Rozwój dziecka w młodszym wieku szkolnym charakteryzuje intensywna motywacja do poznawania otaczającego świata, ludzi, rzeczy i zjawisk oraz nabywania w procesie uczenia się kompetencji warunkujących efektywność funkcjonowania w szkolnych i pozaszkolnych sytuacjach społecznych.
Poziom rozwoju psychofizycznego dziecka w klasach I-III wymaga stosowania w procesie kształcenia szerokiego asortymentu środków dydaktycznych w celu umożliwienia mu polisensorycznego poznawania rzeczywistości. Spełniają one swoją funkcję, moim zdaniem, wtedy, gdy stają się źródłem wrażeń, spostrzeżeń i przeżyć.
Media pozwalają na atrakcyjne spotkanie uczniów z poznawanym materiałem nauczania. Bogactwo i różnorodność środków technicznych (multimediów) powoduje, że dzięki ich wykorzystaniu w toku lekcji unowocześnia się proces kształcenia, a struktura lekcji zaczyna pod wpływem tych możliwości zmieniać się i doskonalić.
Szukając odpowiedzi na obecnie nurtujące mnie pytanie dotyczące roli nowoczesnych środków wspomagających proces uczenia się i nauczania w szkolnej rzeczywistości, z I etapem kształcenia włącznie, można zauważyć, iż komputer i Internet znalazły się w centrum zainteresowania, jeśli idzie o przydatność w edukacji.
Reforma systemu edukacji postawiła, przed nauczycielami nowe zadanie: uczyć lepiej, ciekawiej, efektywniej i przede wszystkim skuteczniej. O ile wcześniej w procesie dydaktycznym świetnie sprawdziły się klasyczne pomoce naukowe, o tyle dzisiaj nie sposób obejść się bez zdobyczy współczesnej techniki. Mam na myśli oczywiście komputery, które udostępniają nowe możliwości prezentacji informacji i wiadomości szkolnych. W dobie rozwijającej się niesłychanie
dynamicznie elektroniki użytkowej, zmienia się sposób myślenia przeciętnego dziecka, które na co dzień obcuje z najnowocześniejszymi środkami medialnymi.
Większość szkół podstawowych wyposażona jest w pracownię komputerową. Komputer to urządzenie, które liczy, pisze, rysuje, odtwarza filmy, gra. Najczęściej też podłączony jest do Internetu.
Tematyka zajęć może być różna, zależy jedynie od pomysłowości nauczyciela oraz programów nauczania, w obrębie których można się poruszać. Komputer pojawia się na stanowisku pracy uczniów w skali coraz powszechniejszej. Uczeń nabywa umiejętności komunikowania się z nim. Zajęcia są mniej stresujące, uczniowie mogą swobodnie wyrażać swoje opinie i samodzielnie je weryfikować, nie narażając się na krytykę ze strony nauczyciela czy innych uczniów. Zastosowanie komputera ma wielką przyszłość właściwie w nauczaniu wszystkich przedmiotów, w tym i w edukacji wczesnoszkolnej, np.:
- na zajęciach plastycznych – uczeń może tworzyć np. najróżnorodniejsze kompozycje, które można zmieniać i modyfikować bez żmudnego pracowania od początku pracy,
- na zajęciach muzycznych (po dołączeniu dodatkowej klawiatury zmienia się w syntetyzer muzyczny) – uczeń zaimprowizowaną melodię może wielokrotnie zmieniać i poprawiać, zapisać w postaci nutowej, może „zmusić” komputer do odegrania melodii zadanej uprzednio w postaci nut itp.
- w edukacji polonistycznej – uczeń uczy się czytać (Klik uczy czytać), ortografii (Klik uczy ortografii)
- w edukacji matematycznej – dziecko uczy się liczyć (Klik uczy liczyć w zielonej szkole)
- w edukacji przyrodniczej – dziecko poznaje otaczający je świat (Encyklopedie multimedialne)
Proces edukacji wsparty komputerem obejmuje różne formy, np.
- ćwiczenia wspomagane przez komputer;
- symulacje z modelami sytuacyjnymi;
- gry dydaktyczne indywidualne i grupowe.
Komputer nie tylko wpiera ten proces, ale rejestruje też efekty uczącego się, wskazuje trudności, daje dodatkowe wyjaśnienia.
Komputer może spełniać następujące funkcje w procesie uczenia się:
- sprawdzać poziom przygotowania i osiągnięcia ucznia,
- przekazywać treści programowe, wspierać je ilustracjami,
- organizować multimedialny przekaz treści programu kształcenia,
- eksponować ćwiczenia do samodzielnego rozwiązywania,
- symulować procesy i trudne sytuacje,
- prowadzić dialog uczącego się z programem komputerowym.
Komputer pozwala przekroczyć granice czasu i przestrzeni, przyczynia się do podmiotowości ucznia. Jako środek polisensoryczny oddziałuje na większą liczbę zmysłów. Wspomaga proces kształcenia przez tworzenie testów i sprawdzianów. Podsumowując, w procesie dydaktycznym komputer pełni wiele funkcji, w tym dwie najistotniejsze: jest narzędziem ułatwiającym lub umożliwiającym proces komunikowania się oraz stymuluje procesy poznawcze ucznia. Zajęcia z komputerem nie tylko rozwijają umiejętności informatyczne, stwarzają również znakomite warunki rozwoju myślenia twórczego, oddziałują na osobowość uczniów, przyspieszają i ułatwiają nabywanie różnorodnych umiejętności, stanowią bogate źródło informacji.
Na zajęciach z elementów informatyki w klasach I-III zapoznaję uczniów z komputerem, dużo czasu przeznaczam na edytory tekstowe i graficzne. Pozwalają one dzieciom tworzyć własne prace, które następnie drukowane i powielane mogą być wykorzystane w dalszych etapach procesu dydaktyczno-wychowawczego.
Dziecko uczy się korzystania z klawiatury, sprawnego pisania na komputerze, doskonali analizę i syntezę oraz ćwiczy pamięć wzrokowo-słuchową. Dzięki ćwiczeniom w przepisywaniu tekstów, pisaniu ze słuchu rozwija spostrzegawczość, uwagę i czujność ortograficzną.
Doskonali umiejętność redagowania różnych form wypowiedzi: życzeń, opisów, dialogów.
Edytory graficzne są źródłem ciekawych ćwiczeń usprawniających percepcję wzrokową, orientację przestrzenną i sprawność manualną.
Dzięki programowi Paint uczniowie wykonują prace plastyczne, wizytówki, laurki, zaproszenia. Mogą łączyć wykonane w edytorze graficznym ilustracje z tekstem napisanym w edytorze tekstowym.
W szkole, na zajęciach z dziećmi w młodszym wieku szkolnym, wykorzystywane są multimedialne programy edukacyjne wydawnictwa WSiP: Klik uczy ortografii, Klik uczy liczyć w zielonej szkole, Klik uczy zasad ruchu drogowego i Klik uczy śpiewać.
Program komputerowy „Klik uczy ortografii” potrafi skutecznie rozbudzić zainteresowanie dzieci ortografią. Mnóstwo atrakcyjnych ćwiczeń łączy zasady ortograficzne z dobrą zabawą pomagając dziecku w opanowaniu umiejętności poprawnego pisania. Użyte w zabawach historyjki oddziałujące na wyobraźnię dziecka są niezwykle przydatne w doskonaleniu umiejętności rozumienia tekstu, wyrabiają spostrzegawczość, koncentrację uwagi, pamięć, analizę i syntezę słuchowo-wzrokową.
Program zawierający treści matematyczno-przyrodnicze „Klik uczy liczyć w zielonej szkole” pomaga w sposób łatwy i przyjemny usprawnić technikę rachunkową w zakresie czterech podstawowych działań arytmetycznych, kształtuje pojęcia matematyczne, geometryczne i rozwija samodzielne myślenie. Uczy i doskonali przydatne w życiu umiejętności praktyczne. W sposób bardzo pomysłowy łączy treści matematyczne, przyrodnicze i wychowawcze. Porusza ważne problemy z zakresu ochrony środowiska, wdraża do zachowań ekologicznych. Atrakcyjna podróż po świecie przyrody dostarcza dziecku wielu informacji o otaczającym go świecie.
Program „Klik uczy śpiewać” zawiera treści z edukacji muzycznej na poziomie przedszkolnym i wczesnoszkolnym. Są to zadania dla dzieci, które chcą pogłębiać swoje wiadomości i umiejętności oraz rozwijać zainteresowania muzyczne. Dzięki zabawie z „Klikiem” dziecko uczy się nowych piosenek, rozwija pamięć muzyczną, słuch i poczucie rytmu, poznaje instrumenty muzyczne.
Ogromnym powodzeniem wśród dzieci cieszy się program „Klik uczy zasad ruchu drogowego”. Multimedialne gry i zabawy pozwalają na opanowanie podstawowych zasad poruszania się po drogach. Uczą, jak prawidłowo zachować się w różnych sytuacjach. Uwrażliwiają na właściwe zachowanie się w środkach komunikacji. Zabawa z programem doskonale ćwiczy uwagę, spostrzegawczość, pamięć i umiejętność zastosowania wiedzy w praktyce.
Ogromnym atutem wszystkich programów edukacyjnych z serii „Klik uczy...” jest to, że nauczyciele nie muszą aktywizować uczniów. Barwne, atrakcyjne pod względem fabuły, zawierające ciekawe i zróżnicowane pod względem trudności zadania z elementami zabawy przyciągają uwagę dziecka. Użycie komputera z interesującym dla dziecka oprogramowaniem wyraźnie je ośmiela i aktywizuje, co w połączeniu z właściwie dobranymi ćwiczeniami pozwala każdemu uczniowi odnieść sukces.
Zajęcia z komputerem stanowią doskonały sposób na zwiększenie efektywności pracy. Badania nad efektywnością nauczania za pomocą komputera wykazały, że przyswajanie wiedzy zwiększa się o 40%. Są zatem bardzo przydatne w procesie kształcenia zintegrowanego. Ważną rolę odgrywają też aspekty wychowawcze zajęć z komputerem. Stwarzają one wiele okazji do kształtowania osobowości wychowanków. Uczą wytrwałości i samodzielności.
Komputer może służyć jako maszyna do nauczania przez zabawę, przez komputerowe gry dydaktyczne. Same gry dydaktyczne na szerszą skalę stosowano pod koniec lat 60-tych w USA i wykazano ich niezwykłą skuteczność. Dobra komputerowa gra dydaktyczna musi mieć sprecyzowany cel dydaktyczny, musi być dopasowana do poziomu nauczania, prosta o ciekawym scenariuszu angażującym emocjonalnie i musi być realistyczna. Instrukcja każdej gry musi zawierać: opis sytuacji fizycznej, zbiór ról i reguły gry. Gry komputerowe kształcą refleks, orientacje, usprawniają funkcje ruchowe. Gry strategiczne kształcą umiejętność logicznego myślenia, przewidywania skutków.
Na przeszkodzie do szerszego wykorzystywania gier dydaktycznych w nauce stoi brak dobrych, merytorycznie poprawnych gier. Wśród dostępnych gier są też dydaktycznie bezwartościowe i często wychowawczo szkodliwe.
Nauczyciela zadaniem jest więc selekcja tych gier i wybór tych, które są przydatne w pracy z uczniami w edukacji wczesnoszkolnej.
Gry komputerowe stały się obecnie integralną częścią naszej cyberprzestrzeni
i ważnym elementem edukacji i życia milionów młodych ludzi. Trudno jest wyjaśnić pojęcie gier komputerowych, gdyż jak dotąd nie powstała jeszcze naukowa definicja tego pojęcia.
Wyróżnia się następujące rodzaje gier komputerowych:
- Gry strategiczne – polegają na opracowaniu specjalnego planu dotarcia do celu określonego regułami gry. Dzielą się one na: klasyczne strategie wojenne, strategie czasu rzeczywistego tzw. RTS-y, strategie ekonomiczne.
- Symulatory (umożliwiają wcielenie się np. w kierowcę, pilota itp.)
- Rolę playing games (RPG – polegają na odgrywaniu roli)
- Gry przygodowe
- Gry sportowe
- Gry zręcznościowe
- Gry logiczne
- Gry tekstowe.
Odrębnym rodzajem gier są gry sieciowe, w których zawodnik gra nie ze sztuczną inteligencją komputera, ale z graczem siedzącym w tym samym pokoju, albo w innym mieście, a nawet kraju. Są dwa rodzaje gier sieciowych: zwykłe gry komputerowe dostosowane do gry wieloosobowej i MUD-y co znaczy „loch dla wielu użytkowników” (połączenie gier tekstowych ze stolikowymi systemami role – playing – games.
Wartości dydaktyczno-wychowawcze gier komputerowych stosowanych w procesie nauczania – uczenia się są bardzo duże. Zadomowiły się więc na stałe w naszej rzeczywistości i zaczęły funkcjonować w naszej kulturze. Będąc jednym
ze środków dydaktycznych, są stosowane w różnych poziomach edukacji, w edukacji wczesnoszkolnej też. Mogą być wykorzystywane do usuwania zaburzeń rozwojowych, rozwijania umiejętności intelektualnych, wspomagania rozwoju osobowościowego oraz wdrożenia do pracy z tym środkiem audiowizualnym.
Dzięki temu, że gry pełnią funkcje ludyczną i są tak popularne wśród dzieci i młodzieży, mogą stać się nieocenioną pomocą w procesie kształcenia.
Gry mogą spełniać znaczną część tych zadań, jakie są stawiane przed kształceniem. Przede wszystkim pozwalają dzieciom poszerzyć wiedzę z różnych dziedzin, kształtują różnorodne umiejętności i rozwijają zdolności. Przyczyniają się także do pobudzania ciekawości i w ten sposób rozwijają zainteresowania. Pełnią też funkcję socjalizacyjną i wychowawczą, oddziałując na osobowość dziecka, kształtują jego poglądy i postawy wobec życia. Komputerowe gry dydaktyczne są wykorzystywane w szkole na lekcjach, gdzie stanowią cenne uzupełnienie wiedzy przekazywanej uczniom przez podręczniki i uatrakcyjniają pracę nauczyciela. Gry te angażując ucznia emocjonalnie wprowadzają element współzawodnictwa między uczestnikami gry lub graczem a komputerem.
Wykorzystanie gier komputerowych w nauczaniu czy samokształceniu pociąga za sobą wzrost efektywności tych procesów. Taka forma nauki wciąga dzieci, stając się dla nich zabawą, a nie nudnym obowiązkiem, co sprzyja zainteresowaniu przekazywanym materiałem. Sposób uczenia się w trakcie gier komputerowych jest dla dziecka najmniej „raniący”. Komputer jest sprawiedliwym nauczycielem.
Gry komputerowe wzmacniają u dziecka poczucie własnej wartości, budząc wiarę we własne siły oraz ułatwiają wytworzenie pozytywnej motywacji.
Jak już zauważyłam, gry komputerowe mogą być źródłem wiedzy przyczyniając się do przekazywania wartościowych informacji i poszerzania zdobytej już przez ucznia wiedzy. Wiele gier komputerowych zapoznaje uczniów z wiadomościami dotyczącymi poszczególnych dziedzin nauki. Może to motywować dzieci do rozwijania własnych zainteresowań.
Podczas gry uczeń może przyswoić sobie różne reguły, definicje i określenia. Dotyczy to zwłaszcza zapamiętywania trudnych i nie lubianych przez dzieci reguł ortograficznych, gramatycznych i matematycznych. Są też gry, które nie tylko wzbogacają wiedzę ucznia, ale i wymagają od niego określonej wiedzy z danej dziedziny naukowej. Jest ona konieczna do zrealizowania celu gry.
Gry komputerowe rozwijają i doskonalą także wiele umiejętności u grającego, są stymulatorem myślenia twórczego. Najbardziej korzystne są tu gry problemowe: strategiczne i symulacyjne. Zdaniem A. Wach największe walory edukacyjne mają gry strategiczno - ekonomiczne. Uczą one planowania, pobudzają wyobraźnie, uruchamiają logiczne myślenie oraz uczą podejmowania decyzji. Nawet gry zręcznościowe, chociaż należą do nie problemowych przyczyniają się do doskonalenia koordynacji wzrokowo-ruchowej, szybkości reakcji, koncentracji i spostrzegawczości. Doskonalą refleks i zręczność manualną. Gry komputerowe mogą przyczyniać się także do doskonalenia pracy z komputerem. Pozwalają dziecku poznać komputer i pokonać barierę strachu przed jego używaniem. Podczas gry dzieci przyzwyczajają się do myszki, klawiatury i zapisywania plików.
Gry komputerowe mogą również pełnić funkcję wychowawczą. Większość gier dydaktycznych przekazuje jasne i przekonujące systemy wartości zbudowane na odwiecznej opozycji dobra i zła, odwołując się w ten sposób do baśniowych norm i zasad postępowania, które są wpisane w konstrukcję gry. A. Wach zwraca uwagę, jako jeden ze środków masowego przekazu dostarcza wzorów zachowań, naśladowanych przez dzieci. Wiele jednak zależy od scenariusza gry, jej treści i cech osobowych, jej bohaterów.
Wartości kształcące komputerowych gier dydaktycznych zależą od dopasowania ich do możliwości wykonawczych dziecka. Nie może być zbyt łatwe, bo niczego dziecka nie nauczy i zbyt trudna, bo to może ucznia zniechęcić. Dlatego też tworzenie gier komputerowych powinno być domeną specjalistów z różnych dziedzin wiedzy. Komputerowe gry dydaktyczne muszą zatem wypełniać trzy kryteria:
- Merytoryczne – dotyczy rzetelności i wiarygodności przekazywanych treści i poprawności językowej,
- Metodyczne – dotyczy szaty graficznej, animacji, rysunków i koloru czcionki,
- Psychologiczny – dotyczy ono wpływu gry na zainteresowania uczniów, indywidualizacji tempa pracy.
Wykorzystanie komputera od najmłodszych lat pozwala uczniom opanować nową wiedzę, utrwalić i rozwijać umiejętności posługiwania się wiedzą dotychczas zdobytą, rozwijać aktywność poznawczą i twórczą.
Reasumując, komputer jest doskonałą pomocą naukową, a pobudzanie wyobraźni, zainteresowanie, to podstawowe zasady pracy z komputerem na zajęciach.
Najlepiej i najefektywniej dziecko uczy się wówczas, gdy robi to z przyjemnością. Pomoc w nauce czytania i pisania dzięki komputerowi jest dla ucznia niezwykłą przygodą. Pomysłowe aranżacje programów rozbudzają wyobraźnie dziecka. Uczniowie mają możliwość realizowania najbardziej fantastycznych projektów graficznych, twórczego rozwoju umiejętności plastycznych. Komputer jako niekonwencjonalny podręcznik oferuje małemu użytkownikowi mnóstwo ćwiczeń, zadań, programów graficznych, zagadek i gier. W dobie rozwoju techniki, komputer winien być zatem wykorzystywany już od klasy pierwszej. Należy kształcić człowieka wszechstronnego, potrafiącego korzystać z najnowszych osiągnięć nauki.
„Nieustająca aktywność komputera i jego przyjacielskie nastawienie wytwarzają u uczniów pozytywną motywację, nudna lekcja zmienia się w ciekawą zabawę edukacyjną”.
Dobrze jest, gdy komputer w szkole podłączony jest do Internetu.
Internet jest zbiorowiskiem sieci komputerowych łączących miliony komputerów na całym świecie.
Interesujące są wyniki badań na temat wykorzystania Internetu. Według badań OBOP (Ośrodka Badań Opinii Publicznej) Internet jest wykorzystywany przede wszystkim do poszukiwania informacji przydatnych w pracy i w nauce (73,1%).
Można dostrzec trzy obszary zastosowań edukacyjnych Internetu:
1. Internet jako źródło informacji i pomocy naukowych
2. Internet jako techniczne medium w procesie kształcenia na odległość – wirtualna szkoła
3. Internet jako narzędzie wspierające proces kształcenia w szkole masowej.
W pierwszym i trzecim obszarze Internet ma zastosowanie w edukacji wczesnoszkolnej.
Niekwestionowaną wartością Internetu jest traktowanie go jako źródła informacji. Internet jest źródłem wiedzy w każdej dziedzinie naukowej. Sieć daje możliwość stałego wglądu do szybkiej i aktualnej informacji. Internet jest także doskonałym źródłem pomocy dydaktycznej oraz informacji dla nauczycieli. Jedną z najważniejszych zalet tego medium jest możliwość całodobowego dostępu do niego. Internet stwarza wiele nowych możliwości, które ułatwiają, uatrakcyjniają oraz przyspieszają naukę.
Internet z pewnością już dziś powoduje szybszy rozwój naszej cywilizacji. Należy go zatem wykorzystywać, o ile jest taka możliwość w każdym nauczaniu – uczeniu się, nauce i oswajaniu kształcących się z nim samym, by w przyszłości był dla nich czymś normalnym, tak jak obecnie telefon.
Prawdą jest, że komputer podłączony do Internetu króluje w wykorzystaniu mediów stosowanych w edukacji wczesnoszkolnej. Nie mniej jednak, mówiąc o mediach w edukacji, kilka słów należy poświęcić radiu i telewizji.
Telewizja stała się nie tylko powszechnym przekazem multimedialnym, ale wręcz nieodłącznym partnerem człowieka. „Jest niezwykle operatywnym narzędziem oświaty i kultury” – jak twierdzą J. Bednarek i J. Furtak. Nieograniczone są jej możliwości w zakresie aktualizacji wiedzy, którą przekazuje. Także w szkolnictwie, na wszystkich jego poziomach kształcenia i we wszystkich formach oddziaływania telewizja, połączona z odtwarzaczem DVD i magnetowidem może spełnić wiele funkcji.
Telewizja wykorzystywana w kształcenia jest nazywana telewizją dydaktyczną. Z opracowań poświęconych roli telewizji dydaktycznej wynika, że ich autorzy są zgodni co do walorów dydaktyczno-wychowawczych tej metody nauczania.
Istotą telewizji dydaktycznej jest jej program.
Funkcje i zadania programów telewizyjnych.
Telewizja dydaktyczna może być wykorzystywana w różnorodny sposób, np. jako element wzbogacający proces nauczania i uczenia się. Dzięki telewizji istnieje możliwość oddziaływania na proces nauczania – uczenia się. Telewizja może realizować konkretne tematy, wchodzące w zakres programu nauczania. W procesie dydaktycznym można ją stosować we wszystkich formach i metodach zajęć.
Szkolne audycje radiowo – telewizyjne są ważnym środkiem w realizacji zadań służących osiągnięciu różnych celów, przede wszystkim celów wychowawczych. Wychowawczy wpływ polega na ukazywaniu pozytywnych treści wychowawczych, a także na artystycznej formie ich przekazywania.
Audycje radiowo – telewizyjne mają wpływ na kształtowanie u uczniów smaku estetycznego. Obrazy telewizyjne oddziałują na dziecko jak obrazy malarskie, graficzne lub filmowe. Poznawcza rola audycji telewizyjnych tkwi w treści
merytorycznej samej audycji. Treści audycji wzbogacają wiadomości merytorycznej uczniów, zaś sposób ich prezentowania kształci zdolności poznawcze. Treść powinna być zbieżna z treścią programu i dostosowania do wielu uczniów. Forma przekazu treści powinna uwzględniać postulat aktywacji uczniów oraz ich możliwości percepcyjne.
Ważna sprawą jest odpowiednie zaplanowanie i wykonanie działań metodycznych przed audycją i po niej, by tworzyła ona dydaktyczna całość w toku procesu nauczania i uczenia się. Mogą to być np. inscenizacje, fragmenty filmów, adaptacje utworów. Istotne jest także wdrażanie ucznia do rozumienia i korzystania z obrazu ruchomego, jakim operuje telewizja. Podobnie jest z wykorzystaniem słowa w przekazie radiowym. Dla właściwego rozumienia obrazu telewizyjnego – podkreśla J. Półturzycki – dużą pomocą jest wykorzystanie filmów, a dla rozumienia istoty audycji radiowej – nagrania płytowe i taśmowe.
PODSUMOWANIE
Reforma edukacji narodowej przyniosła poważne zmiany w strukturze szkolnictwa i w programie edukacyjnym szkół. MEN w ramach wprowadzenia reformy edukacji przygotowało akty prawne wprowadzające nowoczesny sposób nauczania w szkole. Świadomość rozwoju i kulturowego wpływu mediów wymusza zatem na nauczycielach wyjście poza tradycyjne „narzędzia” kształcenia: tablicę i podręcznik. Nie trzeba przekonywać nikogo, że obecne pokolenie uczniów to „dzieci mediów”. Prawdziwość tego określenia łatwo spostrzec podczas zajęć na różnych poziomach kształcenia, od przedszkola poczynając. Technologia informacyjna otwiera nowe możliwości w dziedzinie edukacji i podnosi jej efektywność. Niewyczerpane zasoby Internetu pozwalają na różnorakie wykorzystywanie komputera na zajęciach lekcyjnych. Globalna sieć to źródło wiedzy prawie na każdy temat. Stosunkowo proste korzystanie z zasobów informacyjnych sieci czyni ją bardzo użyteczną w pracy dydaktycznej. Uczniowie podczas zajęć lekcyjnych, korzystając z rozmaitych narzędzi, mogą także dzielić się informacja przez Internet. Poza rolą edukacyjną media, jako źródła wiadomości, mają ogromny wpływ na proces wychowawczy. Media stały się podstawowym źródłem wzorów zachowań i źródłem wpływów na kształtowanie postaw. Jednak najważniejszym osiągnięciem dla dzieci będzie budowanie własnej wiedzy na podstawie różnorodnych przekazów medialnych, selektywne podejście do nich oraz krytyczna ocena.
Szukając odpowiedzi na nurtujące pytania dotyczące roli nowoczesnych środków wspomagających proces uczenia się i nauczania w rzeczywistości szkolnej należy zauważyć iż media znalazły się w centrum zainteresowania i są bardzo przydatne w całej edukacji – również wczesnoszkolnej. Należy bowiem kształcić człowieka wszechstronnego, potrafiącego korzystać z najnowszych osiągnięć nauki.
Renata Erber
Nauczyciel nauczania zintegrowanego w Szkole Podstawowej w Łaguszewie |
