|
Scena 1
Pokój gościnny, kanapa stół ,gazeta, telewizor, okno, przez które widać kolorowe reklamy typu real, hit, itp.
Po pokoju nerwowym krokiem chodzi Ojciec, spogląda przez okno, patrzy na zegarek…
Nagle do pokoju wbiega Syn:
Syn- tato bardzo cię przepraszam ale nie mogłem wcześniej..
Ojciec- a cóż to się takiego stało, że jesteś w domu tak późno?
Syn- wiesz, mój kolega z klasy już długo choruje i właśnie dzisiaj poszliśmy go odwiedzić…
Ojciec- to cudownie, ale czy on mieszka na księżycu, czy może przez przypadek ma np. telefon?
Syn- oj, tato jasne że ma ale jest taki chory że zupełnie zapomniałem do ciebie przedzwonić. Wygląda bardzo źle a lekarze spodziewają się najgorszego..
Ojciec - straszne. Co to za choroba?
Syn- nie wiedzą. W zeszłym miesiącu Jacek razem z rodzicami wrócił z wycieczki z Kenii w Afryce. I od tego czasu choruje.
Ojciec- słyszałem o tej chorobie – zobacz gazety się o tym rozpisują, patrz wystarczy przeczytać nagłówki „ Czarna choroba z Afryki”, „ Nieznany wirus”, „ Potrzebne lekarstwo”, czy chociażby tutaj – „ Czy rodzaj ludzki przetrwa?”
Syn- jest chyba bardzo źle…..prawda?
Ojciec- chyba tak synku, dla człowieka przychodzi czas próby.
Narrator
Wychodzi przed kurtynę. Kurtyna zasłania scenę, na której następuje zmiana dekoracji.
Dla człowieka przychodzi czas próby. W maleńkiej wiosce, w Kenii, w środku Afryki pojawia się nieznana dotąd choroba. Rozprzestrzenia się w błyskawicznym tempie, atakując zarówno dzieci jak i starców . Nie wiadomo jaki wirus wywołuje chorobę ani jaką drogą dochodzi do zarażenia. Wiadomo jedynie tyle, że ludzie umierają w okrutnych cierpieniach na oczach swoich bliskich. Matki opłakują swoje dzieci a maleńkie dzieciątka starają się dobudzić ze śmiertelnego snu swoich rodziców. Afryka woła rozpaczliwie o pomoc.
Świat ogarnia przerażenie…
Scena 2
Klasa szkolna .Ławki, krzesła, biurko, tablica. Uczniowie stoją w 2-3 grupkach ,rozmowa bardzo ożywiona.
Na scenie Dawid, Tomek, Magda
Dawid- słuchałeś wczoraj wiadomości?
Tomek – nie, moja mama jest przerażona -zabroniła mi oglądać telewizję, mówi ze to co podają na temat tej choroby to stek bzdur i kolejna kampania reklamowa jakiegoś rządu , chce w ten sposób uchronić mnie przed kłamstwami. Lecz sam widzę, że bardzo się boi. Ciągle zamyka okna, sprawdza czy drzwi są dobrze zamknięte i nikogo nie wpuszcza do domu.
Magda – wcale się nie dziwię. Coraz więcej osób choruje wokół nas. A lekarstwa nadal nie ma.
Dawid –To prawda. Nie mamy lekarstwa ale zamykanie się przed innymi nic nie daje. Musimy wspólnie szukać rozwiązania.
Tomek - Wspólnie szukać rozwiązania ? Człowieku co można zrobić w naszym wieku?
Magda – chłopcy przestańcie! Wczoraj byłam u Jacka… jest bardzo źle.
Tomek – co mówią lekarze?
Magda – co mogą mówić -nie ma lekarstwa.
Dawid – mój Ojciec powtarza, że trzeba mieć nadzieję. Nadzieja zawieść nie może.
Na scenę wchodzi nauczycielka .Idzie wolno, jest przygnębiona i smutna. Uczniowie szybko siadają do ławek. Robi się cicho.
Nauczycielka – dzisiaj lekcji nie będzie.
Dziś nad ranem o godz. 5.30 wasz kolega i przyjaciel- Jacek- ….zmarł.
Pozostanie w naszej pamięci na zawsze.
W klasie panuje cisza i strach. Słychać cichy szloch.
Narrator
Wychodzi przed kurtynę. Kurtyna zasłania scenę, na której następuje zmiana dekoracji.
Wirus ogarnia inne kontynenty. Nie jest to już tylko problem Afryki. Naukowcy, biolodzy i lekarze szukają skutecznego antidotum przeciw epidemii. Radio i telewizja bez przerwy podają informacje o nowych ogniskach zapalnych na całym świecie. Już nikt nie ogląda wiadomości sportowych. Uwagę wszystkich przykuwa statystyka zachorowań i zgonów. Kto będzie następny, ja czy moje dziecko. Czy jest jeszcze nadzieja ?
Scena 3
Pokój gościnny, kanapa stół ,gazeta, telewizor, okno, przez które widać kolorowe reklamy typu redl, hit, itp.
W pokoju Dawid i Ojciec w ciszy piją herbatę, patrząc przed siebie w jeden punkt .Nagle dzwonek do drzwi. Wchodzi sąsiadka. Głośno i radośnie krzyczy
Sąsiadka – jest, jest ratunek! Przeżyjemy, jesteśmy uratowani!
Ojciec – pani Krysiu –powoli- jaki ratunek, co pani mówi?
Sąsiadka – nie oglądaliście wiadomości?!! Znaleźli lekarstwo!
Dawid – Lekarstwo? Proszę mówić, my nic nie wiemy..
Sąsiadka siada przy stole i powoli ale radośnie opowiada.
Sąsiadka – no tak lekarstwo. Mówili tylko, że jeżeli znajdą dawcę odpowiedniej, dobrej krwi, to może się udać. Będziemy mieli jednocześnie lekarstwo i szczepionkę przeciw tej strasznej chorobie.
Cała trójka cieszy się i raduje. Może np. objąć się i tp.
Dawid – ale co to znaczy „ odpowiednia, dobra „ krew?
Sąsiadka – no więc już mówię. Poszukują czystej tzn. nie zarażonej wirusem krwi. Ponieważ będzie trudno o taką krew, mamy wszyscy udać się do wyznaczonych punktów pobrań krwi i oddać próbkę do analizy.
Ojciec – czy mówiono o terminach lub o godz. przyjęć ?
Sąsiadka – jedynie tyle, że gabinety analiz medycznych będą czynne całą dobę i mamy się zgłosić jak najszybciej. Muszę już iść, wstąpię jeszcze do państwa Kowalskich, może i oni jeszcze nic nie wiedzą.
Sąsiadka wychodzi.
Narrator
Wychodzi przed kurtynę. Kurtyna zasłania scenę, na której następuje zmiana dekoracji.
Jest więc nadzieja. Przed gabinetami medycznymi ustawiają się kilometrowe kolejki. Ludzie wchodzą , oddają krew, dostają numerek i czekają, czekają…..czekają, ale czystej niezarażonej krwi nie ma.
Żeby chociaż jeden, jedyny człowiek miał taką krew. Tak cenną krew.
Scena 4
Poczekalnia. Hol , rząd krzeseł, w oddali gabinet lekarski z łóżkiem, jakieś próbówki, lekarstwa.
W poczekalni kilka osób, wśród nich Dawid z Ojcem. Wszyscy rozmawiają szeptem .Siostra w białym fartuchu oraz lekarz.
CZ- jeden z czekających w poczekalni.
Siostra – następny proszę.
Lekarz – dziękujemy kolejnym osobom z numerami 687,688.689,700 . Ci państwo mogą iść do domu. Pozostałych proszę o cierpliwość.
CZekający – panie doktorze dalej nic?
Lekarz – niestety nie…szukamy dalej.
Siostra – następny proszę.
Do gabinetu wchodzi Ojciec. Po następnym wywołaniu przez siostrę wychodzi Ojciec a wchodzi Dawid. Sytuacja z innym osobami się powtarza. Ludzie oddają krew, otrzymują numerek i czekają.. W poczekalni panuje gwar. Czekający mogą rozmawiać cichutko.
Nagle drzwi otwierają się z wielkim trzaskiem a lekarz woła:
Lekarz – jest, jest czysta nie zarażona krew! Mamy nareszcie! O Boże wysłuchałeś naszych modlitw!
Ludzie podbiegają do lekarza, szarpią go za ramię i pytają ..
- Kto to jest, panie doktorze który to numer?!!
Lekarz – zaraz, chwileczkę, to numer….. zapada zupełna cisza……numer 834 !!!
Czekający nerwowo przeglądają swoje numery…
Dawid – tato, tato patrz to przecież mój numer!!
Ociec – pokaż! Ludzie, ludzie słuchajcie – mój syn jest dla was ratunkiem!
Mój syn jedyny w nim cała nasza nadzieja!
Ojciec tuli syna do serca i całuje.
Ojciec – ty jesteś wybawieniem dla świata.
Narrator
Wychodzi przed kurtynę. Kurtyna zasłania scenę, na której następuje zmiana dekoracji.
Ojciec i syn długo jeszcze czekali na potwierdzenie badań. Wszystkich innych poproszono o opuszczenie poczekalni. A ludzie pełni nadziei odchodzili do swych domów, żegnając z wdzięcznością Dawida. Niektórzy nawet przyrzekali, że nigdy tego nie zapomną, że się odwdzięczą, że każdego dnia będą o nich pamiętać.
Była już głęboka noc, gdy drzwi gabinetu otworzyły się po raz kolejny…
Scena 5
Poczekalnia. Hol , rząd krzeseł, w oddali gabinet lekarski z łóżkiem, jakieś próbówki, lekarstwa.
Dawid i Ojciec zrywają się z krzeseł kiedy drzwi otwierają się a z gabinetu wychodzi lekarz.
Lekarz trzyma w ręku kartkę, którą chowa za plecami, kiedy podchodzi do Dawida.
Lekarz – potwierdziliśmy nasze badania. Ta krew jest rzeczywiście czysta-nie zanieczyszczona żadnym wirusem.
Ojciec – nareszcie. Bogu dzięki A już się bałem że coś jest nie tak.
Dawid – to co teraz mam zrobić?
Lekarz – zaraz… musimy jeszcze coś wyjaśnić. Tej krwi potrzeba bardzo dużo…
Ojciec – jak dużo?
Lekarz – bardzo…potrzeba całej krwi pana syna…
Zapada głębokie i przerażające milczenie.
Lekarz – my robiliśmy badania czy konieczne jest tyle krwi, …ale Dawid jest jedynym dawcą….
Ojciec – ale może cos przeoczyliście, może nie trzeba aż tyle…
Lekarz – nie . Nie ma innej możliwości..
Ojciec – ale mój Dawid on jest jeszcze taki młody… całe życie przed nim.
On jest całym moim skarbem, wszystkim co mam…
Dawid – tato, nie płacz - tak trzeba…
Ojciec – synku ,mój umiłowany…
Ojciec osuwa się na kolana, płacze. Dawid z lekarzem odchodzą.
Narrator
Wychodzi przed kurtynę. Kurtyna zasłania scenę.
Po trzech dniach lek i szczepionka były gotowe. Każdy kto zażył lekarstwo wracał do zdrowia.
Dawid oddał życie za innych. Początkowo ludzie tłumnie przychodzili do Ojca , składali podziękowania, w różny sposób okazując swoja wdzięczność. Ale im szybciej powracali do zdrowia tym szybciej zapominali.
A przecież to właśnie Bóg tak umiłował świat, że syna swego jednorodzonego dał, aby każdy kto w niego wierzy nie umarł ale miał życie wieczne.
Czy pamiętasz o tym?
Czy pamiętasz o tym, kiedy jest ci ciężko i źle?
Kiedy być może przeklinasz swoje życie i myślisz, że nie ma już nadziei?
Czy pamiętasz, że jest Bóg który kocha cię miłością odwieczną i za ciebie oddał swoje życie?
opracowała: Katarzyna Kasperczyk |
