Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Sekty - psychomanipulacja

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 2096 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 
Reinkarnacja w sektach


Zastanawiając się nad tajemnicą śmierci, końcem ludzkiej wędrówki po tym świecie, przychodzą nam do głowy katechizmowe prawdy, które zostały nam przekazane jeszcze w pierwszych latach życia przez rodziców. Śmierć, sąd Boży, niebo albo piekło – czyli rzeczy ostateczne człowieka. Niniejsza praca poświęcona jest „nowej wierze” jaka zdobywa sobie w polskim społeczeństwie (szczególnie w grupie ludzi mlodych) coraz szersze grono zwolenników, a mianowicie odnosi się do reinkarnacji (w 1993 wyznawało ją ok. 32% Polaków i pod tym względem kraj nasz znajdował się na I miejscu w Europie na równi z Islandią – przed Wielką Brytanią 24%, Francją 24% i Włochami 22%).
Reinkarnacja jest wiarą w powtórne narodziny człowieka, jest wyznaniem, że z końcem naszej ludzkiej egzystencji nie odejdziemy do wieczności, ale na nowo wcielimy się w jakąś konkretną osobę o odmiennym imieniu i nazwisku, odmiennym statusie społecznym, odmiennej tożsamości. Wiara ta jest nierozłącznie związana z religiami Dalekiego Wschodu – hinduizmem, buddyzmem i dżinizmem, a za sprawą apostolstwa małych grup wyznaniowych, nie do końca ortodoksyjnych wobec owych religii, pod najrozmaitszymi postaciami rozprzestrzenia się na mentalnie odmiennym Zachodzie.
Do takich, propagujących reinkarnację kultów bez wątpienia można zaliczyć ruch Hare Kryszna. Jest to sekta pochodzenia hinduskiego, której założycielem i pierwszym mistrzem był Bhaktivedanta Swami Praphupada. W 1955 roku przybył on do USA, a następnie założył Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Kryszny, do końca swego życia szczepiąc na Zachodzie kult hinduskiego bóstwa.
W sekcie prawda o reinkarnacji odgrywa ogromne znaczenie. Można powiedzieć, jest to centralny jej dogmat, wokół którego zbudowana została cała doktryna. Również wszelkie działania podejmowane przez wyznawców Kryszny, to jest sposób ich życia, odżywiania się, ubierania i wszelkie podejmowane prace niemal całkowicie od niej zależą.
Aby wyjaśnić kwestię reinkarnacji przywódcy wspomnianego ruchu rozpoczynają swój wywód od przekonania rozmówcy, że człowiek – jako istota żyjąca – nie ma absolutnie nic wspólnego ze światem materii. Jest to pierwsze i zasadnicze stwierdzenie, które pociąga za sobą kolejne. Ciało, które człowiek posiada wprawdzie jest materialne, jednak stanowi ono jedynie powłokę istoty ludzkiej, jest czymś w rodzaju płaszcza lub odzieży, którą po zniszczeniu wymienia się na nową.
Klasycznym dowodem, jakim twórcy doktryny posługują się na potwierdzenie wspomnianych treści jest powoływanie się na empirycznie dowiedzioną prawdę o obumieraniu i tworzeniu się nowych komórek, które tworzą obecnie przez nas posiadane ciała. Innymi słowy bezustanność procesów biologicznych, polegających na tym, że jedne komórki naszego ciała obumierają, inne zaś tworzą się, wyznawcy Hare Kryszna rozumieją jako dowód przemieszczania się ducha z jednej formy ziemskiej egzystencji w kolejną (kiedy porównamy ciało starca, osoby dojrzałej i młodzieńca bez większych problemów dostrzeżemy różniące je cechy – może to nasunąć refleksję, jakoby w ciągu życia mielibyśmy dysponować „wieloma typami ciał”) i analogicznie przekonują do „nie wiary”, ale już wiedzy o stanie rzeczy jakim jest reinkarnacja.
Bhagavad-Gita, uznawana przez Towarzystwo Świadomości Kryszny za świętą księgę ruchu mówi: „Tak jak wcielona dusza nieprzerwanie wędruje w tym ciele od wieku chłopięcego poprzez młodość aż do starości, podobnie przechodzi ona w inne ciało po śmierci”. A na innym miejscu: „Ktoś kto narodził się, z pewnością umrze, aby po śmierci na nowo się narodzić.”
Wcielenie się duszy w kolejną formę życia w zasadzie nie zależy od człowieka. Decyduje o tym nieubłagane prawo karmy, które obdarowuje żyjącą duszę takim ciałem, na jakie zasłużyła sobie podczas ziemskiego życia. Wynika stąd, że dusza osoby ludzkiej po śmierci nie koniecznie musi wcielić się w inną osobę. Przywódcy Hare Kryszna nauczają nawet, że w praktyce dzieje się tak niezwykle rzadko. Częściej dusza spada w ciała należące do niższych gatunków, nie wyłączając z tego zbioru drobnoustrojów i roślin. (Wedy przekonują o istnieniu 8 400 000 gatunków życia, w które może wcielić się żyjąca dusza)
Wszystko o czym myślimy i co robiliśmy podczas naszego życia – kontynuują propagatorzy omawianego ruchu – wywiera wpływ na ludzki umysł. Nasze przywiązania, to co lubiliśmy, albo też ci których kochaliśmy, nasze troski i obawy, wszystko to decyduje o jakości naszych myśli, również myśli z którymi umieramy (to czy ktoś lubi dobrze zjeść, jest leniwy, czy też lubi zwierzęta itd., jest pewnym bagażem, z którym przestajemy oddychać). Jakość owych myśli, oczywiście według omawianej doktryny, stanowi kryterium, na podstawie którego materialna natura przyznaje nam według prawa karmy określone ciało. Typ ciała jakie posiadamy obecnie – ludzkiego ciała – jest odbiciem świadomości z chwili naszej ostatniej śmierci (tutaj jak się wydaje, choć nie jest to nigdzie doprecyzowane, mistrz ruchu Hare Kryszna, Praphupada przyjmuje, iż organizmy niższe, przykładowo owady mogły myśleć na sposób ludzki). I tak kiedy ktoś umiera z mentalnością przypuśćmy psa, po śmierci otrzyma uszy, nos, a także inne atrybuty psiej natury i w konsekwencji odradzi się jako pies.
Bhagavad-Gita mówi: „Jeśli ktoś umiera w stanie ignorancji, rodzi się w królestwie zwierząt”. Przyjrzyjmy się pierwszej części zdania – „jeśli ktoś umiera w stanie ignorancji...” Jest to niezwykle ważne stwierdzenie. Stan ignorancji jest bowiem stanem „niewiedzy”, która to stanowi bezpośrednią przyczynę bezustannego wcielania się. Wszelkie podejmowane przez wyznawców ruchu wysiłki zmierzają więc do zapodmiotowania w sobie owej wyzwalającej „wiedzy” – utożsamianej w sekcie ze świadomością Kryszny. Będąc świadomym praw rządzących światem, również funkcjonowania prawa karmy oraz tego, że jest się odpryskiem Boga, odwieczną iskrą która spadła do świata nieczystej materii, posiadając taką świadomość, można nie odrodzić się więcej, a w ten sposób uzyskać zbawienie. Zbawienie rozumiane jest tutaj jako uwolnienie się od konieczności bezustannego wcielania, jest powrotem do Boga, jest możnością pozostania z Nim w jego rzeczywistości, bez konieczności powrotu w trudne warunki otaczającego nas świata.
Aby osiągnąć zbawienie należy więc, jako osoba ludzka, umrzeć w stanie absolutnej czystości, to jest w stanie wolności od najmniejszej ilości złej karmy. Ta zaś niczym kurz pokrywa domowe sprzęty, pokrywa człowieka w rozmaitych okolicznościach powszedniego dnia. Wobec powyższego wysiłki wyznawców koncentrują się na uwolnieniu od złej karmy poprzez praktykowanie jogi oraz codzienną intonację mantry Hare Kryszna, Hare Kryszna, Hare Kryszna, Hare Rama, Hare Rama, Hare Rama, Hare, Hare (przez 16 rund na sznurze zawierającym 108 paciorków, co daje konieczność odśpiewania mantry 1728 razy dziennie i zajmuje ok. 2 h).
Aby zła karma nie gromadziła się na Bhaktach (wielbicielach Kryszny) ci dobrowolnie wyrzekają jedzenia mięsa, ryb, jajek, cebuli, grzybów, przypraw, czekolady, herbaty, kawy, alkoholu, papierosów na których z natury zalega zła karma. W sekcie wypracowano również cały system określonych wzorów zachowań, chroniących wyznawców od przejmowania złej karmy między innymi takich jak: zakaz wąchania i kosztowania przygotowywanych potraw przed ich poświęceniem Krysznie, zakaz spożywania posiłków w kuchni, przechowywania tam talerzy, zakaz wchodzenia do kuchni po wyjściu z toalety, który rozciągnięty został również na kobiety w czasie menstruacji oraz wiele innych norm. Nie liczenie się z wieloma nakazami lub zakazami powoduje zaleganie na człowieku karmy i jako takie, w przypadku śmierci, wyklucza możliwość wyrwania się z kołowrotu wcieleń. Warto zwrócić jeszcze uwagę, iż jedynie ludzka forma życia predestynuje do zbawienia, to jest do wyłamania się z cyklu narodzin i śmierci. Przywódcy ruchu więc namawiając do praktykowania świadomości Kryszny podkreślają wyjątkowość szansy jaką posiadł każdy, rodząc się człowiekiem. Ukazują jednocześnie fatalne konsekwencje, które towarzyszą odrzuceniu wystosowanego przez nich apelu.
Innym ruchem opartym na tradycji dalekowschodnich religii jest „Misja Czaitani”, Instytut Wiedzy o Tożsamości (wiedza, świadomość pewnych reguł rządzących wszechświatem odgrywa w grupie zasadniczą rolę), odłam omówionej już sekty Hare Kryszna. Założona po śmierci Praphupady (w 1977) przez jego ucznia, Krisa Butlera, znanego dziś jako Jagad Guru, przejęła do pewnego stopnia doktrynę macierzystego jej ruchu. Butler próbując dopracować liczne niekonsekwencje doktryny, uzupełnił ją o śmiałe stwierdzenia przykładowo dotyczące wywierania wpływu duszy na ciało lub egzystowania człowieka w łańcuchu reinkarnacji, które nawet bez głębszej analizy wydają się wręcz groteskowe.

Innego rodzaju wiarę w reinkarnacje prezentują ruchy wpisujące się w tradycję „Ery Wodnika” czyli – New Age. Tutaj, podobnie jak w ruchach opartych na religiach dalekiego Wschodu, wiara w łańcuch wcieleń stała się jedną z naczelnych idei. Dusza w pojęciu New Age jest rozumiana jako świadomość naszego „ja” (w ruchach pochodzenia dalekowschodniego dusza jedynie wyrażała się poprzez świadome „ja”). Zasadniczą własnością w którą została wyposażona dusza jest wolna wola. Dzięki owej woli dusza jest najbardziej podobna do Stwórcy, jest Jego najdoskonalszym tworem, który podlega stałemu doskonaleniu.
Naturalnym stanem przebywania dla duszy jest astral, to jest duchowy świat w którym przebywają dusze po zrzuceniu cielesnej powłoki, czyli po śmierci. W astralu, według omawianej doktryny, dusza posługuje się ciałem astralnym, które podobne jest do ciała fizycznego i stanowi jej pośmiertną powłokę. W takich warunkach dusza zajmuje się rozmyślaniem nad swoimi czynami, opieką nad żyjącymi, przygotowaniem do następnych wcieleń i odpoczynkiem po trudach ziemskich wędrówek.
Gdy dusza przebywająca w astralu nie widzi dalszych możliwości własnego doskonalenia, wyczuwa konieczność wcielenia się w świecie fizycznym gdyż zalety i wady, o czym należy wspomnieć, rozwijają się według systemu New Age jedynie w odniesieniu do relacji międzyludzkich. Dusza wciela się w ciało fizyczne w momencie narodzenia – wraz z pierwszym krzykiem dziecka, zaś do tego czasu rozwojem płodu ma kierować instynkt. W chwili wcielenia następuje trwałe połączenie prądami fluidalnymi przez układ nerwowy i mózg, ciała astralnego z fizycznym. Mózg odgrywa więc rolę organu pośredniego pomiędzy ciałem a duszą i jako taki stanowi magazyn naszej świadomości i pamięci.
Mimo wcielenia dusza pozostaje nadal w subtelnej łączności z astralem, natomiast przed każdym wcieleniem otrzymuje nowe ciało astralne i nie może korzystać ze starego magazynu pamięci (pozostaje jej jednak suma doświadczeń, czyli zakodowane sposoby postępowania, które okazały się skuteczne przy rozwiązywaniu problemów w przeszłości). Pamięć z poprzednich pokoleń i minionych wcieleń powraca jedynie wówczas, kiedy człowiek przez odpowiednie wtajemniczenia nawiąże łączność pomiędzy swymi ciałami: eterycznym, astralnym, mentalnym i fizycznym oraz duchem.
Aby stać się doskonałą, dusza musi doświadczyć od kilku do kilkunastu wcieleń. Każdorazowe wcielenie się stanowi więc rodzaj lekcji, podczas której dusza przechodzi różnorakie próby i doświadczenia. W trudach ziemskiego bytowania, gdzie moce zła pragną duszy utrudnić osiągnięcie doskonałości, człowiek jest wspomagany przez opiekuna – przebywającą w astralu duszę zmarłej osoby, która za życia była jednym z jej krewnych.
Spostrzeżenie twórców doktryny, iż charaktery powtarzają się co trzecie pokolenie stanowi podstawę twierdzenia, jakoby dusze wcielały się w tej samej rodzinie. Argumentacją takiego stanu rzeczy jest także to, że osoby zmarłe przywiązują się do bliskich i kolejne wcielenie umożliwia im stałe przebywanie z niegdysiejszymi domownikami.
Po każdym wcieleniu, podobnie jak w ruchach opartych na tradycji Wschodu, odbywa się na podstawie zgromadzonej karmy sąd nad duszą, który określa jej najbliższy los. Wyróżnia się przy tym następujące, alternatywne, możliwości:
a) dusza po osiągnięciu najwyższej doskonałości łączy się z Duchem najdoskonalszym i w nim się zatraca;
b) dusza pozostaje w astralu celem dalszego doskonalenia, oczyszczenia lub kolejnego wcielenia;
c) dusza podejmuje pokutę w astralu lub w określonych na ziemi miejscach;
d) dusza jest potępiona – wrzucona pomiędzy złe duchy, od których może jednak się uwolnić;
e) dusza pozostaje błędkiem – jest to kara dla lekkoduchów lub ludzi przedwcześnie zmarłych;

Po osiągnięciu odpowiedniego stopnia doskonałości dusza opuszcza astral i przechodzi do najdoskonalszej sfery rzeczywistości – świata Ducha. Otrzymuje wówczas pamięć ze wszystkich wcieleń i to właśnie jest zmartwychwstaniem duszy, która rozpływa się w Duchu najdoskonalszym.
New Age twierdzi, że również Duch najdoskonalszy, rozumiany tutaj jako Bóg, sam wcielał się wielokrotnie, przyjmując ludzkie ciało. Jego wcielenia to Kryszna, Wisznu, Sziwa, zaś najdoskonalszym i ostatecznym wcieleniem tak rozumianego Boga jest Jezus Chrystus.
Drogą do zbawienia według poglądów New Age jest, podobnie jak w przypadku wcześniej omawianych kultów, joga. Dzięki praktyce jogi człowiek usuwa swą niewiedzę i przekonanie o własnej ograniczoności co też umożliwia mu odkrycie swej prawdziwej „jaźni”, to jest przekonania o swej wszechobecności, wszechmocy i wszechwiedzy. Spoglądając do własnego wnętrza i odkrywając kim naprawdę jesteśmy, dokonujemy „samorealizacji” czyli „realizacji bóstwa”, w ten też sposób urzeczywistnia się nasza prawdziwa boskość.

Kolejnym, promującym reinkarnację ruchem jest spirytyzm. Ojcem jego współczesnej odmiany jest Amerykanin, Allan Kardec. Rozszerzoną doktrynę wyłożył on w Księdze Duchów, która – jak twierdził – została mu podyktowana przez duchy. Wspomniana księga zawiera koncepcję Boga, wszechświata, człowieka oraz duchów, co razem tworzy spójną, ale eklektycznie dobraną całość. W owej doktrynie prawdy chrześcijańskie mieszają się z tym wszystkim, co stanowi istotę wschodnich tradycji religijnych, zaś całość jest tak zbudowana, aby uprawdopodobnić i uzasadnić kontakty pomiędzy światem cielesnym a rzeczywistością duchową.
Dzieło Kardeca przekonuje do wiary w stopnie egzystencji duchów, których ma być trzy. Na stopniu najniższym duchy niedoskonałe (duchy właśnie tego stopnia przychodzą do szczególnie uwrażliwionych ludzi, mediów, aby ich okłamywać, dręczyć czy też doprowadzać do obsesji lub obłędu) podlegają „próbie materii”, polegającej na ponownym wcieleniu się, czyli reinkarnacji. Według doktryny ma to być szkoła odrzucania swoich nieczystości. Stopień wyższy to duchy dobre. Są one dobroczynne, wykształcone i roztropne, nie należy się ich bać, gdyż przychodzą pocieszać i pouczać. Wreszcie duchy stopnia najwyższego, duchy czyste, są całkowicie, według Kardeca, pozbawione materii, nie podlegają próbom nowego życia, są często wysłannikami Boga i pomagają duchom niższych stopni w rozwoju ku doskonałości. To właśnie one udzielają poprzez media najdoskonalszych rad, one również podyktowały Kardecowi samą Księgę Duchów. Na samym zaś szczycie duchowej drabiny znajdują się duchy wzniosłe, a więc założycieli spirytyzmu, jak również „Duch wybitny”, Jezus Chrystus, mistrz i nauczyciel odbierający jako taki najwyższy kult.
Spirytyści twierdzą, iż to, co rzekomo przekazały duchy w ich księdze, jest objawieniem ostatecznym. Owo objawienie zastępuje więc wszystkie dotychczasowe, tak Stary, jak i Nowy Testament. Twierdzą nawet, iż nie trzeba wierzyć w treść duchowego przekazu gdyż jest on faktem, należy go jedynie w pełni poznać i w miarę technicznych możliwości opracować, tak aby to, co mówi doktryna stało się z czasem naukowo weryfikowalne.

Psychologiczna charakterystyka adeptów współczesnych ruchów wyznaniowych uznających w swej doktrynie reinkarnację wskazuje na trzy istotne cechy osobowości badanych – 1) nieprzeciętny poziom narcyzmu, który zależy od długości stażu uczestnictwa w danym kulcie; 2) obniżony poziom poczucia sensu życia, a także 3) dość wysoki poziom lęków i niepokoju. Obok wymienionych, zaobserwować można również inne efekty pobytu w ruchach przyjmujących ideę reinkarnacji. Całkowite zaabsorbowanie sobą, wiara we wszechmoc podejmowanych działań, przekonanie o wyższości sił duchowych i możliwości sprawowania nad nimi kontroli, a także dziecięce próby powiększania samego siebie poprzez przyjmowanie koncepcji wielokrotnych wcieleń – wszystko to w połączeniu z licznymi syndromami związanymi ze stosowaniem psychomanipulacji decyduje o fatalnej kondycji psychicznej osób opuszczających alternatywne środowiska.
Pastor i pisarz Earl Pauk, jeden z liderów New Age, pisał: „Jak psy mają szczeniaki, a koty – kocięta, tak i Bóg ma swoich małych bożków... Dopóki nie pojmiemy, że jesteśmy małymi bogami i póki nie zaczniemy postępować jak mali bogowie, póty nie ukażemy sobą Królestwa Bożego.” Jeżeli człowiek – w myśl założeń ruchu – jest bogiem, a także ma moc samozbawienia, oznacza to, że podobnie jak Bóg ma prawo wyznaczać granice dobra i zła, nie ma już zasad, nie ma prawa, człowiek sam dla siebie staje się normą postępowania. Tego typu system myślowy ustawia człowieka poza granicami dobra i zła, ustawia go w ogóle poza granicami świata, w którym obecnie żyjemy.
Kris Butler, założyciel Instytutu Wiedzy o Tożsamości, „Misji Czaitani”, w jednej z wydanych przez siebie broszur stwierdza: „Jako materialista będziesz widział ten świat jako źródło zarówno przyjemności , jak i bólu; ma on do zaoferowania jakąś przyjemność, ale także przebywanie w nim jest przyczyną goryczy, niepokoju, frustracji i złości... Możesz sobie powiedzieć >>jeśli spojrzę na to z jednej strony, tracę tak wiele. Tracę te wszystkie rzeczy, które tak bardzo kocham – moją rodzinę, mój dom, mój samochód, moją radość związaną ze wszystkimi dziećmi; jednakże kiedy spojrzę na to z drugiej strony, to równocześnie tracę wszystkie swoje problemy i niedole... <<
Przytoczony cytat ukazuje rozmiar klęski, jaką ponoszą wyznawcy współcześnie istniejących ruchów alternatywnych, których doktryny przyjmują reinkarnację. Owa przegrana dotyczy życia, które pozbawione radości i smutków, w ogóle pozbawione odniesienia do otaczającej rzeczywistości, skazane jest na ustawiczne pogrążanie się w bezładzie i bezsensie abstrakcyjnych wierzeń.


Anna Kapica
Bibliografia:


Herman T., Jurewicz J., Koc B. J., Ługowski A., Mały słownik klasycznej myśli indyjskiej, Warszawa 1992.
Jagad Guru, Pokonanie śmierci, (broszura Instytutu Wiedzy o Tożsamości)
Jagad Guru, Realia reinkarnacji, (broszura Instytutu Wiedzy o Tożsamości)
Nowakowski P.T., Sekty. Co każdy powinien wiedzieć, Kraków 1999.
Praphupada B.S., Coming Back. Tajemnica Reinkarnacji, Warszawa 1990.
Pytlak M., Rozpoznać sektę. Kryteriologia sekt, Lublin 2002.
Raport Cotrella, Parlament Europejski, Dok. 1 – 47/84, 2 kwietnia 1894 za: Biuletyn Gdańskiego Centrum Informacji o Sektach i Nowych Ruchach Religijnych.
Strappazzon V., Kontakty z zaświatami, Kraków 1996.
Zwoliński A. ks. W kołowrocie istnień, Kraków 1995.


Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie