Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Dziecko niepełnosprawne w rodzinie

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 2075 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 Nie rozumieją i nie wiedzą, że potrzebują czegoś więcej. Uświadomienie rodzicom potrzeb dzieci niepełnosprawnych, które wcale nie odbiegają od dzieci rozwijających się w sposób prawidłowy jest konieczne ze względu na rozwój ich uczuć i postaw społecznych. Nieświadomość rodziców w postępowaniu z dziećmi powoduje wiele sytuacji trudnych, które odbijają się na zachowaniu dzieci i ich prawidłowym rozwoju.

Rodzina pozostaje dominującą instytucją wychowawczą, nie tylko dla rozwoju fizycznego i umysłowego dziecka, ale przede wszystkim dla prawidłowego rozwoju jego uczuć i postawy społecznej. Rodzina oraz jej wpływ na całokształt rozwoju dziecka jest ważne nie tylko w odniesieniu do dzieci zdrowych, normalnie rozwijających , jak również w wychowaniu dziecka upośledzonego. W tym wypadku rola i znaczenie rodziny wzrastają.
Rodzina w psychologicznym znaczeniu tego słowa –to wszystkie osoby, które mieszkają stale razem i które przyczyniają się bezpośrednio i aktywnie do rozwoju i kształcenia osobowości dziecka.
Obejmuje ona nie tylko ojca i matkę, ale również pozostałe rodzeństwo ( przeważnie pełnosprwane), a niekiedy nawet i dziadków.
Dziecko upośledzone najczęściej wychowuje
się razem z normalnym rodzeństwem . Ma, więc możliwość konfrontowania swojej pozycji w rodzinie, z pozycją rodzeństwa.
Trzeba sobie uświadomić, że właściwie każde dziecko upośledzone , nawet to głębiej upośledzone umysłowo, prędzej czy później odczuje , że jest inne w porównaniu z bratem czy siostrą . Niektóre z nich dochodzą nawet do przekonania, że zawiedli nadzieje rodziców, snujących w stosunku do nich rożne plany życiowe. W wyniku niekorzystnych spostrzeżeń odnośnie swojej osoby, dziecko może zacząć zastanawiać się, czy rodzice kochają je.
W powstaniu tych i podobnych wątpliwości można i trzeba zapobiec. Wymaga to jednak ze strony rodziców przestrzegania pewnych zasad w wychowaniu rodzinnym. Rodzice muszą sobie zdać jasno sprawę z tego, że wszystkie dzieci w ich rodzinie muszą być jednakowo traktowane i zajmować jednakowo ważną pozycję. Biorąc pod uwagę, że mowa jest tu o dziecku upośledzonym, rodzice nie mogą jednak poprzestać tylko na jednakowym traktowaniu wszystkich dzieci. Dla prawidłowego rozwoju dziecka upośledzonego ważne jest, by rodzice umieli też okazywać mu swoją radość, a przede wszystkim cieszyć się nim, takim, jakim ono jest.
Ważnym elementem w wychowaniu dziecka upośledzonego jest również umiejętność okazywania mu swojego zadowolenia z wszelkich jego osiągnięć, nawet wtedy, gdy są one wyjątkowo skromne. W przypadku, gdy rodzice nie zdobędą się na jednakowe traktowanie wszystkich dzieci, gdy okazywać będą dziecku upośledzonemu swoje niezadowolenie z powodu jego upośledzenia i słabych wyników, wtedy negatywna postawa dziecka zostaje utwierdzona.
Należy zdać sobie sprawę z tego, iż najczęściej dziecko upośledzone nie jest jedynym dzieckiem w rodzinie. Biorąc ten fakt pod uwagę należy pamiętać, że w wychowaniu dzieci upośledzonych należy kierować się ogólnymi zasadami obowiązującymi w wychowaniu dzieci w ogóle. Potrzeby dziecka odbiegającego od normy nie różnią od potrzeb zdrowych dzieci. Potrzebuje ono poczucia świadomości, że rodzice są z niego zadowoleni, potrzebują przyjaźni i akceptacji otoczenia, zabawy, opieki, kontroli i dyscypliny, niezależności, pogodzenia się z niepełnosprawnością, rozmowy z nim o jego upośledzeniu.
Rodzice troszcząc się o ubranie, wyżywienie swoich dzieci, uważają, że w pełni wywiązują się ze swoich rodzicielskich obowiązków. Zapominają jednak o zaspokajaniu ww. potrzeb psychicznych.
Dziecko otoczone troskliwością i miłością rodziców, zaakceptowane takim, jakim ono jest, daje mu poczucie bezpieczeństwa i przynależności do rodziny. Nie wiąże się to jednak z bezczynnością i biernością dziecka. Należy organizować dziecku różnego rodzaju działania, zachęcać je do pokonywania trudności wynikających z jego upośledzenia, rozwijać te zdolności i sprawności, które nie zostały zahamowane. Przyzwyczajać do aktywności i samodzielności. Stawiać przed dzieckiem zadania uwzględniając jego możliwości psychofizyczne tzn. nie wymagać rzeczy niemożliwych.
Zadania ponad siły dziecka, zbyt trudne i zbyt długotrwałe przynoszą odwrotne rezultaty. Natomiast każde powodzenie jest naturalnym i bardzo silnym bodźcem pobudzającym dziecko do działania. Bardzo ważną sprawą jest więc realistyczne podejście do możliwości dziecka.
Praca na rzecz całej rodziny i wszelkie obowiązki, które dziecko jest w stanie dobrze wykonać i uzyskać pozytywną ocenę, pozwalają jemu poczuć się pożytecznym i wartościowym członkiem rodziny.
W atmosferze równości z pozostałymi członkami rodziny może się ono rozwijać i być szczęśliwe. Sukcesy i postępy w rozwoju dziecka zależą nie tylko od jego własnej aktywności, ale od wszystkich członków rodziny. Bardzo ważną sprawą dla wszechstronnego i prawidłowego rozwoju każdego dziecka upośledzonego jest klimat psychiczny rodziny, jej atmosfera. W atmosferze życzliwości, zaufania i rozsądku dziecko rozwija się najkorzystniej.
Natomiast napięcia nerwowe rodziców, kłótnie, niesystematyczność w wychowaniu i niezaradność rodziców wpływają hamująco i szkodliwie na jego rozwój. Lęk, obawa, brak życzliwości są hamulcami rozwoju. Brak zrozumienia dla jego specyficznych potrzeb utwierdza je często w przekonaniu, że jest do niczego i że nie jest nikomu potrzebne. Należy, więc w wychowaniu dziecka upośledzonego położyć nacisk na spokojne i konsekwentne z nim postępowanie, dostosowane do jego ograniczonych możliwości.
Stwórzmy mu więc warunki, dostosujmy wymagania, które odpowiadają jego autentycznym możliwościom, niech czyni to, co mu sprawi przyjemność, uczestniczy w życiu kulturalnym, korzysta z rozrywek dających mu radość i zadowolenie. Postępujmy zgodnie z głoszonymi zasadami. Pamiętajmy o tym, że każda nowo zdobyta umiejętność powinna być utrwalana w różnych sytuacjach dnia codziennego. Rozwijajmy i utrwalajmy nowe umiejętności w zakresie samoobsługi, wykonywania pracy na rzecz rodziny, różnych form zabawy. Nauczmy dziecko korzystania ze środków komunikacji, umiejętnego poruszania się po drodze, zasad bezpiecznego zachowania się, zaradności poza domem poprzez powierzanie różnych spraw do załatwienia.
Większe zainteresowanie rodziców wychowaniem dziecka, rozszerzanie wiedzy rodziny o naturze upośledzenia umysłowego, o możliwościach rozwojowych dziecka i przyjścia mu z pomocą, zmniejsza poczucie przygnębienia nieszczęściem, beznadziejności i wzrasta zarazem chęć do wysiłku i działania.(J.Kostrzewski,1978).

Opracowała:

mgr Bożena Załęska, nauczyciel,
Zespół Szkół w Szestnie





Bibliografia:
1.Dziecko umysłowo upośledzone w rodzinie, Franciszek Wojciechowski, WSiP , W-wa 1990
2.Pedagogika Rewalidacyjna, pod red. Aleksandra Hulka, PWN, W-wa 1977.

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie