualnego postępowania
· uświadomienie rodzicom trudności i potrzeb dziecka,
· w razie potrzeby zapewnić konsultację psychologiczno-pedagogiczną.
VI. W drożenie oddziaływań:
ü umożliwienie dziecku "wyładowania" energii poprzez odpowiednie zabawy
, prace wymagające ruchu, z równoczesnym ograniczeniem sytuacji
pobudzających, dużo ruchu na świeżym powietrzu,
ü kształtowanie pozytywnego obrazu dziecka poprzez słowa akceptacji i
zachęty,
ü stwarzanie wokół dziecka dobrego "klimatu",
ü stała współpraca z rodzicami i informowanie ich na bieżąco o
stosowanych środkach zaradczych,
ü podpowiedzenie rodzicom właściwych metod zaradczych w przypadku
niewłaściwych zachowań syna.
VII. Spodziewane efekty oddziaływania:
Ř powolna przemiana postawy ucznia,
Ř lepsze funkcjonowanie chłopca w grupie,
Ř zmniejszenie objawów zaburzenia.
Wskazówki do dalszej pracy:
Pozwolić dziecku podczas lekcji na wyładowanie energii poprzez wykonywanie różnych prac (rozdawanie kart pracy, zmazanie tablicy, podanie pomocy...).
Skonsultować w miarę potrzeby uwagi rodziców i wychowawcy z psychologiem.
Często rozmawiać
Literatura.
1. Kozłowska A. : Jak pomagać dziecku z zaburzeniami życia uczuciowego.
Warszawa 1996.
2. Nartowska H.: Wychowanie dziecka nadpobudliwego. Nasza Księgarnia,
Warszawa 1972.
3. Postolska A. : Zespół nadpobudliwości psychoruchowej w "Życie Szkoły"
nr. 7
4. Zaborowski Z. : Podstawy wychowania zespołowego, PWN , Warszawa 1987
Halina Majka
|
