Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Więź rodzinna źródłem sukcesu wychowawczego

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 1696 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 Ukształtowanie małżeństwa i rodziny jako harmonijnej wspólnoty osób wymaga, by budujący ją współmałżonkowie wykazali dojrzałą osobowość, ale też odpowiednią wiedzę.
 Wspólnota rodzinna, to wspólnota ludzi różniących się od siebie wiekiem, płcią, usposobieniem, charakterem. W każdej wspólnocie występują więzi, które ją jednoczą.
Podstawową więzią zespalającą rodzinę jest małżeństwo. Każda wspólnota ludzka kieruje się określonymi prawami. Miłość, która jest więzią zespalającą rodzinę, jest jednocześnie podstawową zasadą postępowania względem drugiego człowieka. Miłość nie tylko zespala ludzi i wprowadza harmonię w ich wspólne życie, ale tez należy się od nas innym.
Kolejnym prawem, które powinniśmy uznawać w rodzinie, jest sprawiedliwość. Jeśli członkowie rodziny będą wierni miłości i sprawiedliwości, to rodzina będzie środowiskiem pokoju i radości. Jeśli w jakiejś rodzinie brak miłości i sprawiedliwości, będzie to rodziło u wszystkich smutek i poczucie krzywdy.
„Wspólnota rodzinna jest zbudowana na wspólnocie małżeńskiej. Zarówno małżeństwo jako związek mężczyzny i kobiety, jak i rodzina, wspólnota ludzka, powstała dzięki przekazywaniu życia, są nie tylko powiązane z rzeczywistością płci, ale są od płciowości uzależnione.”
Życie w rodzinie, to nie tylko wspólne życie męża i żony, ale również rodziców i dzieci. Samo jednak rodzicielstwo nie wystarczy, aby zespolić w sposób trwały. Musi się z tym łączyć postawa odpowiedzialności.
Odpowiedzialna miłość rodzicielska jest z jednej strony uczuciowa, a z drugiej rozsądna, trzeźwa, przewidująca. Musi uwzględniać wiele aspektów wychowania. Jednym z nich jest wychowanie dzieci do wspólnoty, a więc do wspólnej pracy, zabawy, obowiązku, ofiarności, poczucia odpowiedzialności. Nawet małe dziecko powinno mieć swoje obowiązki, z których będzie się wywiązywać. Dziecko chętnie podejmuje różne prace, ponieważ czuje się przez to ważne o docenione. Obserwując, że każdy z członków rodziny robi coś dla domu, zaczyna pojmować sens i wagę wspólnoty, do której wszyscy się włączają i w razie potrzeby jeden drugiemu pomaga lub go wyręcza.
Kolejnym aspektem jest wychowanie do uczuciowej miłości. Tę zdolność i umiejętność dziecko uzyskuje samoistnie, wchłania z domowej atmosfery. Jeśli rodzice umieli stworzyć pogodną, uczuciową atmosferę przez pieszczotliwe słowa, gesty, uśmiechy, dziecko nie powinno mieć problemów z okazywaniem swoich uczuć. „Dla pogodnego i miłego nastroju w domu ogromne znaczenie ma panująca miedzy rodzicami miłość, zgoda, szacunek i jednomyślność co do metod wychowawczych. Natomiast konflikty między nimi, ich kłótnie i wrogość, działają na układ nerwowy dziecka jak trucizna i niszczą efekty wychowawcze.”
Inną ważną sprawą wychowawczą są rozmowy z dziećmi. W miarę rozwoju dziecka
Coraz więcej spraw trzeba mu wyjaśniać i tłumaczyć. Również wszelkie polecenia należy motywować, odwołując się do porządku moralnego, społecznego czy biologicznego. Wspólne dyskusje umacniają więź, przyjaźń i zaufanie między rodzicami i dziećmi. W obcowaniu rodziców z dziećmi ważne są rozmowy, a nie wyłącznie mówienie do dzieci, czyli monologi bez wymiany zdań. Najczęściej popełnianym błędem jest przeszkadzanie dziecku w wypowiadaniu swoich myśli, w dzieleniu się przeżyciami, radościami i problemami.
W rodzinie, o prawidłowo kształtujących się więziach, dziecko odczuwa spontaniczną potrzebę mówienia o wszystkim. Jednak rodzice nie zawsze mają czas i ochotę na prawdziwe słuchanie.
Problem „czynnego słuchania” poruszył w swojej książce „Wychowanie bez porażek”, Thomas Gordon. Czynne słuchanie, to słuchanie zachęcające dziecko do mówienia. Jest to sposób wymagający jednak pewnych ćwiczeń, a także chęci zaakceptowania dziecka jako człowieka, mającego prawo do własnych odczuć, spostrzeżeń, pomysłów. Początkowo osobie dorosłej trudno jest powstrzymać się od moralizowania czy dawania gotowych odpowiedzi. Okazuje się jednak, że w sytuacji, gdy rodzic potrafi „czynnie słuchać”, dziecka staje się otwarte, odpowiedzialne i czasami w zadziwiający sposób rozwiązuje swe problemy. Nie boi się rozmów z rodzicami, gdyż przestają mieć charakter przesłuchań. „Czynne słuchanie” jest kluczem do rozwiązywania problemów, pojawiających się w relacjach rodzic – dziecka. Wszelkie konflikty powinny być rozwiązywane przy poszanowaniu uczuć obu stron.
Żadne zabiegi wychowawcze na niewiele się zdają, gdy w rodzinie brak jest prawdziwej miłości i więzi. Ta więź musi być autentyczna, by dziecko ją czuło i czerpało z niej siłę. Ma to szczególne znaczenie gdy dziecko dorasta i powoli wciela w życie te wszystkie wzorce, które wyniosło z domu rodzinnego. Jak ważne są te wzorce, czytamy w Liście do Rodzin, skierowanym przez Papieża Jana Pawła II.
„ Proces wychowawczy prowadzi do fazy, do której się dochodzi wtedy, gdy po osiągnięciu pewnego stopnia dojrzałości psychofizycznej człowiek zaczyna wychowywać się sam. Z biegiem czasu owo samowychowywanie przerośnie poniekąd dotychczasowy proces wychowawczy. Przerastając, nie przestaje jednak w dalszym ciągu z niego wyrastać. Młody człowiek spotyka nowe osoby i nowe środowiska, a w szczególności nauczycieli i kolegów w szkole, którzy zaczynają odgrywać w jego życiu wpływ wychowawczy, dodajmy: dodatni lub ujemny. W tym nowym kontakcie występuje pewien dystans czy nawet sprzeciw w stosunku do wychowania rodzicielskiego, w stosunku do rodziny. Mimo wszystko jednak proces wychowywania w zasadniczej mierze potwierdza to, co dokonało się w dziecku, chłopcu czy dziewczynie, poprzez wychowanie w rodzinie i w szkole. Nawet przeobrażając się, odchodząc we własnym kierunku, młody człowiek pozostaje nadal w orbicie swych egzystencjonalnych korzeni.”
Na zakończenie chciałabym przytoczyć słowa ks. Malińskiego, które – moim zdaniem – podsumowują rozważania na temat wychowania:
„wychowywać dziecko to znaczy prowadzić je do pełni człowieczeństwa. A człowieczeństwo to znaczy właśnie życie w służbie najwyższych ludzkich wartości – dobra, prawdy, wolności, sprawiedliwości, pokoju; to znaczy wychowywać dziecko do służby człowiekowi, do służby człowieczeństwu. A tu nic lepiej nie może posłużyć jak przykład własny. Tu nie pomogą żadne kazania na ten temat nie wiem jak wzniosłe, przez siebie wygłaszane. Anie nie pomogą wszystkie uwagi serwowane dzieciom przy rozmaitych okazjach. Naprawdę liczy się tylko przykład życia, tylko on jest brany pod uwagę.”


Alicja Gąszczyk





BIBLIOGRAFIA

1. Gordon Thomas, „ Wychowanie bez porażek”, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1991.
2. Jan Paweł II, „List do Rodzin”, Księgarnia Świętego Wojciecha, Poznań 1994.
3. Ks. Maliński Mieczysław, „Zanim powiesz kocham”, Księgarnia Świętego Wojciecha, Poznań 1990.
4. Meissner Karol OSB, Suszka Bolesław, „Twoja przyszłość”, W Drodze, Poznań 1992.
5. Wiśniewska – Roszkowska Konga, „I ty kiedyś założysz rodzinę”, Wydawnictwo Michaelinum, Marki – Struga 1990.

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie